IBPP2/443-622/09/BW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2009 r. (data wpływu 7 sierpnia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 września 2009 r. (data wpływu 2 października 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy Spółka ma prawo do odliczania podatku VAT naliczonego przy nabyciu usług doradczych świadczonych przez Zleceniobiorcę w opisanym we wniosku stanie faktycznym - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy Spółka ma prawo do odliczania podatku VAT naliczonego przy nabyciu usług doradczych świadczonych przez Zleceniobiorcę w opisanym we wniosku stanie faktycznym.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 września 2009 r. (data wpływu 2 października 2009 r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z dnia 24 września 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) zawarł ze Zleceniobiorcą umowę, na podstawie której zlecił Zleceniobiorcy usługi doradcze, przedmiotem których były:

* asysta w zakresie ubiegania się o rozszerzenie SSE i uzyskanie zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie SSE;

* asysta w zakresie ubiegania się o wsparcie w ramach Wieloletniego Programu Wsparcia;

* warsztaty w zakresie postępowania w przypadku kontroli;

* asysta w zakresie ubiegania się o dotacje na nowe inwestycje z Funduszy Strukturalnych Unii Europejskiej na lata 2007-2013.

W ramach powyższych usług doradczych Zleceniobiorca zobowiązany był wykonać czynności polegające m.in. na przygotowaniu spotkań z odpowiednimi organami, asyście w negocjacjach, przygotowaniu niezbędnych dokumentów, monitorowaniu postępu prac, itp.

Powyższe usługi doradcze Wnioskodawca zakupił w okresie od czerwca 2007 r. do lipca 2008 r. W efekcie świadczonych usług Wnioskodawca uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. W związku z realizacją nowej inwestycji Wnioskodawcy zostały także przyznane środki stanowiące pomoc publiczną na podstawie uchwały Rady Ministrów z dnia 2 września 2008 r. na podstawie art. 117 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych ustanawiającą program wieloletni "Wsparcie finansowe inwestycji realizowanej przez Wnioskodawcę w latach 2008-2013".

Wnioskodawca nie rozpoczął jeszcze korzystania z ulgi z tytułu prowadzenia działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

W związku z powyższym zadano, w zakresie podatku od towarów i usług następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo do odliczania podatku VAT naliczonego przy nabyciu usług doradczych świadczonych przez Zleceniobiorcę w opisanym powyżej stanie faktycznym.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo do odliczania podatku VAT naliczonego przy nabyciu usług doradczych świadczonych przez Zleceniobiorcę w opisanym powyżej stanie faktycznym. W ocenie Spółki, kwalifikacja poniesionych przez nią wydatków na zakup usług doradczych na gruncie podatku dochodowego nie wpłynie na możliwość obniżenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu przedmiotowych usług doradczych. Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w tym w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) Ustawy VAT, m.in. kwotę określoną w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów lub usług. Uregulowanie to, konstytuujące podstawowy element konstrukcyjny podatku VAT, jakim jest prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabytych na potrzeby działalności opodatkowanej towarów i usług jest wyrazem fundamentalnej dla systemu podatku VAT zasady neutralności.

Do dnia 30 listopada 2008 r. w Ustawie VAT obowiązywał przepis, który nie pozwalał na odliczenie podatku naliczonego od wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 88 ust. 1 pkt 2 Ustawy VAT). W świetle ówczesnej regulacji, gdyby uznać, że koszty związane z uzyskaniem wsparcia nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów, organy podatkowe mogłyby twierdzić, że podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w tym zakresie. Jednak należy podkreślić, że od tego ograniczenia przewidziane były również odstępstwa. Między innymi art. 88 ust. 1 pkt 2 in fine Ustawy VAT stanowił, że ograniczenia tego nie stosuje się, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Ustawa VAT w tym zakresie odwoływała się bezpośrednio do regulacji ustaw dotyczących podatku dochodowego, co w doktrynie i orzecznictwie było poddawane krytyce.

W ocenie Wnioskodawcy wyłączenie przewidziane w art. 88 ust. 1 pkt 2 Ustawy VAT było sprzeczne z postanowieniami Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (dalej: "VI Dyrektywa"). W momencie jej wejścia w życie zgodne z prawem wspólnotowym były bowiem jedynie ograniczenia dostosowane do wcześniejszych uregulowań, zwartych w II Dyrektywie Rady z 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych - struktura i procedury wdrożenia wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: "II Dyrektywa").

