IBPP2/443-855/09/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2009 r. (data wpływu 19 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w kwestii opodatkowania sprzedaży autobusów - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 października 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w kwestii opodatkowania sprzedaży autobusów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Gmina otrzymała w dniu 2 czerwca 2000 r. nieodpłatnie z Ministerstwa Edukacji Narodowej autobus przeznaczony do przewozu dzieci do szkół. Następnie uchwałą Zarządu Gminy z dnia 22 sierpnia 2000 r. przekazała ww. autobus szkolny w użytkowanie Zespołowi Szkół. Autobus został przekazany własnej jednostce budżetowej do nieodpłatnego użytkowania na cele związane z dowozem dzieci i młodzieży do szkół. Wydanie przedmiotu przekazania do ZS nastąpiło bezpośrednio od producenta.

Drugi z autobusów będących przedmiotem niniejszego wniosku został zakupiony bezpośrednio przez jednostkę budżetową (ZS) ze środków budżetowych gminy. Tak więc, obydwa autobusy zostały zaewidencjonowane bezpośrednio w ZS-ie. Od dnia 20 czerwca 2008 r. do dnia 28 lutego 2009 r. ww. autobusy były przez ZS wydzierżawione przewoźnikowi, który miał obowiązek świadczyć usługę dowozu dzieci do szkół oraz płacił czynsz dzierżawny. ZS zgodnie z ustawą o finansach publicznych przekazywał uzyskane w ten sposób dochody do budżetu gminy.

(ZS jest jednostką budżetową Wnioskodawcy, ma nadany NIP, korzysta ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług (nie osiąga rocznie dochodu 50 tys. zł) złożył stosowne oświadczenie o wyborze zwolnienia do Urzędu Skarbowego w dniu 2 stycznia 1998 r.).

Po zakończeniu okresu dzierżawy ww. autobusy były nadal zarejestrowane jako środki transportowe w ZS.

Protokołem nieodpłatnego przekazania środków trwałych z dnia 16 lipca 2009 r. ZS przekazywał ww. autobusy na stan ewidencyjny Gminy.

Gmina ogłosiła przetarg, w którym zawarła stwierdzenie, że "cena wywoławcza brutto wynosi 48.000 zł" i odpowiednio 18.000 zł na drugi autobus.

Kupujący złożył ofertę na piśmie, w której podał cenę 51.800 zł brutto w tym 22% VAT oraz na drugi autobus cenę 20.800 zł brutto w tym 22% VAT. W dniu przetargu oferent został powiadomiony, że kwota, za którą zostały sprzedane autobusy nie zawiera podatku VAT.

W wyniku przetargu w dniu 17 września 2009 r. wymienione autobusy zostały sprzedane za cenę brutto. Zostały wystawione faktury VAT ze stawką zw.

Kupujący zapłacił cenę w całości, a następnie zażądał wystawienia korekty faktury VAT, w której stawka podatku VAT wynosiłaby 22%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Jaką stawka należy opodatkować sprzedaż ww. autobusów. Czy zastosować zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, czy też należy opodatkować stawką 22%.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy zastosować zwolnienie z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedmiotowe autobusy przez cały czas użytkowania (administrowania) przez ZS stanowiły majątek gminy. Stan własności nie uległ zmianie, ale tylko stan ewidencyjny, nie nastąpiła zmiana właściciela, właściciel jest ten sam, czyli gmina, zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym art. 43 - mieniem komunalnym zarządza gmina.

Według Wnioskodawcy, spełnia on warunek uzyskania zwolnienia z opodatkowania, czyli przy otrzymaniu nieodpłatnym z Ministerstwa Edukacji Narodowej oraz przy zakupie drugiego autobusu przez ZS Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku, a okres półrocznego użytkowania Wnioskodawca zrealizował przez ZS, czyli jednostkę budżetową Wnioskodawcy, która wykonuje zadania własne Gminy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez odpłatną dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści samej ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z opodatkowania.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Z treści przepisu art. 43 ust. 2 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że towarem używanym jest taki towar, który faktycznie znajdował się w używaniu podmiotu dokonującego jego dostawy. Nie jest to zatem towar w ogóle używany, lecz używany przez jego dostawcę w okresie poprzedzającym dokonanie dostawy. Użytkownikiem dokonującym sprzedaży towaru używanego jest jedynie taki jego właściciel, który w momencie sprzedaży korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa, a nie tylko pobiera z tego towaru pożytki cywilne i inne dochody.

