IBPP2/443-514/12/RSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 19 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 1483/10 (data wpływu do tut. organu prawomocnego wyroku 30 kwietnia 2012 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2012 r. sygn. akt I FSK 536/11, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2008 r. (data wpływu 9 kwietnia 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie przyjmowania od kontrahentów papierowych faktur korygujących do faktur elektronicznych oraz ujmowania ich w ewidencji prowadzonej dla celów podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

W dniu 9 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie przyjmowania od kontrahentów papierowych faktur korygujących do faktur elektronicznych oraz ujmowania ich w ewidencji prowadzonej dla celów podatku od towarów i usług.

We wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą prawną - spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, która w ramach działalności gospodarczej dokonuje transakcji z wieloma podmiotami. Z wieloma kontrahentami Wnioskodawca zawarł umowy o przesyłaniu faktur w formie elektronicznej.

System informatyczny stosowany w celu przesyłania faktur elektronicznych nie posiada funkcjonalności pozwalającej na obsługę faktur korygujących. W związku z czym, do faktur wystawionych w formie elektronicznej wystawiane są papierowe korekty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym postępowanie podatnika polegające na przyjmowaniu od kontrahentów papierowych faktur korygujących do faktur elektronicznych i ich ujmowaniu w ewidencji prowadzonej dla celów podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur, a w szczególności art. 5 ust. 2 przewidują możliwość korygowania faktur elektronicznych przy zastosowaniu dokumentów papierowych. Zgodnie ze wskazanym powyżej przepisem "w przypadkach gdy przeszkody formalne lub techniczne uniemożliwiają wystawienie i przesłanie dokumentu, o którym mowa w ust. 1, w formie elektronicznej, w szczególności w przypadku cofnięcia przez odbiorcę faktur zgody na ich wystawiania i przesyłanie w formie elektronicznej, podatnik wystawia ten dokument w formie papierowej, zamieszczając na nim adnotację, że odpowiednio faktura korygująca lub duplikat faktury dotyczy faktury wystawionej w formie elektronicznej".

Należy się zatem zgodzić, że mimo, iż co do zasad faktury korygujące oraz duplikaty faktur do faktur wystawianych i przesyłanych w formie elektronicznej przesyła się w tej samej formie, to jednak w pewnych przypadkach dopuszczalne jest wystawianie tych dokumentów w formie papierowej. Jedną z przesłanek jest tutaj zaistnienie przeszkód technicznych. Minister Finansów nie sprecyzował, jakie przeszkody techniczne miał na myśli. Należy zatem, zgodnie z zasadami dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego, ustalić znaczenie tego pojęcia.

W pierwszej kolejności trzeba podkreślić, że podstawowym rodzajem wykładni w prawie podatkowym jest wykładnia językowa. "Ustawa w momencie jej opublikowania i wejścia w życie odrywa się od jej twórców, żyjąc poprzez słowa zawarte w jej tekście. Punktem wyjścia wykładni powinien być zatem tekst prawny, poprzez który prawodawca przekazuje adresatom normy postępowania" Ryszard Mastalski "Prawo podatkowe", wyd. C. H. BECK, Warszawa 2004, s. 170. Wykładnia językowa zakreśla też granice interpretacji w ramach możliwego sensu słów zawartych w tekście prawnym.

Zgodnie ze słownikowym znaczeniem słowa "przeszkoda" jest to "to, co utrudnia lub uniemożliwia zrealizowanie czegoś" (internetowy słownik języka polskiego sip.pwn.pl). Natomiast wyraz "techniczny" - to "dotyczący techniki wykonywania jakichś czynności lub sposobu realizacji czegoś" (internetowy słownik języka polskiego sip.pwn.pl.) A zatem "przeszkoda techniczna" to przeszkoda dotycząca techniki wykonywania/realizacji czegoś.

Odnosząc powyższe ustalenia do analizowanego stanu faktycznego należy stwierdzić, że w sytuacji, kiedy system wystawiania i przesyłania faktur w formie elektronicznej nie posiada funkcjonalności pozwalającej na wystawianie i przesyłanie w tej formie faktur korygujących, to jest to przeszkoda techniczna, o której mowa w treści interpretowanego przepisu, a co za tym idzie podatnik jest zobowiązany do postępowania w sposób wskazany w treści przepisu - czyli wystawić papierową fakturę korygującą z adnotacją, iż dotyczy ona faktury wystawionej w formie elektronicznej.

