IBPP2/443-452/13/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2013 r. (data wpływu 17 maja 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 sierpnia 2013 r. (data wpływu 16 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania nieruchomości na cele osobiste - jest prawidłowe.

W dniu 17 maja 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania nieruchomości na cele osobiste.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 sierpnia 2013 r. (data wpływu 16 sierpnia 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 1 sierpnia 2013 r. znak: IBPBI/1/415-484/13/AB, IBPBII/1/436-141/13/HK, IBPP2/443-452/13/ICz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Od roku 2002 r. wraz ze swoim wspólnikiem Wnioskodawca wykonywał działalność gospodarczą w formie spółki prawa cywilnego. Ich Spółka posługiwała się jednym numerem NIP. Działalność gospodarcza Spółki polegała przede wszystkim na windykacji wierzytelności i obrocie wierzytelnościami. Po rozwiązaniu Spółki od roku 2008 Wnioskodawca wykonuje działalność gospodarczą jednoosobowo w zakresie zbliżonym do tego jaki dotychczas wykonywała spółka cywilna. W okresie działania spółki cywilnej nabyto od osoby fizycznej wierzytelność pieniężną (z umowy pożyczki zawartej pomiędzy osobami fizycznymi) w wysokości 220.000,00 zł wraz z prawem do naliczania odsetek umownych w wysokości 8% w skali roku. Za zakupioną wierzytelność zapłacono 50.000.00 zł. Uiszczony został również przez Spółkę podatek od czynności cywilnoprawnych (od nabycia praw). Po złożeniu powództwa o zapłatę sąd uwzględnił roszczenia Spółki i zasądził na jej rzecz solidarnie od dłużnika dochodzone kwoty z tytułu zakupionej wierzytelności potwierdzonej umową pożyczki. Niestety postępowanie egzekucyjne nie przyniosło pozytywnego skutku, gdyż dłużnik nie posiadał majątku. Po jakimś czasie Wnioskodawca powziął informację o tym, iż dłużnik darował swojej córce nieruchomość gruntową zabudowaną domem jednorodzinnym. W międzyczasie spółka cywilna została rozwiązana. Wspólnik definitywnie zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, a Wnioskodawca w dalszym ciągu ją wykonuje. Powziąwszy informację o nieodpłatnym wyzbyciu się jedynego majątku przez dłużnika na rzecz swojej córki skierował (jako wierzyciel solidarny bez udziału byłego wspólnika) powództwo o uznanie czynności prawnej zdziałanej przez dłużnika na szkodę wierzycieli polegającej na wyzbyciu się przez dłużnika jedynego składnika majątku na rzecz swojej córki - za bezskuteczną w stosunku do Wnioskodawcy, tzw. "skarga pauliańska". Orzeczenie sądu w tym zakresie było dla Wnioskodawcy korzystne. Przystąpił więc do egzekucji komorniczej, którą skierował do przedmiotowej nieruchomości. Postępowanie egzekucyjne prowadzone było przez komornika sądowego pod nadzorem właściwego sądu rejonowego. Po drugiej bezskutecznej licytacji komorniczej Wnioskodawca złożył wniosek o przejęcie niesprzedanej w toku czynności egzekucyjnych nieruchomości, uiszczając przy tym opłatę egzekucyjną w wysokości 54.000.00 zł na rachunek bankowy komornika sądowego. Sąd rejonowy mocą wydanego w tym zakresie postanowienia przysądził na rzecz Wnioskodawcy własność przedmiotowej nieruchomości za cenę nabycia 362.800,00 zł, na poczet której zaliczona została wierzytelność przejmującego wierzyciela, czyli Wnioskodawcy. Wnioskodawca zamierza przeznaczyć nabytą nieruchomość na cele mieszkaniowe dla siebie i swojej rodziny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

W związku z powyższym w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytania (przedstawione w piśmie z dnia 12 sierpnia 2013 r.):

1. Czy na obecnym etapie postępowania w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej powstał obowiązek do zapłaty na rzecz Urzędu Skarbowego w S. podatku od towarów i usług.

2. Kiedy ewentualnie powstanie obowiązek do zapłaty na rzecz Urzędu Skarbowego w S. podatku od towarów i usług w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

3. Od jakiej kwoty Wnioskodawca winien naliczyć podatek od towarów i usług.

4. W jakiej wysokości winien uiścić na rzecz Urzędu Skarbowego w S. podatek od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawcy (przedstawione w piśmie z dnia 12 sierpnia 2013 r):

Wnioskodawca uważa, iż w niniejszej sprawie nie powstał obowiązek podatkowy do uiszczenia przez niego podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, w zakresie podatku od towarów i usług w kwestiach objętych pytaniem nr 1, uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z ust. 2 cytowanego artykułu, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z powyższych przepisów wynika więc, iż aby doszło do opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

* dokonującym nieodpłatnego przekazania jest podatnik podatku od towarów i usług,

* przekazane przez podatnika towary należą do jego przedsiębiorstwa,

* przedmiotem nieodpłatnego przekazania jest towar, w stosunku do którego podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy jego nabyciu.

