IBPP2/443-973/13/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 października 2013 r. (data wpływu 17 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z 2 grudnia 2013 r. (data wpływu 5 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wniesienia przez Wnioskodawcę do Spółki komandytowej wkładu (aportu) obejmującego znaki towarowe nabyte uprzednio w drodze darowizny - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 października 2013 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z 2 grudnia 2013 r. (data wpływu 5 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wniesienia przez Wnioskodawcę do Spółki komandytowej wkładu (aportu) obejmującego znaki towarowe nabyte uprzednio w drodze darowizny.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza nie obejmuje wykonywania czynności z zakresu dzierżawy własności intelektualnej i podobnych produktów (PKD 77.40.Z). Jednocześnie Wnioskodawca jest komandytariuszem w spółce komandytowej (dalej "Spółka" lub "Spółka komandytowa"). Oprócz Wnioskodawcy komandytariuszami we wskazanej Spółce są dwie osoby fizyczne, a komplementariuszem jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Na podstawie zawartej w dniu 30 sierpnia 2011 r. w formie aktu notarialnego umowy darowizny Wnioskodawca wraz z drugą osobą będącą również wspólnikiem Spółki komandytowej (zwany dalej "Współobdarowanym") nabyli na współwłasność znaki towarowe oraz prawa ochronne do znaków towarowych, prawa wynikające ze zgłoszenia i rejestracji znaków towarowych oraz majątkowe prawa autorskie (znaki towarowe oraz prawa z nimi związane zwane są w dalszej części zbiorczo "znakami towarowymi"). W dacie zawarcia umowy darowizny, część ze złożonych do właściwych organów patentowych zgłoszeń dotyczących znaków towarowych została już rozpoznana (a udzielenie praw ochronnych na wskazane znaki zostało potwierdzone odpowiednimi decyzjami i świadectwami), natomiast pozostała niewielka część złożonych przed sierpniem 2011 r. zgłoszeń dotyczących pozostałych znaków towarowych została rozpoznana po 30 sierpnia 2011 r., a stosowne dokumenty urzędowe potwierdzające fakt udzielenia praw ochronnych zostały wydane już po zawarciu umowy darowizny. Do zawarcia ww. umowy darowizny Wnioskodawca oraz współobdarowany przystąpili jako osoby fizyczne, nieprowadzące działalności gospodarczej i niebędące podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie dokonywania czynności objętych wskazaną umową darowizny.

Na podstawie wyżej opisanej umowy darowizny zawartej w dniu 30 sierpnia 2011 r. Wnioskodawcy i współobdarowany otrzymali od Darczyńców na majątki osobiste:

Ponadto Darczyńcy w związku z darowizną wskazaną w pkt 1 i pkt 2 powyżej darowali Wnioskodawcy i współobdarowanemu w udziałach wynoszących po 1/2 części całość autorskich praw majątkowych do wszystkich znaków towarowych w zakresie w jakim stanowiły one przedmiot autorskich praw majątkowych, zgodnie z dokumentacją stanowiącą załącznik do umowy darowizny, a Wnioskodawca i współobdarowany darowiznę udziałów we wskazanych autorskich prawach majątkowych na ich majątki osobiste przyjęli.

Dodatkowo umową darowizny z dnia 30 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca i współobdarowany między innymi stali się uprawnieni w zakresie otrzymanych majątkowych praw autorskich co do oryginałów jak i egzemplarzy znaków towarowych w zakresie w jakim stanowią one utwory w rozumieniu prawa autorskiego na polach eksploatacji określonych umową darowizny.

Znaki towarowe zostały wycenione w przedmiotowej umowie darowizny zawartej 30 sierpnia 2011 r. na poziomie nie wyższym niż ich wartość rynkowa.