Takie stanowisko prezentuje też Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie w piśmie z dnia 21 maja 2007 r. (sygn. IS.II/2-443/33/07, publ. sip.mf.gov.pl), w którym stwierdził, że: " (...) przeszkody wynikające z ograniczeń systemowych (informatycznych) do wystawiania korekt w formie elektronicznej spełniają przesłanki przeszkody technicznej (o której mowa w § 5 ust. 2 rozporządzenia), bowiem dotyczą technicznych braków systemu komputerowego w zakresie wystawiania faktury korygującej. Zdaniem tut. organu podatkowego, zakres pojęć «przeszkody formalne lub techniczne» obejmie zarówno awarię systemu, wycofanie zgody na elektroniczną wymianę danych przez kontrahenta jak również ograniczenia systemowe (...)".

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty Wnioskodawca stwierdził, że przedstawione w opisie stanu faktycznego postępowanie podatnika jest zgodne z obowiązującym prawem.

W dniu 9 lipca 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP2/443-349/08/RSz uznając, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Pismem z dnia 23 lipca 2008 r. (data wpływu 1 sierpnia 2008 r.) złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), Wnioskodawca wezwał tut. organ do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 9 lipca 2008 r. znak: IBPP2/443-349/08/RSz.

W odpowiedzi na ww. wezwanie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pismem z dnia 27 sierpnia 2008 r. znak: IBPP2/443W-55/08/UH stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

Wnioskodawca, działający przez pełnomocnika, na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 9 lipca 2008 r. znak: IBPP2/443-349/08/RSz, złożył skargę z dnia 3 października 2008 r. (data wpływu 20 października 2008 r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 11 lutego 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 1490/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżoną interpretację powołując się na okoliczność, że interpretacja wydana została z uchybieniem 3-miesięcznego terminu określonego w art. 14d Ordynacji podatkowej.

Od powyższego wyroku Minister Finansów, reprezentowany przez pełnomocnika, złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 24 czerwca 2010 r. sygn. akt: I FSK 1095/09 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania oraz zasądził koszty na rzecz organu.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że stanowisko sądu pierwszej instancji pozostaje w sprzeczności z treścią uchwały Izby Finansowej NSA z dnia 14 grudnia 2009 r. w sprawie o sygn. akt II FPS 7/09, w której stwierdzono, że "W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 lipca 2007 r. pojęcie "niewydanie interpretacji" użyte w art. 14o § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), nie oznacza braku jej doręczenia w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w art. 14d powołanej ustawy."

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, rozpoznając sprawę ponownie, wyrokiem z dnia 19 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 1483/10 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną oraz zasądził od Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej koszty postępowania.

WSA stwierdził, iż w niniejszej sprawie istota sporu sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego, a zwłaszcza § 5 ust. 2 ww. rozporządzenia z dnia 14 lipca 2005 r. dopuszczalne jest, by w sytuacji, kiedy system informatyczny stosowany w celu przesyłania faktur elektronicznych nie posiada funkcji pozwalającej na obsługę faktur korygujących, możliwe było przyjmowanie faktur korygujących w formie papierowej w stosunku do faktur pierwotnych wystawianych w formie elektronicznej.

Zdaniem Sądu, powołana problematyka o zbliżonych stanach faktycznych, gdzie przedmiotem sporu była dopuszczalność wystawiania tradycyjnych (tekst jedn.: papierowych) faktur korygujących oraz duplikatów faktur do faktur wystawianych i przesyłanych drogą elektroniczną, w sytuacji, gdy funkcjonalność systemu informatycznego nie przewiduje możliwości wystawiania faktur korygujących/duplikatów w formie elektronicznej, była już przedmiotem wielu rozstrzygnięć sądów administracyjnych. WSA stwierdził, że wypracowana została jednolita wykładnia, dotyczących tej kwestii regulacji, którą tut. Sąd w pełni podziela (vide: np. wyrok NSA z dnia 18 września 2008 r. I FSK 163/08, wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 września 2007 r. III SA/Wa 1054/07 oraz z dnia 3 listopada 2008 r. III SA/Wa 1034/08, a także z dnia 26 stycznia 2009 r. III SA/Wa 1870/08, wyrok WSA w Krakowie z 15 stycznia 2010 r. I SA/Kr 1642/09).

