IBPP2/443-967/13/RSz

Na podstawie 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 września 2013 r. (data wpływu 15 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z 15 stycznia 2014 r. (data wpływu 21 stycznia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* wystawiania rachunku na rzecz spółki w której jest wspólnikiem - jest prawidłowe,

* rejestracji dla celów VAT w przypadku przekroczenia kwoty 150 000 zł - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 października 2013 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania rachunku na rzecz spółki w której jest wspólnikiem i rejestracji dla celów VAT w przypadku przekroczenia kwoty 150 000 zł.

Wniosek został uzupełniony pismem z 15 stycznia 2014 r. (data wpływu 21 stycznia 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 2 stycznia 2014 r. znak: IBPP2/443-967/13/RSz, IBPBI/1/415-1043/13/ESz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT. Na dzień założenia spółki cywilnej nie prowadził i nie prowadzi indywidualnej działalności gospodarczej. Przystępując do spółki cywilnej dokonał stosownego wpisu w ewidencji działalności gospodarczej określając rodzaj usług świadczonych przez spółkę, której jest udziałowcem.

W uzupełnieniu wniosku z 15 stycznia 2014 r. wyjaśniono, że każdy ze wspólników jest obowiązany wnieść wkład niepieniężny w postaci osobistego świadczenia usług. Każdy ze wspólników jest uprawniony i zobowiązany do prowadzenia spraw spółki. Wspólnik nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku Wspólników ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku. W czasie trwania spółki Wspólnik nie może domagać się podziału wspólnego majątku Wspólników. W czasie trwania spółki wierzyciel Wspólnika nie może żądać zaspokojenia z jego udziału we wspólnym majątku Wspólników ani z udziału w poszczególnych składnikach majątku.

Wnioskodawca wniósł do spółki wkład niepieniężny w postaci pracy własnej polegającej nie reprezentowaniu spółki ale wykonywaniu czynności kucharza, sprzątacza, recepcjonisty. Wkład został wyceniony w kwocie 1230 zł brutto co potwierdza uchwała wspólników Spółki z dnia 31 maja 2013 r.

Zgodnie z zapisami umowy spółki w § 5 określono udziały poszczególnych wspólników tj. X- 50%, Y - 50%.

Wspólnicy uczestniczą w zyskach i stratach w częściach proporcjonalnych do wielkości udziałów. W § 6 określono, że każdy ze wspólników wnosi wkład niepieniężny w postaci osobistego świadczenia usług na rzecz spółki, uchwałą wspólników doprecyzowano, że pod pojęciem świadczenia usług rozumie się pracę własną wspólników.

Wnioskodawca nie otrzymuje wynagrodzenia czyli nie uzyskuje dochodu.

Wnioskodawca z tytułu usług - świadczenia pracy własnej na rzecz spółki nie jest związany ze Spółką poza zapisami zawartymi w umowie Spółki żadnymi innymi prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy Wnioskodawcą, spółką. Wnioskodawca nie otrzymuje wynagrodzenia od spółki za świadczona pracę. Odpowiedzialność za wykonanie określonych czynności wobec osób trzecich ponosi Spółka.

W związku z powyższym w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytania (sformułowane w piśmie z 15 stycznia 2014 r.):

1. Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo wystawiając na podstawie powziętej uchwały rachunek dla Spółki.

2. Czy wniesienie przez Wnioskodawcę aportu w postaci pracy własnej do Spółki zobowiązuje Wnioskodawcę do rejestracji dla celów VAT. Czy dopiero przy kwocie przekraczającej 150 000,00 zł. (w skali pełnego roku) wystąpiłby obowiązek rejestracji dla celów VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawione w piśmie z 15 stycznia 2014 r.):

ad. 1

Wnioskodawca postępuje prawidłowo wystawiając rachunek na podstawie Uchwały Wspólników.

ad. 2

Wniesienie aportu w postaci pracy własnej do kwoty 150.000,00 nie powoduje u Wnioskodawcy obowiązku rejestracji dla celów VAT. Przekroczenie kwoty 150.000,00 zł wywołałoby u Wnioskodawcy konieczność rejestracji dla celów VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe w zakresie wystawiania rachunku na rzecz spółki w której jest wspólnikiem,

* nieprawidłowe w zakresie rejestracji dla celów VAT w przypadku przekroczenia kwoty 150 000 zł.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem "usługi" w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji jest uznawane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania usługi. Wynagrodzenie musi być należne za jej wykonanie.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje, co należy rozumieć przez czynność odpłatną jednakże kwestia ta była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku C-102/86 "czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem". Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, iż czynność "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy". W orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Czynność wniesienia aportu (w zależności od jego przedmiotu) może spełniać przesłanki uznania jej za dostawę towarów w świetle art. 7 (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) lub za świadczenie usług w świetle art. 8 (każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, w szczególności przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych).

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług niewątpliwie mieści się wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci świadczenia usług dla innego podmiotu (np. spółki).

