IBPP2/443-339/13/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2013 r. (data wpływu 16 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 czerwca 2013 r. (data wpływu 26 czerwca 2013 r.) i z dnia 27 czerwca 2013 r. (data wpływu 1 lipca 2013 r.),o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 24 czerwca 2013 r. (data wpływu 26 czerwca 2013 r.) i z dnia 27 czerwca 2013 r. (data wpływu 1 lipca 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 13 czerwca 2013 r. znak: IBPP2/443-339/13/KO.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Rada Miejska w C w dniu 26 marca 2013 r. w Uchwale Nr X, na podstawie art. 34 ust. 6, ust. 6a i ust. 6b ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) przyznała pierwszeństwo w nabyciu nieruchomości stanowiącej własność Gminy, zabudowanej budynkami gospodarczymi, obejmującej działki oznaczone w ewidencji gruntów i budynków jednostki ewidencyjnej C - miasto, obręb C nr 1146/71 o pow. 0,0077 ha, 1146/72 o pow. 0,0069 ha, 1146/73 o pow. 0,0072 ha, 1146/75 o pow. 0,0069 ha, 1146/76 o pow. 0,0070 ha, 1146/80 o pow. 0,0068 ha, 1146/81 o pow. 0,0070 ha, 1146/83 o pow. 0,0073 ha, 1146/84 o pow. 0,0073 ha, 1146/87 o pow. 0,0067 ha, 1146/88 o pow. 0,0066 ha, 1146/91 o pow. 0,0069 ha, 1146/92 o pow. 0,0067 ha, 1146/93 o pow. 0,0066 ha, 1146/95 o pow. 0,0066 ha, 1146/96 o pow. 0,0090 ha, jej dzierżawcom.

Dla przedmiotowej nieruchomości brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Według ustaleń "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy C", uchwalonego na sesji Rady Miejskiej w C Uchwałą nr L z dnia 21 kwietnia 1998 r. z późn. zm., położona jest ona na terenie ekologicznego systemu obszarów chronionych, parki, zieleńce, cmentarze, ogrody działkowe, usługi sportu, zadrzewienia do adaptacji. Dla tej nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy.

Zgodnie z zapisem w ewidencji gruntów wymienione wyżej działki, zabudowane budynkami gospodarczymi, stanowią grunty zabudowane i zurbanizowane - tereny mieszkaniowe (B).

Budynki gospodarcze usytuowane na ww. działkach wzniesione zostały w latach 80-tych ubiegłego wieku przez dzierżawców, bądź poprzedników prawnych aktualnych dzierżawców, którzy nabyli prawo do nakładów poniesionych na wybudowanie budynku.

Gmina nie budowała budynków gospodarczych, nie ponosiła również żadnych wydatków na ich ulepszenie.

Gmina stała się właścicielem nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 1990 r. Nr 32, poz. 191 z późn. zm.) i nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 48 kodeksu cywilnego do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane. W związku z tym, właścicielem nieruchomości, tj. zarówno gruntu, jak i budynków gospodarczych jest Gmina, stąd przedmiotem sprzedaży będzie zarówno grunt, jak i budynki gospodarcze.

Gmina zawrze z nabywcami (dzierżawcami), przedmiotowej nieruchomości gminnej umowy dotyczące rozliczenia nakładów, następstwem których na poczet ceny nabycia zostanie nabywcom zaliczona wartość budynku gospodarczego wzniesionego na działce gminnej.

Budynki gospodarcze wzniesione na nieruchomości gminnej, zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) mają symbol: Sekcja 1, Dział 12, Grupa 127, Klasa 1274.

Pismem z dnia 24 czerwca 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia przyszłego następująco:

Pismem z dnia 27 czerwca 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił zdarzenie przyszłe następująco:

W punkcie 2 odniesiono się do aktualnych dzierżawców. W uzupełnieniu przedmiotowej kwestii Gmina informuje, że nigdy nie władała budynkami gospodarczymi wzniesionymi na działkach nr 1146/71, 1146/72, 1146/73, 146/75, 1146/76, 1146/80, 1146/81, 1146/83, 1146/84, 1146/87, 1146/88, 1146/91, 1146/92, 1146/93, 1146/95, 1146/96. Przedmiotowymi budynkami gospodarczymi władały od momentu ich wybudowania osoby, które je budowały, bądź ich następcy prawni.

