IBPP2/443-257/14/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. organu w dniu 13 marca 2014 r., uzupełnionym pismem z 13 czerwca 2014 r. (data wpływu 20 czerwca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania w którym miesiącu powstaje u sprzedawcy obowiązek podatkowy w przypadku dostawy towarów do nabywcy z magazynu sprzedawcy za pośrednictwem firmy transportowej działającej na zlecenie sprzedawcy - jest prawidłowe.

W dniu 13 marca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania w którym miesiącu powstaje u sprzedawcy obowiązek podatkowy w przypadku dostawy towarów do nabywcy z magazynu sprzedawcy za pośrednictwem firmy transportowej działającej na zlecenie sprzedawcy.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 13 czerwca 2014 r. (data wpływu 20 czerwca 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 4 czerwca 2014 r. znak: IBPP2/443-257/14/ICz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Spółka (Wnioskodawca/sprzedawca) jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży towarów na rzecz podmiotów gospodarczych oraz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Odbiorca zainteresowany nabyciem towaru składa zamówienie w Spółce, na którym są wyspecyfikowane oczekiwane warunki dostawy. W ogólnych warunkach sprzedaży sprzedawcy, obowiązującymi strony, widnieje zapis, iż Strony umowy uzgadniają warunki dostawy w oparciu o bazy dostawy określone w INCOTERMS 2000. Towar zamówiony przez odbiorcę odbierany jest bezpośrednio przez niego w oddziałach sprzedawcy lub w innym przypadku dostarczany do odbiorcy przez sprzedawcę za pośrednictwem zewnętrznych firm transportowych. Zlecenie do firmy transportowej składane jest przez sprzedawcę we własnym imieniu, on również ponosi koszty transportu. W przypadku utraty towaru przez firmę transportową to sprzedający jest stroną w postępowaniu odszkodowawczym (to on ma zawarte umowy z przewoźnikami). Współpraca Spółki z firmami spedycyjnymi odbywa się w oparciu o podpisane umowy o współpracy.

W piśmie uzupełniającym z 13 czerwca 2014 r. Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy i wyjaśnił, że:

1. W ocenie wnioskodawcy prawo do dysponowania towarem jak właściciel zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług zostaje przeniesione na nabywcę w momencie wydania towarów nabywcy przez przewoźnika działającego na zlecenie i w imieniu dostawcy. Do momentu fizycznej dostawy towarów nabywca w żaden sposób nie może dysponować towarami transportowanymi zgodnie z wcześniejszym zamówieniem. Nabywca nie ma również żadnego wpływu na to jaki podmiot (przewoźnik) będzie realizował fizyczną dostawę, jak również na jakich warunkach i jakim środkiem transportu. Niezależnie od dokonującego transportu przewoźnika ryzyko związane z towarem przechodzi na kupującego dopiero w momencie dostawy i od tego momentu ma on prawo dysponowania towarem jak właściciel. Sprzedawane towary w momencie wydania z magazynu sprzedającego pozostają własnością sprzedającego do momentu ich dostawy do nabywcy, chyba że zostało dokonane zastrzeżenie o przejściu prawa własności z chwilą zapłaty. Zwrócić uwagę należy na fakt, iż w związku ze zrealizowaną transakcją, nabywcy przysługuje odroczony termin płatności, który waha się pomiędzy 30 a 90 dni. Zatem nabywca zobowiązany jest do dokonania zapłaty dopiero w sytuacji gdy faktycznie przejmie władztwo ekonomiczne (nastąpi rozładunek w miejscu wskazanym w zamówieniu) nad nabytymi dobrami i nadejściem terminu płatności. Ciężar spełnienia obowiązku zapłaty powstaje u nabywcy dopiero w momencie odbioru przez niego towaru. Bez aktu fizycznego odbioru towaru przez nabywcę nie powstaje zobowiązanie zgodnie z definicją art. 353 k.c.

