IBPP2/443-881/12/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2012 r. (data wpływu 28 sierpnia 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 listopada 2012 r. (data wpływu 12 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uwzględnienia obrotu z tytułu pośrednictwa w udzielaniu kredytów przy wyliczaniu proporcji - jest nieprawidłowe

W dniu 28 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uwzględnienia obrotu z tytułu pośrednictwa w udzielaniu kredytów przy wyliczaniu proporcji.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 listopada 2012 r. (data wpływu 12 listopada 2012 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 5 listopada 2012 r. znak IBPP2/443-881/12/KO.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług pośrednictwa w obrocie nieruchomościami.

Wpis do ewidencji działalności gospodarczej zawiera następujące określenie wykonywania działalności wg kodów PKD:

* 68.31.Z Pośrednictwo w obrocie nieruchomościami,

* 45.11.Z Sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek,

* 43.39.Z Wykonywanie pozostałych robót budowlanych wykończeniowych,

* 43.33.Z Posadzkarstwo; tapetowanie i oblicowywanie ścian,

* 43.32.Z Zakładanie stolarki budowlanej,

* 43.31.Z Tynkowanie

* 43.34.Z Malowanie i szklenie,

* 43.21.Z Wykonywanie instalacji elektrycznych,

* 66.19.Z Pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych,

* 71.12.Z Działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT od września 2009 r.

Głównym przedmiotem działalności jest prowadzenie biura nieruchomości i obsługiwanie klientów w zakresie kupna, sprzedaży oraz wynajmu nieruchomości i z tego tytułu Wnioskodawca osiąga przychody opodatkowane podatkiem od towaru i usług.

Z dniem 30 września 2009 r. Wnioskodawca zawarł umowę o współpracy z Domem Kredytowym, która polega na informowaniu wszystkich zainteresowanych o produktach oferowanych przez ww. agencję. Wnioskodawca otrzymuje prowizje za polecenie osoby zainteresowanej otrzymaniem kredytu, przy założeniu, że dana osoba zdecyduje się skorzystać z oferty firmy Domu Kredytowego. Usługi te można nazwać usługami pośrednictwa kredytowego, które zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku VAT korzystają ze zwolnienia z podatku VAT. Wnioskodawca traktuje te usługi jako pomocnicze względem zasadniczej działalności jaką jest pośrednictwo w obrocie nieruchomościami. Usługi te nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym rozszerzeniem działalności podlegającej opodatkowaniu, a ich skala nie jest większa niż skala zasadniczej działalności. Usługi te są sporadyczne, ponieważ od czasu istnienia firmy tj. 1 wrzesień 2009 r. miały miejsce trzykrotnie (2 faktury w 2011 r. i 1 faktura w 2012 r.).

Pismem z dnia 9 września 2012 r. Wnioskodawca uzupełnił zaistniały stan faktyczny następująco:

Ad. 1

Umowę z Domem Kredytowym Wnioskodawca zawarł w celu zapewnienia klientom planującym zakup nieruchomości szybkiego dostępu do oferty kredytowej oraz możliwości rzetelnego sprawdzenia zdolności kredytowej. Wynagrodzenia jakie proponuje ww. firma są niższe niż w przypadku podpisania umów bezpośrednio z bankami, jednak nie chodziło tu o zysk a głównie o szybką i profesjonalną pomoc klientom w uzyskaniu finansowania. W przypadku podpisania umów z poszczególnymi bankami uzyskiwanie informacji trwałoby dłużej. Mogłoby spowodować, że kupujący nie zdąży uzyskać kredytu, a właściciel sprzeda nieruchomość komuś innemu.

Ad. 2

Wnioskodawca nie poleca, jeśli klient ma informacje na temat kredytu i wybrał bank, z którego chce skorzystać. Wnioskodawca nie proponuje wtedy skorzystania z usług Domu Kredytowego, ale jeśli zachodzi taka potrzeba wtedy przedstawia klientom możliwość uzyskania szybkiej informacji na temat możliwości uzyskania kredytu przez Dom Kredytowy. Konsultacja z Domem Kredytowym nie jest równoznaczna z koniecznością wzięcia kredytu za pośrednictwem ww. firmy. Klient może wziąć kredyt bezpośrednio w banku i nie ponosi żadnych konsekwencji. Większość klientów którzy zgłaszają się w celu zakupu nieruchomości zna już swoje możliwości uzyskania kredytu, ponieważ wcześniej byli już banku i sprawdzili swoją zdolność kredytową. Porównali różne oferty i wybrali bank, do którego zamierza się zwrócić z wnioskiem o kredyt. Jeśli jednak ktoś nie był w banku i potrzebuje pomocy w tym zakresie, wówczas Wnioskodawca proponuje skorzystanie z pomocy Domu Kredytowego, żeby przyspieszyć proces uzyskiwania pełnej informacji.

