IBPP2/443-683/12/RSz - VAT w zakresie opodatkowania pożyczki otrzymanej od podmiotu zagranicznego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2012 r. (data wpływu 11 lipca 2012 r.), uzupełnionego pismem z dnia 27 września 2012 r. (data wpływu 4 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pożyczki otrzymanej od podmiotu zagranicznego - jest prawidłowe.

W dniu 11 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pożyczki otrzymanej od podmiotu zagranicznego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 września 2012 r. (data wpływu 4 października 2012 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 20 września 2012 r. znak: IBPB II/I/436-246/12/MZ, IBPP2/443-683/12/BW.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: Spółka) prowadzi działalność w zakresie produkcji i dystrybucji produktów spożywczych. Jedynym udziałowcem Spółki jest D. z siedzibą w Danii, zaś jedynym udziałowcem C. z siedzibą w Niemczech. Głównym przedmiotem działalności C. również jest produkcja i dystrybucja produktów spożywczych. C. jest główną spółką z grupy K., do której zaliczają się podmioty z Niemiec, Danii oraz Polski.

Obecnie Wnioskodawca zamierza rozbudować swój zakład o nową linię produkcyjną. Koszt budowy linii produkcyjnej jest wysoki, w związku z czym Spółka musi pozyskać źródła finansowania. Spółka rozważa, czy jednym z takich źródeł finansowania może być pożyczka od C. C udziela bowiem pożyczek spółkom z grupy K. Miejscem zawarcia umowy pożyczki byłoby terytorium Niemiec, środki pieniężne będące przedmiotem umowy pożyczki w dniu zawarcia umowy pożyczki będą znajdowały się poza terytorium Polski, tj. na rachunku bankowym C. w banku na terytorium Niemiec. Po podpisaniu umowy pożyczki środki te zostaną przekazane Spółce, na rachunek bankowy Spółki prowadzony przez polski bank, w kilku transzach lub w całości od razu, w zależności od postanowień umowy pożyczki. Wynagrodzenie dla C. za udzielenie pożyczki, w formie odsetek płatnych przez Wnioskodawcę na rzecz C. będzie ustalone na zasadach rynkowych.

Wnioskodawca jest zarejestrowany dla celów VAT oraz VAT-UE w Polsce jako podatnik VAT czynny. Z kolei C. jest zarejestrowany dla celów VAT oraz VAT-UE w Niemczech.

W związku z powyższym w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie (sformułowane w piśmie uzupełniającym z dnia 27 września 2012 r.):

Czy z tytułu udzielenia pożyczki Spółka będzie zobowiązana rozpoznać import zwolnionej z VAT usługi udzielenia pożyczki.

Zdaniem Wnioskodawcy, umowa pożyczki przedstawiona w stanie faktycznym będzie podlegać reżimowi ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm., dalej: ustawa o VAT), a w konsekwencji na podstawie art. 2 pkt 4 lit. b ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649, z późn. zm., dalej: ustawa o p.c.c.) będzie wyłączona z opodatkowania p.c.c.

Zgodnie z ogólną zasadą, na podstawie art. 2 pkt 4 lit. b ustawy o p.c.c., podatkowi temu nie podlegają czynności cywilnoprawne (w tym umowa pożyczki), jeżeli przynajmniej jedna ze stron tej czynności jest zwolniona z podatku VAT.

