IBPP2/443-76/14/BW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 stycznia 2014 r. (data wpływu 27 stycznia 2014 r.) o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków i dworców - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków i dworców.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca - Zarząd Transportu Miejskiego (dalej we wniosku "ZTM") jest samodzielną jednostką organizacyjną Gminy Miasto (...), nie posiadającą osobowości prawnej, działającą jako samorządowa jednostka budżetowa na podstawie Uchwały nr. Rady Miasta (...) z dnia 7 lipca 2009 r. z późn. zm.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz każdego miesiąca składa deklarację VAT-7.

Zgodnie ze Statutem ZTM przedmiotem działalności podstawowej wnioskodawcy jest m.in. planowanie, organizowanie i zarządzanie publicznym transportem zbiorowym, a w szczególności: określanie zasad korzystania z przystanków - wydawanie potwierdzeń uzgodnienia zasad korzystania z przystanków będących w zarządzie ZTM". Powyższy zapis Statutu ma prawne umocowanie w art. 22 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym i w art. 15 ust. 1 pkt 6 Ustawy o publicznym transporcie zbiorowym.

Dnia 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, której zapisy (art. 16 ust. 4) umożliwiły pobieranie przez gminę opłat za korzystanie z przystankowi dworców, których gmina jest właścicielem albo zarządzającym.

W związku z tym, Uchwałą nr. Rady Miasta (...) z dnia 29 marca 2011 r. ustalono wysokość opłat stanowiących dochód Gminy Miasta (...) za korzystanie z przystanków przy drogach publicznych i na dworcach w związku ze świadczeniem usług w zakresie regularnego przewozu osób na trasach przebiegających przez jej obszar. Określono stawki w wysokości: 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku oraz 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu (maksymalna stawka określona w art. 16 ust. 5 ustawy p.t.). Pobierane przez ZTM opłaty za korzystanie z przystanków lub dworców w całości przekazywane są do Gminy. Wymaga podkreślenia, że Gmina, jak również ZTM nie mają zawartych umów cywilnoprawnych z przewoźnikami oraz operatorem, regulujących pobieranie opłat za korzystanie z przystanków i dworców. Obowiązek ponoszenia przez przewoźników i operatorów opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców, wynika z uchwały określającej warunki i zasady korzystania z tych obiektów, wydanej na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy p.t.z., z której wynika, iż warunkiem korzystania z przystanków komunikacyjnych i dworców jest wnoszenie opłat w wysokości określonej w ww. Uchwale nr. Rady Miasta z dnia 29 marca 2011 r. w sprawie ustalenia wysokości opłat stanowiących dochód Gminy Miasta (...) za korzystanie z przystanków przy drogach publicznych i na dworcach w związku ze świadczeniem usług w zakresie regularnego przewozu osób na trasach przebiegających przez jej obszar. Na podstawie art. 16 ust. 7, kwoty uzyskane od przewoźników stanowią dochód Gminy, którą wnioskodawca ZTM pobiera a następnie odprowadza na rachunek dochodów Gminy Miasta (...). Wnioskodawca nie otrzymuje od Gminy wynagrodzenia za pobieranie ww. opłat. Pobierane opłaty przeznaczone są na utrzymanie porządku i czystości infrastruktury przystankowej w Gminie.

Przewoźnicy ubiegający się o możliwość użytkowania infrastruktury dworcowo-przystankowej, zobowiązani są do złożenia właściwego wniosku wraz z załącznikami m.in. aktualnym rozkładem jazdy będącym załącznikiem do posiadanego zezwolenia lub zaświadczenia. Przedmiotowy rozkład jazdy jest podstawą do obliczenia ilości zatrzymań na poszczególnych przystankach lub dworcach oraz do wyznaczenia wysokości opłaty za zatrzymania na nich. Wymóg ten reguluje również zapis art. 32 ust. 1 ustawy p.t.z. (do wniosku o uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych i dworców, przewoźnik dołącza w szczególności rozkład jazdy oraz schemat połączeń komunikacyjnych). Przewoźnicy obecnie wpłaty należności za korzystanie z przystanków i dworca dokonują na podstawie faktur VAT wystawianych przez ZTM (...) zgodnie z interpretacją indywidualną Izby Skarbowej w Katowicach którą w dniu 22 lipca 2011 r. w tej sprawie Zarząd Transportu Miejskiego otrzymał.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy organ podtrzymuje stanowisko określone w interpretacji z dnia 22 lipca 2011 r. iż opłata za korzystanie z przystanków i dworców podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych, przy założeniu, że pobierane przez ZTM opłaty od przewoźników i operatorów są bez zawartych z nimi umów cywilnoprawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy:

