IBPP2/443-550/12/WN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. organu w dniu 5 czerwca 2012 r., uzupełnionym pismem z dnia 11 września 2012 r. (data wpływu 14 września 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług jest:

* nieprawidłowe - w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu usługi factoringu oraz usługi ściągania długu

* prawidłowe - w zakresie opodatkowania sprzedaży wierzytelności oraz umowy przystąpienia do wierzytelności i powierniczej cesji wierzytelności zawieranych w celu wykonania usługi ściągania długu.

W dniu 5 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie czynności opisanych we wniosku związanych z obrotem wierzytelnościami.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11 września 2012 r. (data wpływu 14 września 2012 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 31 sierpnia 2012 r. znak: IBPP2/443-550/12/WN, IBPBI/2/423-666/12/PP, IBPBII/1/426-210/12/ASz.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej " Spółka") zamierza podjąć działalność w zakresie między innymi:

Aktualnie działalność Spółki jest zawieszona, jednakże Spółka zamierza działalność podjąć między innymi w ww. zakresie. Spółkę interesują skutki podatkowe w podatku od czynności cywilnoprawnych, podatku VAT i podatku dochodowym od osób prawnych (podatek CU) odnośnie każdego z rodzajów usług wymienionych powyżej.

Ad. 1. Jeżeli chodzi o usługę ściągania długów (punkt 1 powyżej) to polegała ona będzie na wykonywaniu czynności faktycznych i prawnych zmierzających do odzyskania należności od dłużnika zleceniodawcy Spółki. W celu wykonania windykacji, zawierana będzie powiernicza umowa cesji wierzytelności na Spółkę, lub umowa przystąpienia do wierzytelności. Obie te umowy będą miały na celu jedynie umożliwienie Spółce realizację usługi windykacji, nie będą natomiast samoistnymi zdarzeniami prawnymi.

W praktyce występować będą dwie sytuacje:

* w przypadku powierniczej cesji wierzytelności (punkt 1a) - Spółka nabywała będzie wierzytelność powierniczo, tj. w związku z równolegle otrzymywanym zleceniem usługi ściągnięcia długu i w celu wykonania tegoż zlecenia, a po zakończeniu usługi windykacji, spieniężona wierzytelność wracała będzie do majątku zleceniodawcy usługi. Zobowiązaniem Spółki będzie zatem ściągnięcie długu, a cesja tylko środkiem temu służącym, przy pomocy którego Spółka wykona zlecenie. Powiernicze przeniesienie wierzytelności będzie tutaj umową zbliżoną do występującego w praktyce przewłaszczenia na zabezpieczenie, czy przelewu przez kredytobiorcę na bank praw z polisy ubezpieczeniowej na zabezpieczenie spłaty kredytu. Wierzytelność zostanie na Spółkę przeniesiona bez wynagrodzenia, jedynie powierniczo - w celu realizacji wiodącego zlecenia, którym będzie windykacja wierzytelności. Wynagrodzeniem Spółki będzie natomiast zasadniczo uzgodniony w zleceniu windykacji% (procent) ściągniętej należności głównej. Ponadto, Spółce należne będą ściągnięte odsetki. Po odzyskaniu należności. Spółka zwróci ją zleceniodawcy po potrąceniu swojego wynagrodzenia (% należności głównej) i odsetek. Ewentualne koszty opłat sądowych (wpisy, zaliczki) ponosił będzie zleceniodawca płacąc je albo bezpośrednio na rachunek sądu, lub na podstawie noty obciążeniowej wystawianej przez Spółkę. Koszty zastępstwa zasadniczo ponosić będzie natomiast Spółka.

* w przypadku przystąpienia do wierzytelności (punkt 1b) - Spółka przystąpi do wierzytelności na podstawie 369 k.c. (analogicznie do umowy o przystąpienie do długu) w celu windykacji długu. Na mocy umowy o przystąpienie do wierzytelności Spółka stanie się drugim wierzycielem - obok dotychczasowego - solidarnie uprawnionym do wierzytelności. Umowa przystąpienia będzie stosowana przede wszystkim wtedy, gdy istniał będzie umowny, lub ustawowy zakaz cesji i stąd nie będzie możliwe zastosowanie w celu windykacji cesji powierniczej. Solidarność wierzycieli spowoduje, że obaj staną się w równym stopniu uprawnieni do otrzymania zapłaty od dłużnika, a zatem nie nastąpi zbycie wierzytelności, gdyż dotychczasowy wierzyciel nadal nim pozostanie, nie utraci on też praw do wierzytelności. Pojawi się natomiast obok niego jeszcze jeden wierzyciel (Spółka). Dłużnik będzie miał zatem dwóch równoprawnych wierzycieli. W umowie zostanie jednak sprecyzowane, że przystąpienie do wierzytelności ma na celu ściąganie długu. W ramach usługi Spółka - jako zleceniobiorca i wierzyciel solidarny - będzie mogła zapłacić wierzycielowi określoną kwotę pieniężną (uzgodniony% należności głównej), co będzie oznaczało ściągnięcie należności, gdyż zwalniało będzie zleceniodawcę z konieczności dochodzenia należności. Pozostała część wierzytelności głównej (nie zapłacona zleceniodawcy) stanowiła będzie wynagrodzenie Spółki za usługę windykacji. Po zapłacie zleceniodawcy, Spółka - jako wierzyciel solidarny - będzie dochodzić od dłużnika zapłaty całości długu wraz z odsetkami. Możliwe będzie też uprzednie ściągnięcie długu i dopiero potem rozliczenie się ze zleceniodawcą - jak w przypadku cesji powierniczej.

