IBPP2/443-560/11/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 15 października 2009 r. Sygn. akt I SA/Kr 909/09, uprawomocnionym w dniu 8 lutego 2011 r., oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lutego 2011 r. sygn. akt I FSK 243/10 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2008 r. (data wpływu 29 grudnia 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 lutego 2009 r. (data wpływu 19 lutego 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania nagród dla klientów - jest prawidłowe.

W dniu 29 grudnia 2008 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 19 lutego 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania nagród dla klientów.

W dniu 4 marca 2009 r. tut. organ wydał interpretację indywidualną znak: IBPP2/443-8/09/ICz, na którą Wnioskodawca wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

WSA w Krakowie wyrokiem z dnia 15 października 2009 r. Sygn. akt I SA/Kr 909/09 (data wpływu do tut. organu odpisu prawomocnego orzeczenia 27 kwietnia 2011 r.) uchylił ww. interpretację indywidualną znak: IBPP2/443-8/09/ICz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej żywności, napojów i wyrobów tytoniowych. W ramach tej działalności, w celach promocyjnych stosuje programy lojalnościowe dla swoich klientów, polegające na gromadzeniu punktów i ich wymianie na określone towary (nagrody rzeczowe o różnej wartości), dostępne w katalogu promocyjnym. Pierwszy program miał miejsce w okresie od dnia 1 czerwca 2008 r. do dnia 30 września 2008 r.

Zasada działania programu opiera się na przypisaniu każdemu z towarów z katalogu określonej liczby punktów, które musi posiadać klient, by mógł nieodpłatnie otrzymać dany towar. Ilość zgromadzonych punktów uzależniona jest od wartości zakupów w hurtowni Wnioskodawcy. Jednostkowa wartość towarów przekracza 5 zł netto. Wydane nagrody w miesiącu listopadzie 2008 r. dla klientów Wnioskodawca potraktował jako dostawę towarów i opodatkował podatkiem VAT.

W piśmie uzupełniającym Wnioskodawca poinformował, iż wartość jednostkowa nagród rzeczowych przekracza 100 zł netto. Przy zakupie towarów dla potrzeb programu lojalnościowego korzysta z odliczenia VAT naliczonego. Przekazywanie nagród dokumentuje fakturą wewnętrzną.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy bezpłatne wydanie nagród dla klientów stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w sytuacji, gdy wydanie to jest ściśle związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawcy: w przedstawionym stanie faktycznym nieodpłatne przekazanie nagród na rzecz klientów, jako jedna z form działań promocyjno-reklamowych, mających na celu zwiększenie sprzedaży i zbudowanie stałego kręgu lojalnych odbiorców, jest czynnością ściśle związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą. Aby nieodpłatne przekazanie towarów uznane zostało za odpłatną dostawę, opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, musi ono spełniać łącznie dwa warunki:

* musi być dokonane na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem,

* podatnikowi musi przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem towarów i usług służących takiej czynności.

W ocenie Wnioskodawcy, w jego przypadku, został spełniony jedynie drugi warunek. Pierwszy z warunków nie został wypełniony, ponieważ przekazane kontrahentom nagrody w ramach opisanego programu lojalnościowego mają ścisły związek z prowadzonym przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwem. Program ten służy budowaniu marki firmy na rynku, wizerunku, a przez to również zwiększeniu źródła przychodów z tytułu sprzedaży towarów handlowych. W związku z tym opodatkowując nagrody przekazane klientom, zdaniem Wnioskodawcy, postępuje niewłaściwie, ponieważ takie przekazanie towarów (nagród) nie jest dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, a zatem czynności te nie są opodatkowane podatkiem VAT.

Przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie w wyrokach WSA m.in. we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2007 r., sygn. akt III SA/Wr 152/07 oraz w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 539/08.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 4 marca 2009 r. znak: IBPP2/443-8/09/ICz złożył skargę z dnia 6 maja 2009 r., (data wpływu 11 maja 2009 r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

W ocenie WSA w Krakowie, wyrażonej w wyroku z dnia 15 października 2009 r. Sygn. akt I SA/Kr 909/09, w rozpoznawanej sprawie Józef Bzowski pozostawał w sporze z organami podatkowymi, co do interpretacji prawa podatkowego, tj. art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w przedmiocie nieodpłatnego przekazanie klientom prowadzonej przez niego hurtowni żywności, napojów i wyrobów tytoniowych, nagród w ramach programu lojalnościowego w postaci towarów prezentowanych w katalogu promocyjnym.