Sąd zauważył, iż jak wynika z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 14 lipca 2005 r. faktury korygujące oraz duplikaty faktur do faktur wystawianych i przesłanych w formie elektronicznej przesyła się w tej samej formie. W przepisie tym zawarto zasadę takiej samej (elektronicznej) formy wystawiania i przesyłania zarówno faktur, jak i faktur korygujących. W ust. 2 przytoczonego przepisu, wprowadzono jednak odstępstwo od tej zasady. W sytuacji bowiem, gdy przeszkody formalne lub techniczne uniemożliwiają wystawianie i przesłanie dokumentu, o którym mowa w ust. 1, w formie elektronicznej, w szczególności w przypadku cofnięcia przez odbiorcę faktur zgody na ich wystawianie i przesyłanie w formie elektronicznej, podatnik wystawia ten dokument w formie papierowej, zamieszczając na nim adnotację, że odpowiednio faktura korygująca lub duplikat faktury dotyczy faktury wystawionej w formie elektronicznej.

Sąd stwierdził, iż z literalnej treści tej normy nie wynika, by dotyczyła ona wyłącznie wyjątkowych, jednorazowych i przemijających przeszkód (vide zwłaszcza uzasadnienie wyroku NSA z 18 września 2008 r. I FSK 163/08). Nie można, zdaniem Sądu, podzielić stanowiska organu, iż chodzi wyłącznie o przejściowe i jak sugeruje on usuwalne, przyczyny niemożności wystawienia faktur korygujących w formie elektronicznej. W szczególności za takim zróżnicowaniem nie przemawia wykładnia językowa, zwłaszcza, że podane w rozważanym przepisie wyliczenie rodzaju przeszkód ma jedynie charakter przykładowy. W związku z czym dokonana przez organ interpretacja jest wykładnią zawężającą. Nie można zaś na niekorzyść podatników interpretować przepisu, którego rozumienie może budzić wątpliwości co do celu jego wprowadzenia, jak i niektórych użytych w nim sformułowań. W opinii Sądu, za przyjętą przez organ interpretacją musiałyby przemawiać jakieś inne istotne racje (systemowe, celowościowe), których jednak ani sam organ właściwie nie podaje ani Sąd ich się nie dopatrzył.

Zdaniem WSA, § 5 ust. 2 rozważanego rozporządzenia stanowi przepis rangi podustawowej, wydany w oparciu delegację zawartą w art. 106 ust. 10 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), który to przepis upoważnił Ministra właściwego do spraw finansów publicznych tylko do ustalenia kwestii technicznych związanych ze sposobem i warunkami wystawiania oraz przesyłania i przechowywania faktur w formie elektronicznej. Nie jest to zatem norma prawna, która mogłaby samodzielnie pozbawiać podatnika zagwarantowanego w ustawie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Przepis ten musi być zatem interpretowany w zgodzie z aktami wyższej rangi, a więc powołaną wyżej ustawą.

Reasumując, w ocenie WSA w Krakowie, opisane przez Stronę Skarżącą stałe ograniczenie systemu informatycznego, który nie przewiduje możliwości obsługi faktur korygujących i duplikatów w formie elektronicznej jest przeszkodą techniczną w rozumieniu § 5 ust. 2 rozporządzenia. W takiej sytuacji, zdaniem WSA, dopuszczalne jest zatem wystawianie i przyjmowanie od kontrahentów tradycyjnych (tekst jedn.: papierowych) faktur korygujących oraz duplikatów. Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, organ dokonał więc błędnej wykładni zasad wystawiania i przyjmowania papierowych korekt faktur do wystawionych (lub otrzymanych) uprzednio faktur elektronicznych, naruszając tym samym § 5 ust. 2 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r.

Od powyższego wyroku Minister Finansów, reprezentowany przez pełnomocnika, złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2012 r. sygn. akt I FSK 536/11 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną oraz zasądził od Ministra Finansów na rzecz Strony Skarżącej zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zdaniem NSA, skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżony wyrok nie narusza wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię tych przepisów.