Ad. 2. Niezależnie od opisanej powyżej usługi windykacji, Spółka będzie także nabywała wierzytelności w drodze typowej umowy sprzedaży za cenę rynkową (punkt 2 powyżej). Przeniesienie wierzytelności na Spółkę będzie tutaj zasadniczym celem stron, a wierzytelność wejdzie do majątku Spółki, która zapłaci rynkową cenę nabycia wierzytelności. Spółka nie będzie równolegle świadczyć żadnej usługi, wyłącznie zakupi prawo majątkowe w postaci wierzytelności, do późniejszego wykorzystania (ściągnięcie dla siebie, sprzedaż itp.).

Ad. 3. Spółka świadczyć będzie także usługi factoringu (punkt 3 powyżej) polegające generalnie na wykupie wierzytelności przed terminem ich wymagalności, w celu wcześniejszego uwolnienia środków dla klienta. Usługi factoringu świadczone będą na podstawie umowy o factoring szczegółowo określającej zakres praw i obowiązków stron. Na podstawie umowy factoringu wierzytelności wykupywane będą z dyskontem od kwoty głównej przed terminem wymagalności. Spółka płaciła będzie cenę za wykupywane wierzytelności, po potrąceniu dyskonta. Dyskonto będzie zasadniczo wynagrodzeniem Spółki. Nadto Spółce należne będą ewentualne odsetki. Wykupione wierzytelności będą następnie przez Spółkę ściągane, lub zbywane.

Dodatkowo w piśmie uzupełniającym wniosek z dnia 11 września 2012 r. Wnioskodawca złożył dodatkowe wyjaśnienia.

W związku z planowanym nabywaniem wierzytelności na podstawie umowy sprzedaży uwalniającej de facto wierzyciela od konieczności podejmowania czynności związanych z egzekwowanie długu, ponieważ wierzytelność wyjdzie z majątku zbywcy (przypadek opisany w punkcie 2 w rubryce 68 wniosku - do tego przypadku odnoszą się także dalsze wyjaśnienia w zakresie podatku od towarów i usług) Spółka nie otrzyma od zbywcy żadnego przysporzenia majątkowego (wynagrodzenia) - oczywiście poza samą wierzytelnością. Wręcz przeciwnie-sama zapłaci cenę za nabywaną wierzytelność.

Różnica pomiędzy wartością nominalną nabywanych przez Spółkę wierzytelności, a ceną sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą wartość rynkową wierzytelności z chwili ich nabycia przez Spółkę. Innymi słowy - Spółka nabywała będzie w drodze umów sprzedaży wierzytelności za cenę rynkową.

Poza ceną umowa sprzedaży wierzytelności nie będzie nakładała na Spółkę obowiązku żadnych dodatkowych świadczeń na rzecz zbywcy wierzytelności.

Nie dojdzie do przekazania na rzecz Wnioskodawcy żadnego wynagrodzenia jako prowizja, czy premia itp. (będzie wręcz odwrotnie: jak wyżej wskazano, to Wnioskodawca zobowiązany będzie świadczyć na rzecz zbywcy zapłatę ceny rynkowej za wierzytelność). Innymi słowy: w wyniku umowy sprzedaży Spółka otrzyma od zbywcy wierzytelność, a za tę wierzytelność zapłaci zbywcy cenę rynkową, innych świadczeń między stronami wynikających z umowy sprzedaży wierzytelności nie będzie.

Cena nabycia wierzytelności będzie normalną ceną rynkową, nie będzie kalkulowana z uwzględnieniem hipotetycznego wynagrodzenia Spółki, bo takowe nie wystąpi. Jak wyżej podniesiono, będzie to normalna transakcja zakupu prawa majątkowego (wierzytelności) za cenę odpowiadającą jej wartości rynkowej, a jedynym kryterium wyznaczającym cenę będzie obiektywna wartość wierzytelności na rynku.

Nie będzie możliwości powrotnego przenoszenia nabytych wierzytelności na rzecz zbywcy, nie o to chodzi przy sprzedaży wierzytelności. Teoretycznie mogą natomiast zdarzać się przypadki, zwłaszcza odnośnie wierzytelności nie do końca sprawdzonych w chwili transakcji zakupu, że Spółka będzie próbowała wynegocjować ze zbywcą zastrzeżenie umownego prawa odstąpienia od umowy w określonym terminie (art. 396 § 1 k.c.). Skorzystanie z takiego prawa oznacza sytuację taką, jakby umowa nigdy nie została zawarta (skutek ex tunc). Trudno ocenić, czy zbywcy wierzytelności będą godzić się na taki warunek i czy dotyczył będzie on obu stron umowy. Jest to kwestia wyników negocjacji odnośnie konkretnej transakcji zakupu wierzytelności, identycznie jak w przypadku innych rzeczy, czy praw. Oczywistym jest, że w przypadku niektórych transakcji dobrze jest uzyskać umowne prawo odstąpienia, ale zarówno możliwość jego wprowadzenia i zakres zależy także od woli drugiej strony (zbywcy). Trudno dziś ocenić, jak w przyszłości będą wyglądały warunki poszczególnych umów zakupu wierzytelności. Powrotne przenoszenie wierzytelności występować jednak na pewno nie będzie, wątpliwe aby jakikolwiek kontrahent na to się zgodził. Odstąpienia od transakcji mogą jednak się zdarzać.

