IBPP2/443-814/10/BW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2010 r. (data złożenia w siedzibie tut. organu 6 października 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 listopada 2010 r., (data złożenia w siedzibie tut. organu 25 listopada 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczania i dokumentowania opodatkowania opisanych we wniosku usług polegających na montażu, demontażu oraz naprawie i bieżącej konserwacji oraz przeróbce maszyn zamontowanych w zakładach produkcyjnych i usługowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, m.in., w zakresie rozliczania i dokumentowania opodatkowania opisanych we wniosku usług polegających na montażu, demontażu oraz naprawie i bieżącej konserwacji oraz przeróbce maszyn zamontowanych w zakładach produkcyjnych i usługowych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 24 listopada 2010 r. (data złożenia w siedzibie tut. organu 25 listopada 2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 17 listopada 2010 r. znak: IBPP2/443-814/10/BW.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zajmuje się automatyzacją przemysłu. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca prowadzi usługi w zakresie:

* montażu urządzeń mechanicznych,

* podłączeń elektrycznych, pneumatycznych i hydraulicznych,

* remontów, napraw i modernizacji maszyn, urządzeń przesyłowych oraz linii produkcyjnych.

Usługi wykonywane są zarówno dla klientów krajowych jak i zagranicznych.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej przedsiębiorca wykonuje szereg usług na rzecz kontrahentów z innych niż Polska krajów Unii Europejskiej. Najczęściej obsługiwani są przedsiębiorcy z Republiki Włoskiej oraz Republiki Federalnej Niemiec. Usługobiorcy mają w wymienionych krajach swoją siedzibę oraz stałe miejsca prowadzonej działalności.

Usługi wykonywane przez Wnioskodawcę zawsze odbywają się na terytorium Polski, w większości w dużych zakładach zajmujących się produkcją maszyn lub istotnych części maszyn lub urządzeń.

Usługi Wnioskodawcy polegają na montażu, demontażu oraz naprawie, bieżącej konserwacji, przeróbce maszyn zamontowanych w wymienionych zakładach produkcyjnych i usługowych. W szczególności Wnioskodawca zajmuje się pracami ślusarskimi na wymienionych maszynach, pracami mechanicznymi, spawaniem poszczególnych elementów maszyn, naprawianiem i montowaniem instalacji elektrycznych, pneumatycznych i hydraulicznych na wymienionych maszynach, dokonywaniem pomiarów elektrycznych sprawności urządzeń, badaniem izolacji obwodów lub poszczególnych elementów elektrycznych stanowiących części składowe wymienionych urządzeń, badaniem spełniania kryteriów ochrony przeciwpożarowej oraz ich programowaniem. Urządzenia na których są prowadzone usługi stanowią często całe linie produkcyjne lub ich znaczące części.

Wymienione wyżej usługi zlecane są przez podmioty zagraniczne (z krajów wymienionych na wstępie). Zleceniodawcy są producentami lub dostawcami wymienionych urządzeń. Urządzenia te są montowane przez odrębne od Wnioskodawcy podmioty gospodarcze - innymi słowy Wnioskodawca nie zajmuje się posadowieniem i zamocowaniem wspomnianych urządzeń do podłoża (urządzenia te są bowiem przytwierdzane do posadzki zakładu produkcyjnego przy pomocy kotw technicznych, kołków rozporowych bądź też kotw z klejem chemicznym). Jednocześnie Wnioskodawca sygnalizuje, iż pomimo tego że urządzenia są trwale przymocowane do podłoża, istnieje możliwość ich demontażu i zamontowania w innym miejscu bez uszkodzenia lub zmiany istoty (materii) całości urządzenia.

Jak wspomniano wyżej Wnioskodawca zajmuje się wymienionymi usługami i robi to po posadowieniu i przymocowaniu urządzeń do posadzki hali produkcyjnej.