Ad. 3

Tak jak do tej pory, jeśli klienci będą już mieli wybrany bank, Wnioskodawca nie będzie im proponował współpracy z Domem Kredytowym. Jeśli natomiast klienci będą potrzebować konsultacji (pod warunkiem, że Wnioskodawca będzie miał nadal podpisaną umowę współpracy) będą mogli skorzystać z pomocy ww. firmy lub innej z którą ewentualnie w przyszłości Wnioskodawca podpiszę umowę.

Ad. 4.

Przychody z działalności gospodarczej za 2011 r. wynoszą 52.042,42 zł netto; w tym z pośrednictwa kredytowego 3.950,00 zł.

Przychody z działalności gospodarczej do października 2012 r. (włącznie) wynoszą 73.287,12 zł netto; w tym z pośrednictwa kredytowego 850,00 zł.

Ad. 5

Udział pośrednictwa kredytowego na tle działalności podstawowej wynosi w 2011 r. 7,59%, natomiast w 2012 r. 1,16.

W związku z powyższym, zadano następujące pytanie:

Czy pośrednictwo przy udzielaniu kredytów, które Wnioskodawca świadczy względem Domu Kredytowego można uznać za czynności sporadyczne w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy, głównym przedmiotem działalności jest świadczenie usług pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Pośrednictwo kredytowe nie jest bezpośrednio związane z zasadniczą działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Wszystkie działania i wydatki mają związek jedynie z uzyskaniem przychodu z pośrednictwa z obrotu nieruchomościami. Biuro nieruchomości świadczy kompleksową obsługę polegającą na skojarzeniu stron transakcji, udziale w negocjacjach, zebraniu dokumentacji i ustaleniu stanu prawnego nieruchomości. W związku ze świadczonymi usługami pośrednictwa w obrocie nieruchomościami Wnioskodawca ponosi wydatki z tytułu wynagrodzenia pracownika, opłat za media (telefon, energia, internet, gaz, itp.), reklamy biura i prezentacji ofert w prasie oraz internecie, usługę księgową, zakup paliwa.

Przy zakładaniu działalności gospodarczej Wnioskodawca nie planował świadczenia innych usług i nawiązania współpracy z firmą doradztwa finansowego. Usługi te można nazwać usługami pośrednictwa kredytowego, które zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku VAT korzystają ze zwolnienia z podatku VAT.

Wnioskodawca nie prowadzi żadnych dodatkowych działań, ani nie ponosi wydatków w związku z usługami pośrednictwa kredytowego, działalność Wnioskodawcy w tym zakresie ogranicza się jedynie do skontaktowania zainteresowanego klienta z firmą doradztwa finansowego. Wnioskodawca nie dokonuje analizy zdolności kredytowej klienta ani nie pośredniczy w przygotowywaniu umów kredytowych. Działalność Wnioskodawcy nie ma żadnego wpływu na fakt czy zainteresowany kredytem klient spełnia warunki do jego otrzymania ani czy skorzysta z oferty firmy doradztwa finansowego. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, iż są to usługi pomocnicze względem zasadniczej działalności oraz nie stanowią one bezpośredniego, stałego i koniecznego uzupełnienia podstawowej działalności, występują rzadko, nieregularnie, są to transakcje całkowicie incydentalne. Trudno przewidzieć czy będą jeszcze miały miejsce w przyszłości.

W związku z powyższym Wnioskodawca traktuje usługi pośrednictwa kredytowego jako sporadyczne zgodnie z art. 90 ust. 6 ustawy o VAT i uznaje, że nie wpływają na zakres prawa do odliczenia pełnego podatku należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z treścią art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W art. 90 ust. 2 ustawy wskazano, że jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Na podstawie regulacji art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Natomiast w myśl art. 90 ust. 6 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Pierwowzór dla normy prawnej zawartej w art. 90 ust. 6 ustawy o VAT stanowi przepis art. 174 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 str. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 174 ust. 1 i 2 proporcja podlegająca odliczeniu jest kwotą ułamkową złożoną z następujących kwot:

Państwa członkowskie mogą uwzględnić w mianowniku wysokość subwencji innych niż subwencje bezpośrednio związane z ceną dostaw towarów lub świadczenia usług, o których mowa w art. 73.