Spółka nie planuje z góry wprowadzania do umów sprzedaży postanowień pozwalających na zmianę umówionej ceny sprzedaży w zależności od wyników czynności egzekucyjnych. W założeniu zakup wierzytelności ma następować na ryzyko Spółki. Spółka planuje, że skupowała będzie wierzytelności ściągalne, ewentualnie nadające się do dalszego obrotu, lub kompensaty - odbywało się to będzie na ryzyko Spółki. Zupełnie natomiast teoretyzując można wyobrazić sobie np. sytuację, w której Spółka po zakupie danej wierzytelności nabywa w krótkim czasie wierzytelność wobec zbywcy poprzedniej wierzytelności i w ramach negocjacji jej spłaty dochodzi do obniżki ceny za zbytą Spółkę wierzytelność. Jest to oczywiście przykład wyłącznie teoretyczny, aczkolwiek życie gospodarcze rodzi różnorodne sytuacje. Jak jednak wyżej podniesiono: nie jest zamiarem Spółki dokonywanie zmian ceny nabywanej wierzytelności w zależności od wyników egzekucji. Spółka jako profesjonalista ma zamiar zaoferować zbywcy i zapłacić cenę rynkową uwzględniającą już ewentualne problemy w egzekucji nabywanej wierzytelności, a nie dopiero po zakupie wierzytelności dopominać się obniżki ceny. Byłoby to działanie nieprofesjonalne i wątpliwe, aby zbywcy w ogóle się na takie warunki godzili.

Pomiędzy Spółką a zbywcą nie będzie istniał żaden odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Spółki w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności. Jak wyżej wielokrotnie podkreślano, to Spółka jako nabywca wierzytelności zapłaci cenę zbywcy, a nie zbywca jakiekolwiek świadczenie Spółce.

Umowa sprzedaży nie będzie ustanawiać żadnego upoważnienia dla Spółki do występowania wobec dłużnika. Spółka nabędzie wierzytelność i jako nowy wierzytelność występować będzie wobec dłużnika we własnym imieniu i ściągać będzie dług na własny rachunek.

Jak wyżej wielokrotnie podkreślano: Spółka nabywać będzie wierzytelności we własnym imieniu, na własny rachunek oraz na własne ryzyko.

Trudno dokładnie na tę chwile określić, czego będą dotyczyły nabywane przez Spółkę wierzytelności, zależeć to będzie od oferty na rynku. Generalnie Spółka starać się będzie o wierzytelności gospodarcze (wierzytelności konsumenckie należy raczej wykluczyć). Z dużą dozą prawdopodobieństwa można założyć, że Spółka będzie nabywała wierzytelności z umów sprzedaży towarów i usług (transport, usługi budowlane itp.). Mogą się jednak zdarzać i inne wierzytelności, jak np. o odszkodowanie, o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia itp. Zasadniczo jednak raczej spodziewać należy się głównie wierzytelności ze stosunków gospodarczych między przedsiębiorcami.

Spółka nabywała będzie wierzytelności wymagalne, takie jest zamierzenie. Nie można co prawda wykluczyć, że mogą zdarzać się transakcje dotyczące wierzytelności niewymagalnych, ale raczej rzadko.

W przypadku wierzytelności niewymagalnych Spółka oferowała będzie bowiem factoring, który jest bardziej opłacalny, gdyż daje możliwość zaoferowania klientowi dodatkowych płatnych usług. Transakcja sprzedaży jest natomiast jednorazowa i zamyka się wypłatą rynkowej ceny wierzytelności. Tak więc zasadniczo odpowiedzieć należy w sposób następujący: Spółka planuje nabywanie wierzytelności wymagalnych, a nie wymagalnych zasadniczo wtedy - gdy zbywca nie zgodzi się na zawarcie umowy factoringu.