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2011.177.1054 j.t) nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym publiczny transport zbiorowy, w zależności od obszaru działania lub zasięgu przewozów, jest organizowany przez: gminę, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub ministra właściwego do spraw transportu. Ustawa o publicznym transporcie zbiorowym przewiduje różny status prawny podmiotów, które realizują zadania operatora publicznego transportu zbiorowego. W świetle tej regulacji może to być samorządowa jednostka budżetowa oraz przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Korzystanie z przystanków komunikacyjnych wchodzi w zakres władztwa publicznego wykonywanego przez organ władzy publicznej, a zatem opłata za korzystanie z przystanków i dworców jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, czyli ma charakter daniny publicznej, co wyklucza opodatkowanie tych czynności podatkiem od towarów i usług. Opłata za korzystanie z przystanków jest pobierana w związku z konkretnym, wskazanym w art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym celem. Gmina nie ma więc swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego. Środki te mogą być wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie, co przemawia za stanowiskiem, iż opłata za korzystanie z przystanków jest daniną publiczną. Pobierana opłata to należność o charakterze daniny publicznej, ustalana w sposób określony w ustawie oraz uchwale, zaś dochód uzyskany z poboru opłat za korzystanie z przystanków w całości służy celom publicznym. Wnioskodawca, który wykonuje te czynności jako organ władzy publicznej, nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Uznanie, że opłata za korzystanie przez operatora i przewoźników z przystanków lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego pobierana przez wnioskodawcę jest świadczeniem o charakterze publicznym, czyli ma charakter daniny publicznej, wyklucza opodatkowanie tych czynności podatkiem od towarów i usług.

Zarząd Transportu Miejskiego w (...) ponownie występuje o indywidualną interpretację ponieważ problematyka objęta niniejszym wnioskiem była już przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzkie Sądy Administracyjne w Krakowie (wyrok z dnia 25 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 1966/11) oraz w Łodzi (wyrok z dnia 5 września 2012 r., sygn. akt: I SA/Łd 792/12) oraz Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie (wyroki z dnia 20 marca 2013 r., sygn. I FSK 687/12 oraz z dnia 27 listopada 2013 r., sygn. akt: I FSK 1781/12), które w zasadzie podzielają niniejszym prezentowane racje wnioskodawcy, uznając, że opłata za korzystanie z przystanków i dworców jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, czyli ma charakter daniny publicznej, i wykluczyły opodatkowanie tych czynności podatkiem od towarów i usług cyt. wyroku Sądu NSA (sygn. I FSK 687/12), "jednostka samorządu terytorialnego której powierzono kompetencje organizatora transportu publicznego w zakresie tym realizując funkcje Prezydenta Miasta (...), stanowi organ władzy publicznej, a więc nie może być uznana za podatnika podatku od towarów i usług (art. 15 ust. 6 ustawy o VAT). Stąd też opłata za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków lub dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, nie podlega przepisom ustawy VAT".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT - jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Powoduje to, że czynność polegająca na udostępnieniu przystanków operatorom i przewoźnikom jest co do zasady czynnością podlegającą regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Istotą stosunku świadczenia jest każde zachowanie się na rzecz innej osoby (podmiotu). Świadczenie jest zatem dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Tak więc określone ustawą o podatku od towarów i usług "świadczenie na rzecz" obejmuje świadczenie na rzecz skonkretyzowanych, a nawet zindywidualizowanych podmiotów (ostatecznych konsumentów).

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 594 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym). W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest samodzielną jednostką organizacyjną Gminy Miasto (...), nie posiadającą osobowości prawnej, działającą jako samorządowa jednostka budżetowa na podstawie Uchwały Rady Miasta. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz każdego miesiąca składa deklarację VAT-7.

Zgodnie ze Statutem przedmiotem działalności podstawowej Wnioskodawcy jest m.in. planowanie, organizowanie i zarządzanie publicznym transportem zbiorowym, a w szczególności: określanie zasad korzystania z przystanków - wydawanie potwierdzeń uzgodnienia zasad korzystania z przystanków będących w zarządzie Wnioskodawcy.

Dnia 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, której zapisy (art. 16 ust. 4) umożliwiły pobieranie przez gminę opłat za korzystanie z przystankowi dworców, których gmina jest właścicielem albo zarządzającym.

W związku z tym, Uchwałą Rady Miasta z dnia 29 marca 2011 r. ustalono wysokość opłat stanowiących dochód Gminy Miasta za korzystanie z przystanków przy drogach publicznych i na dworcach w związku ze świadczeniem usług w zakresie regularnego przewozu osób na trasach przebiegających przez jej obszar. Określono stawki w wysokości: 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku oraz 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu (maksymalna stawka określona w art. 16 ust. 5 ustawy p.t.). Pobierane przez Wnioskodawcę opłaty za korzystanie z przystanków lub dworców w całości przekazywane są do Gminy.