Sąd wskazał, iż kwestia nieodpłatnego przekazania towarów została uregulowana w treści art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, który jest wynikiem implementacji do systemu prawa krajowego regulacji zawartej uprzednio w art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG), a od l stycznia 2007 r. w art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. Natomiast art. 7 ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

#8722;jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Jednocześnie w art. 7 ust. 3 ustawy o VAT polski ustawodawca zawarł wyłączenie od opodatkowania czynności polegających na przekazaniu drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie dokonując literalnej wykładni art. 7 ust. 2 zdanie 1 ustawy o VAT stwierdził, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega jedynie takie nieodpłatne przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika, które nie służy celom prowadzonego przedsiębiorstwa.

Sąd w składzie orzekającym w sprawie nie podzielił tym samym argumentacji organów podatkowych, że art. 7 ust. 2 dotyczy również przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Twierdzenie takie sprzeczne jest bowiem z literalnym brzmieniem przepisu. Nadto, jeśli uznać, że celem przedmiotowej regulacji było objęcie jego hipotezą także przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wówczas zbędne byłoby wskazywanie celu przekazania, a wystarczające ograniczenie się do samej czynności przekazania (por. wyrok WSA z dnia 18 października 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 599/07, wyrok WSA z dnia 8 kwietnia 2007 r., sygn. akt I SA/Łd 233/08, wyrok WSA z dnia 20 listopada 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1268/07, wyrok NSA z dnia 13 maja 2008 r., sygn. akt I FSK 600/07, wyrok WSA z 20 sierpnia 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 539/08).

Sąd zauważył, iż zmiana przepisu art. 7 ust. 3 wprowadzona ustawą z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 756) usunęła zapisy będące źródłem rozbieżnych interpretacji i największych kontrowersji związanych z art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Przed zmianą zapis art. 7 ust. 3 był niespójny z ust. 2, do którego się odnosił. W poprzednim brzmieniu wyłączał on bowiem z opodatkowania przekazanie prezentów o małej wartości oraz próbek, które związane było bezpośrednio z działalnością gospodarczą podatnika.

Zdaniem Sądu, w nowym brzmieniu art. 7 ust. 3 wyłącza stosowanie art. 7 ust. 2 do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości. Porównanie brzmienia przedmiotowego przepisu w wersji poprzedniej i obowiązującej wskazuje, że wykreślony został warunek przekazania towarów bezpośrednio na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Oznacza to, że obecnie, przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek nie stanowi opodatkowanej podatkiem od towarów i usług dostawy towarów niezależnie od tego czy ich przekazanie było związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, czy też nie. Tylko przy zastosowaniu przedstawionej interpretacji, przepis art. 7 ust. 3 tworzy logiczną całość z treścią art. 7 ust. 2 ustawy o VAT (zob. "Opodatkowanie dostawy towarów w świetle art. 7 ust. 2 ustawy o VAT", A. Andrusiuk, A. Małocha, Przegląd Podatkowy 1/2006).

Pogląd Sądu, jaki został przyjęty w niniejszej sprawie, można spotkać także w doktrynie prawa podatkowego (zob. J. Zubrzycki, Leksykon VAT Tom I, Unimex 2006, str. 32-33, 82-84 i 97-106).

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż argumentacja organów podatkowych odwołująca się do brzmienia art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. (art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.) także nie może zostać uznana za skuteczną. Przepis ten stanowi, że wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów. Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

WSA w Krakowie wskazał, iż analiza porównawcza art. 7 ust. 2 ustawy o VAT oraz art. 5 (6) VI Dyrektywy prowadzi do wniosku, że przepisy polskiej ustawy są bardziej liberalne, ponieważ nie traktują nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jako opodatkowanej dostawy. Gdy tymczasem sięgając wprost do Dyrektywy, czynność taką należałoby opodatkować. Jednak w sytuacji konfliktu pomiędzy podatnikiem i polskim organem prawo do odwołania się do postanowień dyrektywy ma wyłącznie podatnik, a nie państwo. Państwo bowiem jest zobowiązane do zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z regulacji wspólnotowych, a jeżeli zrobiło to nieprecyzyjnie, nie może obciążać konsekwencjami podatnika.