Artykuł 11 (4) II Dyrektywy stanowił, iż niektóre towary i usługi mogą być wyłączone z systemu odliczeń, w szczególności dotyczy to tych, które mogą być wykorzystane w całości bądź częściowo do użytku prywatnego podatnika bądź jego pracowników. Wnioskodawca wskazał, iż z przytoczonego przepisu wynika więc, iż wyłączenia z systemu odliczeń muszą być określone w sposób rodzajowy, dotyczyć ściśle określonych kategorii towarów i usług. Jak podkreślił Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 kwietnia 2008 r. zamiarem wspólnotowego ustawodawstwa było wypracowanie wspólnego stanowiska w kwestii tych wydatków, w stosunku do których występowały najczęściej problemy z rozróżnieniem, czy były poniesione na cele działalności gospodarczej, czy potrzeb osobistych podatnika. Norma ta jednak nie odnosiła się do możliwości innego, niż przyjęte w ww. Dyrektywach, kształtowania zasad odliczania podatku, decydujących o jego konstrukcji.

Na potrzebę harmonizacji ustawodawstw krajowych w dziedzinie podatku VAT wskazał m.in. Trybunał Sprawiedliwości (dalej: "ETS") w wyroku z 21 września 1988 r. (Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Francji) uznając, że ze względu na wpływ na poziom obciążeń podatkowych, jakiekolwiek ograniczenie prawa do odliczenia przysługującego podatnikowi musi być stosowane w ten sam sposób we wszystkich Państwach Członkowskich oraz musi opierać się na istnieniu przepisu w prawie wspólnotowym, który ograniczenie takie wprost przewiduje. W przypadku braku takiego przepisu, z prawa do odliczeń należy korzystać niezwłocznie w odniesieniu do wszystkich kwot podatku naliczonego od dostaw towarów lub usług.

Wnioskodawca stwierdził, iż przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 Ustawy VAT w brzmieniu obowiązującym do 30 listopada 2008 r. należy ponadto ocenić jako naruszenie obowiązującej w prawie wspólnotowym zasady proporcjonalności, zgodnie z którą stopień ograniczania praw musi być proporcjonalny do zamierzonego celu. Jak wskazano powyżej, celem dopuszczonych przez Dyrektywy wyjątków od możliwości dokonywania odliczeń jest zapewnienie, by odliczenia te dotyczyły jedynie podatku naliczonego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Sformułowanie art. 88 ust. 1 pkt 2 Ustawy VAT obowiązującego do 30 listopada 2008 r. znacznie poszerzało zakres dopuszczalnych przez prawo polskie wyjątków, wykraczając tym samym poza wskazane w przytoczonych przepisach Dyrektyw cele.

ETS wielokrotnie zajmował w swych wyrokach stanowisko potwierdzające niedopuszczalność wprowadzania przez państwa członkowskie ograniczeń w odliczaniu VAT od wydatków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W orzeczeniu z 14 lutego 1985 r. (D.A. Rompelman i E.A. RompeIman-Van Deelen v. Minister van Financien) potwierdził, iż system odliczeń ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłaty łub zapłaconego w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT gwarantuje w ten sposób, iż wszelka działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu lub rezultatu, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny pod warunkiem, że działalność ta podlega temu podatkowi.

Jako poparcie zaprezentowanego stanowiska, zdaniem Wnioskodawcy, należy powołać wyrok Sądu Administracyjnego z dnia 30 kwietnia 2008 r., w którym Sąd uznał, iż przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT z 2004 r. jest niezgodny z zasadami i normami prawa wspólnotowego zawartymi w VI Dyrektywie oraz Dyrektywie 2006/112, a w szczególności odpowiednio: art. 17 i art. 168 tych Dyrektyw statuującymi podstawową dla systemu VAT zasadę, zgodnie z którą dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego jest istnienie związku tegoż podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto zdaniem Wnioskodawcy należy podkreślić, iż Rzeczpospolita Polska, jako państwo członkowskie Unii Europejskiej jest obowiązana bezpośrednio stosować przepisy dyrektyw wspólnotowych w przypadku, gdy:

* nie da się równocześnie zastosować normy prawa krajowego i wspólnotowego (zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego) oraz

* dyrektywę implementowano w sposób niepełny bądź nieprawidłowy i równocześnie stosowany bezpośrednio przepis dyrektywy jest jasny i precyzyjny (daje możliwość określenia zakresu podmiotów uprawnionych i treści przysługujących im praw) oraz bezwarunkowy (nie wymaga dalszego uszczegółowienia przez organy wspólnotowe i organy państw członkowskich).