W uzupełnieniu pkt 4 Wnioskodawca informuje, że sprzedaż nastąpi w istniejącym stanie prawnym, tj. w trakcie obowiązywania umów dzierżaw, za ceny obejmujące zarówno grunt, jak i budynki, przy czym na poczet ceny nabycia zaliczone zostaną nabywcom nakłady poniesione na wybudowanie budynków gospodarczych, w wysokości ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego. Czynność ta zostanie potwierdzona osobną umową zawartą przed umową sprzedaży nieruchomości. W konsekwencji powyższego, nabywcy dokonają na rzecz Gminy C wpłat kwot w wysokości odpowiadającej cenie gruntu.

Wnioskodawca wyjaśnia ponadto, że w punkcie 5 Gmina uściślając przedmiot sprzedaży, odniosła się do przepisów kodeksu cywilnego a nie przepisów podatkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy podstawą opodatkowania w opisanym wyżej przypadku będzie wyłącznie grunt, czy też grunt wraz z budynkiem gospodarczym.

Jeżeli przedmiotem opodatkowania winien być grunt wraz z budynkiem gospodarczym, czy przedmiotowa sprzedaż będzie zwolniona z podatku od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawcy:

W związku z faktem, iż przedmiotem sprzedaży będzie nieruchomość, a jej częścią składową jest budynek gospodarczy trwale z gruntem związany, podstawą opodatkowania będzie zarówno grunt jak i budynek gospodarczy na nim wzniesiony (art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług przewiduje, że z przypadku dostawy budynków i budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu), a sprzedaż będzie zwolniona z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż dokonującemu dostawy, tj. Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Gmina nie ponosiła również żadnych wydatków na ulepszenie budynków gospodarczych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Przez dostawę towarów na terytorium kraju zasadniczo rozumie się - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT - przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 6 kwietnia 2011 r. przepisem § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 247) zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej (art. 7 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Jak już podano na wstępie zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W świetle powyższego przepisu jednostki samorządu terytorialnego (gminy, powiaty, województwa), ze względu na przyznaną im ustawowo osobowość prawną, są podatnikami podatku od towarów i usług, o ile spełnią pozostałe warunki wskazane w art. 15 ustawy.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Gmina jako właściciel działek zamierza je zbyć na rzecz obecnych dzierżawców. Działki te w latach 80-tych zostały zabudowane budynkami gospodarczymi przez dzierżawców, bądź poprzedników prawnych aktualnych dzierżawców.

Gmina wskazała także, iż nie będzie w ekonomicznym posiadaniu budynków gospodarczych przed dokonaniem sprzedaży, a zatem zauważyć należy, iż budynki gospodarcze nie będą przedmiotem dostawy.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz opis zdarzenia, zauważyć należy, iż z uwagi na fakt, że sprzedaż nieruchomości jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną), dla zamierzonej czynności zbycia nieruchomości Gmina będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność zbycia nieruchomości w świetle ustawy o VAT będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów.

W myśl art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z treści art. 47 § 1 k.c. wynika, że rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej.

Z punktu widzenia prawa cywilnego wydzierżawiający jako właściciel dzierżawionych gruntów jest również właścicielem wzniesionych na nich budynków, zatem przedmiotem sprzedaży jest cała nieruchomości (grunt z budynkiem). Sposób rozliczenia się przez strony umowy dzierżawy w związku z ulepszeniami poczynionymi przez dzierżawcę na rzecz dzierżawioną, pozostawiony jest, w ramach swobody zawierania umów, woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umów w tym przedmiocie sprzeciwiałyby się właściwości (naturze) stosunku dzierżawy, ustawie lub zasadom współżycia społecznego, co wynika z art. 3531 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 693 § 1 k.c., przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie z zachowaniem przepisów poniższych, stosownie do art. 694 k.c. Przepisy kodeksu cywilnego regulują prawa i obowiązki stron, i tak w myśl art. 676 k.c. jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Zaś na podstawie art. 705 k.c. po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest, w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że roszczenie o zwrot nakładów ulepszających jeżeli umowa przewiduje taki sposób rozliczenia przez wydzierżawiającego poniesionych przez dzierżawcę nakładów, powstaje w momencie zwrotu dzierżawionych nieruchomości, a nie w momencie zakończenia umowy czy też zawarcia z dzierżawcą umowy sprzedaży nieruchomości.

Dopiero wobec braku stosownych postanowień umowy miałyby zastosowanie powołane wyżej przepisy art. 676 i art. 705 k.c.

