IBPP2/443-792/08/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2008 r. (data wpływu 29 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego w związku ze stwierdzeniem niedoboru - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 sierpnia 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie korekty podatku naliczonego w związku ze stwierdzeniem niedoboru.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż hurtowa i detaliczna artykułów spożywczych i przemysłowych. Zakupione towary Wnioskodawca przechowuje we własnych magazynach. Przeprowadzona inwentaryzacja zapasów magazynowych wykazała niedobór, który Główna Komisja Inwentaryzacyjna uznała za zawiniony przez pracowników magazynu. Komisja zdecydowała też o obciążeniu pracowników magazynu kwotą zaistniałego niedoboru.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy powstanie zawinionego niedoboru rodzi obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego w odniesieniu do wartości tego niedoboru.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup towaru był dokonany w związku z prowadzoną działalnością, w celu uzyskania przychodu opodatkowanego podatkiem VAT, w momencie zakupu Wnioskodawca nabył prawo do odliczenia podatku naliczonego, a fakt późniejszego zaistnienia zawinionego niedoboru nie rodzi obowiązku korekty podatku (w zakresie niedoboru).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Jak wynika z powyższego, najistotniejszym warunkiem umożliwiającym podatnikowi podatku od towarów i usług skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Realizacja tego prawa została ograniczona w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Kwestię korekty podatku naliczonego zostały uregulowane w art. 91 ustawy o VAT.

Z przepisu art. 91 ust. 7 ustawy o podatku VAT wynika, że przepisy ust. 1 - 5 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się to prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Należy zauważyć, że przepis art. 91 ustawy, stanowiący o korektach podatku naliczonego, nie przewiduje obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w związku ze stwierdzonym niedoborem towarów.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca dokonał zakupu towarów w związku z prowadzoną działalnością w celu uzyskania przychodu opodatkowanego podatkiem VAT. Przeprowadzona inwentaryzacja zapasów magazynowych wykazała niedobór zawiniony. Komisja zdecydowała o obciążeniu pracowników kwotą zaistniałego niedoboru.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że jeżeli Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu towarów mających związek z czynnościami opodatkowanymi i stwierdzony niedobór będzie uznany za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - to ujawniony przedmiotowy niedobór nie pozbawia Spółki prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich nabyciem i tym samym nie powoduje konieczności dokonywania korekt odliczonego w momencie nabycia tych towarów podatku naliczonego. W przeciwnym przypadku - Spółka będzie miała obowiązek na podstawie ww. przepisów dokonać korekty odliczonego podatku naliczonego od towarów objętych niedoborem w rozliczeniu podatku od towarów i usług za okres, w którym przedmiotowy niedobór zostanie uznany za wydatek, nie będący kosztem uzyskania przychodów.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy uznające, iż skoro zakup towarów był dokonany w związku z prowadzoną działalnością, w celu uzyskania przychodu opodatkowanego podatkiem VAT, zatem w momencie zakupu podatnik nabył prawo do odliczenia podatku naliczonego, a fakt późniejszego zaistnienia zawinionego niedoboru nie rodzi obowiązku korekty podatku (w zakresie niedoboru), należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zauważa, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, niedoboru zawinionego w towarach.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.