IBPP2/443-698/12/WN - Obowiązek zapłaty podatku z tytułu nabycia środka transportu w związku ze zmianą jego przeznaczenia.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2012 r. (data wpływu 17 lipca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 października 2012 r. (data wpływu 22 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku z tytułu nabycia środka transportu w związku ze zmianą jego przeznaczenia - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 lipca 2012 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku z tytułu nabycia środka transportu w wyniku zmiany jego przeznaczenia.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17 października 2012 r. (data wpływu 22 października 2012 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 10 października 2012 r. znak: IBPP2/443-698/12/WN.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zakupił na współwłasność ze swoim ojcem samochód osobowy marki Citroen 11B z 1954 r. we Francji od firmy zajmującej się auto-handlem na podstawie umowy kupna-sprzedaży w dniu 21 lutego 2012 r. Wnioskodawca wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego w dniu 12 marca 2012 r. z wnioskiem o wydanie zaświadczenia potwierdzającego brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu przywozu z innego państwa członkowskiego środka transportu (na druku VAT-24), oświadczając równocześnie, że pojazd przeznaczony jest na cele prywatne - ponieważ takie były założenia co do tego pojazdu. Jednakże z upływem czasu Wnioskodawcy nasunął się pomysł, żeby dokonać odpowiedniej inwestycji w ten samochód, aby można było pojazd wykorzystywać obok celów prywatnych również do celów zarobkowych np. do obsługi imprez ślubno-weselnych. Wnioskodawca chciałby tego dokonywać od następnego roku podatkowego w ramach swojej działalności gospodarczej, którą prowadzi jednoosobowo od 2009 r. Chciałby również wprowadzić ten samochód do ewidencji środków trwałych w ramach swojej współwłasności czyli do 50% jego wartości.

Dodatkowo w piśmie uzupełniającym wniosek z dnia 17 października 2012 r. Wnioskodawca poinformował, iż sprzedawca samochodu prowadzący działalność gospodarczą w zakresie auto-handlu na terenie Francji nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, natomiast Wnioskodawca i jego ojciec prowadzą odrębne działalności gospodarcze w postaci firm jednoosobowych - są czynnymi podatnikami podatku od towaru i usług składającymi deklaracje VAT-7, są również zarejestrowani do VAT UE. Wnioskodawca uważa, iż w tej sytuacji nie doszło do spełnienia warunków zawartych w definicji "wewnątrzwspólnotowego nabycia" jakie zostały określone w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od towaru i usług z uwagi na fakt, że sprzedawca samochodu nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej. Wnioskodawca uważa, że zamiar lub też brak zamiaru wykorzystania tego pojazdu w przyszłości w działalności gospodarczej nie zmienia stanu rzeczy w tej kwestii.

Generalnie samochód nie będzie służył wyłącznie do działalności gospodarczej. Wnioskodawca razem z ojcem chcą ten pojazd wykorzystywać w przyszłości przede wszystkim do celów prywatnych - wspólnie brać udział w ogólnokrajowych zlotach i rajdach pojazdów zabytkowych, jak również wybierać się na rekreacyjne przejażdżki. Z pewnością przebieg tego pojazdu będący rezultatem jego wykorzystywania w celach prywatnych będzie większy niż przebieg, jaki powstanie w wyniku lokalnego wynajmowania pojazdu na uroczystości ślubno-weselne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 17 października 2012 r.):

Czy w związku ze wspólnym wykorzystywaniu tego pojazdu z ojcem do celów prywatnych, przy dodatkowym wykorzystywaniu przez Wnioskodawcę tego pojazdu również do celów zarobkowych w swojej jednoosobowej działalności gospodarczej, powinien on zgodnie z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy od podatku od towarów i usług zapłacić podatek VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 17 października 2012 r.), na podstawie powołanych przepisów powinien on zapłacić podatek VAT od 50% wartości pojazdu z uwagi na fakt, iż w ramach współwłasności tego pojazdu Wnioskodawca poniósł połowę kosztów związanych z zakupem tego pojazdu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

W myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Przepis ust. 1 - na podstawie ust. 2 powołanego wyżej artykułu - stosuje się pod warunkiem, że:

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów ma również miejsce, gdy dokonujący dostawy, jak i nabywca towarów nie są podatnikami, o których mowa wyżej, a przedmiotem nabycia są nowe środki transportu (ust. 3 tegoż artykułu).