Jak wyżej podniesiono na tę chwilę Spółka nie wie, czego dotyczyć będą nabywane przez nią wierzytelności, to się dopiero okaże w trakcie działalności Spółki i oferty rynku. Można tylko przypuszczać - choć z bardzo dużym prawdopodobieństwem, że będą to wierzytelności z transakcji gospodarczych między przedsiębiorcami. Przedmiotem zainteresowania Spółki będą wierzytelności wobec wypłacalnych podmiotów, nie objęte postępowaniem sądowym, lub egzekucyjnym - zakup takiego długu byłby ryzykowny. Nie można jednak wykluczyć, że w konkretnej indywidualnej sytuacji Spółka zakupi także wierzytelności w egzekucji, czy już po egzekucji, lub w upadłości - będzie to zależeć od konkretnego przypadku, co znajdzie odzwierciedlenie także w cenie takiej wierzytelności (np. cena wierzytelności po bezskutecznej egzekucji nie będzie za pewne wysoka, a niekiedy może być opłacalne nabycie takiej wierzytelności z uwagi na możliwość dochodzenia zapłaty od członków zarządu w trybie art. 299 k.s.h.).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1. Zawarcie powierniczej cesji wierzytelności, lub umowy przystąpienia do wierzytelności - w celu wykonania usługi windykacji należności (punkt 1a i b Opisu, rubr. 68) nie rodzi obowiązku w podatku VAT. Cesja powiernicza, czy przystąpienie do wierzytelności nie są bowiem wskazane w katalogu czynności podlegających podatkowi od czynności cywilnoprawnych, nie są odpłatną dostawą towarów ani odpłatnym świadczeniem usług, nie są także przychodem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych. Dotyczy to jednak wyłącznie cesji powierniczej w celu wykonania usługi windykacji (a więc nie sprzedaży wierzytelności) i umowy o przystąpienie do wierzytelności. Obie te umowy - jeśli nie będą samoistnymi zdarzeniami prawnymi, a jedynie stanowiły będą element składowy (służebny) innej (zasadniczej, złożonej) usługi polegającej na ściągnięciu długu - same w sobie nie zrodzą zobowiązań w ww. podatkach. Natomiast opodatkowaniu podatkiem VAT podlegała będzie usługa ściągnięcia długu, bez względu na to, czy wykonana zostanie z wykorzystaniem cesji powierniczej, czy przystąpienia do wierzytelności, czy też w jakikolwiek inny sposób. Jeżeli chodzi o moment wykonania usługi, to winien on wynikać z umowy, z tym że najpóźniej jest to chwila faktycznego wydania zleceniodawcy całości podlegających przekazaniu mu środków.

Ad. 2. (stanowisko zweryfikowane przez Wnioskodawcę w piśmie z dnia 11 września 2012 r.) Sprzedaż wierzytelności nie podlega podatkowi VAT, podlega natomiast podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Ad. 3. Podstawą opodatkowania podatkiem VAT w przypadku usług ściągania długów jest wynagrodzenie za usługę należne zleceniobiorcy, które winno wynikać z umowy. Jeśli windykacja odbywać się będzie w ten sposób, że Spółka nabędzie wierzytelność powierniczo (tekst jedn.: nic nie płacąc, w celu windykacji), zobowiązana będzie natomiast ją ściągnąć, a odzyskane kwoty przekazać zleceniodawcy po potrąceniu swojego wynagrodzenia, za które uważa się uzgodniony% (procent) od należności głównej, to opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych podlegać będzie właśnie to wynagrodzenie (% procent). Po zakończeniu usługi Spółka winna wystawić fakturę na kwotę swojego wynagrodzenia i doliczyć VAT w podstawowej stawce (aktualnie 23%). Na ogólnych zasadach ustawowych Spółce przysługiwać będzie prawo do uwzględnienia - przed opodatkowaniem CIT - kosztów uzyskania przychodu, oraz do pomniejszenia należnego podatku VAT o podatek naliczony. W przypadku odsetek, jeśli należne są Spółce i zostaną ściągnięte, podlegają tylko podatkowi dochodowemu od osób prawnych, podatkowi VAT nie podlegają. Analogicznie wygląda sytuacja przy ściągnięciu długu z wykorzystaniem przystąpienia do wierzytelności z tym zastrzeżeniem jednak, że gdyby Spółka po zawarciu umowy zapłaciła zleceniodawcy należną mu kwotę jeszcze przed jej faktycznym ściągnięciem od dłużnika (z własnych środków), to usługę uważa się już wówczas za wykonaną, co oznacza konieczność wystawienia już wtedy faktury na wynagrodzenie Spółki (% procent należności głównej nie zapłacony zleceniodawcy), do którego doliczyć należy VAT. W przypadku późniejszego odzyskania przez Spółkę od dłużnika wierzytelności wraz z odsetkami, okoliczność ta dla usługi windykacji nie ma już co prawda znaczenia (bo zleceniodawca uzyskał już wcześniej należność od Spółki i usługa została zafakturowana), ale od ściągniętych przez Spółkę odsetek powinna ona odprowadzić podatek CIT, odsetki te nie podlegają natomiast podatkowi VAT.

Ad. 4. W przypadku usług factoringu podstawą opodatkowania VAT będzie wynagrodzenie Spółki, tj. dyskonto od należności głównej z tytułu wykupu niewymagalnych jeszcze wierzytelności. Analogicznie jak wyżej, na zasadach ogólnych przysługuje Spółce do uwzględnienia przed opodatkowaniem CIT kosztów uzyskania przychodów i pomniejszenia podatku VAT należnego o naliczony. Podobnie jak wyżej, należne Spółce (factorowi) i ściągnięte odsetki podlegają podatkowi CIT, a nie podlegają podatkowi VAT.

