IBPP2/443-238/12/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2012 r. (data wpływu 9 marca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 kwietnia 2012 r. (data wpływu 20 kwietnia 2012 r.) oraz z dnia 8 maja 2012 r. (data wpływu 10 maja 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu niezabudowanego - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismami z dnia 13 kwietnia 2012 r. oraz z dnia 8 maja 2012 o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu niezabudowanego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Spółka cywilna w dniu 28 września 2011 r. zbyła dwie nieruchomości położone w Z na rzecz W i A W małżonków W. Nabywca nieruchomości A W jest tą samą osobą co wspólnik spółki cywilnej A W. Małżonkowie W. w dniu nabycia nieruchomości byli właścicielami gospodarstwa rolnego w rozumieniu przepisów o podatku rolnym. Obydwie nieruchomości stanowią zgodnie z rejestrem gruntów prowadzonym przez Starostę grunty rolne. Natomiast zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy obydwie nieruchomości położone są w całości na terenie dróg, ulic i urządzeń komunikacji oraz zabudowy mieszkaniowej oraz usług. Spółka cywilna wystawiła fakturę VAT na kwotę brutto równą cenie sprzedaży nieruchomości.

Pismami z dnia 13 kwietnia 2012 r. i 8 maja 2012 r. wyjaśniono zaistniały stan faktyczny w następujący sposób:

Przedmiotem zbycia z 28 września 2011 r. były działki ewidencyjne o numerach 5910/2, 5911, 5912, 5913 i 5914/1, położone w Z o łącznej powierzchni 0,1705 ha. Działki te nie są zabudowane. Działki te stanowią zgodnie z wypisem z rejestru gruntów grunty rolne. Natomiast zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy działka 5910/2 leży w terenie dróg, ulic i urządzeń komunikacyjnych, działka 5911 w 50% leży w terenie zabudowy mieszkaniowej oraz usług a w 50% w terenie dróg, ulic i urządzeń komunikacyjnych, działka 5912 w 82% leży w terenie zabudowy mieszkaniowej oraz usług a w 18% w terenie dróg, ulic i urządzeń komunikacyjnych, natomiast działki 5913 i 5914/1 leżą w terenie zabudowy mieszkaniowej oraz usług.

Wobec treści powyższych wyjaśnień, precyzujemy, że pytanie zadane we wniosku dotyczy poszczególnych działek zbytych przez Wnioskodawcę w dniu 28 września 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż poszczególnych działek była zwolniona z podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług wobec faktu, że zgodnie z wpisem w rejestrze gruntów poszczególne działki są gruntami rolnymi pomimo, że w planie zagospodarowania leżą w terenie dróg, ulic i urządzeń komunikacji oraz zabudowy mieszkaniowej oraz usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju. Jednakże na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Na potrzeby wykładni pojęcia "tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę" należy posłużyć się zapisem ustawy z 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne, która w art. 21 ust. 1 stanowi, że podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Przy stosowaniu zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług należy więc kierować się danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków.

Dlatego też, w przedstawionym stanie faktycznym uznać należy, że dokonane zbycie nieruchomości zwolnione było z podatku od towarów i usług. Na stanowisko to nie ma wpływu fakt, że w planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonego dla Gminy zbywana nieruchomość leży w terenie dróg, ulic i urządzeń komunikacji oraz zabudowy mieszkaniowej oraz usług. Przeznaczenie gruntu w planie zagospodarowania przestrzennego nie przesądza o sposobie jego zagospodarowania. Zgodnie z art. 35 ustawy z 23 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym tereny, których przeznaczenie plan miejscowy zmienia mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z planem. Więc od woli właściciela zależy jak będzie nieruchomość wykorzystywał, czy tak jak dotychczas, czy też zgodnie z zapisem planu. Jedynym wyznacznikiem faktycznego zagospodarowania gruntu jest ewidencja gruntów i budynków. Wobec tego podatnik powinien dokonać korekty faktury poprzez zmianę stawki VAT z 23% na stawkę zwolnioną od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu a nie jego klasyfikacją gleboznawczą. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji pojęcia gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. Jedynie w sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy również zauważyć, że o ile przeznaczenie terenu określa plan zagospodarowania przestrzennego, o tyle ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Jeżeli dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego lub nie wydano decyzji o warunkach zabudowy wówczas dopiero dla podstawy wymiaru podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2010 r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego - "teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondememingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/1 12/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy - przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem zbycia były działki niezabudowane o numerach 5910/2, 5911, 5912, 5913 i 5914/1. Działki te stanowią zgodnie z wypisem z rejestru gruntów grunty rolne. Natomiast zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy działka:

* nr 5910/2 leży w terenie dróg, ulic i urządzeń komunikacyjnych,

* nr 5911 w 50% leży w terenie zabudowy mieszkaniowej oraz usług a w 50% w terenie dróg, ulic i urządzeń komunikacyjnych,

* nr 5912 w 82% leży w terenie zabudowy mieszkaniowej oraz usług a w 18% w terenie dróg, ulic i urządzeń komunikacyjnych,

* nr 5913 leży w terenie zabudowy mieszkaniowej oraz usług,

* nr 5914/1 leży w terenie zabudowy mieszkaniowej oraz usług.

Odnosząc zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy podkreślić, iż tylko w sytuacji, gdy dla danego gruntu brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy to należy kierować się ewidencją gruntów i budynków. Taka sytuacja nie ma jednak miejsca w przedmiotowej sprawie, bowiem dla gruntów będących przedmiotem sprzedaży istnieje obowiązujący plan zagospodarowania przestrzennego, którym należy się kierować przy ustalaniu stawki podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i zaistniały stan faktyczny należy stwierdzić, iż dostawa działek niezabudowanych o numerach 5910/2, 5911, 5912, 5913 i 5914/1 nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, ponieważ według planu zagospodarowania przestrzennego Gminy teren, na którym położone są przedmiotowe działki jest terenem przeznaczonym pod zabudowę. Zatem dostawa ww. działek podlega opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 23%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż zbycie ww. działek jest zwolnione od podatku oraz Wnioskodawca powinien dokonać korekty faktury poprzez zmianę stawki VAT z 23% na stawkę zwolnioną jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.