IBPP2/443-32/13/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 stycznia 2013 r. (data wpływu 16 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania aportu w postaci mienia ruchomego (zespołu maszyn i urządzeń tworzących linię produkcyjną) oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z jego otrzymaniem - jest prawidłowe.

W dniu 16 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania aportu w postaci mienia ruchomego (zespołu maszyn i urządzeń tworzących linię produkcyjną) oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z jego otrzymaniem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Spółka otrzymała od wspólnika B aportem zespół maszyn i urządzeń, tworzących linię produkcyjną (dalej: maszyny). Przedmiot aportu nie stanowił przedsiębiorstwa, ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Z tytułu wniesienia aportu B wystawił na rzecz Spółki fakturę VAT, kwalifikując przedmiotową czynność jako podlegającą w całości opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT) z zastosowaniem podstawowej stawki podatku 23%.

Przy nabyciu maszyn, będących przedmiotem aportu, B otrzymał od sprzedawcy fakturę VAT, w treści której dostawa części maszyn została zakwalifikowana jako zwolniona od podatku. W związku z powyższym w tej części B nie posiadał prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu maszyn.

Bezpośrednio po nabyciu maszyn B oddał je innemu podmiotowi do odpłatnego używania na podstawie umowy dzierżawy. Maszyny były używane przez dzierżawcę przez cały okres pozostawania własnością B, wynoszący około 9 miesięcy, tj. aż do wniesienia ich aportem do Spółki. W przedmiotowym okresie B nie używał bezpośrednio maszyn, które pozostawały w faktycznym posiadaniu dzierżawcy.

Spółka po otrzymaniu aportem maszyn, wykorzystywała je wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Zarówno B, jak i Spółka posiadają status czynnych podatników VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów VATU, w szczególności wymienionych w niniejszym wniosku, w opisanym stanie faktycznym, wniesienie aportem maszyn do Spółki podlegało w całości opodatkowaniu VAT z zastosowaniem podstawowej stawki podatku 23% i czy w konsekwencji Spółce przysługuje prawo do odliczenia w całości podatku naliczonego, wynikającego z treści faktury VAT, wystawionej przez B dla udokumentowania wniesienia aportu.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Spółki wniesienie aportem maszyn, dokonane przez B na rzecz Spółki, podlegało w całości opodatkowaniu VAT z zastosowaniem podstawowej stawki podatku 23% i w konsekwencji Spółce przysługuje prawo do odliczenia w całości podatku naliczonego, wynikającego z treści faktury VAT, wystawionej przez B dla udokumentowania wniesienia aportu.

Powyższe stanowisko jest uzasadnione następującymi przesłankami.

Wskazane przepisy VATU przewidują zwolnienie od podatku dostaw towarów, spełniających łącznie następujące warunki:

* w stosunku do danych towarów dokonującemu dostawy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu,

* przedmiotowe towary mają status towarów używanych w rozumieniu VATU, tj. są ruchomościami, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

VATU nie definiuje przy tym pojęcia "używania" towaru. W konsekwencji zasadne jest zastosowanie dla celów interpretowania przepisów VATU potocznego rozumienia przedmiotowego pojęcia zgodnie z którym oznacza ono faktyczne i bezpośrednie wykorzystanie danego towaru przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności. Takie rozumienie pojęcia używania wyklucza z jego zakresu przypadki oddania towaru do używania innym podmiotom na podstawie umów najmu, dzierżawy lub innych stosunków prawnych.

Zasadność wyłączenia z zakresu pojęcia "używania" wszelkich form oddania towarów w posiadanie innych podmiotów, takich jak dzierżawa, najem itp. wynika również z systemowej wykładni przepisów VATU w szczególności regulacji VATU dotyczących towarów używanych, obowiązujących do dnia 31 grudnia 2008 r. Przedmiotowe regulacje obejmowały zakresem towarów używanych zarówno ruchomości, jak i nieruchomości, przy czym art. 43 ust. 1 pkt 2 VATU stanowił, że: "zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych <...>; zwolnienie dotyczy również używanych budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnych charakterze". W pozostałym zakresie definicja towarów używanych, zawarta w art. 43 ust. 2 VATU, pokrywała się terminologicznie z obecnie obowiązującą, (tzn. posługiwała się sformułowaniem "okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku").