Dodatkowo w piśmie z dnia 11 września 2012 r. Wnioskodawca wyjaśnia, iż oczekuje odpowiedzi wyłącznie w zakresie zadanych pytań. Szersze, niż potrzeba przedstawienie stanowiska Wnioskodawcy miało jedynie służyć lepszemu oglądowi przedstawionych zagadnień. Wnioskodawca nie oczekuje jednak ustosunkowania się przez Ministra do przedstawionego przez siebie stanowiska, ale do zadanych pytań i w ramach tychże pytań.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za:

* nieprawidłowe - w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu usługi factoringu oraz usługi ściągania długu

* prawidłowe - w zakresie opodatkowania sprzedaży wierzytelności oraz umowy przystąpienia do wierzytelności i powierniczej cesji wierzytelności zawieranych w celu wykonania usługi ściągania długu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zaś w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 tej ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza podjąć działalność m.in. w zakresie usług ściągania długów:

Usługa ściągania długów polegała będzie na wykonywaniu czynności faktycznych i prawnych zmierzających do odzyskania należności od dłużnika zleceniodawcy Spółki. W celu wykonania windykacji, zawierana będzie powiernicza umowa cesji wierzytelności na Spółkę, lub umowa przystąpienia do wierzytelności. Obie te umowy będą miały na celu jedynie umożliwienie Spółce realizację usługi windykacji, nie będą natomiast samoistnymi zdarzeniami prawnymi.

W praktyce występować będą dwie sytuacje:

* w przypadku powierniczej cesji wierzytelności (punkt 1a) - Spółka nabywała będzie wierzytelność powierniczo, tj. w związku z równolegle otrzymywanym zleceniem usługi ściągnięcia długu i w celu wykonania tegoż zlecenia, a po zakończeniu usługi windykacji, spieniężona wierzytelność wracała będzie do majątku zleceniodawcy usługi. Zobowiązaniem Spółki będzie zatem ściągnięcie długu, a cesja tylko środkiem temu służącym, przy pomocy którego Spółka wykona zlecenie. Powiernicze przeniesienie wierzytelności będzie tutaj umową zbliżoną do występującego w praktyce przewłaszczenia na zabezpieczenie, czy przelewu przez kredytobiorcę na bank praw z polisy ubezpieczeniowej na zabezpieczenie spłaty kredytu. Wierzytelność zostanie na Spółkę przeniesiona bez wynagrodzenia, jedynie powierniczo - w celu realizacji wiodącego zlecenia, którym będzie windykacja wierzytelności. Wynagrodzeniem Spółki będzie natomiast zasadniczo uzgodniony w zleceniu windykacji% (procent) ściągniętej należności głównej. Ponadto, Spółce należne będą ściągnięte odsetki. Po odzyskaniu należności. Spółka zwróci ją zleceniodawcy po potrąceniu swojego wynagrodzenia (% należności głównej) i odsetek. Ewentualne koszty opłat sądowych (wpisy, zaliczki) ponosił będzie zleceniodawca płacąc je albo bezpośrednio na rachunek sądu, lub na podstawie noty obciążeniowej wystawianej przez Spółkę. Koszty zastępstwa zasadniczo ponosić będzie natomiast Spółka.

* w przypadku przystąpienia do wierzytelności (punkt 1b) - Spółka przystąpi do wierzytelności na podstawie 369 k.c. (analogicznie do umowy o przystąpienie do długu) w celu windykacji długu. Na mocy umowy o przystąpienie do wierzytelności Spółka stanie się drugim wierzycielem - obok dotychczasowego - solidarnie uprawnionym do wierzytelności. Umowa przystąpienia będzie stosowana przede wszystkim wtedy, gdy istniał będzie umowny, lub ustawowy zakaz cesji i stąd nie będzie możliwe zastosowanie w celu windykacji cesji powierniczej. Solidarność wierzycieli spowoduje, że obaj staną się w równym stopniu uprawnieni do otrzymania zapłaty od dłużnika, a zatem nie nastąpi zbycie wierzytelności, gdyż dotychczasowy wierzyciel nadal nim pozostanie, nie utraci on też praw do wierzytelności. Pojawi się natomiast obok niego jeszcze jeden wierzyciel (Spółka). Dłużnik będzie miał zatem dwóch równoprawnych wierzycieli. W umowie zostanie jednak sprecyzowane, że przystąpienie do wierzytelności ma na celu ściąganie długu. W ramach usługi Spółka - jako zleceniobiorca i wierzyciel solidarny - będzie mogła zapłacić wierzycielowi określoną kwotę pieniężną (uzgodniony% należności głównej), co będzie oznaczało ściągnięcie należności, gdyż zwalniało będzie zleceniodawcę z konieczności dochodzenia należności. Pozostała część wierzytelności głównej (nie zapłacona zleceniodawcy) stanowiła będzie wynagrodzenie Spółki za usługę windykacji. Po zapłacie zleceniodawcy, Spółka - jako wierzyciel solidarny - będzie dochodzić od dłużnika zapłaty całości długu wraz z odsetkami. Możliwe będzie też uprzednie ściągnięcie długu i dopiero potem rozliczenie się ze zleceniodawcą - jak w przypadku cesji powierniczej.

Przelew wywiera taki skutek, że na osobę trzecią przechodzą wszelkie związane z wierzytelnością prawa, w tym roszczenie o odsetki.

Przelew powierniczy nie jest jednak typową umową sprzedaży wierzytelności, lecz raczej podstawą do przeprowadzenia windykacji przez podmiot trudniący się ściąganiem długów.