Z uwagi na nadrzędność VI Dyrektywy nad przepisami krajowymi #8722; przypadku, gdy przepis prawa krajowego nie jest zgodny z VI Dyrektywą #8722; bezpośrednie zastosowanie znajduje odpowiedni przepis tejże Dyrektywy, o ile przepis ten wydaje się co do swojego przedmiotu bezwarunkowy i wystarczająco precyzyjny. W orzecznictwie ETS podkreśla się (np. sprawa Ursula Becker, C-8/81), że bezpośredni skutek dyrektywy przyjmuje się w zakresie, w jakim przepisy dyrektywy określają prawa przysługujące podatnikom.

Stosowanie proeuropejskiej wykładni prawa nie ma jednak charakteru bezwzględnie obowiązującego. Stosowanie wykładni celowościowej ogranicza wykładnia językowa normy prawa krajowego, od której należy rozpocząć wykładnię prawa, także podatkowego. Wykładnia proeuropejska nie powinna mieć miejsca wtedy, gdy będzie to prowadziło do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej.

W ocenie Sądu brzmienie literalne art. 7 ust. 2 i 3 ustawy VAT obowiązujące od 1 czerwca 2005 r. nie uprawnia wnioskowania, ze nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem podlega opodatkowaniu VAT, jako zrównane z odpłatną dostawą towarów. Posługiwanie się zatem w tym wypadku wykładnią prowspólnotową, dostosowującą w tym zakresie polskie unormowanie z art. 5 (6) VI Dyrektywy #8722; prowadziłoby do niedopuszczalnej wykładni contra legem.

Zdaniem Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, skoro w poddanym ocenie prawnej organów podatkowych stanie faktycznym nieodpłatne przekazanie towarów następowało na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, to w konsekwencji stwierdzić należało, iż tego typu czynności nie można zaliczyć do zakresu objętego art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, gdyż byłoby to w sposób oczywisty sprzeczne z dosłowną treścią tego przepisu. Przedmiot opodatkowania, zgodnie z art. 217 Konstytucji RP, musi wynikać z przepisów ustawowych, a skoro dany stan z przepisów tych nie wynika, to należy uznać go za pozostający poza zakresem opodatkowania.

Sąd stwierdził, iż zaskarżone rozstrzygnięcie interpretacyjne opiera się na błędnej interpretacji art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, prowadzącej do bezpodstawnego wniosku wedle, którego nieodpłatne przekazanie kontrahentom skarżącego nagród rzeczowych w ramach funkcjonującego w prowadzonym przedsiębiorstwie programu lojalnościowego, podlega #8722; w przedstawionym stanie faktycznym #8722; opodatkowaniu.

Sąd w omawianym orzeczeniu wskazał, iż przy ponownym rozpoznaniu wniosku skarżącego o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego organ podatkowy zobowiązany będzie uwzględnić wykładnię art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT zaprezentowaną powyżej przez Sąd i powszechnie akceptowaną w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Od tego wyroku została wniesiona przez tut. organ skarga kasacyjna.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił ww. skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podzielił stanowisko NSA wyrażone w wyroku z dnia 23 marca 2009 r. sygn. akt I FPS 6/08 w którym stwierdzono, iż "przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów".

Zdaniem NSA powyższe stanowi podstawę oceny, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo wskazał, iż z wykładni gramatycznej przepisów wynika, że część wstępna art. 7 ust. 2 ustawy o VAT odnosi się do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne, niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, co oznacza, iż przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazanie towarów przez podatnika, które zostało dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem przez niego prowadzonym. Ustęp 3 tego przepisu po nowelizacji określa tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ustępie 2, czyli na inne cele niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania.

Pogląd ten utrwalony w orzecznictwie sądów administracyjnych w pełni podziela Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę.