Przewoźnicy ubiegający się o możliwość użytkowania infrastruktury dworcowo-przystankowej, zobowiązani są do złożenia właściwego wniosku wraz z załącznikami m.in. aktualnym rozkładem jazdy będącym załącznikiem do posiadanego zezwolenia lub zaświadczenia. Przedmiotowy rozkład jazdy jest podstawą do obliczenia ilości zatrzymań na poszczególnych przystankach lub dworcach oraz do wyznaczenia wysokości opłaty za zatrzymania na nich. Wymóg ten reguluje również zapis art. 32 ust. 1 ustawy p.t.z. (do wniosku o uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych i dworców, przewoźnik dołącza w szczególności rozkład jazdy oraz schemat połączeń komunikacyjnych). Przewoźnicy obecnie wpłaty należności za korzystanie z przystanków i dworca dokonują na podstawie faktur VAT wystawianych przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy ww. opłaty za korzystanie z przystanków i dworców podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca zaznaczył, że podobnie jak Gmina nie ma zawartych umów cywilnoprawnych z przewoźnikami oraz operatorem, regulujących pobieranie opłat za korzystanie z przystanków i dworców.

W odniesieniu do powyższego należy wskazać, że zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.) organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej "organizatorem", właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest gmina:

W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:

Z kolei art. 15 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Przepisy ww. ustawy o publicznym transporcie zbiorowym wprowadzają pojęcie operatora publicznego transportu zbiorowego, przez którego w myśl art. 4 ust. 1 pkt 8 tejże ustawy rozumie się samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorcę uprawnionego do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym - w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym, z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

W przypadku więc gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi - w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4 - opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów, określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Mając na uwadze treść wniosku oraz powołane wyżej uregulowania prawne stwierdzić należy, że pomiędzy działaniami Wnioskodawcy (czynnościami polegającymi na udostępnianiu przystanków komunikacyjnych), a świadczeniem wzajemnym, tj. opłatą wnoszoną przez operatorów i przewoźników występuje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym. Do ponoszenia opłat będzie zobowiązany każdy operator i przewoźnik korzystający z przystanków komunikacyjnych i dworców.

W związku z tym ww. działania Wnioskodawcy stanowią odpłatną usługę w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tak więc otrzymana opłata jest konsekwencją wykonania świadczenia. Odpowiednie zapisy ustawy o publicznym transporcie drogowym wyraźnie wskazują, że działania podejmowane w tym względzie przez organizatora takiego transportu (jednostkę samorządu terytorialnego) mają charakter działań właściwych dla stosunków cywilnoprawnych. Po pierwsze - opłata za korzystanie z przystanków może, lecz nie musi być pobierana, a po drugie - przepisy dają możliwość zakreślenia przez właściwą jednostkę samorządu terytorialnego maksymalnej wartości tejże opłaty, akcentując przy tym konieczność przestrzegania niedyskryminujących zasad. Okoliczność, że strony stosunku cywilnoprawnego są zobowiązane stosować opłaty w wysokości określonej w uchwale podjętej przez odpowiedni organ jednostki samorządu terytorialnego, nie ma wpływu na opodatkowanie czynności udostępniania przystanków podatkiem od towarów i usług. Mają tu bowiem zastosowanie ogólne zasady określone w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, że opłata pobierana przez Wnioskodawcę od operatorów i przewoźników za możliwość zatrzymywania się na przystankach komunikacyjnych i dworcach stanowi wynagrodzenie za usługę, polegającą na udostępnieniu tychże przystanków (dworców) przy czym działania podejmowane w tym względzie przez Wnioskodawcę mają charakter działań z zakresu stosunków cywilnoprawnych. Przewoźnicy ubiegający się o możliwość użytkowania infrastruktury dworcowo-przystanowej, zobowiązani są bowiem do złożenia stosownego wniosku wraz z załącznikami m.in. aktualnym rozkładem jazdy, a to nie oznacza, że nie zawarto umowy cywilnoprawnej.

Stwierdzić zatem należy, że Wnioskodawca z tytułu czynności, za które pobiera opłaty, jest podatnikiem podatku od towarów i usług, a czynności te stanowią odpłatne świadczenie usług, które - zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy - podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tym samym, tut, organ podtrzymuje w pełni swoje stanowisko przedstawione w powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji z 22 lipca 2011 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. organ zauważa, że organy podatkowe są zobowiązane działać na podstawie przepisów prawa (art. 120 Ordynacji podatkowej).

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych).

W związku powyższym na ocenę prawidłowości przyjętego w przedmiotowej sprawie stanowiska nie może wpłynąć orzecznictwo sądowe, bowiem wyroki sądów są rozstrzygnięciami w konkretnej sprawie, osadzonymi w określonym stanie faktycznym.

Należy także wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.