W drodze odstępstwa od ust. 1, przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się następujących kwot:

Należy wskazać, iż ustawodawca polski zarówno w akcie zasadniczym jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia "sporadycznie".

Z definicji słownikowych wynika, iż sporadyczny to: "zjawiający się, występujący od czasu do czasu, rzadko, nieregularny, przypadkowy". Sporadyczność oznacza występowanie danych zdarzeń w sposób incydentalny, lecz nie wyklucza ich powtarzalności. Jednakże powtarzalność nie może przerodzić się w stały element prowadzonej działalności. Zatem transakcje sporadyczne to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności jednostki. Jeżeli działalność finansowa stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze i sporadyczne.

Należy przy tym również zaznaczyć, iż przepisy unijnych dyrektyw w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (tekst jedn.: VI Dyrektywy oraz Dyrektywy 2006/112, która z dniem 1 stycznia 2007 r. zastąpiła VI Dyrektywę) także nie precyzują co należy rozumieć przez "sporadyczne (incydentalne) wykonywanie czynności".

Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem "incidental transactions" w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako "transakcje incydentalne/uboczne". Termin "incydentalny" wg słownika języka polskiego (słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym "mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko", natomiast termin "uboczny" oznacza "dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy". Można zatem uznać, iż użyte w unijnych dyrektywach w zakresie VAT pojęcie "incidental transactions" powinno być rozumiane szerzej, niż użyte w polskiej ustawie o VAT określenie "czynności dokonywane sporadycznie". Transakcje o charakterze "incydentalnym" oznaczają bowiem zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie "incydentalności" odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej omawianej VI Dyrektywy użyto określenia "accessoire", a w wersji niemieckiej "Hilfsumsaetze", co wskazuje, iż w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania "transakcje sporadyczne" i określa omawiane czynności jako "transakcje pomocnicze".

Ponadto, interpretując termin "sporadyczny" należy odwołać się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 11 lipca 1996 r. w sprawie Regie Dauphinoise (C-306/94), TSUE dokonał interpretacji pojęcia incydentalności w kontekście wykonywania transakcji finansowych. We wspomnianym wyroku TSUE wskazał, że o sporadycznym charakterze transakcji nie decyduje ich relatywnie niewielki udział wartościowy w całokształcie prowadzonej przez podatnika działalności. W wyroku tym TSUE odniósł się również do charakteru i kontekstu wykonywanych czynności wskazując, że tworzenie na własny rachunek lokat przez firmę zarządzającą nieruchomościami, ze środków wpłacanych przez właścicieli lub najemców, nie może być traktowane jako incydentalne, gdyż otrzymanie odsetek z tych inwestycji jest bezpośrednią, stałą i konieczną konsekwencją działalności opodatkowanej firm zarządzających nieruchomościami. Tym samym, zgodnie z wnioskowaniem a contrario, TSUE określił transakcje uznawane za wykonywane w sposób incydentalny (sporadyczny) jako te, które nie stanowią bezpośredniej, stałej i koniecznej konsekwencji działalności opodatkowanej.

Na taką interpretację może również wskazywać orzeczenie z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie Empresa de Desenvolvimento Mineiro (C-77/01). W orzeczeniu tym Trybunał za sporadyczne uznał te transakcje finansowe, których realizacja angażuje niewielką ilość towarów lub usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (które to towary i usługi stanowią aktywa podatnika), a skala przychodów może być wskazówką, czy rzeczywiście transakcje mają charakter sporadyczny.

W gruncie rzeczy TSUE orzekając każdorazowo w innej sprawie, odnosi się do indywidualnych przypadków, formułując zasady, które trudno oceniać jednoznacznie (rzadkość, nieregularność, brak nadmiernego zaangażowania środków, etc.), nie są to bowiem zanadto precyzyjne kryteria - stanowią raczej generalne wskazówki interpretacyjne.

