IBPP2/443-998/10/RSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2010 r. (data wpływu 1 grudnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 lutego 2011 r. (data wpływu 22 lutego 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, wykazanego na fakturze wystawionej przez dostawcę, jeżeli okaże się, że dostarczony przez dostawcę towar pochodzi z nielegalnego źródła, o czym Wnioskodawca nie wiedział i nie mógł wiedzieć przy zachowaniu należytej staranności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 1 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 22 lutego 2011 r. (data wpływu 22 lutego 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, wykazanego na fakturze wystawionej przez dostawcę, jeżeli okaże się, że dostarczony przez dostawcę towar pochodzi z nielegalnego źródła, o czym Wnioskodawca nie wiedział i nie mógł wiedzieć przy zachowaniu należytej staranności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej dostarcza towary opodatkowane podatkiem VAT. Dla powyższych czynności wystawia odpowiednio faktury VAT. Na fakturach i w odpowiednich rejestrach sprzedaży wykazuje stosownie do obowiązujących przepisów prawa kwoty podatku VAT dotyczące dostawy tych towarów. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nabywa jednocześnie towary od podatników VAT udokumentowane przez dostawców tych towarów stosownymi fakturami VAT. Faktury za nabyte towary Wnioskodawca wykazuje odpowiednio w rejestrach zakupów. O wykazany na tych fakturach podatek VAT, jako o podatek naliczony, Wnioskodawca obniża kwotę podatku należnego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, wykazując powyższe w stosownych deklaracjach. Aby skorzystać z możliwości obniżenia podatku należnego jak wyżej, Wnioskodawca analizuje podstawy faktyczne realizowanych na jego rzecz dostaw. W szczególności, Wnioskodawca dochowując należytej staranności sprawdza, czy jego potencjalni dostawcy są podatnikami w zakresie podatku VAT. W tym celu przed nawiązaniem współpracy wymaga, by dostawcy oświadczyli się, że są podatnikami podatku VAT oraz przedstawili Wnioskodawcy odpowiednie dokumenty na potwierdzenie powyższego, jak, odpowiednio, zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, odpisy z Krajowego Rejestru Sądowego, zaświadczenia o nadaniu NIP, REGON. Tylko w przypadku, gdy przy tak rozumianym dochowaniu należytej staranności Wnioskodawca pozytywnie zweryfikuje dostawcę jako podatnika VAT i jednocześnie nie są Wnioskodawcy wiadome żadne okoliczności budzące wątpliwości co do pochodzenia nabywanych towarów, w tym okoliczności wskazujące na chociażby podejrzenie pochodzenia nabywanych towarów z nielegalnego źródła, Wnioskodawca korzysta z możliwości obniżenia swojego podatku zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy.