Wskazane przepisy wyraźnie kwalifikują do zakresu towarów używanych towary będące przedmiotem najmu, dzierżawy itp. umów wyłącznie w odniesieniu do budowli lub ich części. Ponieważ takich postanowień ustawodawca nie zastosował w stosunku do pozostałych towarów, takich jak ruchomości, należy uznać, że w ich przypadku takie formy wykorzystania towarów nie stanowią, używania w rozumieniu VATU. Z uwagi na wspomnianą już tożsamość terminologii stosowanej w obecnie obowiązujących przepisach VATU, przedstawione wnioskowanie pozostaje aktualne.

Prawidłowość przedstawionego powyżej rozumienia pojęcia używania towaru znajduje potwierdzenie w szeregu interpretacji przepisów VATU wydanych przez organy podatkowe - przykładowo:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 21 lutego 2012 r. sygnatura ITPP2/443-1731b/711/MD stwierdził, iż:

"Ze złożonego wniosku wynika, że w grudniu 2006 r. Gmina zawarła ze Spółką (na okres 5 lat) umowę użyczenia autobusów komunikacji miejskiej, na mocy której przekazała te autobusy do używania. W grudniu 2011 r. upływa 5 letni termin obowiązywania umowy. Gmina zamierza przedmiotowe autobusy wnieść aportem do Spółki w zamian za udziały. Autobusy nie były używane przez Gminę przez co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, gdyż zostały przekazano Spółce ww. umową użyczenia. Spółka prowadzi działalność opodatkowaną w zakresie transportu, a aport będzie służył tej działalności.

Na tym tle Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą stawki mającej zastosowanie do ww. aportu oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z jego otrzymaniem. Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług potwierdzić należy stanowisko Spółki, iż aport wskazanych we wniosku ruchomości (autobusów komunikacji miejskiej) nie będzie korzystał ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż - jak słusznie uznała - ruchomości te nie spełniają, definicji towaru używanego."

* Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 30 października 2012 r., sygnatura IPTPP2/443-675/12-6/JN stwierdził, iż:

"Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel (art. 43 ust. 2 ustawy).

Wyrażony w cytowanym wyżej przepisie art. 43 ust. 2 ustawy, wymóg używania ruchomości odnosi się bezpośrednio do zbywcy i dotyczy faktycznego używania towaru. Przez używanie, w myśl Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN SA. strona internetowa-www.sjp.pwn.pl), należy rozumieć posługiwanie się, wykorzystywanie czegoś w charakterze narzędzia. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru, czy też prawa własności do towaru, przez wskazany przepisem czas, jeśli posiadaniu nie będzie towarzyszyć faktyczne wykorzystywanie towaru.

Zatem, dokonującym sprzedaży towaru używanego, w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy, jest jedynie taki jego właściciel, który korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa, a nie tylko pobiera z tego towaru pożytki cywilne i inne dochody. Rzecz ruchoma może być uznana za towar używany wyłącznie wówczas, gdy przed sprzedażą była używana przez zbywcę co najmniej przez pół roku. Przez "używanie", o którym mowa w ustawie, należy rozumieć faktyczne posługiwanie się zbywaną, rzeczą."

* Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 13 czerwca 2011 r., sygnatura IPTPP1/443-76/11-4/MW, stwierdził, iż:

"W świetle cyt. wyżej art. 43 ust. 2 ustawy, jednym z warunków uznania wymienionych w tym przepisie towarów za używane jest ich faktyczne używanie przez sprzedającego. Z treści wniosku wynika natomiast, iż Zainteresowany po nabyciu tomografu, przekazał go do użytkowania innemu podmiotowi na podstawie umowy. Wobec tego Wnioskodawca nie będzie mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku VAT, gdyż ww. ruchomość nie stanowi dla Zainteresowanego towaru używanego. Używaniem nie jest bowiem wykonywanie władztwa nad rzeczą, m.in. w postaci dysponowania nią i użyczania innym podmiotom.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane regulacje prawne należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż tomograf nie był używany przez Powiat, nie spełnia definicji towaru używanego, o której mowa w art. 43 ust. 2 ustawy. W konsekwencji, pomimo że Powiatowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy jego nabyciu, wniesienie aportem tomografu do spółki prawa handlowego nie będzie korzystało ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, a będzie opodatkowane wg stawki odpowiadającej przedmiotowi aportu."

* Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 3 sierpnia 2010 r., sygnatura IBPP3/443-301/10/IK przywołując m.in. wskazane w dalszej części niniejszego wniosku orzecznictwo sądów administracyjnych, stwierdził, iż:

"Zatem przyjąć należy, że przepisy konstruują wymóg faktycznego używania towaru. Przez używanie zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego rozumieć należy posługiwanie się czymś, wykorzystywanie czegoś w charakterze narzędzia. Nie będzie zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru przez wskazany przepisem czas. Jeżeli posiadaniu nie będzie towarzyszyło faktyczne wykorzystywanie towaru, to wówczas nie może być on uznany za używany."