NSA zauważył, iż Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zasadnie zwrócił uwagę, iż w orzecznictwie w sprawach, gdzie przedmiotem sporu była dopuszczalność wystawiania tradycyjnych (tekst jedn.: papierowych) faktur korygujących oraz duplikatów faktur do faktur wystawianych i przesyłanych drogą elektroniczną, w sytuacji, gdy funkcjonalność systemu informatycznego nie przewiduje możliwości wystawiania faktur korygujących/duplikatów w formie elektronicznej, wypracowana została jednolita wykładnia, dotyczących tej kwestii regulacji.

W odniesieniu do przedmiotowej sprawy NSA powołał szereg wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zdaniem NSA, w szczególności, jak się w orzecznictwie podkreśla, z literalnej treści tej normy nie wynika, by dotyczyła ona wyłącznie wyjątkowych, jednorazowych i przemijających przeszkód (vide: uzasadnienie wyroku NSA z dnia 18 września 2008 r. I FSK 163/08).

W ocenie NSA, prawidłowo Sąd I instancji przyjął, że nie można podzielić stanowiska organu, iż chodzi wyłącznie o przejściowe i jak sugeruje on usuwalne, przyczyny niemożności wystawienia faktur korygujących w formie elektronicznej. W szczególności za takim zróżnicowaniem nie przemawia wykładnia językowa, zwłaszcza że podane w rozważanym przepisie wyliczenie rodzaju przeszkód ma jedynie charakter przykładowy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego rozpoznającego skargę kasacyjną w niniejszej sprawie, stałe ograniczenie systemu informatycznego, który nie przewiduje możliwości obsługi faktur korygujących i duplikatów w formie elektronicznej jest przeszkodą techniczną w rozumieniu § 5 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z 2005 r. Zatem, w takiej sytuacji dopuszczalne jest wystawianie i przyjmowanie od kontrahentów tradycyjnych (tekst jedn.: papierowych) faktur korygujących oraz duplikatów.

W ocenie NSA, zasadnie Sąd I instancji stwierdził, że dokonana przez organ interpretacja jest wykładnią zawężającą. Nie można bowiem na niekorzyść podatników interpretować przepisu, którego rozumienie może budzić wątpliwości co do celu jego wprowadzenia, jak i niektórych użytych w nim sformułowań. Zdaniem Sądu, za przyjętą przez organ interpretacją musiałyby przemawiać jakieś inne istotne racje (systemowe, celowościowe), których jednak ani sam organ właściwie nie podaje ani Sąd ich się nie dopatrzył.

NSA stwierdził, że przepis § 5 ust. 2 rozporządzenia stanowi przepis rangi podustawowej, wydany w oparciu delegację zawartą w art. 106 ust. 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), który to przepis upoważnił Ministra właściwego do spraw finansów publicznych tylko do ustalenia kwestii technicznych związanych ze sposobem i warunkami wystawiania oraz przesyłania i przechowywania faktur w formie elektronicznej. Nie jest to zatem norma prawna, która mogłaby samodzielnie pozbawiać podatnika zagwarantowanego w ustawie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Przepis ten musi być zatem interpretowany w zgodzie z aktami wyższej rangi, a więc powołaną wyżej ustawą. Stałe ograniczenie systemu informatycznego, który nie przewiduje możliwości obsługi faktur korygujących i duplikatów w formie elektronicznej jest przeszkodą techniczną. W sytuacji, gdy przeszkody formalne lub techniczne uniemożliwiają wystawianie i przesłanie korekty dokumentu, przy interpretacji tego przepisu organ podatkowy powinien uwzględnić przepisy Dyrektywy 112. Z przepisów dyrektywy wyraźnie zaś wynika, że organ nie może odmówić uznania za fakturę korygującą dokumentu lub noty tylko ze względu na formę, w jakiej została ona wystawiona. Tym samym, jeśli podatnik wystawiający e-faktury nie ma możliwości wystawiania elektronicznych faktur korygujących, wówczas może je wystawiać w formie papierowej.

Ze względu na powyższe Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 i art. 204 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.

Mając na uwadze ocenę prawną wyrażoną przez Sąd obu instancji oraz stan prawny mający w sprawie zastosowanie, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Na podstawie delegacji zawartej w art. 106 ust. 10 i 11 ustawy o VAT, zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119), zwanego dalej rozporządzeniem.