Zatem, co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a także wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, a w szczególności przekazanie na cele osobiste wspólników, darowizny, pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie do treści art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy - w myśl art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego - jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Stosownie do art. 45 Kodeksu cywilnego, rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Z powołanych przepisów prawa cywilnego wynika zatem, iż nieruchomościami są grunty, ale i także budynki lub ich części trwale z gruntem związane. Grunt natomiast będąc przedmiotem materialnym jest rzeczą. W sytuacji natomiast, gdy na gruncie znajdują się budynki lub budowle wówczas uznawane są one za część składową gruntu stanowiąc nieruchomość.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy (...).

W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu (art. 29 ust. 5 ustawy).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca wykonywał działalność gospodarczą w formie Spółki prawa cywilnego. Działalność gospodarcza Spółki polegała przede wszystkim na windykacji wierzytelności i obrocie wierzytelnościami. Po rozwiązaniu spółki od roku 2008 wykonuje działalność gospodarczą jednoosobowo w zakresie zbliżonym do tego jaki dotychczas wykonywała Spółka cywilna. W okresie działania spółki cywilnej Wnioskodawca nabył od osoby fizycznej wierzytelność pieniężną (z umowy pożyczki zawartej pomiędzy osobami fizycznymi) w wysokości 220.000,00 zł wraz z prawem do naliczania odsetek umownych w wysokości 8% w skali roku. Za zakupioną wierzytelność zapłacono 50.000.00 zł. Po złożeniu powództwa o zapłatę sąd uwzględnił roszczenia spółki i zasądził na jej rzecz solidarnie od dłużnika dochodzone kwoty z tytułu zakupionej wierzytelności potwierdzonej umową pożyczki. Niestety postępowanie egzekucyjne nie przyniosło pozytywnego skutku, gdyż dłużnik nie posiadał majątku. Po jakimś czasie Wnioskodawca powziął informację o tym, iż dłużnik darował swojej córce nieruchomość gruntową zabudowaną domem jednorodzinnym. Wnioskodawca powziąwszy informację o nieodpłatnym wyzbyciu się jedynego majątku przez dłużnika na rzecz swojej córki skierował (jako wierzyciel solidarny bez udziału byłego wspólnika) powództwo o uznanie czynności prawnej zdziałanej przez dłużnika na szkodę wierzycieli polegającej na wyzbyciu się przez dłużnika jedynego składnika majątku na rzecz swojej córki - za bezskuteczną w stosunku do Wnioskodawcy, tzw. "skarga pauliańska". Orzeczenie sądu w tym zakresie było dla Wnioskodawcy korzystne. Przystąpił więc do egzekucji komorniczej, którą skierował do przedmiotowej nieruchomości. Postępowanie egzekucyjne prowadzone było przez komornika sądowego pod nadzorem właściwego sądu rejonowego. Po drugiej bezskutecznej licytacji komorniczej Wnioskodawca złożył wniosek o przejęcie niesprzedanej w toku czynności egzekucyjnych nieruchomości. Sąd rejonowy mocą wydanego w tym zakresie postanowienia przysądził na rzecz Wnioskodawcy własność przedmiotowej nieruchomości za cenę nabycia 362.800,00 zł, na poczet której zaliczona została wierzytelność przejmującego wierzyciela, czyli Wnioskodawcy. Wnioskodawca zamierza przeznaczyć nabytą nieruchomość na cele mieszkaniowe dla siebie i swojej rodziny. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

Z okoliczności sprawy wynika, iż postanowieniem o egzekucję nieruchomości Sąd Rejonowy w Nisku zasądził na rzecz Rafała Majerskiego własność nieruchomości, o której mowa we wniosku, na poczet której została zaliczona wierzytelność przejmującego wierzyciela (tekst jedn.: Wnioskodawcy). W wyniku tego postępowania Wnioskodawca jako wierzyciel egzekucyjny przejął na własność przedmiotową nieruchomość.

Wobec powyższego należy przyjąć, że Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu ww. nieruchomości.

Zatem nie został spełniony jeden z warunków, o którym mowa w art. 7 ust. 2 ustawy, dla opodatkowania czynności planowanego przekazania nieruchomości na cele osobiste Wnioskodawcy, jakim jest prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości będącej przedmiotem nieodpłatnego przekazania.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny wskazać należy, iż planowane nieodpłatne przekazanie nieruchomości na cele osobiste Wnioskodawcy nie stanowi odpłatnej dostawy towarów, w rozumieniu ww. ustawy o VAT, w związku z tym, przekazanie to, nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Mając na uwadze podjęte w przedmiotowej interpretacji rozstrzygnięcie w kwestiach objętych pytaniem nr 1, należy stwierdzić, że pytania nr 2, 3 i 4 stały się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.