Na podstawie powyższych przepisów, w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy powyższa transakcja podlega regulacjom ustawy o VAT, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia jej podatkiem p.c.c.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, należy zbadać, czy C. lub Wnioskodawca (jako strony umowy pożyczki) będą występować w ramach przedmiotowej transakcji jako podatnicy VAT. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (...) również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Na podstawie powyższych regulacji, zdaniem Spółki, planowane zawarcie umowy pożyczki będzie podlegać regulacjom ustawy VAT ze względu na to, że czynność ta jest dokonywana w ramach działalności gospodarczej C. Przy czym Spółka pragnie zauważyć, że fakt, iż głównym przedmiotem działalności C. jest produkcja i dystrybucja produktów spożywczych, a nie świadczenie usług finansowych, nie może wpływać na prawno-podatkową kwalifikację umowy pożyczki na gruncie ustawy o VAT. Podatek VAT ma charakter podatku powszechnego i co do zasady wszystkie czynności polegające na świadczeniu usług i dostawie towarów, świadczone przez osoby prawne powinny być uznane za wykonywane w ramach ich działalności gospodarczej. Osoby prawne są bowiem zakładane w celu wykonywania działalności gospodarczej, sensem ich istnienia jest, co do zasady, osiąganie zysków w drodze prowadzonej działalności gospodarczej. Nie można rozróżniać usług, czy dostaw dokonywanych przez osoby prawne na takie, które są wykonywane w ramach ich działalności gospodarczej oraz poza tą działalnością gospodarczą. Takie rozróżnienie jest właściwe w zasadzie tylko dla osób fizycznych, które pewne transakcje mogą wykonywać prywatnie, poza zakresem VAT (np. sprzedaż samochodu, który nie był wprowadzony do majątku przedsiębiorstwa osoby fizycznej). Dla osób prawnych takie rozróżnienie jest jednakże niemożliwe, ponieważ nie posiadają one żadnego majątku prywatnego i nie mogą działać "prywatnie". Wyjątkiem od tej zasady może być tylko sprzedaż udziałów lub akcji, która w szczególnych okolicznościach może zostać uznana za realizację uprawnień właścicielskich, a nie za działalność gospodarczą. Pożyczka udzielana przez osobę prawną jest więc zawsze w ramach jej działalności gospodarczej. Wskazuje na to również zorganizowana forma działania C. (np. korzystanie z konta bankowego C. i pracowników C. kalkulujących transakcję), oraz zarobkowy charakter transakcji (odsetki od pożyczki, które przynoszą lub mogłyby przynosić C. realne korzyści majątkowe).

Powyższe jest niezależne od tego, czy C. będzie udzielał w przyszłości pożyczek w sposób częstotliwy.

Stanowisko Spółki zostało potwierdzone w wyrokach sądów administracyjnych oraz w interpretacjach Ministra Finansów. Dla przykładu należy wskazać wyrok WSA w Łodzi z dnia 4 listopada 2011 r. (sygn. I SA/Łd 1085/11), w którym Sąd w analogicznym stanie faktycznym zauważył, że "podkreślić należy, że nie jest konieczne faktyczne kontynuowanie (prowadzenie częstotliwe), choćby nawet po dokonaniu jednorazowej czynności podmiot zaprzestał dalszego prowadzenia działalności gospodarczej. (...) Jako błędne określa się zawężanie działalności do typowych i zasadniczych transakcji gospodarczych (np. dotyczących zasadniczego zakresu działalności podatnika) i pozostawienie poza jej zakresem pobocznych czynności wykonywanych jednak w szerokim kontekście prowadzonej działalności gospodarczej. (...) Należy pamiętać, że pożyczkodawca jest już podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą i dokonana czynność stanowi jedynie rozszerzenie owej działalności poprzez świadczenie nowej usługi."

Innymi słowy, zdaniem Spółki, przepis art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w zakresie, w jakim wprowadza warunek posiadania zamiaru wykonywania czynności w sposób częstotliwy, nie odnosi się do podmiotów prowadzących działalność gospodarczą jako taką, a jedynie do takich przypadków, w których dostawa towarów lub świadczenie usług wykonywane są w sposób częstotliwy przez osoby niebędące przedsiębiorcami.