Nie ulega wątpliwości, że wniesienie aportu nie jest świadczeniem pod tytułem darmym. Wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść. Wynagrodzenie otrzymywane w zamian za wniesienie aportu w postaci m.in. ogółu praw i obowiązków, jest specyficzną formą odpłatności (wynagrodzenia), w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść, otrzymuje bowiem określone prawa związane z uczestnictwem w spółce obejmującej aport. W szczególności prawo do udziału w zysku.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego może być wszystko, co nie będąc pieniądzem, przedstawia jakąkolwiek wartość ekonomiczną mogącą się składać na udział kapitałowy. Za aport uważa się wkład niepieniężny wniesiony do spółki na pokrycie udziałów, w postaci wartości niematerialnych (praw) lub rzeczy. Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

Nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Cytowane przepisy stanowią implementację przepisów wspólnotowych. W art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.) zawarta została definicja podatnika oraz działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 Dyrektywy "Podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Ponadto, z cyt. powyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć także czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W tym przypadku decydujące znaczenie ma stałość, ciągłość wykorzystywania majątku. Przy czym przez ciągłość świadczenia rozumieć należy takie świadczenie usług, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jednocześnie jest wspólnikiem spółki cywilnej. Na podstawie postanowień wynikających z umowy spółki świadczy na rzecz spółki usługi polegające na wykonywaniu czynności kucharza, sprzątacza, recepcjonisty itp., będące wkładem wspólnika do spółki cywilnej. Wartość tych usług wyceniana jest na zakończenie każdego miesiąca. W spółce cywilnej Wnioskodawca objął udziały w wysokości 50%.

Analizując okoliczności faktyczne sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, że czynność wniesienia aportem przez Wnioskodawcę do spółki cywilnej osobistego świadczenia usług stanowi działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca występuje w tej czynności jako podatnik VAT, o którym mowa w ust. 1 tego artykułu.

W tym momencie należy również zwrócić uwagę na jednorazowy charakter czynności aportu, który w analizowanej sprawie w kontekście art. 15 ust. 2 pozostaje bez znaczenia. Wniesienie aportu, owszem jest jednorazowe, jednakże w skali wykorzystania i czerpania korzyści ze świadczenia usług to dłuższy okres czasu. Zatem słusznym jest przyjąć, że nie będzie to czynność incydentalna, gdyż nastąpi wykorzystanie świadczonych usług w sposób ciągły do celów zarobkowych (porównać to można np. do zawarcia umowy najmu, czynsz jest pobierany systematycznie, przez okres trwania umowy).

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Ustęp 4 tego artykułu stanowi, że podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9, pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, z tym że w przypadku, o którym mowa w ust. 9, zawiadomienie musi nastąpić przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5.

Natomiast zgodnie z ust. 9 ww. przepisu, podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

W myśl art. 96 ust. 1 ustawy o VAT podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3, który stanowi, że podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jednak w myśl § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.) fakturę wystawia:

Natomiast ust. 2 tego paragrafu stanowi, że faktury mogą również wystawiać zarejestrowani podatnicy VAT zwolnieni.

Zgodnie z art. 87 § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

W konsekwencji powyższego, jak już wcześniej wskazano, świadczenie przez Wnioskodawcę na rzecz spółki cywilnej usług kucharza, sprzątacza, recepcjonisty, nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zaś Wnioskodawca występuje jako podatnik VAT. Świadczenie tych usług zarejestrowany podatnik VAT powinien udokumentować fakturą VAT i ująć w ewidencji podatkowej prowadzonej dla celów podatku od towarów i usług, jednakże w sytuacji wskazanej we wniosku jeżeli Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT nie ma prawa do wystawienia faktury, natomiast na żądanie nabywcy ma obowiązek, wystawienia rachunku, o którym mowa w art. 87 § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 dotyczącego wystawiania rachunków z tytułu usług świadczonych na rzecz spółki, w której jest wspólnikiem, należy uznać za prawidłowe.

Na podstawie przywołanego wyżej art. 96 ust. 1 i 3 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), podmioty, o których mowa w art. 15, są zobowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 do złożenia naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenia rejestracyjnego. Nie mają jednak obowiązku dokonania takiego zgłoszenia ww. podmioty (a zatem również podatnicy) u których sprzedaż jest zwolniona na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 oraz wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3. U podmiotów tych obowiązek złożenia zgłoszenia rejestracyjnego wystąpi dopiero w momencie utraty lub rezygnacji ze zwolnienia podmiotowego o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9.

W świetle ww. art. 113 ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r.) zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Należy jednocześnie zwrócić uwagę na przywołany już wcześniej przepis art. 113 ust. 9 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r.), zgodnie z którym podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca w związku z wykonywaniem wskazanych we wniosku usług winien dokonać rejestracji jako podatnika VAT czynny w momencie przekroczenia w roku podatkowym obrotu w wysokości 150 000 zł, przy czym odnosi się to do sytuacji gdy Wnioskodawca rozpocząłby wykonywanie tych usług od początku roku podatkowego.

W sytuacji gdy jednak Wnioskodawca rozpocząłby wykonywanie wskazanych we wniosku usług w trakcie roku podatkowego wartość sprzedaży, której przekroczenie obligowałoby Wnioskodawcę do rejestracji jako podatnika VAT, winien on ustalić zgodnie z przepisem art. 113 ust. 9 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, dotyczące pytania nr 2, w zakresie obowiązku zarejestrowania się jako podatnik VAT w przypadku przekroczenia kwoty 150 000 zł w roku podatkowym należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że zgodnie z art. 14b § 3 cyt. w sentencji ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego opisu stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Ocena prawna stanowiska w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.