IBPP2/443-687/12/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2012 r. (data wpływu 11 lipca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 października 2012 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości opodatkowania czynności wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów od podatnika podatku od wartości dodanej nieposiadającego aktualnego numeru indentyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych oraz prawa do odliczenia podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów - jest prawidłowe.

W dniu 11 lipca 2012 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 8 października 2012 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości opodatkowania czynności wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów od podatnika podatku od wartości dodanej nieposiadającego aktualnego numeru indentyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych oraz prawa do odliczenia podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem czynnym VAT UE zajmuje się m.in. sprzedażą odzieży używanej kupując często towar od zagranicznych kontrahentów.

W styczniu 2012 r. zakupił towar od nowo powstałej firmy niemieckiej, właściciel tej firmy na fakturze niemieckiej nie podał swojego numeru VAT UE deklarując jednocześnie, że jest płatnikiem podatku od towarów i usług, tyle tylko, że w Niemczech procedura nadania stałego numeru VAT UE trwa kilka miesięcy. Na fakturze podał tylko numer tymczasowy nadany przez urząd skarbowy w Niemczech, który ma postać: "20412 nast". Wnioskodawca po otrzymaniu towaru wystawił fakturę wewnętrzną naliczając i odliczając podatek VAT w odpowiednich rejestrach. Do deklaracji VAT UE za I kwartał 2012 r. musiał złożyć stosowne wyjaśnienie do urzędu skarbowego odnośnie nie podania numeru VAT UE kontrahenta. Kontrahent Wnioskodawcy złożył mu nawet pisemne oświadczenie potwierdzające fakt, iż jest płatnikiem podatku od towarów i usług i czeka na otrzymanie przez niemiecki urząd skarbowy stałego numeru VAT UE.

W piśmie uzupełniającym z dnia 8 października 2012 r. Wnioskodawca wyjaśnił, iż nabycie towaru (odzieży używanej) jest związane z czynnościami opodatkowanymi w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca miał prawo do naliczenia a następnie odliczenia podatku VAT za zakupiony towar.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy postąpił on słusznie naliczając i odliczając podatek od towarów i usług, ponieważ posiada pisemne oświadczenie kontrahenta, że jest on płatnikiem podatku VAT w Niemczech.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W świetle art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

Stosownie do art. 2 pkt 11 ustawy, przez podatek od wartości dodanej rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym miejscu podkreślić należy, iż jednym z warunków wystąpienia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest odpowiedni status dostawcy. Na podstawie art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy, dana czynność może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, jeżeli dostawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, lub podatnikiem podatku od wartości dodanej innego państwa członkowskiego. Warunki są więc określone podobnie, jak w przypadku nabywcy, z tym jednak, że nie ma w odniesieniu do dostawcy możliwości zastosowania art. 9 ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy. Zwrócić należy uwagę, że przepis ten nie wymaga posiadania przez dostawcę numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Zatem nie dochodzi do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli dostawca nie jest podatnikiem wykonującym działalność gospodarczą ani podatnikiem podatku od wartości dodanej w innym państwie członkowskim.

Stosownie do art. 20 ust. 5 ustawy o VAT, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 6-9.

W przypadku gdy przed terminem, o którym mowa w ust. 5, podatnik podatku od wartości dodanej wystawił fakturę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury (art. 20 ust. 6 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 106 ust. 7 ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, są wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Szczegółowe zasady fakturowania - w tym wystawiania faktur wewnętrznych - zostały określone w przepisach wykonawczych wydanych przez Ministra Finansów na podstawie upoważnienia zapisanego w ustawie o VAT. Na mocy ustawowej delegacji Minister Finansów wydał obowiązujące rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem czynnym VAT UE zajmuje się m.in. sprzedażą odzieży używanej kupując często towar od zagranicznych kontrahentów.