Po zawarciu umowy darowizny Wnioskodawca ani współobdarowany nie złożyli stosownego zgłoszenia aktualizacyjnego we właściwych organach patentowych, w rezultacie czego nie zostało ujawnione we właściwych rejestrach, iż nastąpiło przeniesienie praw ochronnych z opisanych znaków towarowych. Wnioskodawca rozważa:

W przypadku opisanym pod literą A) powyżej Wnioskodawca ma zamiar wnieść nabyte w drodze wyżej opisanej umowy darowizny udziały w znakach towarowych jako wkład (aport) do Spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem. W ten sam sposób z przysługującym udziałem w znakach towarowych ma zamiar postąpić współobdarowany będący również komandytariuszem w Spółce komandytowej. Wniesienie ww. wkładu (aportu) nastąpi w trybie art. 199 Kodeksu cywilnego, a więc jako rozporządzenie rzeczą wspólną za zgodą wszystkich współwłaścicieli. Wniesienie wkładu zostanie poprzedzone sporządzeniem przez uprawnionego rzeczoznawcę (rzecznika patentowego) wyceny znaków towarowych mających stanowić przedmiot wkładu. W związku z wniesieniem ww. wkładu (aportu), nastąpi również zmiana umowy Spółki komandytowej, w wyniku której nastąpi podwyższenie wartości wkładu Wnioskodawcy i współobdarowanego w Spółce komandytowej. Zgodnie z ustaleniami pomiędzy wspólnikami Spółki komandytowej, po dacie wniesienia przez Wnioskodawcę i współobdarowanego wkładu (aportu) obejmującego znaki towarowe Spółka komandytowa będzie wykorzystywała nabyte w ten sposób wartości niematerialne i prawne w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej.

Spółka dokona również stosownego zgłoszenia przed właściwymi organami patentowymi i we właściwych rejestrach nabycia praw ochronnych ze wskazanych znaków towarowych. Znaki towarowe ze względu na ich cechy, w chwili wniesienia aportu, a tym samym przyjęcia przez Spółkę komandytową do używania, będą zdatne do użytku oraz będą nadawały się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej przez Spółkę komandytową działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Przedmiot wkładu do Spółki komandytowej nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę ani współobdarowanego w prowadzonej działalności gospodarczej.

W przypadku natomiast rezygnacji przez Wnioskodawców z działań opisanych pod literą A) powyżej; Wnioskodawca oraz współobdarowany rozważają przyjęcie do używania w zakresie wykonywanej przez każdego z nich działalności gospodarczej udziałów w znakach towarowych oraz rozpoczną ich gospodarcze wykorzystywanie, w tym między innymi podejmą czynności obejmujące wydzierżawianie podmiotom trzecim praw własności intelektualnej i podobnych produktów. Nadto Wnioskodawca oraz współobdarowany ujawnią w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej podjęcie działalności obejmującej gospodarcze wykorzystywanie praw na dobrach niematerialnych. Przysługujące Wnioskodawcy oraz współobdarowanemu znaki towarowe ze względu na ich cechy, w chwili rozpoczęcia ich wykorzystywania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, będą zdatne do użytku oraz będą nadawały się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej przez zarówno Wnioskodawcę jak i współobdarowanego działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok.

Ponieważ Wnioskodawca oraz współobdarowany nabyli udziały w znakach towarowych w drodze umowy darowizny, nie jest możliwe ustalenie przez nich wydatków poniesionych na ich nabycie.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie (oznaczone w kolejności nr 4):