Podobne stanowisko zostało przedstawia także WSA w Warszawie, który w wyroku z dnia 13 lipca 2007 r. (sygn. III SA/Wa 3554/06) uznał, że udzielenie pożyczek przez przedsiębiorców stanowi element prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, a tym samym podlega opodatkowaniu VAT, niezależnie od tego, czy stanowi czynność sporadyczną i czy działalność finansowa jest wyszczególniona w KRS jako przedmiot działalności. W związku z powyższym należy uznać, że Spółka nabywa usługę udzielenia pożyczki, zwolnioną z VAT, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

W konsekwencji, ze względu na to, że C. nie ma siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, Wnioskodawca jest podatnikiem VAT z tytułu nabycia usługi pożyczki od C. i powinien rozpoznać import usługi zwolnionej z VAT, na podstawie art. 28b ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei, w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z ww. przepisem, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca (Pożyczkobiorca) zamierza zaciągać pożyczkę na podstawie podpisywanej w tym zakresie umowy, od C. mającej siedzibę w Niemczech (Pożyczkodawcy). C. udziela pożyczek spółkom z grupy K. Miejscem zawarcia umowy pożyczki byłoby terytorium Niemiec, środki pieniężne będące przedmiotem umowy pożyczki w dniu zawarcia umowy pożyczki będą znajdowały się poza terytorium Polski, tj. na rachunku bankowym C. w banku na terytorium Niemiec. Po podpisaniu umowy pożyczki środki te zostaną przekazane Spółce, na rachunek bankowy Spółki prowadzony przez polski bank, w kilku transzach lub w całości od razu, w zależności od postanowień umowy pożyczki. Wynagrodzenie dla C. za udzielenie pożyczki, w formie odsetek płatnych przez Wnioskodawcę na rzecz C. będzie ustalone na zasadach rynkowych. Wnioskodawca jest zarejestrowany dla celów VAT oraz VAT-UE w Polsce jako podatnik VAT czynny. Z kolei C. jest zarejestrowany dla celów VAT oraz VAT-UE w Niemczech.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w art. 28 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 "Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług":

W myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "zamiar". Zgodnie z definicją zawartą we "Współczesnym słowniku języka polskiego" (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.), "zamiar" oznacza "intencje zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć". Zatem, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje okres wykonywania czynności (tydzień, miesiąc, rok), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie w ramach działalności producenta, handlowca lub usługodawcy.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy o VAT, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, iż Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT, natomiast Spółka C. nie ma siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, jest zarejestrowana dla celów VAT oraz VAT-UE w Niemczech.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT zastrzeżenia nie będą miały zastosowania. W związku z tym dla ustalenia miejsca świadczenia przedmiotowych usług zastosowanie znajdzie ogólna zasada zawarta w art. 28b ust. 1 tej ustawy. A zatem miejscem świadczenia przedmiotowych usług będzie miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę tj. Polska.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ww. ustawy o VAT, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania, których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju (art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy o VAT).

Stosownie do art. 17 ust. 2 ww. ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 3 ww. ustawy, przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, również osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, zarejestrowana jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż Wnioskodawca winien rozpoznać po swojej stronie import usług, który będzie opodatkowany zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W przepisach ww. ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 38 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Stosownie do art. 43 ust. 15 ww. ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Należy w tym miejscu zauważyć, iż do opisanych we wniosku usług nie będą miały zastosowania wskazane w art. 43 ust. 15 ustawy wyjątki.

Nadmienić też trzeba, że zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str.1, z późn. zm.) państwa członkowskie zwalniają transakcje udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego uznać należy, że udzielenie Wnioskodawcy pożyczki przez podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju stanowi dla niego import usług podlegający opodatkowaniu na terytorium kraju. Do rozliczenia tej transakcji w zakresie podatku od towarów i usług obowiązany będzie Wnioskodawca, jako nabywca przedmiotowych usług. Usługi te będą korzystały ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że skoro C. nie ma siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, Wnioskodawca jest podatnikiem VAT z tytułu nabycia usługi pożyczki od C. i powinien rozpoznać import usługi zwolnionej z VAT, na podstawie art. 28b ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowo podkreślenia wymaga, iż wskazane przez podatnika regulacje wynikające z ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie znajdują zastosowania na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (każda z ww. ustaw zawiera bowiem odrębne regulacje w tym zakresie), tym samym zagadnienia poruszone przez Wnioskodawcę w zakresie objętym przepisami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie były przedmiotem oceny tut. organu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy dodatkowo wskazać, iż kwestie dotyczące podatku od czynności cywilnoprawnych będą przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy)w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.