2. Sprzedawca, nie posiadając własnej floty transportowej, korzysta z pośrednictwa firm przewozowych i spedycyjnych, z którym podpisywane są umowy na świadczenie usług transportowych. Na dzień 12 czerwca 2014 r. sprzedawca jest związany umową z 61 firmami transportowymi. Zgodnie z treścią umowy o świadczenie usług transportowych w przypadku przekazania towaru przewoźnikowi, odpowiedzialność za przejęcie ryzyka i kosztów powstałych na trasie przewozu wynikające z niewłaściwego rozmieszczenia ładunku, utratę lub całkowite zaginięcie przesyłki, części przesyłki, uszkodzenie przesyłki w czasie transportu i zwłokę w wykonaniu przewozu ponosi wybrany przez dostawcę przewoźnik. Podobnie przewoźnik jest odpowiedzialny za ubezpieczenie przesyłki i dochodzenie z tego tytułu roszczeń od ubezpieczycieli.Jednakże w sytuacji zajścia którejkolwiek z przesłanek wymienionych powyżej np. uszkodzenia przez przewoźnika przesyłki lub jej zaginięcia w transporcie, stroną poszkodowaną jest sprzedający. Na nabywcę towaru nie przechodzą zatem zdefiniowane w art. 548 k.c. niebezpieczeństwa przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy. W sytuacji utraty lub uszkodzenia przesyłki sprzedawcy nie przysługuje żądanie od nabywcy zapłaty uzgodnionej ceny za towar. Nabywcy towaru natomiast nie przysługują jakiekolwiek roszczenia wobec przewoźnika, w tym te wynikające z art. 75 ust. 3 pkt 2 lit. b Prawa przewozowego, które w tym przypadku są przynależne sprzedającemu. Ponadto nabywca może odmówić przyjęcia towaru w sytuacji, gdy ten nie spełnia jego oczekiwań w związku ze zdarzeniami, które zaszły podczas transportu. Jednocześnie nabywcy przysługują ewentualne roszczenia wobec sprzedającego z tytułu nieterminowej dostawy towarów lub brakiem ich dostarczenia, co nie wyklucza dochodzenia roszczeń przez sprzedającego od przewoźnika.

3. W przypadku wydania towaru przewoźnikowi na nabywcę nie przechodzą prawa do dysponowania towarem jak właściciel. W szczególności w momencie przekazania towaru przewoźnikowi, na nabywcę nie przechodzi kontrola ekonomiczna na rzeczą w taki sposób, iż nabywca może nią dysponować jak właściciel, co przejawia się min. brakiem możliwości nabywcy zmiany miejsca rozładunku bez zgody sprzedawcy. Podobnie nabywca nie może wskazać innego podmiotu uprawnionego do odbioru transportowanej przesyłki. Nabywca nie może również zbyć towarów będących w transporcie.Jak wcześniej wspomniano, do momentu rozładunku towaru w siedzibie nabywcy lub miejscu wskazanym przez niego w złożonym zamówieniu, nabywca nie jest zobowiązany do zapłaty za zamówiony towar.Należy wspomnieć również, iż transakcje realizowane przez sprzedawcę dokonywane są w oparciu o odroczony termin płatności (ponad 90% przychodów ze sprzedaży). Zgodnie z warunkami sprzedaży obowiązującymi u wnioskującego w ramach biznesowej kontroli wewnętrznej, klientom nadawany jest limit kredytowy (maksymalne dopuszczalne saldo należności nabywcy). Wyznaczenie niniejszego limitu kredytowego ma związek z subiektywną oceną ryzyka niewypłacalności nabywcy dokonywaną przez sprzedawcę. W sytuacji, gdy należności nabywcy osiągają maksymalny poziom przyznanego limitu kredytowego, to do decyzji sprzedawcy należy czy dokonać rozładunku w siedzibie nabywcy lub miejscu wskazanym w złożonym przez niego zamówieniu, zawrócić przewoźnika czy też oczekiwać z rozładunkiem na dokonanie przelewu przez nabywcę w celu obniżenia bieżącego salda należności. W związku ze skutkami powyższych decyzji, które wynikają z zapisów umowy lub powzięte w drodze uzgodnień pomiędzy stronami, w tej sytuacji nabywcy nie przysługują wobec dostawcy żadne roszczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę, wnioskodawca podtrzymuje swoje stanowisko zawarte we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego otrzymanej przez organ skarbowy w dniu 13 marca 2014 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W którym miesiącu powstaje u sprzedawcy obowiązek podatkowy w przypadku dostawy towarów do nabywcy z magazynu sprzedawcy za pośrednictwem firmy transportowej działającej na zlecenie sprzedawcy: czy w miesiącu wydania towaru z magazynu firmie transportowej, czy w miesiącu dostarczenia przez firmę transportową towaru nabywcy.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy z tytułu zrealizowanych dostaw powstanie w momencie wydania odbiorcy towaru we władanie, a zatem w tym szczególnym przypadku w miesiącu, w którym nabywca potwierdzi odbiór towaru od firmy transportowej działającej w imieniu sprzedawcy.

Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W ocenie Wnioskodawcy, jak zgodnie wskazują komentatorzy oraz organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych, moment wydania towaru kontrahentowi uzależniony jest od ustaleń pomiędzy stronami, co do momentu w którym korzyści i ryzyka związane z posiadaniem towaru zostają przeniesione na kontrahenta. Strony mają bowiem, daleko idącą swobodę w zakresie ustalenia takich warunków.

W tym miejscu wnioskodawca pragnie zauważyć, iż z wydaniem towaru przez sprzedawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy, które w tym przypadku ma miejsce w momencie odbioru towaru przez nabywcę od działającej na zlecenie sprzedawcy firmy transportowej.

W związku z powyższym, wnioskodawca stoi na stanowisku, iż gdy dokona wydania towaru z magazynu w ostatnim dniu danego miesiąca i jednocześnie dany towar przekaże zewnętrznej firmie transportowej, która towar ten dostarczy odbiorcy w pierwszych dniach następnego miesiąca, przeniesienie na nabywcę prawa do dysponowania towarem jak właściciel będzie następowało w momencie odbioru towaru przez nabywcę - dokonana zostanie dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Zatem w tym momencie powstanie obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowej transakcji, w myśl obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 19a ust. 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - art. 2 pkt 22 ustawy.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu "jak właściciel" zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług "dostawa" oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia "własności w sensie ekonomicznym", podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie "przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel" dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności".

Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem "dostawa towarów" nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

W związku z późn. zm. do ustawy o podatku od towarów i usług wprowadzonymi ustawą z 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35 z późn. zm.), które obowiązują od dnia 1 stycznia 2014 r., w zakresie obowiązku podatkowego zastosowanie znajdzie art. 19a ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

Wskazana powyżej regulacja jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 s. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

W tym miejscu zauważyć należy, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę, niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Mając na uwadze cyt. przepisy należy stwierdzić, że posługują się one pojęciem "dokonanie dostawy towarów". Strony umowy dokonując czynności sprzedaży winny wybrać taki sposób wydania i odebrania towaru, aby zapewnić jego całość i nienaruszalność. Właściwościom towaru powinien odpowiadać zwłaszcza sposób opakowania i przewozu. Dokonanie dostawy towarów następuje z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzenia nimi jak właściciel.

Z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest, co do zasady, wydanie towaru. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (sprzedawca) w ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży towarów na rzecz podmiotów gospodarczych oraz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Odbiorca zainteresowany nabyciem towaru składa zamówienie w Spółce, na którym są wyspecyfikowane oczekiwane warunki dostawy. W ogólnych warunkach sprzedaży sprzedawcy, obowiązującymi strony, widnieje zapis, iż Strony umowy uzgadniają warunki dostawy w oparciu o bazy dostawy określone w INCOTERMS 2000. Towar zamówiony przez odbiorcę odbierany jest bezpośrednio przez niego w oddziałach sprzedawcy lub w innym przypadku dostarczany do odbiorcy przez sprzedawcę za pośrednictwem zewnętrznych firm transportowych. Zlecenie do firmy transportowej składane jest przez sprzedawcę we własnym imieniu, on również ponosi koszty transportu. W przypadku utraty towaru przez firmę transportową to sprzedający jest stroną w postępowaniu odszkodowawczym (to on ma zawarte umowy z przewoźnikami). Współpraca Spółki z firmami spedycyjnymi odbywa się w oparciu o podpisane umowy o współpracy.

