IBPP2/443-459/13/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2013 r. (data wpływu 22 maja 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 sierpnia 2013 r., (data wpływu 23 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących zakupy towarów i usług wystawianych na oboje małżonków - jest prawidłowe.

W dniu 22 maja 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących zakupy towarów i usług wystawianych na oboje małżonków.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19 sierpnia 2013 r. (data wpływu 23 sierpnia 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 12 sierpnia 2013 r. znak: IBPP2/443-459/13/ICz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca w latach 2010-2011 prowadził działalność gospodarczą. Wnioskodawca był i jest zarejestrowany jako podatnik podatku VAT. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy polegała na sprzedaży detalicznej obuwia i wyrobów skórzanych i była prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach. Wnioskodawca przedmiotową działalność prowadzi nadal, a dodatkowo od sierpnia 2012 r. prowadzi działalność także w ramach spółki cywilnej, której jest wspólnikiem. Działalność spółki polega na prowadzeniu szkoły językowej.

Żona Wnioskodawcy w okresie 2010-2011 nie była zarejestrowana jako podatnik podatku VAT, ale jest zarejestrowana jako podatnik podatku VAT obecnie.

Wnioskodawca w okresie 2010-2011 prowadził inwestycję - budowę budynku mieszkalno-usługowego. Wnioskodawca wraz z żoną pozostawali i pozostają w ustroju majątkowej wspólności ustawowej. Inwestycja (grunt, budynek) stanowi współwłasność łączną małżeńską wnioskodawcy i jego żony. Inwestycja była zaplanowana do wykorzystania w całości na działalność gospodarczą: część usługowa (32,25% powierzchni) oraz pozostała część stanowiąca lokale mieszkalne przeznaczone na wynajem (zwolnione z VAT).

Obecnie inwestycja jest wstrzymana, nie jest kontynuowana. Obecnie docelowo Wnioskodawca wraz z żoną zamierzają sprzedać przedmiotową nieruchomość.

Na kupowane na cele inwestycji materiały budowlane wystawiane były faktury VAT na oboje małżonków. Na fakturach wskazywany był adres miejsca zamieszkania Wnioskodawcy i jego żony; nie wskazywano na fakturach numeru NIP ani Wnioskodawcy, ani jego żony. Adres miejsca zamieszkania Wnioskodawcy i jego żony był inny niż adres prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Obecnie adres prowadzenia działalności gospodarczej jest inny niż w okresie 2010-2011.

Od tak wystawionych faktur Wnioskodawca odliczał w deklaracji VAT-7 podatek VAT, ale tylko w takiej części jaka odpowiadała części przeznaczonej pod usługi, czyli 32,25% z każdej faktury. Od części zaplanowanej pod lokale mieszkalne przeznaczone na wynajem nie odliczał wnioskodawca VAT, albowiem wynajem lokali zwolniony jest z VAT.

W piśmie uzupełniającym z dnia 19 sierpnia 2013 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że:

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wnioskodawca co do zasady był uprawniony do odliczenia podatku VAT w części odpowiadającej części usługowej inwestycji (32,25%).

2. Jeżeli wnioskodawca co do zasady był uprawniony do odliczenia VAT, to czy możliwe było to w sytuacji, gdy na fakturze figuruje wnioskodawca wraz z małżonką, brak numeru NIP i wskazany jest adres zamieszkania wnioskodawcy i jego żony, a nie adres siedziby działalności gospodarczej wnioskodawcy.

3. Jeżeli wnioskodawca co do zasady był uprawniony do odliczenia VAT, ale nie było to możliwe w sytuacji tak wystawionych faktur jak to opisano w pkt 2 to czy możliwe jest skorygowanie wskazanych danych w fakturach notą korygującą.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy był on uprawniony do odliczenia podatku VAT w takiej części jaka odpowiadała części inwestycji przeznaczonej na działalność usługową wnioskodawcy (32,25%), pomimo że faktury były wystawione także na żonę Wnioskodawcy.