Analogiczne stanowisko w analizowanej sprawie jest prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych - przykładowo:

* W wyroku z dnia 17 marca 2009 r., sygnatura I FSK 1127/07 (który zapadł w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r., który jednak pozostaje aktualny w analizowanym zakresie również w obecnie obowiązującym stanie prawnym z uwagi na tożsamość zastosowanych w przepisach sformułowań), NSA stwierdził, iż:

"W sprawie tej spór sprowadza się do tego, jak należy interpretować użyte w ust. 2 pkt 2 art. 43 u.p.t.u. sformułowanie "okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy." Ustawodawca nie wyjaśnia bowiem pojęcia "używania". Sąd pierwszej instancji podzielając pogląd organów uznał, że chodzi w tym przypadku o faktyczne używanie towaru przez podatnika, a nie tak jak to sugeruje autor skargi kasacyjnej, również pobieranie pożytków na podstawie np. umowy dzierżawy.

Użyte w art. 43 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u. sformułowanie "okres używania przez podatnika" nie pozostawia zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wątpliwości, że chodzi w tym przypadku o faktyczne używanie towarów przez podatnika. Wykładnia systemowa wewnętrzna regulacji definiujących towary używane przemawia również za takim rozumieniem art. 43 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u. Skoro w odniesieniu do budynków i budowli oraz ich części ustawodawca rozciąga zwolnienie na ich dostawę także, gdy są one oddane w najem, dzierżawę, czy też inną umowę o podobnym charakterze, a wobec pozostałych towarów tego nie czyni, to przyjęcie wykładni proponowanej w skardze kasacyjnej byłoby niedopuszczalną w tym przypadku wykładnią rozszerzającą zakres zwolnienia."

* W wyroku z dnia 25 listopada 2008 r., sygnatura I FSK 1127/07 (który również zapadł w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r.), NSA stwierdził, iż:

"<...> godzi się zauważyć, że pojęcie "używanie" towaru (rzeczy) nie ma prawnej konotacji. Jego definicji nie odnajdziemy bowiem ani w regulacjach podatkowych ani też cywilistycznych. Tezę tą dobitnie ilustruje wypowiedź E. Gniewka, który w swym komentarzu do księgi drugiej Kodeksu cywilnego (E. Gniewek, Kodeks cywilny, Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz., Zakamycze 2001 r., wersja elektroniczna Systemie Informacji Prawniczej LEX) zwraca uwagę na to, że używanie rzeczy to jeden z przejawów jej użytkowania w potocznym tego słowa znaczeniu. Oznacza to, że używanie jest w istocie stanem faktycznym a nie prawnym przez co nie można do niego odnosić uprawnień podmiotowych o charakterze cywilistycznym <...>. W konsekwencji skoro przepis ustawy podatkowej (pkt 2 ust. 2 art. 43 ustawy o VAT) wymaga dla nadania towarowi charakter towaru używanego, aby towar inny aniżeli budynek, budowla bądź ich część był używany przez podatnika przez prawem określony czas to przyjąć należy, że używanie, jako faktyczny stan dotyczący towaru (rzeczy), wykonywać musi sam zbywający towar podatnik, a nie osoby trzecie w ramach przysługującego podatnikowi władztwa nad towarem (rzeczą). Innymi słowy "używanie", o którym mówi ustawa o podatku od towarów i usług rozumieć należy jako faktyczne posługiwanie się towarem przez podatnika, dokonującego jego dostawy."

Uwzględniając powyższe uwarunkowania, należy stwierdzić, że maszyny wnoszone przez B aportem do Spółki nie miały statusu towarów używanych w rozumieniu VATU, z uwagi na fakt, że nie były one w jakimkolwiek zakresie używane bezpośrednio przez B i nie znajdowały się nawet w faktycznym posiadaniu B z uwagi na oddanie do używania innemu podmiotowi na podstawie umowy dzierżawy.