W związku z powyższym zadano, m.in., następujące pytania:

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. Pytanie 1 - Zdaniem Wnioskodawcy wykonywane przez niego usługi należy potraktować jako usługi na rzeczowym majątku ruchomym i zgodnie z przepisem art. 28b, usługi te należy opodatkować w kraju, w którym nabywca usługi posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności. Przedmiot którego dotyczą wymienione usługi nie jest bowiem sam w sobie nieruchomością ani nawet częścią składową nieruchomości w rozumieniu przepisów prawa cywilnego (art. 47,48 Kodeksu cywilnego). Wobec powyższego polski podatnik wystawi fakturę VAT, w której nie naliczy polskiej stawki podatku VAT i zamieści adnotację, iż "zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT jest nabywca usługi". Do rozliczenia transakcji w sposób przedstawiony przez Wnioskodawcę, zobowiązują go również przepisy unijne - a mianowicie Dyrektywa 2008/8/WE zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do miejsca świadczenia usług.

Usługa dodatkowo podlega ujawnieniu w informacji podsumowującej VAT-UE na podstawie przepisu art. 100 ust. 1 pkt 4.

Ad. Pytanie 2 - Zdaniem Wnioskodawcy, opisanej w stanie faktycznym usługi nie można traktować jako usługi związanej z nieruchomością. Jak wykazano w stanowisku do Pytania 1 urządzenia przytwierdzone do posadzki hali produkcyjnej lub zakładu produkcyjnego, mogą być wymontowane bez ich uszkodzenia i przeniesione na inne miejsce. Nie istnieje więc uzasadnienie dla zastosowania w tym przypadku przepisu art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. Pytanie 3 - Zgodnie z art. 106 w tym przypadku konieczne jest wystawienie faktury, gdyż mamy do czynienia z transakcją pomiędzy podmiotami profesjonalnymi. Faktura wystawiona na kontrahenta zagranicznego nie będzie obejmowała polskiej stawki podatku VAT. W miejsce, w którym podaje się stawkę podatku VAT można wpisać stosowany zwyczajowo w obrocie skrót "NP." co oznacza, iż dana transakcja nie podlega opodatkowaniu w Polsce. Faktura obowiązkowo musi zawierać informację o obowiązku samodzielnego rozliczenia podatku VAT przez nabywcę.

Ad. Pytanie 4 - Dalsza konserwacja lub naprawa poszczególnych elementów urządzeń, o których mowa w stanie faktycznym powinna przebiegać w taki sam sposób jak to opisano w stanowisku Wnioskodawcy do pytań-1,2,3.

Ad. Pytanie 5 - Obowiązek podatkowy należy rozliczyć w oparciu o przepis art. 19a lub 19b ustawy o podatku od towarów i usług - w zależności od tego która z okoliczności nastąpi wcześniej (oznaczone we wniosku jako ad. 6).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Wstępnie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zauważa, iż w ww. piśmie z dnia 24 listopada 2010 r. (złożonym w siedzibie tut. organu w dniu 25 listopada 2010 r.) Wnioskodawca zmodyfikował i uzupełnił opis stanu faktycznego, zmodyfikował pytania w porównaniu do treści zawartych we wniosku o interpretację indywidualną z dnia 6 października 2010 r. oraz przedstawił własne stanowisko. Ponieważ ww. pismo Wnioskodawcy z dnia 24 listopada 2010 r. było konsekwencją wezwania tut. organu z dnia 17 listopada 2010 r. znak: IBPP2/443-814/10/BW do uzupełnienia przedmiotowego wniosku, przyjęto, że opis stanu faktycznego, pytania oraz własne stanowisko Wnioskodawcy, uwzględniające zmiany wprowadzone ww. pismem, są ostateczne i w tej wersji zostały one przywołane powyżej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Zasady ogólne określenia miejsca świadczenia usług w przyjętych rozwiązaniach legislacyjnych Działu V rozdziału 3 "Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług", uzależniają określenie tego miejsca od tego, czy usługi świadczone są na rzecz podatnika, czy też na rzecz podmiotów niebędących podatnikami.

W art. 28a ww. ustawy o VAT wskazano, iż na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

Powyższa definicja ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Definicja ta nie uzależnia posiadania statusu podatnika od miejsca wykonywania działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, dlatego też przyjąć należy, iż obejmuje ona swoim zasięgiem również podmioty wykonujące działalność uznawaną za działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Z kolei art. 28b ust. 1 ww. ustawy o VAT określa, iż miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28b ust. 2 ustawy o VAT).

