IBPP2/443-520/11/RSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2011 r. (data wpływu 21 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 lipca 2011 r. (data wpływu 13 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie postępować prawidłowo rozpoznając obowiązek podatkowy w przypadku świadczenia usług transportowych na rzecz krajowych klientów w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego określonego na fakturze - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie postępować prawidłowo rozpoznając obowiązek podatkowy w przypadku świadczenia usług transportowych na rzecz krajowych klientów w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego określonego na fakturze.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 lipca 2011 r. (data wpływu 13 lipca 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 30 czerwca 2011 r. znak: IBPP2/443-520/11/RSz IBPBI/2/423-456/11/SD.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również: Spółka) świadczy usługi spedycyjne na rzecz kontrahentów krajowych i zagranicznych. Z kontrahentami zagranicznymi Spółka rozlicza się tygodniowo na podstawie zawartego porozumienia. Spółka zamierza rozliczać się tygodniowo bądź dwutygodniowo z kontrahentami krajowymi. W związku z wyrokiem NSA z 21 września 2010, sygn. I FSK 1473/09 Spółka ma wątpliwości, czy taki sposób rozliczeń transakcji jest prawidłowy dla celów VAT.

W piśmie z dnia 7 lipca 2011 r. Wnioskodawca złożył następujące wyjaśnienia:

Jak należy rozumieć sformułowanie, cyt "Spółka zamierza rozliczać się tygodniowo bądź dwutygodniowo z kontrahentami krajowymi" oraz "czy taki sposób rozliczeń transakcji jest prawidłowy dla celów VAT".

Spółka wystawia faktury na rzecz krajowych kontrahentów po dokonaniu każdej pojedynczej usługi transportowej. W przyszłości, usługi transportowe na rzecz krajowych kontrahentów będą dokonywane z większą częstotliwością, nawet kilka razy dziennie. W związku z tym, Spółka zamierza wystawiać zbiorczą fakturę VAT z tytułu wykonania wszystkich usług w danym tygodniu bądź w okresie dwu tygodniowym na rzecz określonego krajowego kontrahenta.

Odpowiedź na pytanie jak należy rozumieć sformułowanie "czy taki sposób rozliczeń transakcji jest prawidłowy dla celów VAT" udzielono w pkt IV w ramach przedstawienia stanowiska do nowo sformułowanego pytania.

Z kontrahentami krajowymi nie będą zawarte umowy w formie pisemnej. Z uwagi na dłuższą współpracę z kontrahentami krajowymi, Spółka zamierza porozumieć się z nimi ustnie lub e-mailem w sprawie rozliczania okresowego.

Z kontrahentami zagranicznymi, Spółka w celu pogłębienia wzajemnej współpracy zawarła porozumienia, na podstawie których zostały określone okresy rozliczeniowe (tygodniowe, miesięczne bądź pół miesięczne).

Na podstawie zawartych porozumień nie można wyodrębnić świadczeń poszczególnych usług spedycyjnych. Celem współpracy jest zapewnienie kompleksowej obsługi logistycznej w zakresie transportu drogowego i pozostawanie do dyspozycji klienta, a organizacja pojedynczego transportu. Zawarte porozumienia dotyczą tylko okresów, za które będą wystawiane faktury.

Faktury są wystawiane co tydzień, co dwa tygodnie bądź co miesiąc. Na fakturach wymienione są poszczególne zlecenia, data wykonania usługi transportowej przez przewoźnika, adres, pod którym rozpoczął i zakończył się transport oraz zostało określone co było przedmiotem transportu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 7 lipca 2011 r.):

Czy Spółka będzie postępować prawidłowo rozpoznając obowiązek podatkowy w przypadku świadczenia usług transportowych na rzecz krajowych klientów w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego określonego na fakturze.

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 7 lipca 2011 r.):

Jeżeli usługi spedycyjne są świadczone na rzecz krajowych dostawców, obowiązek podatkowy należy rozpoznać, zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. b) ustawy o VAT, z dniem otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usługi spedycyjnej.

Pozostaje wątpliwość, w którym momencie usługę spedycyjną należy uznać za wykonaną. Zdaniem Spółki w tym miejscu znacząca jest analiza, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby dane usługi zakwalifikować do tzw. usług ciągłych, a w jakich przypadkach można uznać, że są wykonywane w sposób niezależny.

Zdaniem Spółki, jeżeli usługi spedycyjne będą świadczone na rzecz konkretnego klienta z dużą częstotliwością w następujących po sobie okresach rozliczeniowych, tj. świadczenie usług spedycyjnych polega na stałym i powtarzalnym zachowaniu świadczącego na skutek stosunku umownego pomiędzy stronami, z którego wypływają obowiązki ciągłe, rozliczenie, raportowanie, to należy uznać te świadczona za świadczenie o charakterze ciągłym.

