IBPP2/443-281/14/RSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 marca 2014 r. (data wpływu 20 marca 2014 r.), uzupełnionym pismem z 4 czerwca 2014 r. (data wpływu 9 czerwca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku od towarów i usług czynności nabycia wierzytelności opisanych we wniosku - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 marca 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku od towarów i usług czynności nabycia wierzytelności opisanych we wniosku.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 4 czerwca 2014 r. (data wpływu 9 czerwca 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 30 maja 2014 r. znak: IBPP2/443-281/14/RSz, IBPB II/1/436-105/14/MZ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie usług finansowych oraz usług pośrednictwa finansowego.

W ramach prowadzonej działalności wnioskodawca ma zamiar świadczyć na rzecz swoich kontrahentów usługę polegającą na poprawie ich płynności finansowej poprzez nabycie od kontrahenta wierzytelności trudnych (cesja wierzytelności zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego) po cenie równej wartości nominalnej wierzytelności, za co zapłaci Kontrahentowi 100% wartości nominalnej w ustalonym umownie terminie. Za usługę pobierze opłatę ustaloną zwolnioną z VAT, którą cedent uiści w ustalonym umownie terminie lub zostanie ona skompensowana z zapłatą za wierzytelność.

W piśmie z 4 czerwca 2014 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem VAT.

2. Usługa, którą wnioskodawca nazywa "cesją wierzytelności - poprawą płynności finansowej" polega, zgodnie z opisem zawartym we wniosku, na poprawie płynności finansowej kontrahenta, poprzez nabycie od niego wierzytelności w drodze cesji (art. 509 k.c.).

3. W ramach zawieranych umów wnioskodawca będzie: nabywał wierzytelność, płacił za nią cenę nominalną i pobierał od kontrahenta opłatę w wysokości ustalonej w umowie. Wnioskodawca nie będzie wykonywał innych czynności.

4. Wnioskodawca otrzyma od kontrahenta wynagrodzenie za poprawę jego płynności finansowej poprzez nabycie przez Wnioskodawcę jego wierzytelności, które kontrahent (cedent) uiści w ustalonym umownie terminie lub zostanie ono skompensowana z zapłatą za wierzytelność.

5. Wnioskodawca nabywa wierzytelność po cenie równej jej wartości nominalnej, a zatem nie istnieje różnica pomiędzy ceną nabycia i wartością nominalną wierzytelności.

6. Fraza "pobierze opłatę ustaloną" oznacza, że za wykonanie usługi poprawy płynności finansowej kontrahenta, poprzez nabycie od niego wierzytelności trudnej, wnioskodawca pobierze od kontrahenta opłatę ustaloną z nim w umowie, którą kontrahent uiści w ustalonym umownie terminie lub zostanie ona skompensowana z zapłatą za wierzytelność.

7. Cena nabycia wierzytelności nie będzie zawierać wynagrodzenia, albowiem wierzytelność nabywana będzie po cenie równej jej wartości nominalnej.

8. Kompensacja - to jedna z form zapłaty kontrahenta na rzecz wnioskodawcy za wykonaną przez wnioskodawcę usługę, polegająca na potrąceniu wzajemnych należności. Strony mogą określić w umowie różne terminy płatności - wnioskodawca nie musi płacić całości ceny wierzytelności w momencie jej nabycia, a kontrahent nie musi płacić wnioskodawcy całości ceny usługi "cesji wierzytelności - poprawy płynności finansowej", którą wnioskodawca świadczy na rzecz kontrahenta. W związku z tym zdarzyć się może, że kontrahentowi przysługiwać będzie wymagalna wierzytelność wobec wnioskodawcy (z tytułu zapłaty na nabytą wierzytelność trudną kontrahenta), a wnioskodawcy wobec kontrahenta (z tytułu zapłaty za usługę "cesja wierzytelności - poprawa płynności finansowej". W związku z powyższym wierzytelność kontrahenta wobec wnioskodawcy może zostać potrącona o wierzytelność wnioskodawcy wobec kontrahenta - a zatem skompensowana.

9. Poza zapłatą za wierzytelność Spółka nie będzie świadczyć w żaden inny sposób na rzecz kontrahenta.

10. Umowa z kontrahentem nie będzie przewidywać możliwości powrotnego przeniesienia wierzytelności na kontrahenta.

11. Nie będzie możliwa zmiana ceny, po której Spółka nabędzie wierzytelność od kontrahenta.

12. Pomiędzy Spółką a cedentem wierzytelności (kontrahentem) nie będzie istniał odrębny stosunek prawny, pozwalający na uzyskania od kontrahenta dodatkowego, poza wynagrodzeniem za wykonanie usługi "cesja wierzytelności - poprawa płynności finansowej", wynagrodzenia.

13. Umowa nie będzie przewidywała upoważnienia Spółki do jakiejkolwiek reprezentacji kontrahenta, w szczególności wobec dłużnika po to, by wyegzekwować wierzytelność na rachunek bankowy zbywcy.

