IBPP2/443-471/08/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2008 r. (data wpływu 20 maja 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia podziemnego miejsca parkingowego znajdującego się w tym samym budynku mieszkalnym - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia podziemnego miejsca parkingowego znajdującego się w tym samym budynku mieszkalnym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zajmuje się budową mieszkań z przeznaczeniem do sprzedaży. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB-11) są to budynki mieszkalne. W latach 2005 - 2006 Spółka zawarła, przedwstępne umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży, w związku z którymi otrzymywała zadatek i zaliczki w łącznej wysokości pełnej ceny zakupu. Następnie (do końca 2007 r.) zawarto notarialne umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży. Dla udokumentowania zawieranych transakcji Spółka wystawiała faktury VAT z wyodrębnionymi stawkami podatku (7% lub 22%) dla poszczególnych przedmiotów sprzedaży. Zgodnie z treścią tych faktur stawka podatku od towarów i usług dla miejsc parkingowych znajdujących się w podziemnej kondygnacji budynku mieszkalnego wynosiła 22% natomiast stawką właściwą dla samych mieszkań było 7%.Wnioskodawca zauważył, że tytuł prawny do miejsca parkingowego w aktach notarialnych został określony jako prawo każdoczesnego właściciela do wyłącznego korzystania z miejsca parkingowego. W ten sam sposób zostało określone również prawo właściciela lokalu do korzystania z tarasu.Poza tym w aktach notarialnych szczegółowo określono udział właściciela lokalu w częściach wspólnych nieruchomości (całego budynku). Tym samym podziemna kondygnacja, na poziomie której znajdują, się miejsca parkingowe, jest przedmiotem współwłasności wszystkich właścicieli lokali znajdujących się w budynku. W tej podziemnej kondygnacji znajdują się miejsca postojowe, do których właścicielom poszczególnych mieszkań przysługuje uprawnienie do zaparkowania samochodu. Jednocześnie nie ma możliwości zbycia samego miejsca postojowego, ponieważ nie stanowi ono odrębnego przedmiotu własności. Miejsca postojowe nie stanowią wydzielonych trwałymi ścianami izb w obrębie budynku. Są tylko wydzielone za pomocą linii narysowanych na posadzce kondygnacji podziemnej budynku mieszkalnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawką podatku od towarów i usług należy opodatkować zbycie prawa każdoczesnego właściciela lokalu do wyłącznego korzystania z podziemnego miejsca parkingowego znajdującego się w tym samym budynku mieszkalnym, które przysługuje mu wraz z nabyciem własności lokalu mieszkalnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż lokali mieszkalnych wraz z prawem każdoczesnego właściciela danego lokalu do wyłącznego korzystania z miejsca parkingowego znajdującego się na podziemnej kondygnacji budynku mieszkalnego powinna być opodatkowana 7% stawką podatku VAT. Za tym rozwiązaniem przemawia szereg argumentów.Zgodnie z postanowieniami VI Dyrektywy VAT, uwzględniającymi postanowienia Traktatu akcesyjnego, Polska mogła utrzymać do 31 grudnia 2007 r. obniżoną stawkę podatku VAT na dostawę budynków mieszkalnych lub części budynków mieszkalnych przed pierwszym zasiedleniem. Dolną granicę stawki obniżonej ustalono na 7%. Możliwość zastosowania w tym okresie preferencyjnej stawki VAT w odniesieniu do robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych związanych z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą, a także do obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, wynika bezpośrednio z art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).Natomiast definiując pojęcie lokalu użytkowego użyte w powyższym przepisie należy mieć na uwadze zawarte w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.) - określenie "lokal użytkowy" przez które należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym. Oznacza to, że nie ma możliwości zakwalifikowania miejsca parkingowego do lokali użytkowych, ponieważ nie spełnia warunków wynikających z powyższej definicji.

W związku z tym nie może być mowy o wyłączeniu zawartym w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług. Sądy powszechne również przyjmują, że miejsca postojowe nie wyczerpują znamion lokalu użytkowego. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 października 2004 r. (syg. IV CK 271/04) stwierdził nawet, że prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym jest ograniczonym prawem rzeczowym.Kolejnym argumentem przemawiającym za zastosowaniem stawki preferencyjnej jest regulacja Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych i związana z nią praktyka organów podatkowych. Odwołując się do definicji budynków mieszkalnych, zawartej w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), zgodnie z którą budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych, zasadnym wydaje się uznanie, że obniżona stawka podatku VAT znajduje zastosowanie w odniesieniu do budynku mieszkalnego w całości bez wyodrębniania elementów podlegających opodatkowaniu stawką podstawową. " (...) Nie można bowiem dzielić przedmiotu sprzedaży na poszczególne składniki tylko i wyłącznie z przyczyn leżących po stronie przepisów podatkowych (możliwość zastosowania różnych stawek podatku), skoro przepisy cywilnoprawne traktują taki przypadek jako jeden przedmiot sprzedaży (...)".