Co do zasady, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca był i jest czynnym podatnikiem podatku VAT, a prowadzona inwestycja w całości została zamierzona do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy (do wykonywania czynności opodatkowanych). Wnioskodawca odliczał VAT tylko w takim zakresie w jakim towary miały być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych (część zaplanowana na mieszkania pod wynajem zwolniona z VAT).

Jeżeli z faktury wynika, że nabywcą towaru jest małżeństwo, które jako takie nie ma przymiotu podatnika, to pozbawienie Wnioskodawcy prawa do odliczenia VAT-u naruszałoby zasadę obowiązującą w podatku od towarów i usług. Wnioskodawca występując odrębnie jako podatnik VAT miałby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającej z faktur zakupu towarów na budowę inwestycji w części usługowej przeznaczonej na działalność gospodarczą Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy fakt, że w fakturach nie ma numeru NIP nie pozbawia ich waloru faktur, albowiem instytucja noty korygującej daje możliwość sanacji faktur wystawionych bez numeru NIP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W myśl art. 15 ust. 1 cyt. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowy warunek dający prawo do odliczenia podatku naliczonego zawarty jest w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Wyraża on ogólną zasadę, zgodnie z którą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego, na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów, o których mowa w art. 29 ust. 4.

Z powyższego wynika, że związek zakupu z czynnością podlegająca opodatkowaniu jest jednym z podstawowych warunków, które musi spełnić podatnik, aby mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Do podstawowych zasad wspólnego systemu podatku VAT należy m.in. zasada neutralności podatku dla podatnika, rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i ma na celu zapewnienie neutralności tego podatku dla podatników VAT czynnych. Podatnik ma prawo do skorzystania z przedmiotowego prawa w określonych przepisami terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego określonych warunków pozytywnych (związku nabytych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi), jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych m.in. w art. 88 ustawy.

Oznacza to, że podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, nabywa prawo do odliczenia podatku naliczonego w momencie otrzymania faktury, lecz aby uprawnienie to mógł zrealizować musi posiadać status podatnika VAT czynnego w momencie realizacji uprawnienia. Prawo do obniżenia podatku należnego powstaje u wszystkich podatników, o ile wykażą, że zakupy były związane z bieżącą albo przyszłą działalnością opodatkowaną.

Prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego przy zakupach towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych (art. 86 ust. 1 ustawy), kształtuje się w danym okresie rozliczeniowym. Zdarzeniem uprawniającym do obniżenia podatku należnego - co wprost wynika z cyt. wyżej art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy - jest otrzymanie faktury lub dokumentu celnego.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca w latach 2010-2011 prowadził działalność gospodarczą. Wnioskodawca był zarejestrowany jako podatnik podatku VAT. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy polegała na sprzedaży detalicznej obuwia i wyrobów skórzanych i była prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach. Żona Wnioskodawcy w okresie 2010 -2011 nie była zarejestrowana jako podatnik podatku VAT. Wnioskodawca w okresie 2010-2011 prowadził inwestycję - budowę budynku mieszkalno-usługowego. Wnioskodawca wraz z żoną pozostawali i pozostają w ustroju majątkowej wspólności ustawowej. Inwestycja (grunt, budynek) stanowi współwłasność łączną małżeńską wnioskodawcy i jego żony. Inwestycja była zaplanowana do wykorzystania w całości na działalność gospodarczą: część usługowa (32,25% powierzchni) oraz pozostała część stanowiąca lokale mieszkalne przeznaczone na wynajem (zwolnione z VAT).

Obecnie inwestycja jest wstrzymana, nie jest kontynuowana. Obecnie docelowo wnioskodawca wraz z żoną zamierzają sprzedać przedmiotową nieruchomość.