14. Spółka nabywać będzie wierzytelność we własnym imieniu i na własne ryzyko.

15. Co do zasady wśród nabytych wierzytelności będą wymagalne, jednakże może się zdarzyć, że wśród nich znajdą się wierzytelności niewymagalne.

16. Wierzytelności dotyczą działalności prowadzonej przez kontrahenta wnioskodawcy, któremu w ramach tej działalności ktoś nie zapłacił, w związku z czym powstała wierzytelność. Być może w stosunku do niektórych z wierzytelności będzie prowadzone postępowanie egzekucyjne lub upadłościowe - wnioskodawca nie jest w stanie tego przewidzieć.

17. Usługa "nabycie wierzytelności - poprawa płynności finansowej" ma przede wszystkim na celu poprawę płynności finansowej kontrahenta, jak też niewątpliwie uwolni go od kosztów związanych z koniecznością windykacji wierzytelności (opłaty sądowe i egzekucyjne, koszty zastępstwa procesowego przez profesjonalnego pełnomocnika), kosztów uzyskania kredytu w celu uzupełnienia niedoboru środków pieniężnych niezbędnych do terminowego regulowania swoich zobowiązań itp., które niewątpliwie kontrahent musiałby ponieść aby dochodzić należnej mu wierzytelności i kontynuować jednocześnie prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą. Usługa ta uwolni ponadto kontrahenta od konieczności podejmowania czynności związanych z egzekucją wierzytelności.

W załączeniu do niniejszego pisma Wnioskodawca przekazał wniosek o wydanie informacji klasyfikacyjnej, jak też samą informację wydaną przez Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi, dotyczące usługi "cesja wierzytelności - poprawa płynności finansowej".

W związku z powyższym w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku jako nr 1 i doprecyzowane w piśmie uzupełniającym z 4 czerwca 2014 r.):

Czy usługa "cesja wierzytelności - poprawa płynności finansowej", którą Wnioskodawca zamierza świadczyć na rzecz swych kontrahentów będzie zwolniona od podatku od towarów i usług.

W piśmie z 4 czerwca 2014 r. Wnioskodawca uszczegóławiając zakres wniosku wyjaśnił, że dotyczy on dwóch stanów prawnych, co zostało opisane w części E.3. pkt 61 wniosku i została wniesiona stosowna opłata. Zatem pytanie: "Czy usługa "cesja wierzytelności - poprawa płynności finansowej", którą Wnioskodawca zamierza świadczyć na rzecz swych kontrahentów będzie zwolniona od podatku od towarów i usług..." dotyczy, precyzyjnie wskazując, dyspozycji art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy dotyczące podatku od towarów i usług (przeredagowane w piśmie uzupełniającym z 4 czerwca 2014 r.).

Usługa "cesja wierzytelności - poprawa płynności finansowej", którą Wnioskodawca zamierza świadczyć na rzecz swych kontrahentów będzie zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, w części dotyczącej podatku od towarów i usług, uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami - w świetle art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zaś w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, (...).

Przeniesienie wierzytelności majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Zakup wierzytelności stanowi więc usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu na wniosek w trybie prejudycjalnym z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst v. GFKL Financial Services AG uznał, że "podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i art. 4 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży."

Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 19 marca 2012 r. sygn. akt I FPS 5/11, wydanym w składzie siedmiu sędziów, uznał, biorąc także pod uwagę powyższe orzeczenie TSUE, że "podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący - cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę. (...) dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy obok transakcji kupna - sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT."

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). Cesja wierzytelności z punktu widzenia cedenta nie jest więc ani dostawą towarów (wierzytelność nie jest towarem w rozumieniu ustawy), ani świadczeniem usług. Czynność zbycia wierzytelności własnych pozostaje zatem poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Świadczeniodawcą w przypadku transakcji cesji wierzytelności jest natomiast jej nabywca, gdyż to on wykonuje czynności polegające np. na wyręczeniu cedenta w konieczności samodzielnego odzyskiwania należności. Podatnikiem zatem z tytułu cesji wierzytelności jest jej nabywca.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca, jako zarejestrowany i czynnym podatnik VAT, w ramach zawieranych umów będzie nabywał wierzytelność, płacił za nią cenę nominalną i pobierał od kontrahenta opłatę w wysokości ustalonej w umowie. Wnioskodawca otrzyma od kontrahenta wynagrodzenie za poprawę jego płynności finansowej poprzez nabycie przez Wnioskodawcę jego wierzytelności, które kontrahent (cedent) uiści w ustalonym umownie terminie lub zostanie ono skompensowana z zapłatą za wierzytelność. Umowa z kontrahentem nie będzie przewidywać możliwości powrotnego przeniesienia wierzytelności na kontrahenta. Spółka nabywać będzie wierzytelność we własnym imieniu i na własne ryzyko.

