IBPP2/443-595/09/BW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 17 kwietnia 2009 r. sygn. akt III SA/GI 1354/08 (data wpływu do tut. organu prawomocnego wyroku 14 lipca 2009 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, z dnia 10 grudnia 2007 r. (data wpływu 17 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów Skoda Octavia i Skoda Felicia na zasadach obowiązujących przed akcesją Polski do Unii Europejskiej - jest prawidłowe.

W dniu 17 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów Skoda Octavia i Skoda Felicia na zasadach obowiązujących przed akcesją Polski do Unii Europejskiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT.

Na potrzeby działalności gospodarczej zakupił w 1999 r. samochody marki Skoda Octavia i Skoda Felicia.

Samochody te spełniały wymagania ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z dnia 8 stycznia 1993 r. (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), obowiązującej przed wejściem Polski do Unii Europejskiej, w zakresie możliwości odliczania VAT od paliwa zakupionego do tych samochodów.

Po wejściu w życie nowej ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) przepisy art. 88 ust. 3 w związku z art. 86 ust. 3 i 5 pozbawiły Podatnika prawa do odliczania VAT od paliwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przysługuje Podatnikowi prawo do odliczenia VAT od paliwa zakupionego na potrzeby samochodów Skoda Octavia i Skoda Felicia na zasadach obowiązujących przed akcesją Polski do Unii Europejskiej.

Zdaniem Wnioskodawcy, popartym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, przysługuje mu prawo odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego związanego z zakupem paliwa do samochodów Skoda Octavia i Skoda Felicia, co jest zgodne z treścią art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy o VAT.

Wnioskodawca stwierdził, że ograniczenia wprowadzone przez polskiego ustawodawcę od dnia wejścia Polski w struktury Unii Europejskiej rozszerzyły ograniczenia rzeczywiście stosowane przed wejściem do polskiego porządku prawnego prawodawstwa unijnego. Polski prawodawca nie miał prawa wprowadzać w życie po akcesji przepisów bardziej restrykcyjnych, niż miało to miejsce w chwili wejścia w życie traktatu zjednoczeniowego.

Wskazał też, że zapisy art. 88 ust. 3 pkt 3 w związku z art. 86 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) sprzeciwiają się celowi i treści VI Dyrektywy, zwłaszcza jej art. 17 ust. 6.

Podatek pośredni, jakim jest podatek od towarów i usług, obciąża finalnego nabywcę towaru lub usługi. W fazach pośrednich procesu produkcji lub świadczenia usługi jest on neutralny dla producenta lub usługodawcy. Brak możliwości odliczania VAT od paliwa do samochodów służących do prowadzenia działalności gospodarczej powoduje, że przewodnia idea podatku od wartości dodanej, gwarantująca brak wpływu na działalność podmiotu gospodarczego, ulega zaburzeniu.

Wnioskodawca stwierdził ponadto, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości w swoim orzecznictwie wyraźnie akcentuje zasadę neutralności podatku VAT, definiowaną również jako zapobieganie odmiennemu traktowaniu transakcji zgodnych z prawem. Skoro więc na terenie Unii VAT nie stanowi czynnika kosztotwórczego za wyjątkiem przypadków szczególnych, podobnie powinno być w Polsce jako pełnoprawnym uczestniku unijnego rynku.

Zdaniem Wnioskodawcy zakaz odliczania VAT od paliwa zakupionego do samochodów służących w prowadzonej działalności gospodarczej ogranicza możliwości uczciwego konkurowania podmiotów polskich ze wspólnotowymi. Stwierdził również, że nie można mówić o uczciwej konkurencji, jeżeli konkurenci muszą stosować się do różnych, niespójnych reguł podatkowych.

W dniu 6 marca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP2/443-364/07/BW uznając, że stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Pismem z dnia 26 marca 2008 r. złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) Wnioskodawca wezwał tut. organ do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 6 marca 2008 r. znak: IBPP2/443-364/07/BW.

W odpowiedzi na ww. wezwanie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pismem z dnia 18 kwietnia 2008 r. znak: IBPP2/443W-30/08/BW podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w interpretacji indywidualnej z dnia 6 marca 2008 r. znak: IBPP2/443-364/07/BW.

Na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 6 marca 2008 r. znak: IBPP2/443-364/07/BW Wnioskodawca złożył skargę z dnia 26 maja 2008 r. (data wpływu 30 maja 2008 r.), w której stwierdził, iż nie zgadza się ze stanowiskiem organu podatkowego i uważa je za niezgodne z przepisami unijnymi.

Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2009 r. sygn. akt III SA/GI 1354/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną stwierdzając, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W ww. wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach stwierdził, iż zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Natomiast według art. 3 § 1 i 2 pkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach.

Sąd stwierdził, iż na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 stycznia 2007 r., sygn. akt I FPS 1/06, sąd administracyjny sprawując kontrolę w sprawach skarg na decyzje administracyjne wydane na podstawie art. 14b § 5 ustawy - Ordynacja podatkowa - jest obowiązany do kontroli takich decyzji również z punktu widzenia poprawności merytorycznej dokonanych w nich interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Ponadto, 4 listopada 2008 r., sygn. akt I FPS 2/08 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie podjął następującą uchwałę:

W stanie prawnym obowiązującym w 2005 r., pojęcie "niewydanie postanowienia" użyte w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekstekst jedn. - Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), oznacza brak jego doręczenia w terminie 3 miesięcy, liczonym od dnia otrzymania wniosku, o którym stanowi przepis § 1 powołanego artykułu.

Natomiast we wcześniejszym wyroku z 6 lutego 2008 r., sygn. akt I FSK 1342/07 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyraził pogląd:

Z kolei w wyroku z 2 grudnia 2008 r., sygn. akt II FSK 1181/07 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że wykładnia językowa terminu "wydanie" wskazuje, że w postępowaniu o wydanie interpretacji chodzi o sporządzenie postanowienia i jego podpisanie. Natomiast doręczenie postanowienia (decyzji) stanowi inną czynność procesową. Takie rozróżnienie wynika z analizy licznych przepisów Ordynacji podatkowej. Pogląd, że pojęcia "doręczenia" i "wydania" nie są tożsame, był aprobowany w orzecznictwie i w piśmiennictwie. W szczególności NSA powołując się na wyroki II FSK 701/05, II OSK 714/05 i wyrok SN III R 141/01 stwierdził, że postanowienie o interpretacji nie ma charakteru władczego. Dlatego też nie można do niego stosować przepisów o skutkach doręczenia regulujących procedurę wydawania rozstrzygnięć władczych. Regulacje dot. art. 14a-14e stanowią lex specialis w stosunku do przepisów Działu IV Ordynacji podatkowej.

Sąd stwierdził, iż należy podkreślić, że w tej sprawie strona skarżąca nie podniosła zarzutu niedoręczenia jej interpretacji indywidualnej w terminie 3 miesięcy, liczonym od dnia otrzymania wniosku przez organ podatkowy tj. od dnia 17 grudnia 2007 r.

Dla oceny, czy został zachowany trzymiesięczny termin o jakim mowa w art. 14d Ordynacji podatkowej nie można tutaj pominąć następujących okoliczności sprawy: interpretacja z 6 marca 2008 r. została nadana przesyłką poleconą 7 marca 2008 r., awizowaną ją 19 marca 2008 r. a skarżący odebrał ją 20 marca 2008 r.

Z tych faktów wynika zatem, że od dnia nadania przesyłki do jej doręczenia (awizowania) upłynęło dwanaście dni, co pozostaje w sprzeczności z regulacją zawartą w art. 48a ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. - Prawo pocztowe (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1159 z późn. zm.), który stanowi, że operator publiczny obowiązany jest doręczać przesyłki listowe przyjęte do przemieszczenia i doręczenia w ramach powszechnej usługi pocztowej: nie później niż w 4 dniu po dniu nadania - w przypadku przesyłki listowej najszybszej kategorii; nie później niż w 6 dniu po dniu nadania - w przypadku przesyłki niebędącej przesyłką najszybszej kategorii.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekający w tej sprawie przyjął, iż interpretacje indywidualną przepisów prawa podatkowego wydano 6 marca 2008 r. bez zbędnej zwłoki i nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku.

Przechodząc zatem do kwestii zasadniczej Sąd podkreślił, że spór w tej sprawie jest tożsamy z tym który został już rozstrzygnięty przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w której to sprawie 17 maja 2007 r. (sygn. akt I SA/Kr 603/07) Sąd zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w Luksemburgu o wydanie orzeczenia prejudycjalnego.

Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C 414/07 Magoora ETS orzekł:

Artykuł 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli - co winien ocenić sąd krajowy - te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zmieniło później ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Mając powyższe na uwadze, jak również obowiązujący stan prawny stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

W tym miejscu warto zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC) (Dz. Urz. UE L Nr 145 str. 1 z późn. zm.), państwa członkowskie mogą utrzymać w mocy swoje przepisy dotyczące wyłączenia prawa do odliczenia podatku naliczonego obowiązujące w chwili wejścia w życie Szóstej Dyrektywy, aż do przyjęcia przez Radę przepisów przewidzianych w tym przepisie tj. rodzaju wydatków, od których nie przysługuje odliczenie podatku od wartości dodanej. Tym samym wskazany przepis formułuje zasadę "standstill", przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie Szóstej Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "standstill" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07 Europejski Trybunał Sprawiedliwości wyraził tezę, cyt.: "Artykuł 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli - co winien ocenić sąd krajowy - te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem".

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej tu kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07.

Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z późn. zm.) z regulacją Szóstej Dyrektywy Rady, uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Zgodnie z przepisem art. 25 ust. 1 pkt 2 i pkt 3a obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika:

* samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowiło przedmiot działalności podatnika

* paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru: DŁ = 357 kg + n × 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza liczbę miejsc (siedzeń), łącznie z miejscem dla kierowcy

* kwotę podatku naliczonego stanowi 50 % kwoty podatku określonej w fakturze kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5000 zł.

W myśl ar 86 ust. 5 ww. ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r., dopuszczalna ładowność pojazdów oraz liczba miejsc (siedzeń) - zgodnie z wolą ustawodawcy - określana była na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji wskazanej powyżej nie miały określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznawane były również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Stosownie natomiast do przepisu art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o VAT obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5 ustawy.

Zmiany, które weszły w życie z dniem 22 sierpnia 2005 r., wprowadzone przepisami art. 1 pkt 20 lit. a) ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 756)> dotyczące nabycia samochodów, jak i paliw służących do napędu tych samochodów, zostały zawarte w art. 86 ust. 3 i art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przepisu tego wynika, iż w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze nie więcej jednak niż 6000 zł z uwzględnieniem pewnych kategorii pojazdów określonych przez ust. 4 tego artykułu.

Zgodnie natomiast z art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 22 sierpnia 2005 r.) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Porównując przywołane przepisy obowiązujące do 30 kwietnia 2004 r. i te obowiązujące po tej dacie należy stwierdzić, że regulacje zawarte w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług mogą spowodować, w niektórych sytuacjach, ograniczenia zakresu prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z nabycia niektórych rodzajów pojazdów samochodowych oraz paliwa do tych pojazdów.

Zauważyć należy, iż w związku z ww. orzeczeniem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07, stosownie do przepisu art. 25 ust. 1 pkt 3a ww. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług, Podatnikowi po 1 maja 2004 r. przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu paliwa do pojazdu samochodowego, posiadającego stosowne dokumenty homologacyjne, z których wynika, iż nie jest to samochód osobowy, i dopuszczalna ładowność tego samochodu jest nie mniejsza niż 500kg.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego, należy zatem stwierdzić, że prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku z tytułu zakupu paliwa przysługuje w odniesieniu do pojazdów samochodowych, w stosunku do których przepisy obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. umożliwiały prawo do takiego odliczenia lub w przypadku jeżeli nie umożliwiały, ale prawo takie przysługiwałoby według zasad obowiązujących w dniu 30 kwietnia 2004 r., tj. w przypadku pojazdów samochodowych, w odniesieniu do których na podstawie homologacji producenta lub importera dla danego typu pojazdu samochodowego bezspornie wynika, że nie jest to samochód osobowy i dopuszczalna ładowność tego samochodu wynosi powyżej 500kg.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca na potrzeby działalności gospodarczej zakupił w 1999 r. samochody marki Skoda Octavia i Skoda Felicja. Wnioskodawca stwierdził, iż samochody te spełniały wymagania ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z dnia 8 stycznia 1993 r., obowiązuącej przed wejściem Polski do Unii Europejskiej, w zakresie możliwości odliczania VAT od paliwa zakupionych do tych samochodów.

Mając na względzie wyżej przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny, stanowisko Wnioskodawcy, że przysługuje mu prawo odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego związanego z zakupem paliwa do samochodów Scoda Octawia i Skoda Felicia o ile samochody te faktycznie spełniały wymagania cyt. wyżej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2. 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.