Podobne stanowisko wyraził również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji indywidualnej z dnia 1 grudnia 2009 r. o sygn. IPPP3/443-805/09-4/MPe, gdzie stwierdzono: "Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "sprzedaży o charakterze ciągłym". W związku z tym należy go interpretować w oparciu o wykładnię językową. Zgodnie ze "Słownikiem języka polskiego" (adres internetowy: www.sjp.pwn.pl), "ciągły" oznacza "trwający bez przerwy, powtarzający się stale". W zobowiązaniu ciągłym nie da się wyróżnić powtarzających się czynności, które można byłoby zakwalifikować jako świadczenie samodzielne. Istotą jest nieustanność jakiegoś procesu - czynności. Zatem trudne, a niekiedy niemożliwe jest wyodrębnienie jednoznacznego momentu dostarczenia towaru lub wykonania usługi."

W związku z powyższym, posiadanie przez Spółkę umów, na podstawie których Spółka pozostaje jedynie w gotowości do świadczenia usługi transportowej, jest bez znaczenia, by uznać daną usługę jako usługę o charakterze ciągłym. Podobny pogląd wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 1 grudnia 2009 r. (sygn: IPPP3/443-805/09-4/MPe), gdzie czytamy: "Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego w złożonym wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż przedmiotowej usługi, polegającej na pozostawaniu w gotowości do przejęcia zadań produkcyjnych i ich finansowania w oszacowanym zakresie, nie można uznać za usługę ciągłą. (...)".

Spółka uważa, iż usługi spedycyjne, które zamierza wykonywać w sposób częstotliwy na rzecz krajowych klientów i dla których ustalono okresy rozliczeniowe, należy uznać za wykonane w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego. Wynika to pośrednio z art. 41 ust. 14 ustawy o VAT, który został wprowadzony w związku z zmianą stawki VAT oraz z art. 19 ust. 19a pkt 1 ustawy o VAT, który znajduje zastosowanie w przypadku import usług. Ustawodawca stwierdził w ww. przepisach, iż usługi, dla których, w związku z ich świadczeniem, ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonane z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te rozliczenia lub płatności. Ze względu na brak odmiennej definicji usług ciągłych w obrocie krajowym, zdaniem Spółki, należy posiłkować się definicją ustawową zawartą w art. 19 ust. 19a pkt 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, iż w piśmie z dnia 7 lipca 2011 r., które wpłynęło do tut. organu w dniu 13 lipca 2011 r. Wnioskodawca wskazał przepisy prawa podatkowego mające być przedmiotem interpretacji indywidualnej, tj. art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia przyszłego, zadał pytanie i przedstawił własne stanowisko. Podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie odnosi się do przedstawionego ostatecznie do zdarzenia przyszłego, sformułowanego pytania i stanowiska własnego Wnioskodawcy zawartego w piśmie z dnia 7 lipca 2011 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 cyt. ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Treść art. 8 ust. 1 cyt. ustawy wskazuje, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Szczególną uwagę należy zwrócić na zapis art. 8 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. W związku z powyższym należy uznać, iż pojęcie świadczenia, składającego się na istotę usługi, należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. W efekcie, przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Jednocześnie należy zauważyć, iż czynność podlega opodatkowaniu, gdy dokonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego tej płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19 ust. 1 cyt. ustawy o VAT, powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W doktrynie prawa przyjmuje się, że pod pojęciem wykonania usługi należy rozumieć dokonanie tych działań lub zaniechań przez usługodawcę na rzecz usługobiorcy, które zgodnie z zawarta umową stanowią wykonanie zobowiązań przez usługodawcę (usługa jest wykonana, gdy usługodawca zrealizował wszystkie czynności składające się na określony rodzaj usługi).

Zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi - art. 19 ust. 5 ustawy o VAT.

Powołane wyżej przepisy wiążą więc, co do zasady, powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z wykonaniem usługi (częściowym wykonaniem usługi) lub wystawieniem faktury VAT (pod warunkiem, że została wystawiona do 7. dnia od wykonania usługi).

Zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. b) ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług spedycyjnych i przeładunkowych.

Z powyższego przepisu wynika, iż w sytuacji gdy podatnik nie otrzymał zapłaty za ww. usługi wówczas obowiązek podatkowy powstaje 30 dnia licząc od dnia ich wykonania.