Prawo do dysponowania towarem jak właściciel zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług zostaje przeniesione na nabywcę w momencie wydania towarów nabywcy przez przewoźnika działającego na zlecenie i w imieniu dostawcy. Do momentu fizycznej dostawy towarów nabywca w żaden sposób nie może dysponować towarami transportowanymi zgodnie z wcześniejszym zamówieniem. Nabywca nie ma również żadnego wpływu na to jaki podmiot (przewoźnik) będzie realizował fizyczną dostawę, jak również na jakich warunkach i jakim środkiem transportu. Niezależnie od dokonującego transportu przewoźnika ryzyko związane z towarem przechodzi na kupującego dopiero w momencie dostawy i od tego momentu ma on prawo dysponowania towarem jak właściciel. Ciężar spełnienia obowiązku zapłaty powstaje u nabywcy dopiero w momencie odbioru przez niego towaru. Jednakże w sytuacji zajścia pewnych przesłanek np. uszkodzenia przez przewoźnika przesyłki lub jej zaginięcia w transporcie, stroną poszkodowaną jest sprzedający. Na nabywcę towaru nie przechodzą zatem zdefiniowane w art. 548 k.c. niebezpieczeństwa przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy. W sytuacji utraty lub uszkodzenia przesyłki sprzedawcy nie przysługuje żądanie od nabywcy zapłaty uzgodnionej ceny za towar. Nabywcy towaru natomiast nie przysługują jakiekolwiek roszczenia wobec przewoźnika, w tym te wynikające z art. 75 ust. 3 pkt 2 lit. b Prawa przewozowego, które w tym przypadku są przynależne sprzedającemu. Ponadto nabywca może odmówić przyjęcia towaru w sytuacji, gdy ten nie spełnia jego oczekiwań w związku ze zdarzeniami, które zaszły podczas transportu. Jednocześnie nabywcy przysługują ewentualne roszczenia wobec sprzedającego z tytułu nieterminowej dostawy towarów lub brakiem ich dostarczenia, co nie wyklucza dochodzenia roszczeń przez sprzedającego od przewoźnika. W przypadku wydania towaru przewoźnikowi na nabywcę nie przechodzą prawa do dysponowania towarem jak właściciel. W szczególności w momencie przekazania towaru przewoźnikowi, na nabywcę nie przechodzi kontrola ekonomiczna na rzeczą w taki sposób, iż nabywca może nią dysponować jak właściciel, co przejawia się min. brakiem możliwości nabywcy zmiany miejsca rozładunku bez zgody sprzedawcy. Podobnie nabywca nie może wskazać innego podmiotu uprawnionego do odbioru transportowanej przesyłki. Nabywca nie może również zbyć towarów będących w transporcie.

Z powyższego wynika, że dostawy towaru odbywają się poprzez przewoźnika do podmiotów gospodarczych oraz osób fizycznych.

Jak wynika z wniosku, zamówienia transportu towaru Wnioskodawca dokonuje we własnym imieniu. Wnioskodawca również ponosi koszty transportu, natomiast w przypadku utraty towaru przez firmę transportową to sprzedający jest stroną w postępowaniu odszkodowawczym. Niezależnie od dokonującego transportu przewoźnika ryzyko związane z towarem przechodzi na kupującego dopiero w momencie dostawy i od tego momentu ma on prawo dysponowania towarem jak właściciel. Zatem powierzenie towaru przewoźnikowi nie prowadzi do przejścia korzyści i ryzyka związanego ze zniszczeniem lub utratą towaru.

Wobec powyższego mając na uwadze regulacje dotyczące powstania obowiązku podatkowego należy stwierdzić, że w sytuacji gdy Wnioskodawca (sprzedawca) dostarcza towar wynajętym transportem do miejsca wskazanego przez Nabywcę, jak również Wnioskodawca (sprzedawca) ponosi ryzyko utraty lub zniszczenia towaru, zatem dokonanie dostawy towaru a tym samym powstanie obowiązku podatkowego następuje, z chwilą dostarczenia towaru do miejsca wskazanego przez Nabywcę. Bowiem dopiero w tym momencie następuje faktyczne zrealizowanie dostawy towaru poprzez przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Mając na uwadze przepisy art. 19a ust. 1 ustawy o VAT stwierdzić należy, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku tj. gdy towar jest wysyłany przez dostawcę nabywcy za pośrednictwem przewoźnika, a ryzyko utraty towaru ponosi sprzedawca, dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru odbiorcy, bowiem z tym momentem sprzedawca przenosi prawo do rozporządzenia jak właściciel, o którym mowa w art. 7 ust. 1 tej ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy wskazujące, że obowiązek podatkowy z tytułu zrealizowanych dostaw powstanie w momencie wydania odbiorcy towaru we władanie, a zatem w tym szczególnym przypadku w miesiącu, w którym nabywca potwierdzi odbiór towaru od firmy transportowej działającej w imieniu sprzedawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.