IBPP2/443-830/08/UH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 8 września 2008 r. (data wpływu 11 września 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie ustalenia czy transakcja zakupu samodzielnie funkcjonujących, organizacyjnie wyodrębnionych zakładów spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 września 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie ustalenia czy transakcja zakupu samodzielnie funkcjonujących, organizacyjnie wyodrębnionych zakładów spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca rozszerzając działalność gospodarczą w zakresie obrotu złomem zamierza nabyć w drodze kupna od innej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jej zorganizowane, wyodrębnione i samodzielnie funkcjonujące place złomowe, zakłady wchodzące w skład całego przedsiębiorstwa sprzedającego.

Zgodnie z negocjowaną obecnie umową warunkową sprzedaży, w zakresie przedmiotu transakcji, nabyte zostaną:

Zasadniczo przedmiot transakcji nie obejmuje przejęcia zobowiązań zbywcy. Wyjątki w tym zakresie obejmują następujące zobowiązania związane z funkcjonowaniem oddziałów:

* zobowiązania wobec pracowników wynikające z Kodeksu pracy,

* pracownicy będą przejęci przez Wnioskodawcę w trybie art. 23#185; Kodeksu pracy,

* niektóre, szczegółowo wyliczone w umowie zobowiązania sprzedawcy wynikające z bieżącego utrzymania ciągu pracy kupowanych zakładów, powstałe w okresie pomiędzy dniem zawarcia umowy a dniem spełnienia się ostatniego z warunków zawieszających.

Wnioskodawca stwierdził, iż należy w tym miejscu podkreślić, że na tle ogólnych zasad Kodeksu cywilnego przejęcie długu zawsze wymaga zgody wierzyciela (art. 519 k.c.), natomiast umowa sprzedaży zorganizowanych części przedsiębiorstwa zawierana jest bez udziału wierzycieli. Zasada ta znajduje uzasadnienie w ochronie wierzycieli, których łatwo byłoby pozbawić możliwości zaspokojenia ich wierzytelności przenosząc dług np. na osobę niewypłacalną.

Zakłady przeznaczone do sprzedaży posiadają samodzielność finansową w zakresie prowadzenia odpowiedniej ewidencji zdarzeń gospodarczych umożliwiającą przyporządkowanie im, jako zorganizowanym częściom przedsiębiorstwa, przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań. Każdy z kupowanych zakładów mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące wyznaczone zadania gospodarcze.

W przedmiotowej umowie znajdzie się też klauzula dotycząca konkurencyjności w ramach której sprzedający nie będzie mógł prowadzić działalności w zakresie obrotu złomem na terenie działania zakupywanych zakładów.

W ocenie Wnioskodawcy zakup takich samodzielnie funkcjonujących, organizacyjnie wyodrębnionych części spółki z ograniczoną odpowiedzialnością należy uznać za zakup zorganizowanych części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55#185; k.c.

W związku z powyższym Wnioskodawca prosi o potwierdzenie (w zakresie podatku od towarów i usług), iż transakcja zakupu samodzielnie funkcjonujących, organizacyjnie wyodrębnionych zakładów spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r; Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - dalej uptu, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans. Zdaniem spółki zasadę wynikającą z ww. przepisu zastosować należy także do zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Choć wprost z przepisów uptu powyższa teza wprost nie wynika, pomocne jest sięgnięcie do przepisów unijnych.

Wnioskodawca stwierdził, iż wskazać w tym miejscu należy, na art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE), który stanowi, iż w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako wkładu do spółki całości lub części majątku państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca (...) Jednocześnie z orzecznictwa ETS wynika, że "przekazanie części majątku" odnosi się do transakcji mającej za przedmiot część przedsiębiorstwa, która może funkcjonować samodzielnie (orzeczenie Zita Modes, C-497/01).