Należy zauważyć, iż dyspozycja art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. b) cyt. ustawy o VAT, jest przepisem szczególnym, zarówno do przepisu art. 19 ust. 1, jak i ust. 4 ustawy, i ma pierwszeństwo przy określeniu momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT dla usług spedycyjnych i przeładunkowych.

Z kolei, stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Ponadto, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury (art. 106 ust. 4 ustawy).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, iż podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Pojęcie sprzedaży ciągłej, w przepisach z zakresu podatku od towarów i usług, pojawia się w § 5 ust. 1 pkt 4, obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2011 r., rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zgodnie z którym faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury.

Pomimo, iż ww. przepisy odwołują się do pojęcia sprzedaży ciągłej, to jednak pojęcie to nie zostało zdefiniowane w przepisach o podatku od towarów i usług. Dlatego też, należy w tym zakresie odwołać się do wykładni językowej oraz przepisów prawa cywilnego.

Sprzedaż o charakterze ciągłym należy rozumieć w znaczeniu nadanym pojęciu "sprzedaż" w art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług, a mianowicie jako odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem wykładnia językowa pojęcia "sprzedaż o charakterze ciągłym" sprowadza się do ustalenia znaczenia przymiotnika "ciągły". W Słowniku Języka Polskiego pod red. J. Szymczaka (PWN, Warszawa 1989) słowo to zdefiniowane zostało jako "dziejący się, odbywający nieustannie, trwający stale, nieustannie; bezustanny, ustawiczny, stale się powtarzający, stały" oraz "ciągnący się nieprzerwanie w przestrzeni, nie mający luk, odstępów".

Wynika z powyższego, że za sprzedaż o charakterze ciągłym należy uznać sprzedaż odbywającą się bezustannie, stale, bez przerwy, itd.

Pojęcie ciągłości rozumiane zgodnie z zasadami prawa cywilnego, należy odnieść do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym. Zobowiązanie takie wytwarza stosunek prawny oznaczony terminem lub nim nie oznaczone. Charakter tego zobowiązania jest trwały i mogą z niego wypływać obowiązki ciągłe lub okresowe. W zobowiązaniu ciągłym nie da się wyróżnić powtarzających się odrębnych czynności, które można byłoby zakwalifikować jako świadczenia samodzielne w określonym momencie czasu. Innymi słowy, w przypadku świadczenia ciągłego nie sposób stwierdzić, że zostało ono zrealizowane w konkretnej dacie, bowiem jest ono realizowane stale - stan realizacji świadczenia trwa - przez określony okres (np. w przypadku najmu, czy tez usług telekomunikacyjnych). Pod pojęciem sprzedaży "ciągłej" należy więc rozumieć wynikające ze zobowiązania o charakterze ciągłym, świadczenie polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu się strony zobowiązanej do świadczenia.

W praktyce za sprzedaż o charakterze ciągłym przyjęło się uważać przede wszystkim systematyczne, wykonywane z dużą częstotliwością, usługi o charakterze powszechnym np.: dostawy energii cieplnej, wody, dostawy energii elektrycznej czy też najem, dzierżawę, przechowanie.

W wyroku z dnia 14 września 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 997/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie rozpoznając skargę w sprawie w której przedstawione zostały okoliczności zbliżone do tych jakie występują w przedmiotowej sprawie, wyraził pogląd, który w pełni podziela tut. organ, iż pomimo braku legalnej definicji pojęcia sprzedaży ciągłej, na gruncie poglądów doktryny prawa cywilnego oraz poglądów prezentowanych w orzecznictwie sądów administracyjnych wskazać więc można charakterystyczne elementy, mogące być pomocne przy zdefiniowaniu tego rodzaju dostaw i usług.

Sformułować można wniosek, iż jako sprzedaż ciągłą można uznać każdą dostawę lub usługę, która jest stale w fazie wykonywania, co oznacza, że wykonywana jest nieprzerwanie przez czas trwania umowy i w której jednoznacznie można określić jedynie moment rozpoczęcia jej świadczenia, natomiast moment jej zakończenia rozumianego jako definitywne wykonanie, nie jest z góry określony. Jest on wyznaczony przez datę obowiązywania umowy między kontrahentami.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka świadczy usługi spedycyjne na rzecz kontrahentów krajowych.

Spółka zamierza rozliczać się z kontrahentami krajowymi tygodniowo bądź dwutygodniowo.

Wnioskodawca wystawia faktury na rzecz krajowych kontrahentów po dokonaniu każdej pojedynczej usługi transportowej.

W przyszłości, usługi transportowe na rzecz krajowych kontrahentów będą dokonywane z większą częstotliwością, nawet klika razy dziennie. W związku z tym, Spółka zamierza wystawiać zbiorczą fakturę VAT z tytułu wykonania wszystkich usług w danym tygodniu bądź w okresie dwu tygodniowym na rzecz określonego krajowego kontrahenta.