Podatnikami - w myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W świetle art. 11 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów co do zasady wymaga istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot nabywa towary, rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary, dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

* po pierwsze, podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa,

* po drugie, po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia, kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji, gdy spełnione zostaną powyższe warunki - transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Poza tym zapis powołanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy pozwala na uznanie za wewnątrzwspólnotowe nabycie także czynności, w przypadku których podatnik przemieszcza towary należące do swego przedsiębiorstwa z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa. W tym przypadku w państwie, z którego przemieszczane są towary, występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, natomiast w państwie, do którego przemieszczane są towary, następuje ich wewnątrzwspólnotowe nabycie. Art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, uzależnia uznanie przemieszczenia towarów należących do podatnika z innego państwa członkowskiego na terytorium kraju za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów od tego, czy towary te będą służyć działalności gospodarczej tego podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zakupił na współwłasność ze swoim ojcem samochód osobowy marki Citroen 11B z 1954 r. we Francji od firmy zajmującej się auto-handlem na podstawie umowy kupna-sprzedaży Wnioskodawca wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem o wydanie zaświadczenia potwierdzającego brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu przywozu z innego państwa członkowskiego środka transportu (na druku VAT-24), oświadczając równocześnie, że pojazd przeznaczony jest na cele prywatne - ponieważ takie były założenia co do tego pojazdu. Z upływem czasu Wnioskodawcy nasunął się pomysł, żeby dokonać odpowiedniej inwestycji w ten samochód, aby można było pojazd wykorzystywać obok celów prywatnych również do celów zarobkowych np. do obsługi imprez ślubno-weselnych. Sprzedawca samochodu prowadzący działalność gospodarczą w zakresie auto-handlu na terenie Francji nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, natomiast Wnioskodawca i jego ojciec prowadzą odrębne działalności gospodarcze w postaci firm jednoosobowych - są czynnymi podatnikami podatku od towaru i usług składającymi deklaracje VAT-7, są również zarejestrowani do VAT UE.

Generalnie samochód nie będzie służył wyłącznie do działalności gospodarczej. Wnioskodawca razem z ojcem chcą ten pojazd wykorzystywać w przyszłości przede wszystkim do celów prywatnych - wspólnie brać udział w ogólnokrajowych zlotach i rajdach pojazdów zabytkowych, jak również wybierać się na rekreacyjne przejażdżki. Z pewnością przebieg tego pojazdu będący rezultatem jego wykorzystywania w celach prywatnych będzie większy niż przebieg, jaki powstanie w wyniku lokalnego wynajmowania pojazdu na uroczystości ślubno-weselne.

Biorąc pod uwagę wskazane informacje oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że dokonane przez Wnioskodawcę nabycie samochodu osobowego we Francji na podstawie umowy kupna-sprzedaży na terytorium kraju na gruncie przepisów ustawy o VAT nie stanowiło wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, gdyż dokonujący dostawy przedmiotowego samochodu sprzedawca, jak wyjaśnił Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, natomiast nabywca, tj. Wnioskodawca - podatnik VAT dokonał zakupu samochodu jako osoba fizyczna z przeznaczeniem na cele prywatne.

Nie zostały zatem łącznie spełnione warunki określone w art. 9 ust. 2 ustawy o VAT, pozwalające uznać opisane we wniosku nabycie za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium kraju, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ww. ustawy.

Przechodząc z kolei do kwestii obowiązku zapłaty podatku VAT z tytułu nabycia środków transportu należy zwrócić uwagę na przepisy regulujące powyższą kwestię.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego. Przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

Według ust. 5 i 6 ww. artykułu ustawy o VAT, podatnicy w przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika. Informacja, o której mowa w ust. 5, wraz z kopią faktury potwierdzającej nabycie środka transportu i dowodem zapłaty, stanowią podstawę do wydania zaświadczenia, o którym mowa w art. 105 ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z przepisem ww. art. 105 ust. 1 pkt 1 ustawy, naczelnicy urzędów skarbowych dla celów związanych z rejestracją środków transportu są obowiązani do wydawania zaświadczeń potwierdzających uiszczenie przez podatnika podatku - w przypadkach, o których mowa w art. 103 ust. 3 i 4 ustawy.

Z powyżej zacytowanych przepisów wynika, że obowiązek zapłaty podatku, o którym mowa w art. 103 ust. 4 ustawy o VAT dotyczy przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, jeżeli środek ten ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju. A zatem w przypadku, gdy nabycie innego środka transportu nie spełnia definicji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wówczas przepis art. 103 ust. 4 ww. ustawy nie znajduje zastosowania.

Odnosząc z kolei powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że nabycie przez Wnioskodawcę we Francji, używanego samochodu osobowego, w oparciu o umowę kupna sprzedaży, od sprzedawcy, który nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, nie stanowi wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, a zatem przepis art. 103 ust. 4 cyt. ustawy nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie. Tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku i bez wpływu na powyższe w tej konkretnej sprawie pozostaje zmiana przeznaczenia tego samochodu z celów prywatnych do celów działalności gospodarczej (w części) Wnioskodawcy, bowiem nabycie tego samochodu nie nastąpiło od podatnika podatku od wartości dodanej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż powinien zapłacić podatek VAT od 50% wartości pojazdu, z uwagi na fakt, iż w ramach współwłasności tego pojazdu poniósł połowę kosztów związanych z zakupem tego pojazdu należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zmiana któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia, a w szczególności gdyby sprzedawca był podatnikiem podatku od wartości dodanej, powoduje, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.