§ 1 ww. rozporządzenia określa:

Zgodnie z § 3 cyt. rozporządzenia, faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie elektronicznej, pod warunkiem uprzedniej akceptacji tej formy przez odbiorcę faktury, zwanej dalej "akceptacją". Akceptacja może być wyrażona w formie pisemnej lub w formie elektronicznej. W przypadku akceptacji w formie elektronicznej przepisy § 4 stosuje się odpowiednio. Faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie elektronicznej nie wcześniej niż od dnia następującego po dniu, w którym odbiorca faktury dokonał akceptacji. W przypadku cofnięcia akceptacji przez odbiorcę faktury, wystawca faktury traci prawo do wystawiania i przesyłania temu odbiorcy faktur w formie elektronicznej od następnego dnia po dniu, w którym otrzymał powiadomienie od odbiorcy o wycofaniu akceptacji.

Stosownie do § 4 ww. rozporządzenia, faktury mogą być wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej, pod warunkiem że autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści będą zagwarantowane:

Zgodnie z § 5 ust. 1 cyt. rozporządzenia, faktury korygujące oraz duplikaty faktur do faktur wystawianych i przesłanych w formie elektronicznej przesyła się w tej samej formie.

W § 5 ust. 2 powołanego rozporządzenia wskazano, iż w przypadkach, gdy przeszkody formalne lub techniczne uniemożliwiają wystawianie i przesyłanie dokumentu, o którym mowa w ust. 1, w formie elektronicznej, w szczególności w przypadku cofnięcia przez odbiorcę faktur zgody na ich wystawianie i przesyłanie w formie elektronicznej, podatnik wystawia ten dokument w formie papierowej, zamieszczając na nim adnotację, że odpowiednio faktura korygująca lub duplikat faktury dotyczy faktury wystawionej w formie elektronicznej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej dokonuje transakcji z wieloma podmiotami. Z wieloma kontrahentami Wnioskodawca zawarł umowy o przesyłaniu faktur w formie elektronicznej. System informatyczny stosowany w celu przesyłania faktur elektronicznych nie posiada funkcjonalności pozwalającej na obsługę faktur korygujących. W związku z czym, do faktur wystawionych w formie elektronicznej wystawiane są papierowe korekty.

Dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie podstawowe znaczenia ma cytowany powyżej przepis § 5 ust. 2 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. Jak wskazano w obu przywołanych wyżej wyrokach (WSA w Krakowie oraz NSA w Warszawie), przepis ten jest przepisem rangi podustawowej, wydanym w oparciu o delegację ustawową zawartą w art. 106 ust. 10 i 11 ustawy o VAT, który to przepis upoważnił Ministra właściwego do spraw finansów publicznych tylko do ustalenia kwestii technicznych związanych ze sposobem i warunkami wystawiania oraz przesyłania i przechowywania faktur w formie elektronicznej. Nie jest to zatem norma prawna, która mogłaby samodzielnie pozbawiać podatnika zagwarantowanego w ustawie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Przepis ten musi być zatem interpretowany w zgodzie z aktami wyższej rangi, a więc z ustawą o VAT. Stałe ograniczenie systemu informatycznego, które nie przewiduje możliwości obsługi faktur korygujących i duplikatów w formie elektronicznej jest przeszkodą techniczną. W takiej sytuacji, co również potwierdziły ww. sądy administracyjne w swoich rozstrzygnięciach, dopuszczalne jest wystawianie i przyjmowanie od kontrahentów tradycyjnych (tekst jedn.: papierowych) faktur korygujących oraz duplikatów.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy, treść przywołanych przepisów oraz ocenę prawną wyrażoną w ww. orzeczeniach WSA w Krakowie oraz NSA w Warszawie, należy stwierdzić, iż w sytuacji gdy system informatyczny stosowany w celu przesyłania faktur elektronicznych nie posiada funkcjonalności pozwalającej na obsługę faktur korygujących, wówczas za prawidłowe należy przyjąć postępowanie Wnioskodawcy polegające na przyjmowaniu od kontrahentów papierowych faktur korygujących do faktur elektronicznych i ich ujmowaniu w ewidencji prowadzonej dla celów podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.