Ust. 3 art. 28b ustawy o VAT stanowi natomiast, iż w przypadku gdy usługobiorca nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym zwykle prowadzi on działalność lub w którym ma on miejsce zwykłego pobytu.

Od przyjętych ogólnych zasad określenia miejsca świadczenia usług przyjęto wyjątki. Wyjątkiem od zasady wyrażonej w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT jest świadczenie usług związanych z nieruchomościami.

I tak zgodnie z art. 28e ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Przepis ten - jak wynika z jego brzmienia, stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium, nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość, a usługi, które jej wprost dotyczą mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Jednocześnie usługi te mogą mieć charakter nieograniczony, na co wskazuje katalog zamieszczony w tym przepisie, który ma charakter otwarty. Również Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, z późn. zm.) w art. 47 przewiduje, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomością, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

W tym miejscu należy podkreślić jednak, że reguła artykułu 47 Dyrektywy ma zastosowanie tylko w sytuacjach, w których wynik prac wiąże się z konkretną nieruchomością.

Tak więc, usługi związane z nieruchomościami opodatkowane są w miejscu położenia nieruchomości, bez względu na status stron transakcji.

Wskazując na zasadę definiowania miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami, należy zwrócić uwagę na szeroki zakres jej stosowania. Ustawodawca krajowy i prawodawca unijny nie ograniczają tego zakresu do grupy konkretnych i określonych z nazwy usług, które stanowiłyby zamkniętą grupę i byłyby umiejscowione w jednym grupowaniu klasyfikacji statystycznej (w Polsce PKWiU).

Wprowadzenie takiego rozwiązania ma zapewnić realizację podstawowej zasady wspólnego systemu VAT jaką jest zasada opodatkowania transakcji w miejscu faktycznej konsumpcji towaru lub usługi. Efekt czynności związanych z nieruchomościami jest bowiem w większości przypadków wykorzystywany w miejscu lokalizacji nieruchomości.

W związku z brakiem definicji nieruchomości w ustawie o VAT wydaje się być słuszne posiłkowanie się w tej kwestii przepisami zawartymi w innych gałęziach prawa.

I tak, zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Stosownie zaś do art. 47 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

W kontekście rozpatrywanej sprawy zasadnicze znaczenia będzie miało określenie rzeczy składowej nieruchomości. Jak zauważa się w doktrynie (M. Bednarek, Mienie, Zakamycze, Kraków 1997)"dany przedmiot uzyskuje atrybut części składowej innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), jeżeli zostanie on połączony z tą rzeczą w taki sposób, że będzie istniała:

przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie.

Stosownie do art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Artykuł 48 odnosi się tylko do nieruchomości gruntowych i stwierdza, że nie są odrębnymi nieruchomościami, a tylko częściami składowymi gruntu budynki i inne urządzenia trwale z tym gruntem związane. Jest to zaakceptowanie przez ustawodawcę zasady "wszystko, co na gruncie, przynależy do gruntu" (superficies solo cedit). Ustawodawca jeszcze raz powraca do tej zasady w art. 191 Kodeksu cywilnego, stanowiąc w nim swoiste sprzężenie zwrotne dla stosunków prawnorzeczowych: "własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową".

Mając powyższe na uwadze należy podkreślić rolę fizycznego i funkcjonalnego powiązania rzeczy i gospodarczego znaczenia tego powiązania dla uznania, że rzecz połączona z inną rzeczą stanowi jej część składową, nawet gdyby dała się technicznie łatwo zdemontować.

Jak wynika z opisu sprawy usługi Wnioskodawcy polegają na montażu, demontażu oraz naprawie, bieżącej konserwacji, przeróbce maszyn zamontowanych w zakładach produkcyjnych i usługowych znajdujących się na terenie Polski. W szczególności Wnioskodawca zajmuje się pracami ślusarskimi na wymienionych maszynach, pracami mechanicznymi, spawaniem poszczególnych elementów maszyn, naprawianiem i montowaniem instalacji elektrycznych, pneumatycznych i hydraulicznych na wymienionych maszynach, dokonywaniem pomiarów elektrycznych sprawności urządzeń, badaniem izolacji obwodów lub poszczególnych elementów elektrycznych stanowiących części składowe wymienionych urządzeń, badaniem spełniania kryteriów ochrony przeciwpożarowej oraz ich programowaniem. Urządzenia na których są prowadzone usługi stanowią często całe linie produkcyjne lub ich znaczące części.