Tak więc, przy bardzo nieostrych granicach podlegającego wykładni pojęcia "incydentalnych (pomocniczych) transakcji finansowych" (...) nie powinien decydować jeden wskaźnik, punkt odniesienia czy też jedno tylko kryterium, ale ich całokształt wyznaczający miejsce, znaczenie i zakres danych transakcji w całokształcie działalności gospodarczej podatnika. Chodzi więc zasadniczo o to, aby tego rodzaju transakcje (przy obliczaniu proporcji stosowanej do odliczenia podatku naliczonego) nie zniekształcały obrazu i istoty działalności danego podmiotu (czynności opodatkowane i zwolnione) rzutujących na zakres prawa do odliczania podatku naliczonego. (...)"

Transakcje sporadyczne zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną, należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli działalność finansowa stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze i sporadyczne.

Stanowisko TSUE podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 25 maja 2010 r., sygn. III SA/Wa 7/10, w którym stwierdził, że:

Cyt. " (...) Jakkolwiek więc w obu tych orzeczeniach Trybunał na tle występujących tam stanów faktycznych sformułował określone tezy, to jednak nie można stwierdzić, aby kwestia rozumienia i zakresu stosowania przepisów odnoszących się do niewliczanych do obrotu przy obliczaniu proporcji służącej odliczaniu podatku naliczonego, incydentalnych (pomocniczych) transakcji finansowych była już w sposób jednoznaczny ustalona w orzecznictwie TSUE.

W gruncie rzeczy TSUE orzekając każdorazowo w innej sprawie, odnosi się do indywidualnych przypadków, formułując zasady, które trudno oceniać jednoznacznie (rzadkość, nieregularność, brak nadmiernego zaangażowania środków, etc.), nie są to bowiem zanadto precyzyjne kryteria - stanowią raczej generalne wskazówki interpretacyjne (T. Michalik VAT 2009, wydanie 6., wydawnictwo C.H. Beck Warszawa 2009, teza nr 13 do art. 90 ustawy o VAT). (...)

Tak więc, przy bardzo nieostrych granicach podlegającego wykładni pojęcia "incydentalnych (pomocniczych) transakcji finansowych" (...) nie powinien decydować jeden wskaźnik, punkt odniesienia czy też jedno tylko kryterium, ale ich całokształt wyznaczający miejsce, znaczenie i zakres danych transakcji w całokształcie działalności gospodarczej podatnika. Chodzi więc zasadniczo o to, aby tego rodzaju transakcje (przy obliczaniu proporcji stosowanej do odliczenia podatku naliczonego) nie zniekształcały obrazu i istoty działalności danego podmiotu (czynności opodatkowane i zwolnione) rzutujących na zakres prawa do odliczania podatku naliczonego. (...)"

Natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w wyroku z dnia 11 marca 2009 r. sygn. akt SA/Op 353/08 stwierdził, że o sporadycznym charakterze dokonanej czynności można by mówić wyłącznie w sytuacji, gdy miałaby ona naturę indywidualnej transakcji o charakterze prywatnym. Ponadto, czynność taka musiałaby być wykorzystana na potrzeby osobiste bez związku z prowadzoną działalnością. Tylko wówczas, zdaniem Sądu, "w odniesieniu do danej transakcji Spółka nie miałaby statusu podatnika".