Możliwość bezpośredniego powoływania się na przepisy wspólnotowe została potwierdzona wyrokami ETS m.in. w sprawach C-26/62 Von Gend en Loos, C-14/74 Van Duyn, C-8/81 Ursula Becker vs. Finanzamt Münster - Innenstadt, C-141/00 Ambulanter Pflegedienst Kugler GmbH vs. Finanzamt fur Kórperschaften I oraz 106/77 Simmenthal.

Nadto wskazać należy na wyrok WSA z dnia 12 października 2005 r. gdzie stwierdzono, że jeżeli Polska nieprawidłowo zaimplementowała normy unijne, to podatnik może bezpośrednio zastosować przepisy dyrektywy.

Szczególne znaczenie w kontekście przedmiotowej sprawy ma wyrok ETS z dnia 22 czerwca 1989 r. w sprawie Fratelli Constanzo SpA v. Comune di Milano (C-103/88), w którym ETS wyraźnie stwierdził, że do bezpośredniego stosowania prawa wspólnotowego i zaniechania stosowania przepisów prawa krajowego sprzecznych z prawem wspólnotowym obowiązane są nie tylko sądy, lecz także organy administracyjne państw członkowskich (a więc i polskie organy podatkowe).

Istotnym argumentem przemawiającym za stanowiskiem Wnioskodawcy jest wejście w życie w dniu 1 grudnia 2008 r. przepisów nowelizujących ustawę o VAT, uchylających ograniczenie będące przedmiotem niniejszego wniosku. Wpływ na dokonaną nowelizację miało wspomniane orzecznictwo sądów uznających opisywane ograniczenie w odliczaniu podatku VAT za sprzeczne z prawem wspólnotowym.

W świetle powyższego, Wnioskodawca stwierdził, iż ma pełne prawo do odliczania podatku VAT naliczonego przy nabyciu usług doradczych świadczonych przez Zleceniobiorcę w opisanym powyżej stanie faktycznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, iż w przedmiotowej interpretacji rozstrzygnięcia w zakresie podatku od towarów i usług, zgodnie z wnioskiem Wnioskodawcy, dokonano w oparciu o stan prawny, obowiązujący do dnia 30 listopada 2008 r.

I tak stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl ust. 2 ww. artykułu kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Przepisy dotyczące podatku od towarów i usług, obowiązujące do dnia 30 listopada 2008 r. przewidywały jednak sytuacje, w których podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, pomimo tego, że spełnił on generalne przesłanki upoważniające go do obniżenia kwoty podatku należnego.

I tak w stanie prawnym obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r., w ustawie o podatku od towarów i usług obowiązywał przepis art. 88 ust. 1 pkt 2, stanowiący, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Zatem, mając na względzie ww. przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowisko Wnioskodawcy, jakoby kwalifikacja poniesionych przez niego wydatków na zakup usług doradczych na gruncie podatku dochodowego nie wpłynie na możliwość obniżenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu przedmiotowych usług doradczych, należy uznać za nieprawidłowe.

Należy tutaj powołać się na przepis art. 17 (6) zdanie trzecie Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, s. 1 z późn. zm.), w myśl którego do czasu wejścia powyższych regulacji (listy wyłączeń spod prawa do odliczenia podatku), Państwa Członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy. Podobne regulacje zawarte zostały w art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Niniejszą regulację należy rozumieć w ten sposób, że krajowy akt prawny implementujący dyrektywę może co najwyżej utrzymywać dotychczasowe wyłączenia i ograniczenia, nie może zaś pogorszyć sytuacji podatników w odniesieniu do przepisów dotychczasowych.