Tym samym B, pomimo braku prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu części maszyn (z racji zastosowania przez sprzedawcę w odniesieniu do tej części maszyn zwolnienia do podatku), nie miał prawa zastosować zwolnienia od podatku, przewidzianego dla towarów używanych postanowieniami art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 VATU.

należy stwierdzić, że Spółce przysługiwało w pełnym zakresie prawo do odliczenia podatku naliczonego przy otrzymaniu aportu, wynikającego z treści faktury VAT wystawionej przez B.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Wstępnie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zauważa, że co prawda, poruszona w pierwszej części pytania, kwestia opodatkowania opisanej we wniosku czynności aportu maszyn do Wnioskodawcy nie stanowi jego indywidualnej sprawy, jednakże poprzez sformułowanie pytania dot. kwestii prawa do odliczenia podatku z faktury dokumentującej dokonanie wniesienia ww. aportu, wyraził on swój interes prawny w uzyskaniu interpretacji indywidualnej w trybie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa w zakresie problemu opodatkowania ww. aportu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel - art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Według art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe. Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

W świetle wskazanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, iż wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) do spółki prawa handlowego lub cywilnego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, uznawane jest za sprzedaż, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem w formie wyrażonych pieniężnie udziałów), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel (art. 43 ust. 2 ustawy o VAT).

Wyrażony w cytowanym wyżej przepisie art. 43 ust. 2 ustawy, wymóg używania ruchomości odnosi się bezpośrednio do zbywcy i dotyczy faktycznego używania towaru. Przez używanie, w myśl Słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN SA, strona internetowa - www.sjp.pwn.pl), należy rozumieć posługiwanie się, wykorzystywanie czegoś w charakterze narzędzia. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru, czy też prawa własności do towaru, przez wskazany przepisem czas, jeśli posiadaniu nie będzie towarzyszyć faktyczne wykorzystywanie towaru.

Zatem, dokonującym sprzedaży towaru używanego, w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy, jest jedynie taki jego właściciel, który korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa, a nie tylko pobiera z tego towaru pożytki cywilne i inne dochody. Rzecz ruchoma może być uznana za towar używany wyłącznie wówczas, gdy przed sprzedażą była używana przez zbywcę co najmniej przez pół roku. Przez "używanie", o którym mowa w ustawie, należy rozumieć faktyczne posługiwanie się zbywaną rzeczą.

Z opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca otrzymał od wspólnika B aportem zespół maszyn i urządzeń, tworzących linię produkcyjną (dalej: maszyny). Przedmiot aportu nie stanowił przedsiębiorstwa, ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Z tytułu wniesienia aportu B wystawił na rzecz Spółki fakturę VAT, kwalifikując przedmiotową czynność jako podlegającą w całości opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z zastosowaniem podstawowej stawki podatku 23%.

Przy nabyciu maszyn, będących przedmiotem aportu, B otrzymał od sprzedawcy fakturę VAT, w treści której dostawa części maszyn została zakwalifikowana jako zwolniona od podatku. W związku z powyższym w tej części B nie posiadał prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu maszyn.

Bezpośrednio po nabyciu maszyn B oddał je innemu podmiotowi do odpłatnego używania na podstawie umowy dzierżawy. Maszyny były używane przez dzierżawcę przez cały okres pozostawania własnością B, wynoszący około 9 miesięcy, tj. aż do wniesienia ich aportem do Spółki. W przedmiotowym okresie B nie używał bezpośrednio maszyn, które pozostawały w faktycznym posiadaniu dzierżawcy.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż Spółka B nie miała prawa do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, w związku z wniesieniem aportem do Wnioskodawcy mienia ruchomego w postaci zespołu maszyn i urządzeń tworzących linię produkcyjną. Pomimo, iż w związku z nabyciem tych ruchomości Spółce B nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, to przedmiotowe mienie ruchome nie można uznać za towary używane w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy o VAT. Jak wynika z okoliczności sprawy, składniki mienia ruchomego nie były wykorzystywane przez Spółkę B na potrzeby własnej działalności przez okres co najmniej pół roku od nabycia, ponieważ bezpośrednio po nabyciu Spółka B oddała je innemu podmiotowi do odpłatnego używania na podstawie umowy dzierżawy, aż do wniesienia ich aportem do Wnioskodawcy. Tym samym mienie ruchome będące przedmiotem aportu nie stanowiło dla Spółki B towaru używanego. Zatem czynność wniesienia aportu podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podatku 23%.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Jak wynika z powołanych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Wskazane prawo wyłącza jednocześnie możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku świadczenia czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, iż po otrzymaniu aportem maszyn, wykorzystywał je wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Zarówno B, jak i Wnioskodawca posiadają status czynnych podatników VAT.

W świetle powyższego Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktury dokumentującej nabycie ww. maszyn, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy tylko sytuacji prawnopodatkowej Wnioskodawcy i w zakresie postawionego pytania nie wywołuje skutków w stosunku do sytuacji prawnopodatkowej spółki B.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.