IBPP2/443-337/13/AMP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2013 r. (data wpływu 16 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 czerwca 2013 r. znak: (...) (data wpływu 28 czerwca 2013 r.), w zakresie opodatkowania podatkiem VAT opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworca autobusowego oraz prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od zakupu towarów i usług związanych bezpośrednio z utrzymywaniem przystanków komunikacyjnych i dworca autobusowego - jest prawidłowe.

W dniu 16 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworca autobusowego oraz prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od zakupu towarów i usług związanych bezpośrednio z utrzymywaniem przystanków komunikacyjnych i dworca autobusowego.

Wniosek ten został uzupełniony ww. pismem z dnia 25 czerwca 2013 r. (data wpływu 28 czerwca 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 20 czerwca 2013 r. znak: IBPP2/443-337/13/AMP.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Poczynając od 23 lutego 2013 r. Gmina (...) pobiera opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych. Wysokość powyższych opłat ustaliła Rada Miasta (...) w uchwale nr (...) z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto (...), wydanej na podstawie delegacji ustawowej zamieszczonej w art. 16 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.)

Na podstawie tej uchwały Gmina pobiera opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których jest ona właścicielem lub bezpośrednio zarządzającym. Opłaty te stanowią dochód gminy z przeznaczeniem m.in. na utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworca autobusowego (sprzątanie, opróżnianie koszy na śmieci, zimowe odśnieżanie, mycie wiat przystankowych, naprawy i remonty wiat przystankowych, zakup mediów związanych z eksploatacją dworca autobusowego itp.). Gmina zawarła z przewoźnikami umowy cywilno-prawne określające szczegółowe zasady odpłatności za korzystanie z przystanków.

Na przedmiotowe należności Gmina będzie wystawiać faktury VAT, w których ustalona stawka opłaty jest traktowana jako cena brutto. Należności te będą wykazywane w deklaracji VAT-7 jako sprzedaż opodatkowana stawką podstawową podatku VAT. Nabywane towary i usługi związane są bezpośrednio z utrzymaniem przystanków komunikacyjnych oraz dworca autobusowego (sprzątanie, opróżnianie koszy na śmieci, zimowe odśnieżanie, mycie wiat przystankowych, naprawy i remonty wiat przystankowych, zakup mediów związanych z eksploatacją dworca autobusowego itp.). Gmina jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

W ww. piśmie z dnia 25 czerwca 2013 r., uzupełniając przedstawiony opis sprawy, Wnioskodawca wskazał, że:

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Stanowisko Wnioskodawcy:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Mając na uwadze treść ww. przepisu należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

Należy podkreślić, iż dane świadczenie podlega jako usługa opodatkowaniu wówczas, gdy ww. warunki będą spełnione łącznie, bowiem aby czynność ta podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym w ten sposób, że wynagrodzenie stanowi należność za wykonaną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Wynagrodzenie powinno być konsekwencją wykonania świadczenia.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Zgodnie jednak z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r.w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2013 r. poz. 247, z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.) publiczny transport zbiorowy, w zależności od obszaru działania lub zasięgu przewozów, jest organizowany przez: gminę, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub ministra właściwego do spraw transportu.

Ustawa o publicznym transporcie zbiorowym (art. 4 ust. 1 pkt 8) przewiduje różny status prawny podmiotów, które realizują zadania operatora publicznego transportu zbiorowego. W świetle tej regulacji może to być samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, określenie przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla wszystkich operatorów i przewoźników oraz warunków korzystania z tych obiektów, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad. W ustawie o publicznym transporcie zbiorowym została określona maksymalna stawka tej opłaty.

W przypadku, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi, w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Dokumentem potwierdzającym uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych i dworców z konkretnymi podmiotami świadczącymi usługi przewozowe, w którym są również uregulowane kwestie dotyczące ponoszenia przez te podmioty opłaty za korzystanie z przystanków i dworców (w przypadku podjęcia przez jednostkę samorządu terytorialnego uchwały o pobieraniu tej opłaty) może być umowa cywilnoprawna.