Najistotniejsze postanowienia umowy przelewu powierniczego wierzytelności są następujące:

* nabywca wierzytelności posiada uprawnienie do zwrotu wierzytelności w przypadku nieskuteczności windykacji,

* ryzyko nieściągalności wierzytelności obciąża cedenta, czyli podmiot, który dokonał powierniczego przelewu,

* ustala się czas obowiązywania umowy, po upływie którego, przy braku skuteczności działań windykacyjnych, wierzytelność "wraca" do pierwotnego wierzyciela,

* nie dokonuje się zapłaty cedentowi aż do czasu ściągnięcia długu lub zbycia wierzytelności,

* wynagrodzenie firmy windykacyjnej ustalane jest najczęściej w określonym procencie odzyskanej kwoty i jest ono potrącane ze ściągniętego długu.

Jak wynika z powyższego, firma windykacyjna, "nabywająca" wierzytelności na podstawie umowy określanej potocznie mianem "przelewu powierniczego", nie przejmuje ryzyka niewypłacalności dłużnika, chociaż działa w imieniu własnym. Dlatego istotą omawianej czynności prawnej nie jest sprzedaż wierzytelności (powiększenie majątku cesjonariusza o wartość przelanej wierzytelności), lecz odpłatne świadczenie usługi ściągania długów oraz ewentualnie pośrednictwo w obrocie wierzytelnościami.

Omawiana usługa przyjmuje formę przelewu wierzytelności wyłącznie dla potrzeb prawa procesowego, ponieważ większość firm windykacyjnych nie ma statusu kancelarii adwokackich lub radcowskich i z tego powodu nie może reprezentować wierzyciela przed sądem. Po nabyciu wierzytelności firma windykacyjna może występować przeciwko dłużnikowi jako wierzyciel, a więc strona postępowania cywilnoprawnego. Firmy windykacyjne mogą także zbywać wierzytelność na warunkach ustalonych z cedentem, jeżeli jednak po upływie określonego czasu, nabywca nie zostanie znaleziony, wierzytelność powraca do cedenta.

Powierniczy przelew wierzytelności dokonywany jest na podstawie umowy, która nie została uregulowana wprost w przepisach prawa cywilnego (tzw. umowa nienazwana). W praktyce przelew powierniczy nie jest niczym innym, jak zleceniem windykacji należności, z przeniesieniem na windykatora praw przysługujących wierzycielowi.

Przelew powierniczy, jak wspomniano, nie jest umową sprzedaży wierzytelności, lecz zawierany jest dla stworzenia prawnych podstaw dla windykacji należności, której ryzyko zapłaty przez cały czas ciąży na pierwszym wierzycielu.

Podobnie przedstawia się sytuacja opisana w pkt b, dotycząca przystąpienia przez Wnioskodawcę do wierzytelności w oparciu o przepis art. 369 Kodeksu cywilnego z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Stosownie do art. 369 Kodeksu cywilnego zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. Czynnością prawną, z której może wynikać solidarność, jest zwykle umowa. Solidarność - zarówno czynna, jak i bierna - może być umownie zastrzeżona w każdym stosunku zobowiązaniowym, w którym ma miejsce wielość dłużników albo wierzycieli, chyba, że sprzeciwiają się temu przepisy ustawy. Solidarność może być zastrzeżona albo w sposób wyraźny przez określenie "solidarność" lub odwołanie do art. 366 i nast. Kodeksu cywilnego albo może wynikać z treści umowy w sposób dorozumiany. Takie dorozumiane zastrzeżenie solidarności ma miejsce np. w wypadkach kumulatywnego przystąpienia do długu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2001 r., V CKN 500/00, OSNC 2002, nr 7-8, poz. 90). Zastrzeżenie solidarności nie wymaga żadnej formy i może nastąpić zarówno w umowie kreującej stosunek zobowiązaniowy lub w odrębnej umowie jednocześnie z nią zawartej, jak i w umowie zawartej później, w czasie trwania stosunku zobowiązaniowego. Umowa w tym przedmiocie może być w każdym czasie zmieniona.

W doktrynie prawa cywilnego wyrażono pogląd, że solidarność ma na celu ochronę wierzyciela przez umocnienie jego pozycji w stosunku zobowiązaniowym. Ze względu na społeczno-gospodarcze znaczenie solidarności zalicza się ją do kategorii zabezpieczeń w szerokim tego słowa znaczeniu (M. Sychowicz G. Bieniek (red.) Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, Tom 1, Warszawa 2007, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, str. 96).

Czynności polegające na zastrzeżeniu solidarności w formie zawarcie powierniczej cesji wierzytelności lub przystąpienie do wierzytelności stanowi jedynie zabezpieczenie wierzytelności, a solidarność wierzycieli spowoduje, że obaj staną się w równym stopniu uprawnieni do otrzymania zapłaty od dłużnika.

W przedmiotowej sprawie jak wskazuje Wnioskodawca w umowie zostanie sprecyzowane, że przystąpienie do wierzytelności ma na celu ściąganie długu. Wnioskodawca jako zleceniobiorca i wierzyciel solidarny będzie mógł zapłacić wierzycielowi określoną kwotę pieniężną, co będzie oznaczało ściągnięcie należności. Przystąpienia do wierzytelności nie należy uznać za sprzedaż wierzytelności w przedmiotowej sprawie, lecz umowa ta zawierana jest w celu zapewnienia podstaw prawnych do wykonania usługi ściągnięcia długu przez Wnioskodawcę.