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą której przedmiotem jest świadczenie usług pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Ponadto z wpisu do ewidencji działalności gospodarczej wynika także, iż Wnioskodawca określił, iż będzie wykonywał również pozostałą działalność wspomagająca usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych. Z dniem 30 września 2009 r. Wnioskodawca zawarł umowę o współpracy z Domem Kredytowym, która polega na informowaniu wszystkich zainteresowanych o produktach oferowanych przez ww. agencję. Umowę z Domem Kredytowym Wnioskodawca zawarł w celu zapewnienia klientom planującym zakup nieruchomości szybkiego dostępu do oferty kredytowej oraz możliwości rzetelnego sprawdzenia zdolności kredytowej. Wnioskodawca otrzymuje prowizje za polecenie osoby zainteresowanej otrzymaniem kredytu, przy założeniu, że dana osoba zdecyduje się skorzystać z oferty Domu Kredytowego. Wynagrodzenia jakie proponuje ww. firma są niższe niż w przypadku podpisania umów bezpośrednio z bankami, jednak nie chodziło o zysk a głównie o szybką i profesjonalną pomoc klientom w uzyskaniu finansowania, ponieważ w przypadku podpisania umów z poszczególnymi bankami uzyskiwanie informacji trwałoby dłużej i mogłoby spowodować, że kupujący nie zdąży uzyskać kredytu, a właściciel sprzeda nieruchomość komuś innemu. Usługi te są usługami pośrednictwa kredytowego, które zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku VAT korzystają ze zwolnienia z podatku VAT. Wnioskodawca jeśli zachodzi potrzeba przedstawia klientom możliwość uzyskania szybkiej informacji na temat możliwości uzyskania kredytu przez Dom Kredytowy. W przyszłości Wnioskodawca zamierza postępować tak jak do tej pory, jeśli klienci będą już mieli wybrany bank, Wnioskodawca nie będzie im proponował współpracy z Domem Kredytowym. Jeśli natomiast klienci będą potrzebować konsultacji będą mogli skorzystać z pomocy ww. firmy lub innej z którą ewentualnie w przyszłości Wnioskodawca podpiszę umowę. Usługi te miały miejsce trzykrotnie (2 faktury w 2011 r. i 1 faktura w 2012 r.).

Zatem w ocenie tut. organu przyjąć należy, iż pośrednictwo w świadczeniu usług udzielania kredytów za wynagrodzeniem jest nieodłącznym elementem przyjętej przez Wnioskodawcę strategii prowadzenia działalności gospodarczej i bez znaczenia pozostaje tutaj, że pośrednictwo w świadczeniu usług udzielania kredytów nie stanowi działalności podstawowej jaką jest działalność pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Poprzez podpisanie umowy o stałej współpracy z bankiem w zakresie związanym z pośrednictwem finansowym (kredyty), działalność ta wpisała się na stałe w funkcjonowanie firmy Wnioskodawcy i nie sposób przyjąć, ze czynności te mają charakter sporadyczny. Wnioskodawca poprzez ww. umowę pozostaje w stałej gotowości do udzielania informacji związanych z uzyskaniem kredytu w związku z zakupem nieruchomości.

W świetle powyższego zrozumiałe jest zatem, iż podmiot gospodarczy prowadzący działalność gospodarczą, tak jak Wnioskodawca, przewiduje i podejmuje działania w celu osiągnięcia jak największych zysków. Pośrednictwo w świadczeniu usług udzielania kredytów za wynagrodzeniem stanowi element działalności Wnioskodawcy, pozwalający na osiąganie przychodów (zysków) związanych z pośrednictwem w obrocie nieruchomościami. Należy podkreślić, jak sam wskazał Wnioskodawca, że zamierza on w przyszłości pośredniczyć w świadczeniu usług udzielania kredytów, jeżeli klienci będą zainteresowani uzyskaniem kredytu na zakup nieruchomości. Nie ma przy tym znaczenia okoliczność, że Wnioskodawca dotychczas wystawił trzy faktury z tytułu świadczenia ww. usługi.

Ponadto wskazać należy, że skoro Wnioskodawca zdecydował się na pośrednictwo w świadczeniu usług udzielania kredytów to znaczy, iż w jego ocenie, posiada to uzasadnienie ekonomiczne. W tym sensie nie jest to działalność konieczna, ale wybrana przez Wnioskodawcę jako optymalna. Można bowiem założyć, iż Wnioskodawca osiąga dwojakiego rodzaju korzyść. Z jednej strony z tytułu pośrednictwa w sprzedaży nieruchomości, z drugiej zaś strony z tytułu pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów. Jeżeli bowiem klient otrzyma kredyt to będzie mógł nabyć nieruchomość, a Wnioskodawca z tego tytułu otrzyma prowizję (tekst jedn.: prowizję z tytułu pośrednictwa w obrocie nieruchomościami i pośrednictwa z tytułu świadczenia usług udzielania kredytów). Zatem pośrednictwo w świadczeniu usług udzielania kredytów stanowi uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Tak, więc świadczenie tych usług nie można uznać za pomocnicze i sporadyczne.

Zatem pośrednictwo w świadczeniu usług udzielania kredytów nie można uznać za czynności dokonywane sporadycznie w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT. Tym samym, czynności te powinny być uwzględniane przez Wnioskodawcę w kalkulacji proporcji sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.