Z kontrahentami krajowymi nie będą zawarte umowy w formie pisemnej. Z uwagi na dłuższą współpracę z kontrahentami krajowymi, Spółka zamierza porozumieć się z nimi ustnie lub e-mailem w sprawie rozliczania okresowego.

Na podstawie zawartych porozumień nie można wyodrębnić świadczeń poszczególnych usług spedycyjnych. Celem współpracy jest zapewnienie kompleksowej obsługi logistycznej w zakresie transportu drogowego i pozostawanie do dyspozycji klienta, organizacja pojedynczego transportu.

Zawarte porozumienia dotyczą tylko okresów, za które będą wystawiane faktury.

Spółka gromadzi listy przewozowe.

Faktury są wystawiane co tydzień, co dwa tygodnie bądź co miesiąc. Na fakturach wymienione są poszczególne zlecenia, data wykonania usługi transportowej przez przewoźnika, adres, pod którym rozpoczął i zakończył się transport oraz zostało określone co było przedmiotem transportu.

Z powyższego wynika, że każde świadczenie można wyodrębnić, odróżnić od następnego, realizowanego na kolejne zamówienie kontrahenta.

Mając na uwadze obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż przedmiotowych usług świadczonych na podstawie zawartych z kontrahentami porozumień, polegających na zapewnieniu kompleksowej obsługi logistycznej w zakresie transportu drogowego i pozostawaniu do dyspozycji klienta, oraz organizacji pojedynczego transportu, nie można uznać za usługi ciągłe.

Samo zawarcie pomiędzy kontrahentami porozumień, z których wynikać będzie zobowiązanie Wnioskodawcy do świadczenia w przyszłości, usług transportowych na rzecz krajowych kontrahentów z większą częstotliwością, nawet klika razy dziennie, nie przesądza o uznaniu tych dostaw za sprzedaż o charakterze ciągłym. Dostawa ta musi, bowiem spełniać opisane wyżej przesłanki należące do istoty zobowiązania, czy świadczenia ciągłego. W konsekwencji, świadczenie w przyszłości, usług transportowych na rzecz krajowych kontrahentów z większą częstotliwością, nawet klika razy dziennie nie przesądza o tym, że jest to sprzedaż ciągła. Każda, bowiem z tych usług może być wyodrębniona co do daty, zlecenia, jak też w odniesieniu do każdej z nich można ustalić definitywne wykonanie. Tak więc, świadczenie w przyszłości, usług transportowych udokumentowanych fakturami wystawianymi co tydzień, co dwa tygodnie bądź co miesiąc, na których wymienione są poszczególne zlecenia, daty wykonania usługi transportowej przez przewoźnika, adres, pod którym rozpoczął i zakończył się transport oraz zostało określone co było przedmiotem transportu, nie wskazuje by można było mówić o sprzedaży o charakterze ciągłym.

Wnioskodawca stwierdził w piśmie z dnia 7 lipca 2011 r., że jeżeli usługi spedycyjne będą świadczone na rzecz konkretnego klienta z dużą częstotliwością w następujących po sobie okresach rozliczeniowych, tj. świadczenie usług spedycyjnych polega na stałym i powtarzalnym zachowaniu świadczącego na skutek stosunku umownego pomiędzy stronami, z którego wypływają obowiązki ciągłe, rozliczenie, raportowanie, to należy uznać cyt. "te świadczona za świadczenie o charakterze ciągłym".

Zatem, wydając przedmiotową interpretację tut. organ oparł się na opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego, w którym wskazano, iż świadczone usługi są w ocenie Wnioskodawcy świadczeniami o charakterze ciągłym.

Wnioskodawca stwierdził, iż celem współpracy jest zapewnienie kompleksowej obsługi logistycznej w zakresie transportu drogowego i pozostawanie do dyspozycji klienta, organizacja pojedynczego transportu, pozostawanie do dyspozycji klienta bądź organizacja pojedynczego transportu. W ocenie tut. organu, powoduje to, że każde świadczenie można wyodrębnić, odróżnić od następnego świadczenia.

Nie można tym samym uznać stanowiska Wnioskodawcy, iż usługi spedycyjne, które zamierza wykonywać w sposób częstotliwy na rzecz krajowych klientów i dla których ustalono okresy rozliczeniowe, należy uznać za wykonane w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, iż wynika to pośrednio z art. 41 ust. 14 ustawy o VAT, który został wprowadzony w związku ze zmianą stawki VAT oraz z art. 19 ust. 19a pkt 1 ustawy o VAT, który znajduje zastosowanie w przypadku importu usług.