Odnosząc zatem powyższe do sytuacji przedstawionej we wniosku, samo zawarcie powierniczej cesji wierzytelności lub przystąpienie do wierzytelności w celu wykonania usług ściągania długów nie jest czynnością skutkującą powstaniem obowiązku podatkowego w podatku VAT. W przedmiotowej sprawie opodatkowaniu będzie podlegała usługa ściągnięcia długu, świadczona przez Wnioskodawcę.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, iż zawarcie powierniczej cesji wierzytelności lub umowy przystąpienia do wierzytelności - w celu wykonania usługi windykacji należności nie rodzi obowiązku w podatku VAT, należało uznać za prawidłowe.

Jak wynika z dalszej treści wniosku Wnioskodawca niezależnie od opisanej powyżej usługi windykacji, będzie także nabywać wierzytelności w drodze typowej umowy sprzedaży za cenę rynkową. Przeniesienie wierzytelności na Spółkę będzie tutaj zasadniczym celem stron, a wierzytelność wejdzie do majątku Spółki, która zapłaci rynkową cenę nabycia wierzytelności. Spółka nie będzie równolegle świadczyć żadnej usługi, wyłącznie zakupi prawo majątkowe w postaci wierzytelności, do późniejszego wykorzystania (ściągnięcie dla siebie, sprzedaż itp.).

W związku z planowanym nabywaniem wierzytelności na podstawie umowy sprzedaży uwalniającej de facto wierzyciela od konieczności podejmowania czynności związanych z egzekwowanie długu, ponieważ wierzytelność wyjdzie z majątku zbywcy, Spółka nie otrzyma od zbywcy żadnego przysporzenia majątkowego (wynagrodzenia), poza samą wierzytelnością. Wnioskodawca zakłada, iż nie będzie występować powrotne przeniesienie wierzytelności.

W odniesieniu do uznania sprzedaży wierzytelności należy podkreślić, że celem i skutkiem zbycia jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku zbycia przechodzi na nabywcę wierzytelności ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o sprzedaż, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż czynności polegające na zbyciu wierzytelności nabytych uprzednio na podstawie zawartej umowy nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu. Zatem, transakcja, której przedmiotem będzie sprzedaż wierzytelności własnych pozostanie poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji czynność polegająca na sprzedaży przez Spółkę wierzytelności nabytej uprzednio, nie będzie podlegać u Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W takiej sytuacji bowiem to nabywca wierzytelności świadczyć będzie na rzecz Wnioskodawcy usługę, polegającą na uwolnieniu go od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia.

W opisanym przypadku Wnioskodawca zamierza sprzedawać nabyte wierzytelności, a więc nabywając je od innych podmiotów wchodzi w rolę świadczącego usługę, jednakże powyższe nie jest przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Reasumując, odpłatne i definitywne zbycie przez Spółkę osobie trzeciej, we własnym imieniu, na własną rzecz, wierzytelności, która to wierzytelność została przez nią uprzednio odpłatnie i definitywnie nabyta na podstawie innej umowy np. przelewu wierzytelności, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem to nabywca tej wierzytelności w istocie będzie świadczyć usługę na rzecz Wnioskodawcy. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż sprzedaż wierzytelności nie podlega podatkowi VAT należało uznać za prawidłowe.

Ponadto z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca oczekuje także interpretacji w zakresie określenia podstawy opodatkowania w podatku VAT z tytułu usługi ściągnięcia długu.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawą opodatkowania podatkiem VAT w przypadku usług ściągania długów jest więc kwota należna, którą stanowić będzie wynagrodzenie za usługę należne zleceniobiorcy, które winno zostać uregulowane w umowie. Jeśli windykacja odbywać się będzie w sposób przedstawiony we wniosku w pkt 1a, tj. Spółka nabędzie wierzytelność powierniczo, zobowiązana będzie ją ściągnąć, a odzyskane kwoty przekazać zleceniodawcy po potrąceniu swojego wynagrodzenia, określonego% (procentowo) od należności głównej, to opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych podlegać będzie należne wynagrodzenie za wykonaną usługę ściągania długu określone w zawartej umowie (% procent). Wnioskodawca wskazuje również, że oprócz wynagrodzenia określonego w zawartej umowie (%) należne są mu również odsetki. Zatem należne odsetki również stanowią wynagrodzenie za wykonaną usługę ściągania długu i stanowią obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 podlegający opodatkowaniu. Natomiast ewentualne dodatkowe opłaty, nie stanowiące kwoty należnej z tytułu świadczenia usług, jak również nie mające wpływu na cenę świadczonych usług, nie stanowią obrotu w rozumieniu art. 29 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym nie podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

W przypadku ściągnięcia długu z wykorzystaniem przystąpienia do wierzytelności (pkt 1b), sytuacja będzie analogiczna. Podstawę opodatkowania w VAT stanowić będzie wynagrodzenie rzeczywiście otrzymane (należne), a wysokość wynagrodzenia może być oceniana tylko z punktu widzenia jego odbiorcy (kwota należna odbiorcy za dany towar lub usługę). Zatem również w tym przypadku Wnioskodawca w zamian za uwolnienie od długu będzie otrzymywał wynagrodzenie - określony w umowie% należności głównej stanowiący pozostałą część wierzytelności głównej (niezapłaconej zleceniodawcy). Ponadto po zapłacie zleceniodawcy, Wnioskodawcy będą przysługiwały również należne odsetki od długu. Zatem również należne odsetki będą stanowiły dla Wnioskodawcy kwotę należną stanowiącą podstawę opodatkowania z tytułu wykonywanej usługi ściągania długu.