Na kupowane na cele inwestycji materiały budowlane wystawiane były faktury VAT na oboje małżonków. Na fakturach wskazywany był adres miejsca zamieszkania wnioskodawcy i jego żony; nie wskazywano na fakturach numeru NIP ani Wnioskodawcy, ani jego żony. Adres miejsca zamieszkania Wnioskodawcy i jego żony był inny niż adres prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Obecnie adres prowadzenia działalności gospodarczej jest inny niż w okresie 2010-2011. Od tak wystawionych faktur Wnioskodawca odliczał w deklaracji VAT-7 podatek VAT, ale tylko w takiej części jaka odpowiadała części przeznaczonej pod usługi, czyli 32,25% z każdej faktury. Od części zaplanowanej pod lokale mieszkalne przeznaczone na wynajem nie odliczał wnioskodawca VAT, albowiem wynajem lokali zwolniony jest z VAT. Inwestycja miała służyć Wnioskodawcy do prowadzenia działalności gospodarczej tj. sprzedaży podlegającej opodatkowaniu - wynajmie lokali mieszkalnych jako sprzedaży opodatkowanej. W okresie realizowania inwestycji Wnioskodawca prowadził sprzedaż opodatkowaną i dokonywał w tym okresie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Odnosząc zdarzenie opisane we wniosku do cyt. wcześniej przepisów wskazać należy, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom VAT oraz tylko w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają ścisły związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego.

Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione podmiotowo lub przedmiotowo, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o VAT. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Należy zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną, bowiem żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

Gdy małżonkowie pozostają we współwłasności małżeńskiej i nabywają dobro inwestycyjne, które jest używane w sposób wyłączny do celów prowadzonej działalności gospodarczej przez jednego z małżonków będących współwłaścicielami, to jeden z nich korzysta z prawa do odliczenia całości podatku naliczonego, pod warunkiem, że występuje związek pomiędzy poniesionymi wydatkami, a wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

W przedmiotowej sprawie warunek ten zostanie spełniony, gdyż Wnioskodawca w okresie prowadzenia inwestycji 2010-2011 był zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, żona Wnioskodawcy w tym okresie nie była zarejestrowana jako podatnik VAT czynny, natomiast prowadzona inwestycja była przeznaczona do działalności gospodarczej Wnioskodawcy: w części do działalności opodatkowanej i w części do działalności zwolnionej.

Oznacza to, że na podstawie art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, Wnioskodawca (tekst jedn.: mąż) będzie uznany za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w tym zakresie. Bowiem jak wskazał Wnioskodawca inwestycja miała służyć do prowadzenia jego działalności gospodarczej.

Zatem nabycie towarów i usług służących do wykonywania czynności opodatkowanych, w sytuacji kiedy to, zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy, rejestracji dokonał jeden z małżonków, w tym przypadku Wnioskodawca, a faktury zostały wystawione na oboje małżonków nie prowadzi do braku prawa do odliczenia podatku VAT z tak otrzymanych faktur.

Wobec powyższego, Wnioskodawca, co do zasady, miał prawo do odliczenia całości podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentującej nabycie towarów i usług związanych z prowadzoną inwestycją w części dotyczącej działalności opodatkowanej (w części usługowej) mimo, że na fakturach dokumentujących nabycie tej nieruchomości figuruje również żona Wnioskodawcy.

Przechodząc w dalszej części interpretacji do zasad dokumentowania sprzedaży należy odwołać się do niżej cytowanych norm prawnych:

W myśl art. 106 ust. 1 cyt. ustawy o VAT - podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Natomiast jak stanowi § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), obowiązującego do dnia 3 marca 2011 r., zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Od dnia 1 kwietnia 2011 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.), gdzie w § 4 ust. 1 pkt 1 wskazano, że faktury wystawia zarejestrowany podatnik VAT czynny.

Powyższy przepis wskazuje, że prawo do wystawiania faktur mają czynni podatnicy podatku, a dokument ten potwierdza zaistnienie zdarzenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tj. m.in. dostawy towarów lub świadczenia usług.

Szczegółowe zasady dotyczące faktur uregulowane zostały w cytowanym wyżej rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r.