Czy wniesienie przez Wnioskodawcę oraz współobdarowanego do Spółki komandytowej wkładu (aportu) obejmującego znaki towarowe nabyte uprzednio w drodze darowizny, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wniesienie do spółki komandytowej przez Wnioskodawcę i współobdarowanego wkładu (aportu) obejmującego znaki towarowe nabyte uprzednio w drodze umowy darowizny nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarowi usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm. - dalej "ustawa o VAT") opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jednocześnie zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej. Nadto przez sprzedaż zgodnie z art. 2 pkt 22 powołanej ustawy rozumie się m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Wniesienie do spółki osobowej wkładu (aportu) obejmującego prawa do znaków towarowych spełnia definicję odpłatnego świadczenia usług, a tym samym, w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług, uznawane jest za sprzedaż.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie do ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, przy czym działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Uznanie osoby za podatnika w myśl ustawy, uzależnione jest od prowadzenia zdefiniowanej powyżej działalności gospodarczej, bowiem wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, gdy czynność ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT jest w zasadzie tylko ta aktywność, która wykonywana jest zawodowo, w sposób profesjonalny. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Dla działalności gospodarczej polegającej na wykorzystywaniu swego majątku ustawa wprowadza bowiem kryterium - decydujące znaczenie ma tutaj nie częstotliwość, lecz stałość, ciągłość wykorzystywania swego majątku. W tym przypadku ustawa nie wprowadza wymogu częstotliwości wykorzystywania, lecz ciągłości wykorzystywania. Jak się wydaje, "ciągłość" to niejednorazowość, nieincydentalność wykorzystania składników majątku. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku trzeba będzie rozumieć natomiast takie wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Wskazać zatem należy, że zgodnie z powołaną regulacją warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem nie wykonuje działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT. W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy zasadne jest uznanie, iż ani Wnioskodawca, ani współobdarowany nie powinni zostać uznani za podatników podatku VAT z tytułu planowanej czynności polegającej na wniesieniu znaków towarowych nabytych na majątek osobisty w drodze umowy darowizny. Wskazać bowiem należy, iż wskazane znaki towarowe Wnioskodawca i współobdarowany nabyli w drodze umowy darowizny na majątki osobiste, przy czym nie zostały one nabyte przez Wnioskodawcę i współobdarowanego w celu odsprzedaży. Jak zostało nadto wskazane w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca i współobdarowany nie ujawnili wskazanych praw w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, jak również nie dokonywali w oparciu o tak uzyskane znaki towarowe odpisów amortyzacyjnych. Co jednak istotne, żaden ze wskazanych znaków towarowych nie był wykorzystywanych przez Wnioskodawcę i współobdarowanego do celów zarobkowych oraz Wnioskodawca i współobdarowany nie udostępniali znaków towarowych odpłatnie osobom trzecim. Żaden z wydatków dokonany przez Wnioskodawcę lub współobdarowanego w celu zachowania wskazanych praw nie był kwalifikowany przez niego jako koszt uzyskania przychodu. Jednocześnie czynność polegająca na wniesieniu przez Wnioskodawcę i współobdarowanego udziałów w prawach do znaków towarowych tytułem wkładu (aportu) do spółki komandytowej ma charakter jednorazowy, i nie wiąże się z zamiarem po stronie Wnioskodawcy do wykonywania tego rodzaju czynności w sposób permanentny. W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy działanie polegające na wniesieniu przez niego udziałów w znakach towarowych do Spółki komandytowej tytułem wkładu nie mieści się w pojęciu działalności gospodarczej na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, zatem Wnioskodawca nie powinien zostać uznany za podatnika podatku VAT w związku z czynnością polegającą na wniesieniu do Spółki komandytowej przez Wnioskodawcę i współobdarowanego wkładu (aportu) obejmującego znaki towarowe. Ta jednorazowa czynność nie mieści się bowiem w ocenie Wnioskodawcy w pojęciu działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W ocenie Wnioskodawcy w oparciu o przytoczone przepisy należy stwierdzić, że wniesienie składników majątku osobistego jako wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki osobowej, przez osobę fizyczną, która nie jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT w zakresie dokonywanej czynności polegającej na wniesieniu wkładu niepieniężnego do spółki osobowej, pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem "usługi" w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji jest uznawane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania usługi. Wynagrodzenie musi być należne za jej wykonanie.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje, co należy rozumieć przez czynność odpłatną jednakże kwestia ta była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku 102/86 "czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem". Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, iż czynność "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy". W orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Czynność wniesienia aportu (w zależności od jego przedmiotu) może spełniać przesłanki uznania jej za dostawę towarów w świetle art. 7 (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) lub za świadczenie usług w świetle art. 8 (każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, w szczególności przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych).