Należy wskazać, iż art. 41 ust. 14 ustawy o VAT brzmiał następująco: Zmiany w klasyfikacjach statystycznych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej oraz w kluczach powiązań między tymi klasyfikacjami wprowadzone po dniu wejścia w życie tej ustawy nie powodują zmian w opodatkowaniu podatkiem, jeżeli nie zostały określone w ustawie.

Przepis ten został uchylony przez art. 1 pkt 7 ustawy z dnia 29 października 2010 r. (Dz. U. Nr 226, poz. 1476) zmieniającej niniejszą ustawę o podatku od towarów i usług z dniem 1 stycznia 2011 r.

Wnioskodawca miał chyba zatem na myśli art. 41 ust. 14b, którego treść przytoczył w trzecim akapicie na str. 4 pisma z dnia 7 lipca 2011 r.

Jednakże przepis ten nie może znaleźć zastosowania w przedmiotowej sprawie. Rolą tego przepisu jest uregulowanie kwestii opodatkowania w okresie przejściowym i dotyczy on usług ciągłych, głównie rozliczania tzw. "mediów".

Z kolei, przepis art. 19 ust. 19a pkt 1 ustawy o VAT stanowi iż, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usług, z tym że usługi, dla których, w związku z ich świadczeniem, ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonane z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te rozliczenia lub płatności, do momentu zakończenia świadczenia tych usług.

Jednocześnie zgodnie z art. 100 ust. 11 ustawy, na potrzeby określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w ust. 3 i 4, w zakresie świadczenia usług wymienionych w ust. 1 pkt 4, tj. usług do których stosuje się art. 28b ustawy, przepisy art. 19 ust. 19a i 19b stosuje się odpowiednio.

Zatem, z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca zadał pytanie dotyczące prawidłowości postępowania w zakresie rozpoznawania obowiązku podatkowego w przypadku świadczenia usług transportowych na rzecz krajowych klientów w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego określonego na fakturze, powołane wyżej przepisy art. 19 ust. 19a pkt 1 nie znajdują zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Tak więc, stanowisko Wnioskodawcy, odnośnie przedstawionego zdarzenia przyszłego, należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy podkreślić, iż zgodnie z art. 14b § 3 cyt. w sentencji ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem wskazać, że przedmiotem niniejszej interpretacji było rozstrzygnięcie kwestii, czy Spółka będzie postępować prawidłowo rozpoznając obowiązek podatkowy w przypadku świadczenia usług transportowych na rzecz krajowych klientów w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego określonego na fakturze. Zatem, odpowiedzi udzielono wyłącznie na pytanie sformułowane ostatecznie w piśmie z dnia 7 lipca 2011 r.

Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga sposobu udokumentowania przedmiotowych usług, gdyż nie było to przedmiotem zapytania, jak również Wnioskodawca nie przedstawił własnego stanowiska w sprawie.

Ponadto kwestie, iż, cyt. "Spółka świadczy usługi spedycyjne na rzecz kontrahentów (...) zagranicznych. Z kontrahentami zagranicznymi Spółka rozlicza się tygodniowo na podstawie zawartego porozumienia. (...)"

Z kontrahentami zagranicznymi, Spółka w celu pogłębienia wzajemnej współpracy zawarła porozumienia, na podstawie których zostały określone okresy rozliczeniowe (tygodniowe, miesięczne bądź pół miesięczne). (...)" przyjęto jako element przedstawionego zdarzenia przyszłego i nie były one przedmiotem oceny.

Odnosząc się natomiast do poruszonej przez Wnioskodawcę kwestii związanej z wysokością należnej od wniosku opłaty, tut. organ zauważa, iż złożony wniosek z dnia 18 kwietnia 2011 r. (data wpływu 21 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczy podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób prawnych.

Wnioskodawca w poz. 36 i 38 wniosku ORD-IN zaznaczył zdarzenie przyszłe, liczba zdarzeń przyszłych 1. Jednocześnie w części D.2. poz. 39 wniosku ORD-IN zaznaczył podatek dochodowy od osób prawnych oraz w poz. 41 podatek od towarów i usług.

Zatem, wniosek dotyczy dwóch odrębnych zdarzeń prawnych i konieczne było uiszczenie dodatkowej opłaty w wysokości 40,00 zł, co też Wnioskodawca uczynił w dniu 7 lipca 2011 r.

Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pragnie zauważyć, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa (art. 120 Ordynacji podatkowej.

Należy tutaj także wskazać, iż interpretacje organów podatkowych wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony przez Zainteresowanego. Interpretacje te nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa.

W kwestii pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.