Urządzenia są trwale przymocowane do podłoża - są przytwierdzane do posadzki zakładu produkcyjnego przy pomocy kotw technicznych, kołków rozporowych bądź też kotw z klejem chemicznym.

Jak zatem wynika z opisu stanu faktycznego wykonywane przez Wnioskodawcę usługi mają miejsce w halach produkcyjnych i dotyczą linii produkcyjnych (urządzeń trwale przymocowanych do podłoża).

W pierwszej kolejności należy odnieść się do związku ww. linii produkcyjnych z nieruchomością.

Należy zauważyć, iż przytwierdzenie linii produkcyjnych (urządzeń) do posadzki zakładu produkcyjnego kotwami i kołkami rozporowymi nie różni się pod względem funkcjonalnym od umieszczenia tych urządzeń w betonie. W obu przypadkach zastosowana technologia, materiały i sposób wykonania są bardzo zbliżone.

O tym, czy określony obiekt jest trwale związany z gruntem, czy też nie, nie świadczy sposób, w jaki obiekt został zagłębiony w gruncie, istotna jest natomiast masa całkowita obiektu, jego rozmiary oraz inne parametry, które wymagają trwałego związania z gruntem. Linie produkcyjne (o których mowa we wniosku) stanowią konstrukcje na tyle trwałe i związane z posadzką, iż niemożliwe jest ich samoistne przesunięcie w inne miejsce.

Należy podkreślić, iż na powyższe nie wpływa możliwość przeniesienia ww. linii (urządzeń) w inne miejsce, gdyż nowoczesna technologia umożliwia relokację nie tylko samych urządzeń przemysłowych ale również całych zakładów poprzez ich demontaż, transport i montaż w nowej lokalizacji. Zatem przedmiotowe linie produkcyjne stanowią część składową nieruchomości, gdyż ich usunięcie z zakładów produkcyjnych, usługowych doprowadziłoby do zerwania połączenia z rzeczą nadrzędną o charakterze fizycznym. Konsekwentnie wtórne prace dotyczące linii produkcyjnych również należy uznać za usługi związane z nieruchomością.

W przedmiotowej sprawie należy podkreślić, iż usługi świadczone przez Wnioskodawcę można przyporządkować do jednej, konkretnej nieruchomości, ponieważ, jak wynika z wniosku, są one świadczone na liniach produkcyjnych (urządzeniach) po ich uprzednim osadzeniu do posadzki zakładu. Przedmiotowe usługi nie są wykonywane na maszynach, urządzeniach we wcześniejszych fazach, kiedy nie są one jeszcze związane z podłożem (posadzką) w sposób trwały.

Skoro usługa główna - montaż linii - jest usługą związaną z nieruchomością, a w jej efekcie powstaje dostateczna więź z nieruchomością o charakterze fizyczno-przestrzennym, funkcjonalnym i trwałym to późniejsze prace też należy uznać za usługi związane z nieruchomością.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę, dotyczące opisanych urządzeń, wykonywane w halach produkcyjnych, zlecone Wnioskodawcy przez podmioty zagraniczne mają charakter usług związanych z nieruchomością i tym samym spełniają dyspozycję art. 28e ustawy o VAT. W związku z powyższym, miejscem świadczenia a tym samym opodatkowania, opisanych we wniosku, usług jest miejsce położenia nieruchomości, według stawki właściwej dla tego rodzaju usług na terytorium Polski.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o VAT, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Należy wskazać, że ustawodawca nie przewidział preferencyjnej stawki podatku VAT dla opisanych we wniosku usług wykonywanych w halach produkcyjnych.