NSA uznał również za prawidłowe stanowisko Sądu pierwszej instancji w zakresie, w jakim stwierdził, iż treści omawianych przepisów w oparciu o ich wykładnię gramatyczną nie stoi na przeszkodzie wykładnia norm prawa wspólnotowego, które czynności przekazania towarów na cele związane z działalnością podatnika uznają za opodatkowane, jeżeli wiąże się z nimi prawo odliczenia podatku naliczonego. W sytuacji bowiem wadliwej transpozycji art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE) do polskiej ustawy o VAT, brak jest podstaw do dokonywania wykładni przepisów art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT w sposób, który odpowiadałby treści prawa unijnego.

Reasumując, według oceny Naczelnego Sądu Administracyjnego wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej Sąd I instancji nie naruszył prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy i tym samym nie są zasadne podnoszone w skardze kasacyjnej zarzuty.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Mając na uwadze powyższą ocenę prawną Sądu oraz wskazania co do dalszego postępowania, stanowisko Wnioskodawcy, w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega między innymi odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług.

Przepis art. 7 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Ustawodawca dla celów podatku od towarów i usług zrównał z odpłatną dostawą towarów niektóre nieodpłatne czynności.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

Jak stanowi art. 7 ust. 3 cyt. ustawy o VAT, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Wykładnia literalna przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT pozwala uznać, że istnieje wyjątek od zasady opodatkowania dostawy towarów, polegający właśnie na tym, że przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem nie stanowi podlegającej opodatkowaniu dostawy.

Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Przepis ust. 3 tego artykułu określa tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ust. 2 - czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem - zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania - jest to przepis szczególny zawierający wyjątki w stosunku do ust. 2.

Należy zatem uznać, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem, w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług, nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tym nabyciem.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej żywności, napojów i wyrobów tytoniowych. W ramach tej działalności, w celach promocyjnych stosuje programy lojalnościowe dla swoich klientów, polegające na gromadzeniu punktów i ich wymianie na określone towary (nagrody rzeczowe o różnej wartości), dostępne w katalogu promocyjnym. Pierwszy program miał miejsce w okresie od dnia 1 czerwca 2008 r. do dnia 30 września 2008 r.

Zasada działania programu opiera się na przypisaniu każdemu z towarów z katalogu określonej liczby punktów, które musi posiadać klient, by mógł nieodpłatnie otrzymać dany towar. Ilość zgromadzonych punktów uzależniona jest od wartości zakupów w hurtowni Wnioskodawcy. Jednostkowa wartość towarów przekracza 5 zł netto. Wydane nagrody w miesiącu listopadzie 2008 r. dla klientów Wnioskodawca potraktował jako dostawę towarów i opodatkował podatkiem VAT.

W piśmie uzupełniającym Wnioskodawca poinformował, iż wartość jednostkowa nagród rzeczowych przekracza 100 zł netto. Przy zakupie towarów dla potrzeb programu lojalnościowego korzysta z odliczenia VAT naliczonego. Przekazywanie nagród dokumentuje fakturą wewnętrzną.

W świetle powyższego należy uznać, iż w sytuacji gdy miało miejsce nieodpłatne przekazanie przez Wnioskodawcę klientom towarów w formie nagród rzeczowych w związku z realizacją programu lojalnościowego, można mówić o przekazaniu towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Program ten został zrealizowany jako jedna z form działań promocyjno-reklamowych mających na celu zwiększenie sprzedaży i zbudowanie stałego kręgu lojalnych odbiorców. Program ten służy budowaniu marki firmy na rynku, jej wizerunku, a przez to służy również zwiększeniu źródła przychodów z tytułu sprzedaży towarów. Zatem przekazanie klientom nagród w ramach opisanego programu lojalnośćowego ma ścisły związek z prowadzonym przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwem.

Mając na uwadze treść przytoczonych wyżej przepisów oraz opisany we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że przekazanie przez Wnioskodawcę bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z jego przedsiębiorstwem (promocja i reklama), w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług, nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów a w konsekwencji czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja zachowuje swoją aktualność tylko do 31 marca 2011 r. ze względu na zmianę od 1 kwietnia 2011 r. przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku VAT.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.