I tak, w myśl § 5 ust. 1 cyt. rozporządzenia faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

Z powołanych przepisów wynika, że faktura winna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Każdorazowo należy ustalić więc nabywcę towaru lub usługi, który winien wynikać z zawartej umowy.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, faktury VAT są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Ze względu na zdarzające się w praktyce pomyłki przy dokumentowaniu przez podatników obrotu gospodarczego, ustawodawca przewidział dwie procedury korygowania błędów w fakturach VAT, tj.:

* § 13 i § 14 rozporządzenia określają przypadki, w których dopuszczalne jest wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej,

* § 15 rozporządzenia określa przypadki, w których możliwe jest wystawienie przez nabywcę noty korygującej.

Na mocy § 13 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

Natomiast w świetle § 14 ust. 1 rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Ponadto, § 15 rozporządzenia określa przypadki, w których możliwe jest wystawienie przez nabywcę faktury zwanej notą korygującą.

W myśl § 15 ust. 1 rozporządzenia, nabywca towaru lub usługi, który otrzymał fakturę lub fakturę korygującą zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą lub oznaczeniem towaru lub usługi, z wyjątkiem pomyłek w pozycjach faktury określonych w § 5 ust. 1 pkt 6-12, może wystawić fakturę nazwaną notą korygującą.

Jak stanowi § 15 ust. 2 rozporządzenia, nota korygująca jest przesyłana wystawcy faktury lub faktury korygującej, wraz z kopią

Na podstawie § 15 ust. 3 rozporządzenia, nota korygująca powinna zawierać co najmniej:

W myśl § 15 ust. 4 ww. rozporządzenia jeżeli wystawca faktury lub faktury korygującej akceptuje treść noty, potwierdza ją podpisem osoby uprawnionej do wystawienia faktury lub faktury korygującej.

Zgodnie z § 15 ust. 5 noty korygujące powinny zawierać wyrazy "NOTA KORYGUJĄCA".

Natomiast w myśl § 15 ust. 6 przepisy ust. 2-4 nie naruszają przepisów dotyczących wystawiania faktur korygujących.

Natomiast w ww. rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2013 r. kwestie te reguluje § 5 w brzmieniu:

Faktura powinna zawierać:

W rozporządzeniu tym zawarte zostały też analogiczne brzmienia przepisu § 13, § 14 i § 15.

Z ww. unormowań wynika, iż noty korygujące wystawia odbiorca faktury. Ten rodzaj dokumentu koryguje błędy, które nie mają żadnego wpływu na jakąkolwiek kwotę wykazaną w fakturze. Dotyczy to przypadków, kiedy stwierdzone w fakturach pomyłki nie skutkują brakiem możliwości odliczenia podatku naliczonego w nich wykazanego nawet wtedy, gdy nabywca nie poprawi takiego błędu stosując notę korygującą.

Gdy faktura zawiera błędy tylko w niektórych elementach nazwy podatnika czy oznaczenia towaru lub usługi, wówczas można je skorygować notą korygującą. Nie można natomiast poprzez wystawienie noty korygującej zmieniać podmiotu umowy sprzedaży. W przypadku bowiem, gdy błędne są wszystkie dane sprzedawcy lub nabywcy towaru lub usługi, wówczas nie jest dopuszczalne jej korygowanie przez nabywcę notą korygującą. Podobnie (analogicznie) nie można poprzez wystawienie przez nabywcę noty korygującej zmieniać przedmiotu umowy sprzedaży.

Jednocześnie wskazać należy, iż informacje podawane na fakturach powinny mieć taką formę, by nie budziły zastrzeżeń co do danych w nich zawartych, umożliwiających identyfikację sprzedawcy i nabywcy, a także towaru czy usługi. Poprzez wystawienie noty korygującej można korygować wyłącznie błędy formalne, pomyłki, które nie mają istotnego znaczenia dla nabytych wcześniej praw czy rozliczeń. Pomyłki dotyczące niektórych danych nabywcy mogą być zatem skorygowane poprzez wystawioną przez nabywcę notę korygującą, pod warunkiem, iż nota taka będzie zawierała wszystkie elementy wskazane w ww. przepisach.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w sytuacji, gdy w otrzymanych przez niego fakturach VAT brak jest: numeru NIP nabywcy, niewłaściwy adres, dokument ten może być traktowany jako faktura VAT i nie stanowi podstawę do skorzystania z prawa do odliczenia podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do powyższego, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że celem faktury VAT jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Faktury VAT są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Co do zasady zatem, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura VAT potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106 ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku. Z tych powodów należy uznać, że chociaż zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy faktura powinna zawierać dane dotyczące podatnika i nabywcy, to jednak nie wszystkie wykazane braki faktur wykluczają możliwość ustalenia tych danych przy prawidłowej analizie innych zapisów zawartych w fakturach.