Zgodnie z treścią art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1410) znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy - Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie (art. 153 ust. 2 ustawy - Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym, o określonej przepisami ustawy - Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów - wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług niewątpliwie mieści się wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci znaku towarowego do innego podmiotu (np. spółki), bowiem w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Nie ulega wątpliwości, że wniesienie aportu nie jest świadczeniem pod tytułem darmym. Wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść. Wynagrodzenie otrzymywane w zamian za wniesienie aportu w postaci m.in. ogółu praw i obowiązków, jest specyficzną formą odpłatności (wynagrodzenia), w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść, otrzymuje bowiem określone prawa związane z uczestnictwem w spółce obejmującej aport. W szczególności prawo do udziału w zysku.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego może być wszystko, co nie będąc pieniądzem, przedstawia jakąkolwiek wartość ekonomiczną mogącą się składać na udział kapitałowy. Za aport uważa się wkład niepieniężny wniesiony do spółki na pokrycie udziałów, w postaci wartości niematerialnych (praw) lub rzeczy. Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

Nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Cytowane przepisy stanowią implementację przepisów wspólnotowych. W art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, str. 1 z późn. zm.) zawarta została definicja podatnika oraz działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 Dyrektywy "Podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Ponadto, z cyt. powyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć także czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W tym przypadku decydujące znaczenie ma stałość, ciągłość wykorzystywania majątku. Oczywiste jest, że wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne, np. w najem, dzierżawę, udzielenie licencji do korzystania z danej wartości niematerialnej i prawnej, itp. Przy czym przez ciągłość wykorzystywania składników majątku rozumieć należy także wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, iż rozważa wniesienie nabytych w drodze umowy darowizny praw (w udziale wynoszącym 1/2 części) w znakach towarowych (wszystkich lub niektórych) jako wkładu (aport) do Spółki komandytowej, w której jest komandytariuszem. Wniesienie ww. wkładu (aportu) nastąpi w trybie art. 199 Kodeksu cywilnego, a więc jako rozporządzenie rzeczą wspólną za zgodą wszystkich współwłaścicieli. Wniesienie wkładu zostanie poprzedzone sporządzeniem przez uprawnionego rzeczoznawcę (rzecznika patentowego) wyceny znaków towarowych mających stanowić przedmiot wkładu. W związku z wniesieniem wkładu (aportu), nastąpi również zmiana umowy Spółki komandytowej, w wyniku której nastąpi podwyższenie wartości wkładu Wnioskodawcy w Spółce komandytowej. Zgodnie z ustaleniami pomiędzy wspólnikami Spółki komandytowej, po dacie wniesienia przez Wnioskodawcę wkładu (aportu) obejmującego znaki towarowe Spółka komandytowa będzie wykorzystywała nabyte w ten sposób wartości niematerialne i prawne w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka dokona również stosownego zgłoszenia przed właściwymi organami patentowymi i we właściwych rejestrach nabycia praw ochronnych ze wskazanych znaków towarowych. Znaki towarowe ze względu na ich cechy, w chwili wniesienia aportu, a tym samym przyjęcia przez Spółkę komandytową do używania, będą zdatne do użytku oraz będą nadawały się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej przez Spółkę komandytową działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok.

Analizując okoliczności faktyczne sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, że czynność wniesienia aportem przez Wnioskodawcę do spółki komandytowej wkładu (aportu) obejmującego znaki towarowe będzie stanowiła działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca będzie występował w tej czynności jako podatnik VAT, o którym mowa w ust. 1 tego artykułu.