Komentowany przepis odnosi się do momentu wejścia w życie dyrektywy dla danego państwa członkowskiego. Momentem "wejścia w życie dyrektywy" dla Polski (państwa przystępującego dla wspólnoty już po pierwotnym terminie jej wejścia w życie był moment akcesji. Tak więc terminem wejścia w życie Szóstej Dyrektywy Rady dla Polski był dzień 1 maja 2004 r., jako że wówczas nasz kraj przystąpił do Wspólnoty Europejskiej.

W tym miejscu należy stwierdzić, że przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług (obowiązujący do dnia 30 listopada 2008 r.) był odpowiednikiem obowiązującego do dnia 30 kwietnia 2004 r. przepisu art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.). Tak więc podobnie jak w ustawie z 1993 r., także w obowiązującej obecnie ustawie o podatku od towarów i usług utrzymano brak prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Tak więc należy stwierdzić (wbrew stanowisku Wnioskodawcy), iż przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług był zgodny z prawem unijnym.

Wskazać tutaj także należy, że przepisy Dyrektywy Rady w świetle systemu prawa krajowego nie są przepisami obowiązującymi wprost. Stanowią rodzaj ramowych wytycznych, pozwalających na dostosowanie prawodawstwa poszczególnych krajów do pewnych wymogów unijnych. Wskazują na cele, jakie należy osiągnąć, nie ograniczając równocześnie metod i środków jakimi cele te będą osiągnięte. Zasady te pozwalają na uchwalenie odrębnych krajowych ustaw regulujących poszczególne tytuły podatkowe. Polski ustawodawca, wprowadzając postanowienia Szóstej Dyrektywy (zastąpionej Dyrektywą 2006/112/WE Rady) do polskiego systemu prawa, uchwalił ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, która ma podstawowe znaczenie przy rozstrzyganiu kwestii opodatkowania tym podatkiem, stąd też stanowisko co do pierwszeństwa Dyrektywy w stosunku do przepisów krajowych jest nieprawidłowe.

Ponadto tut. organ podkreśla, iż zgodnie z art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską ogólnie obowiązujący charakter posiadają tylko rozporządzenia, które są "we wszystkich swoich częściach wiążące i obowiązują bezpośrednio w każdym z państw członkowskich". Z dyrektywą Traktat takich skutków nie wiąże, i jedynie w art. 249 ust. 3 wspomina się, iż dyrektywa jest wiążąca dla każdego państwa członkowskiego, do którego została skierowana i to tylko ze względu na pozostający do osiągnięcia cel. Co do zasady państwo to ma wybór formy i środków odpowiednich dla osiągnięcia tego celu. Innymi słowy z regulacji ww. Traktatu nie wynika wprost, aby dyrektywa mogła być stosowana bezpośrednio i żeby miała korzystać z pierwszeństwa przez ustawami. Możliwość stosowania wprost przepisów dyrektywy wynika przede wszystkim z orzecznictwa ETS i podążającej za nim doktryny. Orzecznictwo ETS nie dopuszcza jednak bezpośredniego stosowania dyrektywy bezwarunkowo, uzależniając zastosowanie norm dyrektywy od spełnienia co najmniej dwóch przesłanek; po pierwsze dyrektywa, której normy mają być stosowane bezpośrednio, nie została - pomimo upływu terminu do implementacji - przetworzona do prawa krajowego, po drugie, normy te muszą być na tyle precyzyjne i bezwarunkowe, że nadają się do zastosowania w konkretnym przypadku.

Jak podkreśli Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 marca 2006 r., orzecznictwo ETS nie dopuszcza żadnej wątpliwości co do możliwości zastosowania dyrektywy, nie dopuszcza tego jednak bezwarunkowo. To zadaniem sądu polskiego jest, w przypadku sprzeczności naszego ustawodawstwa z dyrektywą, dokonanie oceny, czy poszczególne postanowienia określonej dyrektywy są na tyle precyzyjne i bezwarunkowe, że nadają się do zastosowania w konkretnym przypadku. A zatem nie zawsze sprzeczność polskiego ustawodawstwa z normami zawartymi w dyrektywie prowadzić będzie do ich bezpośredniego zastosowania. Takie samo stanowisko, jak zaprezentowane powyżej wyraził także WSA w wyroku z dnia 2 lutego 2007 r.