W piśmie uzupełniającym z dnia 22 lutego 2011 r. Wnioskodawca wskazał, iż w złożonym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 26 listopada 2010 r. w pozycji 47 błędnie wpisano art. 87 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Prawidłowo powinien być wpisany art. 86 ust. 1 ww. Ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy wykazanego na fakturze wystawionej przez dostawcę jeżeli okaże się, że dostarczony przez dostawcę towar pochodzi z nielegalnego źródła, o czym Wnioskodawca nie wiedział i nie mógł wiedzieć przy zachowaniu należytej staranności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy wykazanego na fakturze wystawionej przez dostawcę nawet jeżeli okaże się, że dostarczony przez dostawcę towar pochodzi z nielegalnego źródła, o czym Wnioskodawca nie wiedział i nie mógł wiedzieć przy zachowaniu należytej staranności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dochowanie należytej staranności przez podatnika oznacza sprawdzenie przez niego, czy jego ewentualni kontrahenci są podatnikami w zakresie podatku VAT, a to poprzez zażądanie od ewentualnego kontrahenta oświadczenia się, że jest podatnikiem podatku VAT i udowodnienia tego faktu poprzez przedłożenie odpowiednich dokumentów: zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej lub odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego, zaświadczenia o nadaniu NIP, REGON. Taka weryfikacja powinna zostać uznana za wystarczającą, gdyż w istocie podatnik nie ma możliwości sprawdzenia w inny sposób statusu prawno-podatkowego swojego potencjalnego dostawcy ani rzeczywistego pochodzenia nabywanego towaru. Nie istnieją mechanizmy prawne ani faktyczne środki techniczne, które pozwoliłyby podatnikowi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zweryfikować źródło pochodzenia towarów. Wobec powyższego, w przypadku, gdy przy tak rozumianym dochowaniu należytej staranności Wnioskodawca pozytywnie zweryfikuje dostawcę jako podatnika VAT i jednocześnie nie będą Wnioskodawcy wiadome żadne okoliczności budzące wątpliwości co do pochodzenia nabywanych towarów, w tym okoliczności wskazujące na chociażby podejrzenie pochodzenia nabywanych towarów z nielegalnego źródła, Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do obniżenia swojego podatku VAT, zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług jest cechą charakterystyczną podatku VAT jako podatku od wartości dodanej, zgodnie z regulacją Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 04. 54. 535 z późn. zm.) i regulacją prawa wspólnotowego - Dyrektywą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE serii L Nr 347 z późn. zm.). Statuowana w Dyrektywie zasada neutralności podatkowej sprzeciwia się wprowadzeniu zróżnicowania między transakcjami legalnymi a nielegalnymi, co oznacza, że sama kwalifikacja zachowania jako karalnego nie powoduje wyłączenia go z opodatkowania. Co za tym idzie okoliczność, że nabywany przez podatnika towar pochodzi z nielegalnego źródła, nie jest wystarczająca dla pozbawienia podatnika prawa do odliczenia podatku VAT. Uprawnienie to uzależnione jest natomiast od tego, czy podatnik, który z takiego uprawnienia chce skorzystać, wiedział lub mógł wiedzieć, że nabywane przez niego towary pochodzą z nielegalnego źródła. Tylko wtedy, gdy podatnik o takim fakcie wiedział lub mógł wiedzieć, pozbawiony będzie możliwości odliczenia podatku VAT. Również z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wynika, że gdyby transakcje handlowe okazały się być nielegalnymi - o czy podatnik nie wiedział i nie mógł wiedzieć przy ich zawieraniu - nie wyklucza to danej transakcji z systemu podatku VAT i nie pozbawia podatnika możliwości odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z zasadą neutralności VAT (tak: ETS w sprawach C-439/04 Axel Kittel v. Belgia State i C-440/04 Belgian State v. Recolta Recycling SPRL, C-283/95 Karlhenz v. Finanzamt Donaueschingen, C-3/97 John Charles Goodwin Edwar Thoma.). W związku z prymatem prawa wspólnotowego nad prawem krajowym, wskazane regulacje obowiązują również w polskim porządku prawnym. Tak więc, w przypadku, gdy podatnik nie wiedział i nie mógł wiedzieć - dochowując należytej staranności w ramach prowadzenia działalności gospodarczej - że dostawca wprowadza go w błąd odnośnie legalności pochodzenia towaru, przysługiwać mu będzie prawo do obniżenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 31 grudnia 2010 r., gdyż we wniosku z dnia 26 listopada 2010 r. Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej dostarcza towary opodatkowane podatkiem VAT. Dla powyższych czynności wystawia odpowiednio faktury VAT. Na fakturach i w odpowiednich rejestrach sprzedaży wykazuje stosownie do obowiązujących przepisów prawa kwoty podatku VAT dotyczące dostawy tych towarów. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nabywa jednocześnie towary od podatników VAT udokumentowane przez dostawców tych towarów stosownymi fakturami VAT. Faktury za nabyte towary Wnioskodawca wykazuje odpowiednio w rejestrach zakupów. O wykazany na tych fakturach podatek VAT, jako o podatek naliczony, Wnioskodawca obniża kwotę podatku należnego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, wykazując powyższe w stosownych deklaracjach. Aby skorzystać z możliwości obniżenia podatku należnego jak wyżej, Wnioskodawca analizuje podstawy faktyczne realizowanych na jego rzecz dostaw. W szczególności, Wnioskodawca dochowując należytej staranności sprawdza, czy jego potencjalni dostawcy są podatnikami w zakresie podatku VAT. W tym celu przed nawiązaniem współpracy wymaga, by dostawcy oświadczyli się, że są podatnikami podatku VAT oraz przedstawili Wnioskodawcy odpowiednie dokumenty na potwierdzenie powyższego, jak, odpowiednio, zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, odpisy z Krajowego Rejestru Sądowego, zaświadczenia o nadaniu NIP, REGON. Tylko w przypadku, gdy przy tak rozumianym dochowaniu należytej staranności Wnioskodawca pozytywnie zweryfikuje dostawcę jako podatnika VAT i jednocześnie nie są Wnioskodawcy wiadome żadne okoliczności budzące wątpliwości co do pochodzenia nabywanych towarów, w tym okoliczności wskazujące na chociażby podejrzenie pochodzenia nabywanych towarów z nielegalnego źródła, Wnioskodawca korzysta z możliwości obniżenia swojego podatku zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do kwestii, czy będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT wynikającego z faktury wystawionej przez danego dostawcę w sytuacji, gdy okaże się, że nabywany przez podatnika towar pochodzi z nielegalnego źródła, przy czym Wnioskodawca dochowa należytej staranności poprzez pozytywne zweryfikowanie dostawcy jako podatnika VAT.

Celem rozstrzygnięcia ww. wątpliwości Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy odnieść się do cytowanego powyżej art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, definiującego dostawę towarów.

Interpretując, bowiem zawarty w ww. artykule zwrot "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" należy podkreślić, iż jest to czynność dostawy, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawo własności". Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Zatem, czynność nabycia towaru pochodzącego z kradzieży, przez Wnioskodawcę, który nie wiedział o tym fakcie, spełnia definicję dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy i jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Istotne dla sprawy pozostaje więc, czy Wnioskodawca spełnia pozostałe warunki, które dają prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Zgodnie z zapisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

Zasadą jest, że dla odliczenia podatku naliczonego nie wystarcza posiadanie faktury, ale muszą istnieć dowody, że czynności wymienione w fakturze zostały dokonane. Faktura musi odzwierciedlać dokonanie czynności pomiędzy podmiotami gospodarczymi w niej wykazanymi. Uprawnienie do odliczenia podatku daje tylko taka faktura, która dokumentuje rzeczywisty obrót gospodarczy.

Ponadto, stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT, 10, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Natomiast, zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy o VAT, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu towarów i usług wykorzystywanych do dokonywania czynności opodatkowanych.

Powyższe prawo do odliczenia wynika wprost z zapisu art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE Nr 347, str. 1 z późn. zm.) zgodnie z którym, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

Pomimo, że jedną z najważniejszych cech podatku od wartości dodanej, a zatem również polskiego podatku od towarów i usług jest neutralność opodatkowania, ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zawiera uregulowania ograniczające lub wyłączające prawo podatnika do odliczenia podatku. Wprowadzenie tego rodzaju uregulowań było możliwe na podstawie przepisów art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy Rady Unii Europejskiej, a także w oparciu o analogiczne zasady wynikające z poprzednio obowiązującej ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Wyjątkowe uprawnienia przewidziane dla państw członkowskich w przepisach Szóstej Dyrektywy stanowią tzw. środki specjalne, których wprowadzenie lub też pozostawienie w mocy, jako uregulowań wcześniej obowiązujących, musi zostać poprzedzone konsultacjami i akceptacją ze strony Unii Europejskiej. W ten również sposób Polska zachowała już wcześniej obowiązującą w tym zakresie regulację, jako element prawnego porządku krajowego, wprowadzony z zachowaniem zasad obowiązujących kraje członkowskie Unii Europejskiej. Należy bowiem mieć na uwadze fakt, że państwa członkowskie mogły utrzymać istniejące w prawie krajowym wyłączenia z prawa do odliczenia podatku. Powyższa regulacja odnosi się również do Polski w momencie akcesji.