Zatem skoro przepisy Dyrektywy zezwalają na to, aby wyłączyć z opodatkowania jedynie przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część, to stosując wnioskowanie a contrario przyjąć należy, że nie dają one podstawy do wyłączenia z opodatkowania czynności, których przedmiotem są składniki majątkowe niebędące przedsiębiorstwem lub jego zorganizowaną częścią.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że wyłączenie z opodatkowanie VAT powinno mieć zastosowanie również do transakcji zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie może być wątpliwości, że zakup samodzielnie funkcjonujących, organizacyjnie wyodrębnionych zakładów spółki z ograniczoną odpowiedzialnością należy uznać za zakup zorganizowanych części przedsiębiorstwa na gruncie Dyrektywy oraz przepisów uptu.

Takie rozumienie przepisu art. 6 pkt 1 uptu wynika także z orzecznictwa sądów krajowych. W wyroku WSA w Warszawie z 7 lutego br., sygn. III SA/Wa 934/07, Sąd stwierdził, że przedstawiciele organów podatkowych błędnie utożsamiają przedsiębiorstwo z całością majątku. W skład spółki może bowiem wchodzić - w znaczeniu nadanym art. 551 k.c. - więcej niż jedno przedsiębiorstwo. Orzeczenie dotyczyło konsekwencji podatkowych podziału spółki przez wydzielenie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, analogicznie skutki będą miały miejsce w przypadku zbycia w drodze sprzedaży takiej zorganizowanej części.

Zdaniem Sądu: każdy zespół składników majątkowych, dający się wyodrębnić poprzez funkcjonalne powiązanie polegające na przydatności do realizacji określonego działania gospodarczego bez względu na jego organizacyjne wyodrębnienie w postaci zakładu czy też oddziału, będzie przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 551 k.c. Takie rozumienie definicji przedsiębiorstwa spełnia wymogi art. 5 ust. 8 VI Dyrektywy (obecnie art. 19 Dyrektywy 112), a w związku z tym definicja ta może być stosowana przy wykładni pojęcia "przedsiębiorstwo" ujętego w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Po przeniesieniu samodzielnej części majątku i utworzeniu nowej spółki można uniknąć VAT, wyłączenie z opodatkowania dotyczy bowiem także zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Reasumując, przedsiębiorstwo "obejmuje każdy zespół składników materialnych i niematerialnych służących do realizacji określonych zadań gospodarczych, bez względu na to, czy obejmuje on całość, czy jedynie część majątku określonego podmiotu". Tak więc art. 6 pkt 1 ustawy o VAT ma także zastosowanie do zbycia zestawu składników materialnych i niematerialnych służących prowadzeniu określonej działalności.

Zrównując na gruncie uptu transakcję aportu ze sprzedażą, w podobnie w przedmiotowej sprawie wypowiedział się WSA w Warszawie w wyroku z 30 czerwca br. sygn. III SA/Wa 540/08. Sąd stwierdził: " (...) wniesienie aportem zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest wyłączone z opodatkowania."

Poniżej Wnioskodawca wskazał na kolejne orzeczenie Sądu, którego sentencja brzmi: "Transakcja, której przedmiotem jest wyodrębnione przedsiębiorstwo, nie podlega regulacjom ustawy o VAT."

Tak wynika z wyroku WSA w Warszawie z 12 sierpnia 2008 r. sygn. III SA/Wa 666/08. Sąd uznał, że art. 6 uptu ograniczył wyłączenie z opodatkowania w porównaniu z prawem wspólnotowym. Z tego przepisu wynika bowiem, że ustawy nie stosuje się do zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans. Zdaniem sądu przy wykładni trzeba jednak uwzględnić art. 19 Dyrektywy w sprawie VAT i orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. To oznacza, że przepis ten obejmuje także wydzielony funkcjonalnie i przedmiotowo zespół składników majątku tworzących przedsiębiorstwo.

Powyższy spór powstał, ponieważ polski ustawodawca w art. 6 ustawy o VAT zawężająco implementował prawo wspólnotowe. Dlatego należy uznać, że za przedsiębiorstwo ustawodawca uznaje także zespół składników je tworzących. Tylko przy takim rozumieniu przepis ten jest zgodny z dyrektywą w sprawie VAT.

Sąd podkreślił, że dyrektywa wyłącza z opodatkowania również transakcję dotyczącą zespołu składników majątkowych tworzących przedsiębiorstwo w znaczeniu funkcjonalnym i przedmiotowym. Konieczne jest jedynie, aby nabywca nadal je prowadził.