Nie ulega wątpliwości, że w omawianym przypadku miejsca parkingowe znajdują się w budynku mieszkalnym, a ponadto każde z nich jest przypisane konkretnemu lokalowi mieszkalnemu. Mamy bowiem do czynienia tylko z jednym przedmiotem sprzedaży, gdyż prawo do korzystania z miejsc parkingowych jest integralnie związane z prawem własności do mieszkania i nie może być oddzielnie zbywane.Dla potwierdzenia tego stanowiska Wnioskodawca przytoczył wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 czerwca 2005 r. (sygn. I FSK 103/2005), publikowany również w Monitorze Podatkowym nr 7/2006, w którym to Sąd stwierdził, że: "{...} Przedmiotem sprzedaży obok własności lokalu mieszkalnego jest nie garaż, czy samo miejsce postojowe, ale prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni, znajdującego się w części podziemnej budynku dla samochodu osobowego, które jest integralnie związane z prawem własności do lokalu mieszkalnego. Wyodrębnione miejsca postojowe nie mogą być przedmiotem odrębnej umowy sprzedaży, gdyż nie stanowią samodzielnych lokali użytkowych, ze względu na fakt, że nie stanowią wydzielonych trwałymi ścianami izb w obrębie budynku. Sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z prawem do korzystania z tak wydzielonych miejsc postojowych, znajdujących się w danym budynku, podlegać będzie jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego!)".Oceniając status miejsc parkingowych, niezależnie od tego, jaką cywilnoprawną konstrukcję przyjmiemy, pod względem opodatkowania podatkiem od towarów i usług nie ulegnie on zmianie. Nawet kwalifikując prawo każdoczesnego właściciela do wyłącznego korzystania z miejsca parkingowego jako prawo majątkowe w postaci prawa do używania części pomieszczenia wspólnego, również powinno być opodatkowane 7% VAT.

Właśnie taką koncepcję przyjął Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 listopada 2007 r. (syg. I FSK 1455/06). " (...) Wyodrębnione miejsca postojowe nie mogą być przedmiotem odrębnej umowy sprzedaży gdyż nie stanowią samodzielnych lokali użytkowych, ze względu na fakt, że nie stanowią wydzielonych trwałymi ścianami izb powierzchni budynku, stanowiącego w całości, zgodnie z umową sprzedaży, współwłasność wspólnych części budynków i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku współwłaścicieli poszczególnych lokali, do których właścicielom konkretnych lokali mieszkalnych przysługuje uprawnienie do zaparkowania samochodu.Z punktu widzenia przepisów podatkowych sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z prawem do korzystania z tak wydzielonego miejsca postojowego powinna podlegać jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego."Mając na uwadze powołane przepisy i stanowisko prezentowane w orzecznictwie należy jednoznacznie stwierdzić, że w analizowanej sytuacji zbycie prawa do korzystania z miejsc parkingowych należy opodatkować 7% stawką podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez odpłatną dostawę - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez towar należy rozumieć rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy).

Według art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.Jednocześnie zgodnie z art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy, w okresie od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej do dnia 31 grudnia 2007 r. stosuje się stawkę w wysokości 7% w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych.W myśl art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2007 r., przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne rodzinne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych: 111-Budynki mieszkalne jednorodzinne, 112-Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, ex 113-Budynki zbiorowego zamieszkania - wyłącznie: budynki kościołów i innych związków wyznaniowych, klasztory, domy zakonne, plebanie, kurie, rezydencje biskupie oraz rezydencje Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Z uwagi na to, iż cyt. wyżej art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy utracił moc z dniem 31 grudnia 2007 r., przepisami art. 1 pkt 1 lit. b) oraz pkt 9 lit. a), b), c) ustawy z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz. U. Nr 192, poz. 1382) wprowadzono w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług niżej wskazane zmiany od 1 stycznia 2008 r.Cytowany wyżej art. 41 ust. 1 ww. ustawy otrzymał brzmienie: stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1 (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).Natomiast w myśl art. 41 ust. 12 i ust. 12a ww. ustawy stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu i modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym zgodnie z art. 12a ww. ustawy rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Ponadto zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008 r. nadanym przez ustawę z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz. U. Nr 192, poz. 1382) przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumieć należy budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.Równocześnie przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2007 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 249, poz. 1861) w § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.) dodano ust. 1a pkt 2, zgodnie z którym stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12 w zakresie w jakim wymienione obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12 -12c ustawy.