Przewidziane w art. 17 i nast. Szóstej Dyrektywy prawo do odliczenia stanowi integralną część systemu VAT i zasadniczo nie podlega ograniczeniu. Jest ono wykonywane w sposób bezpośredni w stosunku do całego podatku obciążającego transakcje powodujące naliczenie podatku.

System odliczeń ma na celu uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT należnego lub zapłaconego w ramach jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT gwarantuje w ten sposób w zakresie ciężaru podatkowego neutralność jakiejkolwiek działalności gospodarczej - niezależnie od jej celu lub wyników - pod warunkiem, że co do zasady podlega ona sama VAT (sprawa C-439/04 Axel Kittel v. Belgia State i C-440/04 Belgian State v. Recolta Recycling SPRL.

Tut. organ pragnie zauważyć, iż ETS wskazał, iż w przypadku gdy dostawa jest realizowana na rzecz podatnika, który nie wiedział i nie mógł wiedzieć o tym, że dana transakcja była wykorzystana do celów oszustwa, które zostało popełnione przez sprzedawcę, art. 17 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej przez dyrektywę 95/7, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności umowy sprzedaży na mocy przepisu prawa cywilnego, który powoduje bezwzględną nieważność umowy jako sprzecznej z zasadami porządku publicznego z powodu sprzecznej z prawem kauzy po stronie sprzedawcy, powodował utratę prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego przez tego podatnika. W tym przypadku bez znaczenia jest to, czy nieważność ta wynika z popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, czy też powstała ona na skutek innych oszustw.

Natomiast gdy na podstawie obiektywnych okoliczności zostanie ustalone, że dostawa została zrealizowana na rzecz podatnika, który wiedział lub powinien był wiedzieć, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, stwierdzenie niemożności skorzystania z prawa do odliczenia należy do sądu krajowego.

Ograniczenia (przesłanki negatywne) związane z realizacją prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawarte są w rozdziale 1 działu IX ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stosownie do przepisu art. 88 ust. 3a ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

Z analizy zarówno przywołanych regulacji prawnych, jak i całokształtu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż podatek od towarów i usług ze względu na jego konstrukcję, tzn. opodatkowanie wartości dodanej na poszczególnych etapach obrotu gospodarczego, jest podatkiem sformalizowanym i prawo do odliczenia podatku naliczonego nie jest nieograniczone. Podstawę do odliczenia podatku naliczonego mogą stanowić bowiem wyłącznie dokumenty wymienione w ustawie, przy czym dokumenty te muszą spełniać wymogi określone w ustawie i rozporządzeniu wykonawczym do niej. Podstawowym dokumentem wystawianym, zgodnie z art. 106 ustawy o VAT, przez podatników podatku od towarów i usług są faktury. Są one dokumentami, którymi czynni podatnicy tego podatku dokumentują swoją sprzedaż, przez, którą stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie jest jednak związane tylko z otrzymaniem faktury, choćby od strony formalnej poprawnej, bowiem przysługuje ono w związku z nabyciem towarów i usług. Uprawnienie to może dotyczyć wyłącznie tych czynności, które faktycznie zostały dokonane. Samo posiadanie faktury nie tworzy bowiem prawa do odliczenia podatku na niej wykazanego. Przysługuje ono tylko wówczas, gdy podatek naliczony związany jest z faktycznie dokonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Niewątpliwie w przedmiotowej sprawie czynność nabycia towaru kradzionego, o czym nabywca nie wiedział, jest czynnością faktycznie dokonaną. Jako czynność faktycznie dokonana istotne jest aby określić, czy w danym przypadku dochodzi do czynności opodatkowanej w postaci dostawy towarów, tj. czy nabywca nabiera prawa do swobodnego dysponowania towarem niezależnie od tego, czy prawo własności pozostaje przy dostawcy, czy też zostaje z chwilą przekazania towaru również przeniesione na nabywcę. Dla uznania czynności za dostawę towaru na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. ważne jest przeniesienie władztwa ekonomicznego, a nie zawarcie umowy na gruncie prawa cywilnego, czy przejście prawa własności. Zatem dostawa, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, jest czym innym niż umowa dostawy zdefiniowanej w art. 605 Kodeksu cywilnego.