Tym samym opisane we wniosku usługi podlegają opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 22%.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Natomiast w myśl art. 106 ust. 2 ww. ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Kwestia dotycząca obowiązku wystawiania faktur została doprecyzowana w § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Zgodnie z tym przepisem, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT". Faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT" wystawiają również podatnicy o których mowa w art. 16 ustawy, przy dokonywaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy nowych środków transportu (§ 4 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Stosownie do § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

Zgodnie z § 25 ust. 1-4 ww. rozporządzenia, przepisy § 5, 7-21 i 24 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług, dla których miejscem opodatkowania jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego, jeżeli dla tych czynności podatnicy wystawiający fakturę nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Faktury, o których mowa w ust. 1, powinny zawierać dane określone w § 5, z wyjątkiem stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem.

Faktury, o których mowa w ust. 1, mogą nie zawierać danych określonych w § 5 ust. 1 pkt 2, dotyczących nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 4.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ww. ustawy o VAT).

W myśl art. 19 ust. 11 ww. ustawy o VAT, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Z kolei zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 2d dla usług budowlanych lub budowlano-montażowych obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania tych usług.

Natomiast w myśl art. 19 ust. 19a ustawy o VAT, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usług, z tym że:

Ponadto w myśl ust. 19b tego przepisu, do usług, o których mowa w ust. 19a, przepis ust. 11 stosuje się odpowiednio.

Wskazać także należy, że zgodnie z art. 100 ust. 11 ww. ustawy o VAT na potrzeby określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w ust. 3 i 4, w zakresie świadczenia usług wymienionych w ust. 1 pkt 4, przepisy art. 19 ust. 19a i 19b stosuje się odpowiednio.

Ponadto stosownie do art. 109 ust. 3a ww. ustawy o VAT, podatnicy świadczący usługi, których miejscem świadczenia nie jest terytorium kraju, są obowiązani w prowadzonej ewidencji podać nazwę usługi, wartość usługi bez podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, uwzględniając moment powstania obowiązku podatkowego, określany dla tego rodzaju usług świadczonych na terytorium kraju. W przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19 ust. 19a i 19b.

W przedmiotowej sprawie jak wykazano wyżej, miejscem opodatkowania opisanych we wniosku usług jest terytorium Polski.

Zatem, mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że usługi, o których mowa we wniosku winny być udokumentowane (wystawioną przez Wnioskodawcę) fakturą VAT i odnośnie tych usług na fakturze VAT należy wykazać stawkę podatku VAT 22%.

Należy też zauważyć, iż w związku z faktem, że dla ww. usług nie ma zastosowania art. 28b lecz 28e ustawy o VAT, odnośnie przedmiotowych usług nie znajdują zastosowania ww. przepisy art. 19a i 19b ustawy o podatku (ww. przepisy odnoszą się bowiem do usług dla których stosuje się art. 28b ustawy o VAT).

Zatem dla przedmiotowych usług obowiązek podatkowy powstaje na zasadach ogólnych określonych w art. 19 ww. ustawy o VAT.

Z kolei odnosząc się do kwestii obowiązku sporządzenia informacji podsumowującej należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 100 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

Jak wynika z powyższego przepisu, ustawodawca określił zamknięty katalog czynności zobowiązujący podatników do składania w urzędzie skarbowym informacji podsumowujących.

Wśród nich nie zostały wymienione czynności, o których mowa we wniosku, tj. usługi związane z nieruchomością dla których miejscem opodatkowania jest Polska.

Zatem odnośnie przedmiotowych usług, na Wnioskodawcy, nie będzie ciążył obowiązek sporządzania i składania informacji podsumowujących, o których mowa w art. 100 ust. 1 cyt. ustawy o VAT.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż:

* wykonywane przez niego usługi (opisane we wniosku):

* faktura wystawiona na kontrahenta zagranicznego nie będzie obejmowała polskiej stawki podatku VAT,

* obowiązek podatkowy należy rozliczyć w oparciu o przepis art. 19a i 19b ustawy o VAT - w zależności od tego która z okoliczności wcześniej wystąpi oraz

* usługi te podlegają ujawnieniu w informacji podsumowującej VAT-UE na podstawie przepisu art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT,

* należało uznać za nieprawidłowe.

Zauważa się, iż powyższe odnosi się także do usług konserwacji lub bieżących napraw poszczególnych elementów urządzeń opisanych we wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. organ pragnie wyjaśnić, iż poruszona w przedmiotowym wniosku kwestia dotycząca ustalania ceny (podstawy opodatkowania usług) będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice3, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.