Z uwagi na fakt, iż przepisy prawa podatkowego (ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej) nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego ani lokalu użytkowego, należy odnieść się do definicji zawartej w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.). Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 2 ww. ustawy samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Ponadto ust. 4 powołanego wyżej artykułu stanowi, iż do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnice, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi". Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału. Według art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 ww. artykułu nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Definiując pojęcie prawne "samodzielnego lokalu mieszkalnego", ustawodawca czyni wyraźne rozróżnienie pomiędzy dwoma pojęciami normatywnymi:

* po pierwsze - pojęciem pomieszczenia pomocniczego, czyli takiego pomieszczenia, które wraz z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, w danym wypadku chodzi więc wyraźnie o taki funkcjonalny związek tych pomieszczeń z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, który polega na wykorzystywaniu całej tej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkalnych potrzeb ludzi;

* po drugie - pojęciem pomieszczenia przynależnego, które w sensie prawnym stanowi wprawdzie część składową lokalu mieszkalnego, jednakże w sensie funkcjonalnym nie jest przestrzenią przeznaczoną dla bezpośredniego zaspokajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, lecz służyć ma zaspokojeniu innych potrzeb tych osób, które korzystają z samodzielnego lokalu mieszkalnego.

Z brzmienia art. 2 ust. 2 ww. ustawy o własności lokali wynika, iż podstawowym kryterium pozwalającym zaliczyć określone pomieszczenie do kategorii pomocniczych jest to czy pomieszczenie służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych zamieszkałych w lokalu osób. Stosując takie kryterium stwierdzić należy, że garaż czy miejsce postojowe, choć stanowią część składową lokalu mieszkalnego, nie należą do pomieszczeń pomocniczych, lecz przynależnych do lokalu i nie służą dla bezpośredniego zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych ludności. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca podpisał z klientem warunkowe przedwstępne umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży lokalu w wielorodzinnym budynku mieszkalnym wraz z miejscem postojowym oraz przynależnym udziałem we własności nieruchomości i własności powierzchni wspólnych budynków.

Mając na uwadze przedstawiony przez Spółkę w złożonym wniosku stan faktyczny oraz treść powołanych przepisów, należy stwierdzić, iż sprzedaż wraz z lokalem mieszkalnym miejsca postojowego w garażu podziemnym podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż lokalu mieszkalnego - 7% stawką tego podatku. Trzeba też podkreślić, iż obniżone stawki mają charakter wyjątkowy i winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych przez ustawodawcę w ustawie o podatku od towarów i usług lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Wyłączenie sprzedaży lokali użytkowych spod działania przepisu art. 41 ust. 12 ww. ustawy, w powiązaniu z ust. 12a-12c tego artykułu oraz zapisu § 5 ust. 1a ww. rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, wskazuje, że intencją ustawodawcy było objęcie preferencyjną stawką wyłącznie tych obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, które spełniają funkcje mieszkaniowe.

Reasumując, pojedyncze miejsce postojowe, jako wyodrębniona jedynie liniami część większego pomieszczenia, nie może stanowić samo w sobie pomieszczenia przynależnego, o którym mowa powyżej. Pomieszczeniem tym jest hala garażowa, jako całe pomieszczenie, w którym znajdują się poszczególne miejsca postojowe. Jedno miejsce postojowe stanowi więc ułamkową część pomieszczenia przynależnego. Biorąc pod uwagę fakt, iż sprzedaż pomieszczenia przynależnego, służącego funkcjom innym niż mieszkaniowe podlega wyłączeniu z opodatkowania stawką 7%, to sprzedaż jego części ułamkowej również podlega temu wyłączeniu, a w efekcie podlega opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 22%. Bez znaczenia przy tym jest fakt, iż sprzedaż przedmiotowego miejsca postojowego w garażu podziemnym stanowi jeden z elementów przedmiotu umowy, który ma charakter kompleksowy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Ponadto zauważa się, że powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia WSA i NSA są rozstrzygnięciami zapadłymi w konkretnych sprawach, osadzonymi w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.