W przedmiotowej sprawie następuje przeniesienie władztwa ekonomicznego nad towarem, tym samym występują czynności podlegające opodatkowaniu. Czynności tych dokonuje czynny zarejestrowany podatnik prowadzący działalność gospodarczą i dotyczą one towarów, które nie korzystają ze zwolnienia, wobec powyższego są czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż w takiej sytuacji nie zachodzą okoliczności wymienione w cyt. wyżej art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT i tym samym podatek naliczony w przedmiotowej fakturze daje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego u Wnioskodawcy. Faktury te bowiem odzwierciedlają dokonanie czynności dostawy pomiędzy podmiotami gospodarczymi w niej wykazanymi.

Ponadto stwierdzić należy, iż w świetle przytoczonego powyżej orzecznictwa ETS, prawo do odliczenia podatku naliczonego nie może być negowane w zaistniałej sytuacji na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c) ustawy o VAT.

Reasumując, w związku z niezaistnieniem przesłanek negatywnych, wymienionych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT w związku z przedmiotową transakcją.

Odnośnie orzeczenia z dnia 11 czerwca 1998 r. sygn. akt C-283/95 Karlhenz v. Finanzamt Donaueschingen ETS stwierdził, iż zasada neutralności podatkowej sprzeciwia się temu, aby w przedmiocie VAT dokonywać ogólnego rozróżnienia między czynnościami legalnymi i czynnościami nielegalnymi. Nielegalne organizowanie gier hazardowych, w tym ruletki wchodzi w zakres zastosowania VAT.

Natomiast w orzeczeniu z dnia 28 maja 1998 r. sygn. akt C-3/97 John Charles Goodwin i Edward Thomas Unstead, ETS wskazał, iż artykuł 2 Szóstej Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że dostawa podrobionych perfum podlega opodatkowaniu VAT.

Zatem w powyższych sprawach mamy do czynienia z odmiennymi stanami faktycznymi od sprawy, w której Wnioskodawca złożył przedmiotowy wniosek, wobec czego zacytowane przez Wnioskodawcę orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości są rozstrzygnięciami w odmiennych stanach faktycznych i nie znajdują zastosowania w niniejszej sprawie.

Ponadto, powoływanie przez Wnioskodawcę, w uzasadnianiu własnego stanowiska, orzeczeń ETS w sprawach C-283/95 i C-3/97 jest o tyle nieadekwatne, że przedmiotowe orzeczenia dotyczą, odpowiednio, praktyki nielegalnego prowadzenia działalności hazardowej oraz handlu podrobionymi kosmetykami. W obu przypadkach dostawcy usług lub towarów dokonywali transakcji nielegalnych, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodów. W obu też przypadkach strony transakcji (dostawcy i odbiorcy towarów lub usług) działali w porozumieniu co do zawarcia transakcji - dostarczenia towaru, świadczenia usługi za odpłatnością, analogicznie jak w przypadku legalnej działalności gospodarczej. W konsekwencji zasadnym było opodatkowanie tego typu działań z uwagi na naruszenie zasady konkurencji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.