Usługa "nabycie wierzytelności - poprawa płynności finansowej" ma przede wszystkim na celu poprawę płynności finansowej kontrahenta, jak też niewątpliwie uwolni go od kosztów związanych z koniecznością windykacji wierzytelności (opłaty sądowe i egzekucyjne, koszty zastępstwa procesowego przez profesjonalnego pełnomocnika), kosztów uzyskania kredytu w celu uzupełnienia niedoboru środków pieniężnych niezbędnych do terminowego regulowania swoich zobowiązań itp., które niewątpliwie kontrahent musiałby ponieść aby dochodzić należnej mu wierzytelności i kontynuować jednocześnie prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą. Usługa ta uwolni ponadto kontrahenta od konieczności podejmowania czynności związanych z egzekucją wierzytelności.

Wnioskodawca wniósł o rozstrzygnięcie kwestii, czy opisana we wniosku usługa, którą zamierza świadczyć na rzecz swych kontrahentów będzie zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Jak wskazano powyżej, każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi sformułowanej w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W przedmiotowej sprawie pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem istnieje stosunek prawny na podstawie którego występuje świadczenie wzajemne. Za wykonanie tych czynności, Wnioskodawcy, zgodnie z umową przysługuje od kontrahenta wynagrodzenie w formie potrącenia wzajemnych należności (kompensata).

Z powyższego wynika zatem, że Wnioskodawca dokonuje odpłatnego świadczenia usług, bowiem w ramach zawartej umowy dokonuje nabycia wierzytelności w zamian za otrzymane od kontrahenta wynagrodzenie za poprawę jego płynności finansowe.

Otrzymane wynagrodzenie przesądza o uznaniu nabycia wierzytelności za odpłatne świadczenie usługi.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawca świadczyć będzie na rzecz kontrahenta usługę zdefiniowaną w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienia od podatku.

I tak, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 40 ww. ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 13 ww. ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Natomiast, w myśl przepisu art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Z powyżej cytowanego przepisu wynika, że ustawodawca w katalogu usług do których nie stosuje się zwolnienia od podatku, wymienił czynności ściągania długów, w tym factoringu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz treść powołanych regulacji prawnych należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku, skoro - jak wskazał Wnioskodawca - w ramach zawieranych umów będzie nabywał wierzytelność po cenie równej jej wartości nominalnej i jednocześnie będzie pobierał od kontrahenta wynagrodzenie (opłatę w wysokości ustalonej w umowie), przedmiotowa czynność nabycia wierzytelności stanowi usługę podlegającą opodatkowaniu na zasadach ogólnych. W takim przypadku, opłata ta jest należnością związaną z usługą nabycia wierzytelności. Nabywca wierzytelności będzie świadczyć na rzecz kontrahenta (sprzedawcy) wierzytelności usługę, polegającą na uwolnieniu go od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia.

Dla ww. usług ustawodawca nie przewidział opodatkowania stawką obniżoną ani też zwolnienia z opodatkowania.

Zatem transakcja ta nie korzysta ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 41 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług, lecz opodatkowana będzie według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%.

Jednocześnie tut. organ zauważa, że bez znaczenia w przedmiotowej sprawie pozostają okoliczności, że wśród nabytych wierzytelności będą wymagalne czy też wierzytelności niewymagalne oraz fakt, że pobrana opłata za usługę zostanie uiszczona w ustalonym umownie terminie lub zostanie ona skompensowana z zapłatą za wierzytelność.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że usługa "cesja wierzytelności - poprawa płynności finansowej", którą Wnioskodawca zamierza świadczyć na rzecz swych kontrahentów będzie zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Tut. organ zauważa, ze odpowiedzi udzielono wyłącznie na pytanie (oznaczone we wniosku jako nr 1 i doprecyzowane w piśmie uzupełniającym z 4 czerwca 2014 r.).

W kwestii dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 14b § 3 cyt. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o interpretację jest zobowiązany do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Podany we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) stanowi jedyną podstawę faktyczną wydanej interpretacji i tym samym wyznacza granice dokonanej wykładni oraz granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywołać określone w ustawie skutki prawne.

Zaznaczenia wymaga, że podany we wniosku stan faktyczny stanowi jedyną podstawę faktyczną wydanej interpretacji i tym samym wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywołać określone w ustawie skutki prawne (A. Kabat S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009, s. 105).

Jak słusznie bowiem wskazano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 marca 2011 r. sygn. akt I FSK 362/10 (Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych - orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej: "CBOSA") to "wnioskodawca niejako wyznacza zakres kognicji organu interpretacyjnego. W konsekwencji zakres udzielanej interpretacji uzależniony jest od woli podatnika. Organ interpretacyjny - Minister Finansów związany jest przedstawionym we wniosku stanem faktycznym, co oznacza, że nie może samodzielnie dokonywać ustaleń faktycznych, nie może również wykraczać poza okoliczności faktyczne zaprezentowane przez wnioskodawcę".

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.