Wskazując na powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że transakcja dotycząca kupna-sprzedaży wydzielonego zespołu składników majątkowych tworzących w znaczeniu funkcjonalnym i przedmiotowym zorganizowaną część przedsiębiorstwa nie podlega opodatkowaniu VAT na podstawie wyłączenia zawartego w przepisie art. 6 pkt 1 uptu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Ilekroć w ustawie o podatku od towarów i usług jest mowa o sprzedaży należy przez to rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ww. ustawy).

Pojęcie dostawy towarów ustawodawca zdefiniował w art. 7 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem pod pojęciem tym należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans.

Pojęcie "transakcji zbycia" należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu "dostawy towarów", w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. "zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aportu).

Przepisy ustawy nie definiują terminu "przedsiębiorstwo". Z tej przyczyny dla celów określenia zakresu pojęcia "przedsiębiorstwo" wykorzystuje się regulację zawartą w art. 55#185; ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), który to przepis stanowi, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);

Zatem składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, iż można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Jeżeli zatem warunki, o których mowa w art. 55#185; Kodeksu cywilnego, zostaną spełnione, to sprzedaż nie będzie podlegała przepisom ustawy.

Należy tu wskazać również art. 552 Kodeksu cywilnego, którym ustawodawca wprowadza zasadę, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Zatem tylko przedsiębiorstwo rozumiane jako całość nie jest towarem w świetle definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepisy ustawy o VAT również nie definiują pojęcia "zakładu (oddziału)". W celu jego określenia należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.).

Artykuł 5 pkt 4 tej ustawy stanowi, że oddziałem (zakładem) jest wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej wykonywana przez przedsiębiorcę poza głównym miejscem wykonywania działalności.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.) - art. 11 ust. 2 i następne, jednostki posiadające oddziały (zakłady) mogą prowadzić księgi rachunkowe oddziałów (zakładów) w siedzibie jednostki lub oddziałów (zakładów).

W myśl art. 51 ust. 1 ww. ustawy jednostka, w skład której wchodzą jednostki organizacyjne sporządzające samodzielne sprawozdania finansowe, sporządza łączne sprawozdanie finansowe, będące sumą sprawozdania finansowego jednostki i wszystkich jej oddziałów (zakładów), wyłączając odpowiednio:

Zgodnie z art. 45 ust. 2 powołanej ustawy sprawozdanie finansowe składa się z:

Zatem w świetle powyższego stwierdzić należy, iż bilans, o którym mowa w art. 6 pkt 1 cyt. wyżej ustawy o podatku od towarów i usług jest bilansem sporządzanym zgodnie z przepisami ww. ustawy o rachunkowości i wchodzącym w skład sprawozdania finansowego sporządzanego przez jednostkę.

Zbycie zakładu (oddziału) nie podlega ustawie o VAT, jeśli samodzielnie sporządza on bilans (czyli podlega przepisom o rachunkowości).

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca zamierza nabyć w drodze kupna od innej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jej zorganizowane, wyodrębnione i samodzielnie funkcjonujące place złomowe, zakłady wchodzące w skład całego przedsiębiorstwa sprzedającego. W zakresie przedmiotu transakcji nabyte zostaną składniki materialne - nieruchomość, maszyny, urządzenia, środki transportu, prawa związane z zakupowaną częścią przedsiębiorstwa, w tym prawa wynikające z zawartych umów dzierżawy, składniki niematerialne - know-how, pozycje rynkowe, informacje poufne, tajemnice przedsiębiorstwa, listy dostawców i odbiorców, cenniki, katalogi, bazy danych, informacje dotyczące rynku złomowego, kontakty handlowe, organizacje działalności.

Zasadniczo przedmiot transakcji nie obejmuje przejęcia zobowiązań zbywcy.

Wyjątki w tym zakresie obejmują następujące zobowiązania związane z funkcjonowaniem oddziałów:

* zobowiązania wobec pracowników wynikające z Kodeksu pracy,

* pracownicy będą przejęci przez Wnioskodawcę w trybie art. 23 ¹ Kodeksu pracy,

* niektóre, szczegółowo wyliczone w umowie zobowiązania sprzedawcy wynikające z bieżącego utrzymania ciągu pracy kupowanych zakładów, powstałe w okresie pomiędzy dniem zawarcia umowy a dniem spełnienia się ostatniego z warunków zawieszających.