W tym miejscu tut. organ zwraca uwagę na pogląd WSA przedstawiony w wyroku z dnia 15 października 2007 r.: "Organy krajowe po akcesji do Unii Europejskiej stosują prawo unijne na jeden z dwóch sposobów: bezpośrednio lub pośrednio. Bezpośrednie stosowanie prawa unijnego ma miejsce wówczas, gdy organy podejmują stosowne rozstrzygnięcie w oparciu o normy tego prawa. <...> Najczęściej jednak organy krajowe stosują prawo unijne w sposób pośredni, tzn. wydając swoje decyzje lub orzeczenia na podstawie norm prawa krajowego ukształtowanego w oparciu o prawo unijne, implementowane do krajowego porządku prawnego. Sądy (art. 10 Traktatu ustanawiającego Unię Europejską) mają obowiązek interpretowania prawa krajowego w świetle traktatu oraz celu dyrektywy (czy też innego aktu prawa), aby zapewnić normom wspólnotowym moc wiążącą w prawie krajowym. Sąd krajowy powinien bowiem zapewnić dyrektywie pośrednie obowiązywanie poprzez interpretację prawa krajowego zgodnie z treścią dyrektywy (K.Czapska, Zasada pośredniej skuteczności, Rzeczpospolita 22 listopada 2004). <...> Nieosiągnięcie celów dyrektywy, a więc nieprawidłowa ich implementacja nie może powodować, iż w takich sytuacjach zawsze norma prawa krajowego sprzeczna z normą prawa wspólnotowego nie będzie normą obowiązującą."

W przedmiotowej sprawie należy jeszcze raz wskazać, że (jak wykazano powyżej) przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług był zgodny z prawem unijnym.

Biorąc pod uwagę powyższe za bezzasadne należy uznać powołanie przez Wnioskodawcę we wniosku orzeczeń ETS oraz wyroków sądów (Sądu Administracyjnego w z dnia 30 kwietnia 2008 r. oraz z dnia 12 października 2005 r.), odwołujących się do bezpośredniego stosowania prawa wspólnotowego.

Należy tutaj dodatkowo wskazać, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą mieć wpływu orzeczenia Sądów Administracyjnych, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Zatem trudno jest określić w jakim stopniu sprawa będąca przedmiotem autonomicznego rozstrzygnięcia sądu, które powołał Wnioskodawca, może odzwierciedlać sytuację przedstawioną przez niego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

Podkreślić w tym miejscu należy, że w rozpatrywanej sprawie nie rozstrzygano kwestii czy wydatki, o których mowa we wniosku, stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a jedynie odniesiono się do stanowiska Wnioskodawcy uznającego, że kwalifikacja poniesionych przez Niego wydatków w okresie do dnia 30 listopada 2008 r., na gruncie podatku dochodowego nie wpłynie na możliwość obniżenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu przedmiotowych usług doradczych.

Tut. organ pragnie tutaj ponownie zauważyć, iż zgodnie z zasadą neutralności podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur, a nie obowiązek. Podatnik może z tego prawa korzystać tylko w granicach zakreślonych przepisami prawa.

Jeżeli więc poniesione przez podatnika wydatki nie stanowiłyby kosztu uzyskania przychodu, to stosownie do ww. art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku naliczonego od tychże wydatków.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy, jakoby kwalifikacja poniesionych przez Niego wydatków na gruncie podatku dochodowego nie wpłynie na możliwość obniżenia podatku VAT naliczonego należało uznać za nieprawidłowe.

Należy tutaj jednakże zauważyć, że w dniu 4 listopada 2009 r. w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych została wydana interpretacja, w której stwierdzono, iż wydatki poniesione na zakup usług doradczych (o których mowa we wniosku) mogą stanowić koszt uzyskania przychodu.

W tym stanie rzeczy, mając na względzie ww. przepisy prawa należy stwierdzić, że o ile faktycznie usługi doradcze, o których mowa we wniosku, dotyczą działalności opodatkowanej to stanowisko Wnioskodawcy, że przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu przedmiotowych usług doradczych należało uznać za prawidłowe.

Oceniając jednak stanowisko Wnioskodawcy całościowo, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej.