IBPP2/443-537/10/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 maja 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 252/08 (data wpływu do tut. organu prawomocnego wyroku 31 marca 2010 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycznia 2010 r. sygn. akt I FSK 1627/08, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2007 r. (data wpływu 2 sierpnia 2007 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 września 2007 r. (data wpływu 1 października 2007 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania obrotu wierzytelnością pieniężną nabytą od innego banku - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 sierpnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania obrotu wierzytelnością pieniężną nabytą od innego banku.

Wniosek ten został uzupełniony pismem z dnia 26 września 2007 r., będącym odpowiedzią Wnioskodawcy na wezwanie tut. organu z dnia 19 września 2007 r. znak: IBPP2/443-35/07/BM.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (cesjonariusz) zamierza nabyć wierzytelność pieniężną od innego banku (cedenta). Nabycie ww. wierzytelności ma nastąpić na podstawie art. 509 § 1 kodeksu cywilnego i na tej samej podstawie ewentualnie dokona jej zbycia. Wierzytelność będąca przedmiotem przelewu powstała z tytułu udzielonego kredytu bankowego i jest

w całości wymagalna. Bank cesjonariusz nabytą wierzytelność zamierza odzyskać od dłużnika lub też ewentualnie dokonać dalszego zbycia na rzecz podmiotu trzeciego. Wnioskodawca nie będzie otrzymywał wynagrodzenia, lecz dokona zapłaty ceny na rzecz cedenta.

Ponadto Wnioskodawca zauważa, iż banki uczestniczące w umowie przelewu są statutowo uprawnione do dokonywania tego typu czynności prawnych.

Jeżeli Wnioskodawca nie wyegzekwuje przelanej wierzytelności może ewentualnie zdecydować o kolejnym przelewie na rzecz innego cesjonariusza.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wyżej opisana czynność prawna podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku Nr 4 do ustawy, w którym wymienione jest pośrednictwo finansowe. Do usług pośrednictwa finansowego zaliczany jest również obrót wierzytelnościami z wyjątkiem jednak factoringu. Przyjęte przez ustawodawcę rozwiązanie jest zgodne z treścią VI Dyrektywy.

Podatnik podkreślił we wniosku, iż dokonywana transakcja nie może zostać zakwalifikowana jako factoring, gdyż w przypadku umowy factoringowej cesja jest tylko jednym z elementów wchodzących w skład tej umowy a jej cechą jest przenoszenie wierzytelności, których termin wymagalności dopiero nadejdzie.

W tej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że przelew wierzytelności pieniężnych podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług.

W dniu 31 października 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Banku Spółdzielczego w Limanowej indywidualną interpretację znak: IBPP2/443-35/07/BM uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług obrotu wierzytelnością pieniężną nabytą od innego banku jest nieprawidłowe.

Bank Spółdzielczy w Limanowej na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 31 października 2007 r. znak: IBPP2/443-35/07/BM złożył skargę z dnia 3 stycznia 2008 r. (data wpływu 4 stycznia 2008 r.), w której wniósł o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Katowicach.

Wyrokiem z dnia 19 maja 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 252/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W dniu 31 marca 2010 r. wpłynął do tut. organu odpis prawomocnego wyroku WSA w Warszawie wraz z aktami sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga jest zasadna.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że z zawartej w art. 8 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT definicji świadczenia usług można wyprowadzić następujące wnioski:

* świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi,

* skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi jest w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy,

* pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

Zdaniem Sądu "...czynności opisanych we wniosku Skarżącego nie można zaklasyfikować, tak jak uczynił to organ podatkowy, jako usługi ściągania długów. Wykonanie takiej usługi zakłada istnienie dwóch podmiotów, które zawarły transakcję. Usługodawca zobowiązuje się do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie. Konsumentem usługi (usługobiorcą) jest ten podmiot, który korzysta z usługi wykonywanej przez kontrahenta, co oznacza, że usługodawca ściąga dług dla usługobiorcy, a nie dla siebie".

Sąd stwierdził, iż "Sytuacja opisana we wniosku Skarżącego nie zakłada takich relacji pomiędzy nim, tj. nabywcą wierzytelności, a zbywcą tej wierzytelności. Transakcja zawierana pomiędzy cedentem a cesjonariuszem dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza. Skarżący wyraźnie wskazał, iż nabycie wierzytelności nastąpi na podstawie art. 509 § 1 kodeksu cywilnego (...). Skarżący wyjaśnił też, iż dokona zapłaty ceny wierzytelności, w której nie będzie mieściło się wynagrodzenie. W żadnym razie z wniosku nie wynika natomiast, że Skarżący zobowiązał się do jakichkolwiek działań polegających na ściąganiu długu na rzecz innego podmiotu. Jest to zresztą logiczne, skoro nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność za własne środki finansowe podatnik wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Z tą chwilą wykonana zostaje transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem. Dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją. Ewentualne, podjęcie przez podatnika działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie już wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem. Istniejący nadal dług podatnik będzie ściągał dla siebie, a nie dla innego podmiotu. Niewykluczone, że decydując się na takie kroki podatnik zawrze kolejną transakcję z innym podmiotem, który zobowiąże się do ściągnięcia długu na rzecz podatnika (aktualnego wierzyciela), ale wtedy będzie to inna transakcja, a wykonawcą usługi ściągania długu (usługodawcą) będzie ten inny podmiot, zobowiązany do opodatkowania świadczonej usługi. A zatem, w sytuacji ściągania długu dla siebie, nawet gdy dług ten wynika z nabytej przez podatnika wierzytelności, podatnik jest co najwyżej odbiorcą (konsumentem) usługi, gdy takiego ściągnięcia dla podatnika dokonuje inny podmiot. Nie jest zaś wykonawcą (świadczącym) usługę, co wyklucza traktowanie go jako podatnika usługodawcę zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. Poza tym Skarżący dopuszcza możliwość dalszego zbycia owej wierzytelności. Nie wiadomo zatem, czy nastąpi ściągnięcie długu przez Skarżącego, czy czynność ta w ogóle będzie przez niego wykonana. Niewykluczone też, jak podnosi Skarżący, że dłużnik dobrowolnie spłaci swoje zobowiązanie.".

Zdaniem Sądu wskazane powyżej okoliczności świadczą o tym, że organ podatkowy niezasadnie uznał typową umowę przelewu wierzytelności jako usługę ściągania długu.

W konkluzji Sąd stwierdził, iż zaskarżona interpretacja została wydana z naruszeniem art. 8 ust. 1 i art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z treścią załącznika nr 4 do ustawy, które to naruszenie polegające na błędnej interpretacji tych przepisów miało wpływ na wynik sprawy.

Od powyższego wyroku Minister Finansów reprezentowany przez pełnomocnika złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z dnia 12 stycznia 2010 r. sygn. akt I FSK 1627/08 skarga kasacyjna została oddalona.

Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku stwierdził, że zarzuty skargi kasacyjnej nie zasługują na uwzględnienie, albowiem zaskarżonym wyrokiem nie naruszono art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), ani art. 43 ust. 1 pkt tej ustawy w związku z treścią załącznika nr 4 poz. 3. W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W załączniku tym pod poz. 3 wymienione są usługi pośrednictwa finansowego sekcja J, symbol PKWiU 65-67 z wyjątkiem m.in. usług ściągania długów oraz factoringu.

Sąd zwrócił uwagę na to, że przepis art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodny jest z art. 135 pkt 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE L06.347.1 z późn. zm.), który stanowi, że państwa członkowskie zwalniają od tego podatku transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności. Podobną regulację zawierała w art. 13 B lit. d pkt 3 obowiązująca wcześniej VI Dyrektywa w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych. W przepisie tym wymieniono jako zwolnione od podatku transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu (z którym bezspornie w tej sprawie nie mamy do czynienia). Różnica zatem pomiędzy cytowanymi przepisami w zakresie określenia wyjątków od zwolnionych w nich transakcji, polega na innym nazwaniu usług ściągania długów (odzyskiwanie długów, obecnie windykacja należności). W obu przepisach zwalnia się od podatku (od towarów i usług) transakcje dotyczące (...) długów (...) z wyjątkiem windykacji należności (odzyskiwania długów i factoringu), co wskazuje na różne potraktowanie transakcji dotyczącej samego długu i transakcji dotyczącej jego odzyskiwania (windykacji należności).

Zarówno odzyskiwanie długów jak i windykacja należności polega na dokonaniu szeregu czynności prawnych, procesowych i faktycznych, których celem jest wykonanie przez dłużnika zobowiązania wobec wierzyciela.

NSA zauważył, że odnośnie do zakresu powyższych usług, wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, wydanym jeszcze na podstawie VI Dyrektywy, z którego wynika, że działalność ekonomiczna, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa długi, ponosząc ryzyko zwłoki, i który w zamian pobiera od swych klientów prowizję, stanowi odzyskiwanie długów. Ponadto podmiot gospodarczy, który nabywa długi, ponosząc ryzyko zwłoki dłużnika, i który w zamian pobiera od swych klientów prowizję, prowadzi działalność gospodarczą tak więc ma on status podatnika, a tym samym korzysta z prawa do odliczeń na podstawie art. 17 tej Dyrektywy. Świadczy on bowiem usługę klientowi polegającą zasadniczo na uwolnieniu go od przeprowadzenia operacji odzyskiwania długów i od ryzyka ich niespłacenia. W zamian za tę usługę, klient winien jest mu zapłatę odpowiadającą różnicy między wartością nominalną długów, które przeniósł na ten podmiot, a kwotą, którą podmiot przejmujący długi za nie zapłacił.

Z treści tego wyroku wywieść można zatem, że usługa ściągnięcia długu związana jest nie tylko z przelewem wierzytelności, ale i z jednoczesnym wynagrodzeniem (prowizją) za tą usługę. Wysokość wynagrodzenia z tytułu tej usługi jest podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Wiąże się ona także z prawem do odliczenia podatku. Ponadto, użycie w wyroku liczby mnogiej odnoście do długu (długi, długów) oraz posługiwanie się pojęciem "klient", świadczy, że o usłudze ściągania długów można mówić w przypadku podmiotów gospodarczych prowadzących w tym zakresie działalność gospodarczą.

Sąd wskazał, że zakres działalności banku określony został w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.), w przepisach art. 5 i art. 6. Niezależnie od wymienionych w nich czynności, których może dokonywać bank, zgodnie z art. 6a ust. 1, może on również, w drodze umowy zawartej na piśmie, powierzyć przedsiębiorcy m.in. wykonywanie czynności faktycznych związanych z działalnością bankową. Jednakże, na co wskazuje stanowisko doktryny, przepisy prawa bankowego nie uzasadniają przekazywania firmom zewnętrznym całych procesów windykacyjnych, gdyż wiązałoby się to z całkowitym pozbawieniem klienta ochrony, a ochronę taką mają zapewnić mu przepisy o tajemnicy bankowej (Rychter A. Pr. Bankowe 2005/2/76). Nie może też, zdaniem Sądu, ujść uwadze, że zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 1h ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W bankach kosztem uzyskania przychodów jest także strata ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości uprzednio utworzonej na tę część wierzytelności rezerwy zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z niniejszą ustawą.

Sąd zauważył, że skoro zatem banki nie są uprawnione do prowadzenia działalności w zakresie pełnego procesu windykacji należności, ani nawet do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu straty ze zbycia innemu podmiotowi niż wyliczone w art. 15 ust. 1h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wierzytelności z tytułu kredytu, stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności, to nieuzasadnione jest przyjęcie, że nabycie przez bank pojedynczej wierzytelności pieniężnej z tytułu udzielonego kredytu od innego banku na podstawie art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, stanowić będzie czynność ściągania długów, wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Nie ma tutaj bowiem żadnej usługi ze strony banku, jako nabywcy wierzytelności.

Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku zgodził się zatem ze stanowiskiem sądu pierwszej instancji, że opisana w stanie faktycznym wniosku o udzielenie interpretacji transakcja, dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, skoro skarżący wyraźnie wskazał, iż nabycie wierzytelności nastąpi na podstawie art. 509 § 1 kodeksu cywilnego, a nabywając wierzytelność, dokona za nią zapłaty, w której nie będzie mieściło się wynagrodzenie. Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność za własne środki finansowe skarżący wejdzie w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Natomiast dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją. Jeżeli skarżący wyegzekwuje nabyty dług od dłużnika na swoją rzecz - trudno jest uznać, iż takie "ściągnięcie długu" konstytuuje jakąkolwiek usługę. Egzekwowanie własnych wierzytelności na swoją rzecz jest naturalnym elementem obrotu gospodarczego i usługi nie tworzy - nie można być bowiem jednocześnie usługobiorcą i usługodawcą (Modzelewski Witold, Sekita Jarosław Dor. Podat. 2006/5/16).

Z tych powodów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Mając na uwadze postanowienia powołanego przepisu i obowiązek uwzględnienia stanowiska Sądu wyrażonego w wyroku, tut. organ stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przy czym zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy o podatku od towarów i usług przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawowa stawka podatku wynosi 22%. Jednakże w przepisach podatkowych przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, a nawet zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W pozycji nr 3 przedmiotowego załącznika określono jako zwolnione usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem:

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Kierując się § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (cesjonariusz) zamierza nabyć wierzytelność pieniężną od innego banku (cedenta). Nabycie ww. wierzytelności ma nastąpić na podstawie art. 509 § 1 kodeksu cywilnego i na tej samej podstawie ewentualnie dokona jej zbycia. Wierzytelność będąca przedmiotem przelewu powstała z tytułu udzielonego kredytu bankowego i jest w całości wymagalna. Bank cesjonariusz nabytą wierzytelność zamierza odzyskać od dłużnika lub też ewentualnie dokonać dalszego zbycia na rzecz podmiotu trzeciego. Wnioskodawca nie będzie otrzymywał wynagrodzenia, lecz dokona zapłaty ceny na rzecz cedenta.

Ponadto Wnioskodawca zauważa, iż banki uczestniczące w umowie przelewu są statutowo uprawnione do dokonywania tego typu czynności prawnych.

W przypadku niewyegzekwowania przelanej wierzytelności Wnioskodawca może zdecydować o kolejnym przelewie na rzecz innego cesjonariusza.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonywana przez niego transakcja nie może zostać zakwalifikowana jako factoring, gdyż w przypadku umowy factoringowej cesja jest tylko jednym z elementów wchodzących w skład tej umowy a jej cechą jest przenoszenie wierzytelności, których termin wymagalności dopiero nadejdzie.

W tej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że przelew wierzytelności pieniężnych podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług.

Świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi.

Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi jest w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy,

Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

Sytuacja opisana przez Wnioskodawcę nie zakłada takich relacji pomiędzy nim jako nabywcą wierzytelności a zbywcą tej wierzytelności. Transakcja zawierana pomiędzy cedentem a cesjonariuszem dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza.

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, iż nabycie wierzytelności nastąpi na podstawie art. 509 § 1 kodeksu cywilnego, a nabywając wierzytelność, dokona za nią zapłaty. Wnioskodawca wskazał też, iż nie będzie otrzymywał wynagrodzenia.

Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność za własne środki finansowe Wnioskodawca wejdzie w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Natomiast dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją. Jeżeli Wnioskodawca wyegzekwuje nabyty dług od dłużnika na swoją rzecz - takie "ściągnięcie długu" nie konstytuuje usługi.

Egzekwowanie własnych wierzytelności na swoją rzecz nie jest elementem obrotu gospodarczego i usługi nie tworzy.

A zatem, w sytuacji ściągania długu dla siebie, nawet gdy dług ten wynika z nabytej przez podatnika wierzytelności, podatnik jest co najwyżej odbiorcą (konsumentem) usługi, gdy takiego ściągnięcia dla podatnika dokonuje inny podmiot. Nie jest zaś wykonawcą (świadczącym) usługę, co wyklucza traktowanie go jako podatnika - usługodawcę zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że przelew ww. wierzytelności pieniężnych podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.