Należy zaznaczyć, iż za "używanie" nie można uznać posiadania towaru, któremu nie towarzyszy faktyczne jego wykorzystywanie. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru przez wskazany przepisem czas.

Używanie rzeczy to jeden z przejawów jej użytkowania w potocznym tego słowa znaczeniu. Oznacza to, że używanie jest w istocie stanem faktycznym a nie prawnym przez co nie można do niego odnosić uprawnień podmiotowych o charakterze cywilistycznym. W konsekwencji skoro przepis ustawy podatkowej (art. 43 ust. 2 ustawy o VAT) wymaga dla nadania towarowi charakteru towaru używanego, aby towar był używany przez podatnika przez prawem określony czas to przyjąć należy, że używanie, jako faktyczny stan dotyczący towaru (rzeczy), wykonywać musi sam, zbywający towar, podatnik, a nie osoby trzecie w ramach przysługującego podatnikowi władztwa nad towarem (rzeczą). Innymi słowy "używanie", o którym mówi ustawa o podatku od towarów i usług rozumieć należy jako faktyczne posługiwanie się towarem przez podatnika, dokonującego jego dostawy.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Gmina otrzymała w dniu 2 czerwca 2000 r. nieodpłatnie z Ministerstwa Edukacji Narodowej autobus przeznaczony do przewozu dzieci do szkół. Następnie uchwałą Zarządu Gminy z dnia 22 sierpnia 2000 r. przekazała ww. autobus szkolny w użytkowanie Zespołowi Szkół (ZS). Autobus został przekazany własnej jednostce budżetowej do nieodpłatnego użytkowania na cele związane z dowozem dzieci i młodzieży do szkół. Wydanie przedmiotu przekazania do ZS nastąpiło bezpośrednio od producenta. Drugi z autobusów będących przedmiotem niniejszego wniosku został zakupiony bezpośrednio przez jednostkę budżetową (ZS) ze środków budżetowych gminy. Tak więc, obydwa autobusy zostały zaewidencjonowane bezpośrednio w ZS-ie. Od dnia 20 czerwca 2008 r. do dnia 28 lutego 2009 r. ww. autobusy były przez ZS wydzierżawione przewoźnikowi, który miał obowiązek świadczyć usługę dowozu dzieci do szkół oraz płacił czynsz dzierżawny. ZS zgodnie z ustawą o finansach publicznych przekazywał uzyskane w ten sposób dochody do budżetu gminy. (ZS jest jednostką budżetową Wnioskodawcy, ma nadany NIP, korzysta ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług (nie osiąga rocznie dochodu 50 tys. zł) złożył stosowne oświadczenie o wyborze zwolnienia do Urzędu Skarbowego w dniu 2 stycznia 1998 r.).

Po zakończeniu okresu dzierżawy ww. autobusy były nadal zarejestrowane jako środki transportowe w ZS. Protokołem nieodpłatnego przekazania środków trwałych z dnia 16 lipca 2009 r. ZS przekazywał ww. autobusy na stan ewidencyjny Gminy. Gmina ogłosiła przetarg, w którym zawarła stwierdzenie, że "cena wywoławcza brutto wynosi 48.000 zł" i odpowiednio 18.000 zł na drugi autobus.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz wskazany wyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż żaden z dwóch opisanych we wniosku autobusów nie może być uznany przez Wnioskodawcę, za towar używany w rozumieniu ww. art. 43 ust. 2 ustawy o VAT. Dla obu autobusów okres faktycznego użytkowania przez Wnioskodawcę nie osiągnął bowiem okresu półrocznego. W konsekwencji powyższego, ich dostawa nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, lecz zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu według stawki 22%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało je uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.