Umowa sprzedaży zorganizowanych części przedsiębiorstwa zawierana jest bez udziału wierzycieli.

Zakłady przeznaczone do sprzedaży posiadają jak twierdzi Wnioskodawca samodzielność finansową w zakresie prowadzenia odpowiedniej ewidencji zdarzeń gospodarczych umożliwiającą przyporządkowanie im, jako zorganizowanym częściom przedsiębiorstwa, przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań. Każdy z kupowanych zakładów mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące wyznaczone zadania gospodarcze.

W przedmiotowej umowie znajdzie się klauzula dotycząca konkurencyjności w ramach której sprzedający nie będzie mógł prowadzić działalności w zakresie obrotu złomem na terenie działania zakupywanych zakładów.

Należy zaznaczyć, iż aby przepisy ustawy o VAT nie miały zastosowania do czynności sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, wydzielona przez Wnioskodawcę część przedsiębiorstwa musi najpierw posiadać samodzielność ekonomiczną (musi być oddziałem samodzielnie sporządzającym bilans), przejawiającą się w tym, iż:

* jest odpowiednio wyodrębniona organizacyjnie od reszty przedsiębiorstwa oraz

* prowadzi odrębną księgowość, na podstawie której samodzielnie sporządzane są sprawozdania finansowe (bilans), tzn. w momencie sprzedaży tej zorganizowanej części przedsiębiorstwa winno być sporządzone już co najmniej jedno sprawozdanie finansowe (bilans).

Podkreślić należy, że organizacyjne i finansowe wyodrębnienie musi istnieć już w ramach istniejącego przedsiębiorstwa, a nie dopiero kształtować się po "wyprowadzeniu" w jakikolwiek sposób zespołu składników materialnych i niematerialnych z tego przedsiębiorstwa. Dlatego ocena tego zespołu składników mogącego funkcjonować jako zorganizowana część przedsiębiorstwa odnoszona jest na gruncie przedmiotowej sprawy do czasu przed dokonaniem sprzedaży.

Nie wystarczy bowiem, że ze względu na pewną samodzielność pod względem technicznym, czy nawet organizacyjnym, powyższy zespół składników majątkowych mógłby potencjalnie stanowić odrębne przedsiębiorstwo, ponieważ art. 6 pkt 1 ustawy o VAT wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie wszystkich składników niemajątkowych i majątkowych powiązanych ze sobą funkcjonalnie i przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia wyłącznie składników majątkowych, które potencjalnie mogłyby stanowić przedsiębiorstwo.

Zatem powołane przez Wnioskodawcę przepisy art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, nie będą miały zastosowania w sprawie. Przepisy te bowiem jak wyżej wskazano, odnoszą się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans. Natomiast brak finansowego wyodrębnienia polegający na tym, że wydzielone części przedsiębiorstwa, będące przedmiotem sprzedaży posiadają samodzielność finansową jedynie w zakresie prowadzenia odpowiedniej ewidencji zdarzeń gospodarczych umożliwiającej przyporządkowanie zorganizowanym częściom przedsiębiorstwa przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań stanowi istotny element stanu faktycznego nie pozwalający uznać stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe. O finansowym wyodrębnieniu nie może bowiem świadczyć fakt, iż na podstawie odpowiedniej ewidencji zdarzeń gospodarczych możliwe jest tylko określenie kosztów i przychodów oraz należności i zobowiązań związanych z prowadzoną działalnością.

Należy bowiem zauważyć, iż zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 551 Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo obejmuje również księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności jako istotny jego składnik.

Z opisu zdarzenia przyszłego nie wynika aby Wnioskodawca wraz z nabyciem części przedsiębiorstwa miał otrzymać także księgi.