W ocenie tut. organu, charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem (współwłaścicielem) wykluczają, by mógł być on wykorzystywany na cele osobiste. Funkcje znaku towarowego, czyli oznaczanie pochodzenia, jakościowa oraz reklamowa powodują, że niemożliwym jest skuteczne realizowanie praw z niego wynikających w sferze "życia prywatnego", w oderwaniu od działalności gospodarczej. Trudno jest wskazać okoliczności, kiedy i w jaki sposób znak towarowy miałby służyć celom osobistym osoby fizycznej. Jakkolwiek możliwe jest samo posiadanie praw do znaku towarowego i nie korzystanie z nich, w przypadku kiedy dochodzi do realizacji uprawnień z niego wynikających, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty. Bez znaczenia pozostaje, że Wnioskodawca w chwili nabycia znaków towarowych i wynikających z nich praw ochronnych nie był podatnikiem w zakresie dzierżawy własności intelektualnej. Również niedokonanie przez Wnioskodawcę zgłoszenia aktualizacyjnego w organach patentowych, nie stanowi argumentu przemawiającego za potraktowaniem nabytych znaków towarowych jako majątek osobisty bez zamiaru wykorzystania ich do działalności gospodarczej. Tym bardziej, że nabyte znaki towarowe, ze względu na ich cechy, w chwili wniesienia aportu, a tym samym przejęcia przez Spółkę do używania, będą zdatne do użytku oraz będą nadawały się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. W tym momencie należy również zwrócić uwagę na jednorazowy charakter czynności aportu, który w analizowanej sprawie w kontekście art. 15 ust. 2 pozostaje bez znaczenia. Wniesienie aportem znaków towarowych, owszem jest jednorazowe, jednakże w skali wykorzystania i czerpania korzyści z wniesionych znaków towarowych to okres dłuższy niż rok. Zatem nie można przyjąć, że będzie to czynność incydentalna, gdyż nastąpi wykorzystanie posiadanych znaków towarowych (w tym praw ochronnych i majątkowych praw autorskich) w sposób ciągły do celów zarobkowych (np. jak przy jednorazowym zawarciu umowy najmu, czynsz jest pobierany systematycznie, przez okres trwania umowy).

W podsumowaniu dotyczącym przyjęcia znaków towarowych jako majątku osobistego, należy również zaznaczyć, że otrzymanie ich w drodze darowizny nie dowodzi, że będziemy mieć do czynienia z majątkiem osobistym osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Podkreślenia wymaga, że podatnicy na podstawie art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) mają prawo do swobodnego kształtowania umów handlowych, których przedmiotem jest prawo majątkowe. Z kolei na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, organy podatkowe posiadają uprawnienie do oceny skutków, jakie w sferze prawa wywołują zawierane przez podatników transakcje. Uprawnienie takie, w przypadku braku wątpliwości co do rzeczywistego przebiegu transakcji wynika z zasad ogólnych postępowania podatkowego, a zatem organy mają prawo do samodzielnego dokonywania oceny zawartych przez podatnika umów pod kątem ich zgodności z przepisami podatkowymi, a także rzeczywistych zamiarów stron umowy, gdy wykażą one w sposób bezsporny pozorność danych transakcji (patrz wyrok NSA sygn. akt I FSK 1851/07).

Zatem w świetle powyższego otrzymanie znaków towarowych w drodze umowy darowizny nie pozwala na przyjęcie, że będziemy mieć tutaj do czynienia z majątkiem osobistym, który nie był nabyty w celu wykorzystania go do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji powyższego czynność wniesienia aportem przez Wnioskodawcę do spółki komandytowej wkładu (aportu) obejmującego znaki towarowe będzie nosiła znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zaś Wnioskodawca będzie występował jako podatnik VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych i współobdarowanego zostanie zawarta w odrębnych rozstrzygnięciach.

Zmiana któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiana stanu prawnego powoduje, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.