W styczniu 2012 r. zakupił towar od nowo powstałej firmy niemieckiej, właściciel tej firmy na fakturze niemieckiej nie podał swojego numeru VAT UE deklarując jednocześnie, że jest płatnikiem podatku od towarów i usług, tyle tylko, że w Niemczech procedura nadania stałego numeru VAT UE trwa kilka miesięcy. Na fakturze podał tylko numer tymczasowy nadany przez urząd skarbowy w Niemczech, który ma postać: "20412 NAST". Wnioskodawca po otrzymaniu towaru wystawił fakturę wewnętrzną naliczając i odliczając podatek VAT w odpowiednich rejestrach. Do deklaracji VAT UE za I kwartał 2012 r. musiał złożyć stosowne wyjaśnienie do urzędu skarbowego odnośnie nie podania numeru VAT UE kontrahenta. Kontrahent Wnioskodawcy złożył mu nawet pisemne oświadczenie potwierdzające fakt, iż jest płatnikiem podatku od towarów i usług i czeka na otrzymanie przez niemiecki urząd skarbowy stałego numeru VAT UE. Nabycie towaru (odzieży używanej) jest związane z czynnościami opodatkowanymi w Polsce.

O tym, czy dany podmiot jest podatnikiem podatku od wartości dodanej (podobnie jak podatku od towarów i usług) czy też nie, nie decyduje fakt zarejestrowania się podmiotu dla celów tego podatku, ale charakter czynności wykonywanych przez ten podmiot. Nawet jeśli podmiot nie będzie zarejestrowany w tym państwie członkowskim jako podatnik podatku od wartości dodanej, to de facto wystąpi jako taki podatnik, z uwagi na fakt wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem, tj. dostawy towarów. Wobec powyższego należy wyjaśnić, że kontrahent Zainteresowanego, w momencie sprzedaży towarów (odzieży używanej), działał dla tej transakcji w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej.

Potwierdzeniem okoliczność, iż kontrahent niemiecki w momencie sprzedaży towaru posiadał status podatnika podatku od wartości dodanej, jest udokumentowanie przez niego dokonanej dostawy, poprzez wystawienie faktury.

Podkreślić należy, że z przepisów prawa nie wynika, aby sam fakt braku odpowiedniego numeru identyfikacyjnego podatnika na fakturze bądź dokumencie eliminował zbywcę towaru z grona podatników, o których mowa w art. 15 lub podatników podatku od wartości dodanej.

Zatem biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny jak również brzmienie przepisów należy stwierdzić, iż nabycie towarów na terytorium UE przez Wnioskodawcę działającego w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, od podmiotu, który również działał w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej, stanowi dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy, które winien udokumentować fakturą wewnętrzną i rozliczyć podatek należny zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast kwestia, iż niemiecki podatnik nie wykazał na fakturze prawidłowego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspółnotowych pozostaje bez wpływu na uznanie w zaistniałej sytuacji przedmiotowej czynności za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż postąpił prawidłowo naliczając podatek od towarów i usług należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii prawa do odliczenia podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia, należy stwierdzić, iż:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ww. ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. c ww. ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej oraz podstawową cechą tego podatku. Zapewnia neutralność podatku dla podatników, przy jednoczesnym faktycznym opodatkowaniu konsumpcji. W związku z tym prawo do odliczenia podatku naliczonego zapewniać ma, że podatek płacony przez podatnika, przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych w działalności opodatkowanej nie będzie stanowił dla niego faktycznego kosztu.

Przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT wprowadza generalne unormowanie pozwalające na obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z kolei przepis art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. c ustawy o VAT zalicza do podatku naliczonego kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Aby podatek z tytułu wewnatrzwspólnotowego nabycia miał charakter neutralny, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, powstaje w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy w podatku należnym u nabywcy wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru, dla której podatnikiem jest nabywca (art. 86 ust. 10 pkt 2 ustawy o VAT).

Z przytoczonych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tj. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Zatem, w przypadku gdy towary będące przedmiotem transakcji (odzież używana) są związane z czynnościami opodatkowanymi, wykonywanymi przez Wnioskodawcę, to podatek należny z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia tych towarów wykazany w fakturze wewnętrznej, stanowi kwotę podatku naliczonego, podlegającą odliczeniu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego z tytułu wykonania transakcji wewnątrzwspólnotowej jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto podkreśla się, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga w kwestii wykazywania opisanej we wniosku transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE, bowiem Wnioskodawca nie sformułował w tym zakresie pytania oraz nie przedstawił własnego stanowiska.

Dodatkowo zauważa się, iż załączone do przedmiotowego wniosku kserokopie dokumentów obrazujących przedstawiony we wniosku stan faktyczny nie mogą być przedmiotem oceny przez tut. organ przy wydawaniu indywidualnej interpretacji. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny tych materiałów: jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.