Mając powyższe na uwadze, jak również przedstawiony opis zdarzenia, wskazać należy, że skoro jak wskazuje Wnioskodawca na podstawie zawartej umowy o świadczenie usług ściągania długów wynagrodzenie stanowić będzie uzgodniony% należności głównej jak również w obu przypadkach Wnioskodawcy należne będą także odsetki od długu to stanowić one będą łącznie z określonym w umowie% należności głównej podstawę opodatkowania podatkiem VAT. Podstawę opodatkowania, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowić będzie zatem uzyskane przez Wnioskodawcę należne Wnioskodawcy wynagrodzenie, pomniejszone o należny podatek od towarów i usług.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 3 należało uznać za nieprawidłowe.

Z treści wniosku (punkt 3) wynika również, iż Spółka świadczyć będzie także usługi factoringu polegające generalnie na wykupie wierzytelności przed terminem ich wymagalności, w celu wcześniejszego uwolnienia środków dla klienta. Usługi factoringu świadczone będą na podstawie umowy o factoring szczegółowo określającej zakres praw i obowiązków stron. Na podstawie umowy factoringu wierzytelności wykupywane będą z dyskontem od kwoty głównej przed terminem wymagalności. Spółka płaciła będzie cenę za wykupywane wierzytelności, po potrąceniu dyskonta. Dyskonto będzie zasadniczo wynagrodzeniem Spółki. Nadto Spółce należne będą ewentualne odsetki. Wykupione wierzytelności będą następnie przez Spółkę ściągane, lub zbywane.

W związku z powyższym Spółka powzięła wątpliwości, co do ustalenia podstawy opodatkowania dla celów rozliczenia przedmiotowej transakcji.

Factoring jest umową odpłatną. Factorowi, w zamian za świadczoną usługę przysługuje wynagrodzenie, które zazwyczaj przybiera postać dyskonta, marży, opłaty dodatkowej, odsetek przewidzianych w umowie stanowiących wynagrodzenie za korzystanie przez klienta z pieniędzy factora.

Co do zasady factoring polega na tym, że factorant przenosi na factora wierzytelność, a factor zobowiązuje się zapłacić factorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie factora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi.

Podkreślenia wymaga, że usługa factoringowa ma charakter złożony i obok podstawowej czynności, jaką jest przelew wierzytelności, przedmiotem factoringu czynią strony często szereg usług, jakie factor ma wykonać na jego rzecz. Nazywane są one czynnościami dodatkowymi.

Podkreślić należy, iż zapewnienie finansowania w ramach umowy factoringu poprzez wykupienie wierzytelności przed terminem ich wymagalności upodabnia w tej części factoring do usług kredytowych, jednakże nie zmienia to faktu, iż należne factorowi odsetki pod zabezpieczenie w postaci wierzytelności, są również elementem wynagrodzenia za świadczoną kompleksową usługę. Charakter tej kompleksowej usługi wynika wprost z zawartej umowy. Zatem wszystkie czynności podejmowane przez factora (nabycie wierzytelności, finansowanie klienta, czynności administracyjne) w zamian za określone wynagrodzenie składają się łącznie na usługę factoringu.

Biorąc pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności oraz treść wyżej powołanego art. 29 ust. 1 ustawy należy stwierdzić, iż należne Wnioskodawcy wynagrodzenie, na które składają się: dyskonto oraz ewentualne odsetki stanowią wynagrodzenie za świadczone przez Wnioskodawcę usługi factoringu.

W przypadku usług factoringu za świadczenie należne Wnioskodawcy, stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, należy więc uznać zarówno dyskonto, czyli różnicę pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością zapłaconą za przejęcie wierzytelności oraz ewentualne odsetki wynikające z umowy z tytułu umowy factoringu pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, iż przypadku usług factoringu podstawą opodatkowania VAT będzie wynagrodzenie Spółki, tj. tylko dyskonto od należności głównej z tytułu wykupu niewymagalnych jeszcze wierzytelności, należało uznać za nieprawidłowe.

Natomiast oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za:

* nieprawidłowe - w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu usługi factoringu oraz usługi ściągania długu oraz

* prawidłowe - w zakresie opodatkowania sprzedaży wierzytelności oraz umowy przystąpienia do wierzytelności i powierniczej cesji wierzytelności zawieranych w celu wykonania usługi ściągania długu.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w kwestii będącej przedmiotem pytań zadanych przez Wnioskodawcę.

Przedmiotem interpretacji nie jest natomiast ocena stanowiska Wnioskodawcy, które wykracza poza zagadnienia objęte zadanymi pytaniami. Wnioskodawca w piśmie z dnia 11 września 2012 r. oświadczył bowiem, iż oczekuje jedynie interpretacji w zakresie i w ramach zadanych pytań.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych została zawarta w odrębnych rozstrzygnięciach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta, 2a 43-300 Bielsko-Biała.