Jednocześnie należy zauważyć, iż umowa dzierżawy wygasa z mocy prawa w sytuacji gdy dochodzi do umowy kupna - sprzedaży dzierżawionego gruntu przez jego dzierżawcę. Zatem nie jest konieczne dla skuteczności nabycia gruntu uprzednie rozwiązanie czy zakończenie umowy dzierżawy.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres, niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dostawa towarów nie będzie więc obejmowała tylko sprzedaży towarów (w sensie cywilnoprawnym). Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe zamierzonej przez Wnioskodawcę transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o VAT.

Podkreślić przy tym należy, że co do zasady ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności.

Jak wcześniej wskazano, z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym chodzi tutaj o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Podobną regulację w zakresie dostawy zawiera art. 5 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L Nr 145, s. 1 z późn. zm.) oraz w art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 z późn. zm.). Dostawa towaru nie odnosi się do zbycia prawa własności zgodnie z procedurami przewidzianymi obowiązującym prawem krajowym, lecz obejmuje wszelkie zbycie majątku rzeczowego przez jedną stronę, która upoważnia drugą stronę do dysponowania w rzeczywistości tym majątkiem tak, jakby była jego właścicielem.

Natomiast Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie "dostawa towarów", akcentuje "własność ekonomiczną" funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że "wyrażenie «dostawa towarów» w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym" (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że "zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy, miało miejsce".

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Gmina zamierza zbyć działki na rzecz obecnych dzierżawców. Działki zostały zabudowane budynkami gospodarczymi w latach 80-tych wybudowanymi przez dzierżawców, bądź poprzedników prawnych aktualnych dzierżawców ze środków własnych. Przedmiotowymi budynkami gospodarczymi władały od momentu ich wybudowania osoby, które je budowały bądź ich następcy prawni. Gmina nie będzie w ekonomicznym posiadaniu budynków gospodarczych przed dokonaniem sprzedaży. Sprzedaż nastąpi w trakcie obowiązywania umów dzierżaw, za ceny obejmujące zarówno grunt, jak i budynki, przy czym na poczet ceny nabycia zaliczone zostaną nabywcom nakłady poniesione na wybudowanie budynków gospodarczych, w wysokości ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego. Czynność ta zostanie potwierdzona osobną umową zawartą przed umową sprzedaży nieruchomości. W konsekwencji powyższego, nabywcy dokonają na rzecz Gminy wpłat kwot w wysokości odpowiadającej cenie gruntu.

Na tym tle Gmina powzięła wątpliwość dotyczą podstawy opodatkowania ww. transakcji.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu (art. 29 ust. 5 wskazanej ustawy).

Sprzedaż gruntu w takim przypadku nie ma charakteru samodzielnego, lecz jest związana z obiektem, który z tym gruntem jest trwale związany.

Powyższy przepis nie ma jednak zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż ze strony Wnioskodawcy na gruncie prawa podatkowego nastąpi sprzedaż wyłącznie gruntu, a nie budynków gospodarczych wraz z gruntem, gdyż Gmina jest właścicielem wyłącznie gruntu, natomiast zabudowanie na ww. działkach stanowi odrębną ekonomiczną własność dzierżawców i w istocie nie stanowią przedmiotu dostawy. Przedmiotowe budynki gospodarcze nigdy nie były w ekonomicznym posiadaniu Wnioskodawcy.

Ponadto nakłady poczynione na gruncie stanowią własność dzierżawców i - jak wskazał Wnioskodawca - nabywcy dokonają na rzecz Gminy wpłat kwot w wysokości odpowiadającej cenie gruntu. Zatem w przedmiotowej sprawie uznać należy, że przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt.

Skoro bowiem dzierżawca "wytworzył" towar, jakim niewątpliwie jest budynek i uczynił to ze środków własnych, to w ocenie tut. organu nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest budynek, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, gdyż od momentu wybudowania dzierżawca władał (dysponował) tym budynkiem jak właściciel.

Biorąc pod uwagę powyższe a także fakt, iż podstawa opodatkowania (obrót) obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy, uznać należy, że podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług będzie w przedmiotowej sprawie kwota należna z tytułu sprzedaży gruntu, z pominięciem wydatków poniesionych przez dzierżawcę ze środków własnych na budowę budynku.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż przedmiotowa sprzedaż będzie zwolniona z podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.