Zatem nie można uznać, iż nabyte przez Wnioskodawcę w przyszłości wyodrębnione i samodzielnie funkcjonujące place złomowe, stanowią całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, iż przenoszony majątek nie stanowi na tyle zorganizowanego kompleksu praw, obowiązków i rzeczy, iż zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

O przeniesieniu na nabywcę przedsiębiorstwa można mówić wówczas, gdy zbyciem byłby objęty istotny zespół składników, w tym indywidualizujący przedsiębiorstwo (nazwa przedsiębiorstwa). Wyłączenie bowiem określonych elementów dyskwalifikuje całą transakcję jako obejmującą w swym przedmiocie przedsiębiorstwo.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż sam Wnioskodawca w treści wniosku wskazał, iż przedmiotem sprzedaży będą zorganizowane i wyodrębnione i samodzielnie funkcjonujące place złomowe, zakłady wchodzące w skład całego przedsiębiorstwa sprzedającego, a nie odrębne przedsiębiorstwo.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż wyodrębnione części spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, które Wnioskodawca zamierza nabyć nie są zakładem (oddziałem) samodzielnie sporządzającym bilans w rozumieniu cyt. wyżej przepisów.

Odnosząc zatem przedstawiony stan prawny do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż przedmiotem sprzedaży są składniki majątku przedsiębiorstwa, a nie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) ani też zakład (oddział) samodzielnie sporządzający bilans.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym istnieją przesłanki do zastosowania zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE Rady wykładni przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług lub wręcz do bezpośredniego zastosowania art. 19 ww. Dyrektywy z pominięciem art. 6 pkt 1 ustawy o VAT stwierdzić należy co następuje:

Zgodnie z art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji.

Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Z cyt. wyżej przepisu wynika, że w miarę potrzeb państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki konieczne dla zapobieżenia naruszaniu zasad konkurencji a także zapobieżeniu uchylania się lub unikania opodatkowania.

Na opcję przewidzianą w tym przepisie zdecydował się polski ustawodawca w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wyłączając z zakresu działania ustawy wyłącznie transakcje zbycia całego przedsiębiorstwa bądź jego części w formie zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans.

Dodatkowo zauważyć należy, iż począwszy od dnia 1 maja 2004 r. Rzeczpospolita Polska na podstawie art. 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia jest związana: po pierwsze, postanowieniami Traktatów założycielskich (pierwotnym prawem wspólnotowym), po drugie, aktami przyjętymi przez instytucje Wspólnot (wtórnym prawem wspólnotowym) i po trzecie, wykładnią i stosowaniem prawa wspólnotowego wynikającą z orzecznictwa ETS.

Tym samym po dniu 1 maja 2004 r. za "prawo" należy uznać te normy prawne, które wynikają nie tylko z przepisów krajowych ale także i z przepisów wspólnotowych funkcjonujących w ramach jednego multicentrycznego systemu prawa. W przypadku, gdy podmiot dochodzi swych uprawnień, wynikających z tak określonego prawa, jego stosowanie musi uwzględniać treść trzech podstawowych zasad regulujących relacje między prawem wspólnotowym i prawem krajowym. Są to: zasada bezpośredniego skutku prawa wspólnotowego, zasada pierwszeństwa tego prawa oraz zasada efektywności.

Zasady te zostały ukształtowane w orzecznictwie ETS między innymi w sprawach van Loos, Costa, Simmental, Foto-Frost, Internationale Handelsgesellschaft GmbH, Factortame. Z zasad tych wynika prawo jednostki do powoływania się na przepis prawa wspólnotowego w postępowaniach przed organami danego państwa przy czym podkreśla się, że bezpośredni skutek mogą wywoływać te przepisy prawa wspólnotowego, które są:

Wspólnoty, nie przyznają tym podmiotom kompetencji do działania na zasadzie uznania lub władzy dyskrecjonalnej.

W świetle powyższego stwierdzić należy iż przepisy art. 19 cyt. wyżej Dyrektywy 2006/112/WE Rady nie są bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne. Zatem nie jest możliwe powoływanie się wprost na regulacje zawarte w tej Dyrektywie.

Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2008 r. sygn. akt III 934/07, z dnia 30 czerwca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 540/08 oraz z dnia 12 sierpnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 666/08 należy zaznaczyć, iż wyroki te zapadły w indywidualnej sprawie i nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.