Z przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego wynika, że poczynając od 23 lutego 2013 r. Gmina (...) na podstawie uchwały Rady Miasta (...) nr (...) z dnia 20 grudnia 2012 r. pobiera opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych oraz dworca autobusowego, których jest ona właścicielem lub bezpośrednio zarządzającym. Opłaty te stanowią dochód gminy z przeznaczeniem m.in. na utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworca autobusowego (sprzątanie, opróżnianie koszy na śmieci, zimowe odśnieżanie, mycie wiat przystankowych, naprawy i remonty wiat przystankowych, zakup mediów związanych z eksploatacją dworca autobusowego itp.). Gmina zawarła z przewoźnikami umowy cywilno-prawne określające szczegółowe zasady odpłatności za korzystanie z przystanków. Na przedmiotowe należności Gmina będzie wystawiać faktury VAT, w których ustalona stawka opłaty jest traktowana jako cena brutto. Należności te będą wykazywane w deklaracji VAT-7 jako sprzedaż opodatkowana stawką podstawową podatku VAT. Ponadto Gmina wskazała, iż nabywa towary i usługi, które związane są bezpośrednio z utrzymaniem przystanków komunikacyjnych oraz dworca autobusowego (sprzątanie, opróżnianie koszy na śmieci, zimowe odśnieżanie, mycie wiat przystankowych, naprawy i remonty wiat przystankowych, zakup mediów związanych z eksploatacją dworca autobusowego itp.).

Mając na uwadze powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, iż uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych z konkretnymi podmiotami świadczącymi usługi przewozowe, w którym są również uregulowane kwestie dotyczące ponoszenia przez te podmioty opłaty za korzystanie z przystanków (w przypadku podjęcia przez jednostkę samorządu terytorialnego uchwały o pobieraniu tej opłaty), następuje w drodze umów cywilnoprawnych. A zatem, zawieranych umów o korzystanie z przystanków nie można uznać za czynności administracyjne o charakterze publicznoprawnym.

Gmina pobierając opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych działa w charakterze podatnika podatku VAT i nie znajdzie w tym przypadku zastosowania wyłączenie z opodatkowania podatkiem VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT oraz zwolnienie od podatku VAT przewidziane w cyt. wyżej § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. z uwagi na cywilnoprawny charakter tych czynności.

Zatem stwierdzić trzeba, iż czynności dokonywane przez jednostki samorządu terytorialnego na podstawie umów cywilnoprawnych, polegające na umożliwieniu operatorom i przewoźnikom korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworca autobusowego za co pobierane są opłaty, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, spełniają przesłanki uznania tych czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT na ogólnych zasadach określonych w ww. przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, w opisanym we wniosku zaistniałym stanie faktycznym, Gmina pobierając opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych oraz dworca autobusowego działa w charakterze podatnika podatku VAT, a opłata pobierana od przewoźników i operatorów stanowi wynagrodzenie za usługę, polegającą na udostępnianiu tychże przystanków komunikacyjnych oraz dworca autobusowego.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1, należało uznać za prawidłowe.

Przechodząc do oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług, o których mowa we wniosku, związanych bezpośrednio z utrzymywaniem przystanków komunikacyjnych oraz dworca autobusowego (sprzątanie, opróżnianie koszy na śmieci, zimowe odśnieżanie, mycie wiat przystankowych, naprawy i remonty wiat przystankowych, zakup mediów związanych z eksploatacją dworca autobusowego itp.), zauważyć należy, co następuje:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (...), z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy o VAT).

Z ww. przepisów wynika, iż podstawą do odliczenia podatku naliczonego są otrzymane przez podatnika faktury VAT dokumentujące nabycie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, iż w art. 88 ustawy ustawodawca enumeratywnie wymienił czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższego wynika, że podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny.

Analiza przedmiotowej sprawy wskazuje, że odnośnie wskazanych wyżej wydatków dotyczących utrzymania przystanków komunikacyjnych oraz dworca autobusowego związek taki występuje. Nabywane w tym celu towary i usługi będą w całości związane z wykonywaniem przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Jak wskazał Wnioskodawca wszystkie podmioty (operatorzy i przewoźnicy) korzystające z przystanków komunikacyjnych oraz dworca autobusowego czynią to odpłatnie na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych, co jest udokumentowane fakturą VAT ze stawką podstawową.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.