Należy zatem zauważyć, iż: brak numeru NIP, nieprawidłowy adres przy jednoczesnym prawidłowym wskazaniu nazwy podmiotu będącego nabywcą jest wadą techniczną, niewyłączającą możliwości zweryfikowania dokonania zdarzenia gospodarczego i prawidłowego określenia nabywcy towaru, a jednocześnie pozostającą bez znaczenia dla wysokości zobowiązania podatkowego.

Z powyższego wynika, iż o prawidłowości faktur VAT wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują, tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur, w tym w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, wyłącznie z powodu wspomnianych braków mających charakter tzw. wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które, co prawda, powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Niemniej jednak opisane błędy winny być skorygowane w ten sposób, aby faktura odzwierciedlała faktycznie dokonaną transakcję między prawidłowo oznaczonymi podmiotami gospodarczymi.

Co do zasady pomyłki dotyczące informacji wiążącej się z nabywcą, mogą być skorygowane poprzez wystawienie przez nabywcę noty korygującej. Świadczy o tym powołany § 15 ust. 1 rozporządzenia, z którego wynika, że nabywca, który otrzymał fakturę zawierającą pomyłki dotyczące jakiejkolwiek informacji wiążącej się zwłaszcza ze sprzedawcą lub nabywcą, może wystawić fakturę nazywaną notą korygującą.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny w świetle powołanych przepisów należy stwierdzić, iż w związku z tym, że faktury VAT dokumentujące zakup towarów i usług zawierają dane Wnioskodawcy umożliwiające jego identyfikację, pomimo pominięcia numeru NIP bądź wskazania niewłaściwego adresu, przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego, jeżeli zakupy te były związane z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi. Niemniej jednak opisane błędy winny być skorygowane za pomocą noty korygującej w ten sposób, aby faktura odzwierciedlała faktycznie dokonaną transakcję między prawidłowo oznaczonymi podmiotami gospodarczymi.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto organ zauważa, iż w stanowisku dotyczącym pytania nr 1 Wnioskodawca wskazał, że:

" (...) był on uprawniony do odliczenia podatku VAT w takiej części jaka odpowiadała części inwestycji przeznaczonej na działalność usługową wnioskodawcy (32,25%), (...)".

W tym miejscu należy wyjaśnić, że rozstrzygnięcie w żądanym przez Wnioskodawcę zakresie, tj. że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w części jaka odpowiada części przeznaczonej na działalność usługową czyli 32,5% z każdej faktury, sprowadzałoby się w istocie do oceny czy w celu prawidłowej realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego Wnioskodawca zobowiązany jest przyporządkować w odpowiednich częściach podatek naliczony wynikający z faktur zakupu poszczególnym kategoriom działalności: zwolnionej z opodatkowania i działalności opodatkowanej w oparciu o miarodajny i uzasadniony klucz podziału. Wskazać należy, że wyboru tego klucza powinien dokonać sam Wnioskodawca, uwzględniając specyfikę działalności i rzeczywiste wykorzystywanie tych powierzchni oraz inne okoliczności. Zastosowany przez Wnioskodawcę klucz podziału musi stanowić faktyczne odzwierciedlenie rzeczywistych wartości dotyczących działalności opodatkowanej i zwolnionej Wnioskodawcy.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie regulują przedmiotowych kwestii, oznacza to zatem, iż Minister Finansów nie jest organem właściwym do oceny przedstawionego stanowiska w jakiej wysokości przysługuje Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego przeznaczonej na działalność usługową.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.