IBPP2/443-191/09/UH

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 5 czerwca 2009 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP2/443-191/09/UH

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2009 r. (data wpływu 12 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia prawa do odliczenia (100% lub 60%) podatku VAT wykazanego na fakturze otrzymanej od dealera/warsztatu za wynajem samochodu dla klienta - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia prawa do odliczenia (100% lub 60%) podatku VAT wykazanego na fakturze otrzymanej od dealera/warsztatu za wynajem samochodu dla klienta.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zajmuje się sprzedażą samochodów oraz świadczy usługi naprawcze. Wnioskodawca podpisał umowy serwisowe z klientami na świadczenie usług polegających m.in. na przeglądach, wymianie elementów eksploatacyjnych, naprawie samochodów. Oprócz standardowych usług serwisowych na czas naprawy klient może otrzymać odpłatnie samochód zastępczy (wynajem samochodu).

Usługi serwisowe świadczone są przez Wnioskodawcę oraz innych autoryzowanych dealerów X, z którymi Wnioskodawca podpisał umowy serwisowe.

Przedmiotem umowy jest odpłatne zapewnienie Klientowi usług serwisowych świadczonych w sieci Autoryzowanych Dealerów X. W związku z tym, iż Wnioskodawca podpisał umowy z innymi dealerami Klient może korzystać z usług innych warsztatów na terenie całego kraju. Ostateczne rozliczenie za wykonane usługi następuje pomiędzy Klientem, a firmą Wnioskodawcy. Aby dokonać takiego rozliczenia usługi wykonane na rzecz Klienta Wnioskodawcy (z którym Wnioskodawca ma podpisaną umowę), a wykonane przez inne warsztaty są fakturowane przez dealerów na firmę Wnioskodawcy, a Wnioskodawca fakturuje (odsprzedaje) te usługi Klientowi wg stawek ustalonych w umowie z Klientem (nie jest to refakturowanie).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca otrzymując fakturę od innego dealera/warsztatu, który wykonał usługę na rzecz jego Klienta polegającą na odpłatnym dostarczeniu/zapewnieniu samochodu zastępczego (zafakturowaną jako wynajem samochodu) ma prawo odliczyć 100% VAT, czy tylko 60% VAT.

Przedstawiając swoje stanowisko Wnioskodawca stwierdził, że przysługuje mu prawo do odliczenia 100% VAT wykazanego na fakturze otrzymanej od dealera/warsztatu za wynajem samochodu dla Klienta. Odbiorcą i użytkownikiem usługi polegającej na wynajmie samochodu jest Klient Wnioskodawcy, a nie Wnioskodawca. Zdaniem Wnioskodawcy nie znajdą zastosowania uregulowania zawarte w art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług: "w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe o których mowa w art. 3 na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą", gdyż Wnioskodawca nie jest użytkownikiem samochodów. Użytkownikiem wynajętego samochodu na czas naprawy jest Klient. Wnioskodawca kupuje usługę i ją odsprzedaje (odsprzedaż usług). Wobec tego będąc tylko jednym z ogniw w tej transakcji, a nie użytkownikiem, Wnioskodawca uważa, że ma prawo odliczyć 100% VAT od faktury otrzymanej od innego dealera/warsztatu za wynajem samochodu dla Klienta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług,

Natomiast w myśl art. 86 ust. 3 ww. ustawy o VAT, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Stosownie do art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, przepis ust. 3 nie dotyczy:

1.

pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;

2.

pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;

3.

pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;

4.

pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;

5.

pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;

6.

pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;

7.

przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

a.

odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub

b.

oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

W myśl art. 86 ust. 7 ww. ustawy o VAT, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 86 ust. 3 cyt. ustawy na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa powyżej, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca podpisał umowy serwisowe z klientami na świadczenie usług polegających m.in. na przeglądach, wymianie elementów eksploatacyjnych, naprawie samochodów. Na czas naprawy klient może otrzymać odpłatnie samochód zastępczy (wynajem samochodu). Usługi serwisowe świadczone są przez Wnioskodawcę oraz innych autoryzowanych dealerów Forda, z którymi Wnioskodawca podpisał umowy serwisowe. Przedmiotem umowy jest odpłatne zapewnienie Klientowi usług serwisowych świadczonych w sieci Autoryzowanych Dealerów Forda. W związku z tym, iż Wnioskodawca podpisał umowy z innymi dealerami Klient może korzystać z usług innych warsztatów na terenie całego kraju. Ostateczne rozliczenie za wykonane usługi następuje pomiędzy Klientem, a firmą Wnioskodawcy. Aby dokonać takiego rozliczenia usługi wykonane na rzecz Klienta Wnioskodawcy (z którym Wnioskodawca ma podpisaną umowę), a wykonane przez inne warsztaty są fakturowane przez dealerów na firmę Wnioskodawcy, a Wnioskodawca fakturuje (odsprzedaje) te usługi Klientowi wg stawek ustalonych w umowie z Klientem (nie jest to refakturowanie).

Z powyższego wynika zatem, iż dealerzy/warsztaty wykonując, w związku z zawartymi z Wnioskodawcą umowami, usługi serwisowe i naprawcze dotyczące samochodów Klientów Wnioskodawcy, udostępniają tym klientom, na okres naprawy, samochody zastępcze (w drodze wynajmu). Ww. usługę wynajmu samochodów dealerzy/warsztaty świadczą jednak nie na rzecz Klientów Wnioskodawcy lecz na rzecz samego Wnioskodawcy, na co wskazuje fakt, iż wykonanie tych usług dokumentowane jest przez dealerów fakturami wystawionymi na Wnioskodawcę. Wnioskodawca natomiast sprzedaje te usługi swoim Klientom, wystawiając z tego tytułu faktury na rzecz tych Klientów, według stawek ustalonych w umowach z Klientami. Stąd też wartość tych ostatnich usług nie jest zgodna z wartością usługi wynajmu, którą obciążany jest Wnioskodawca przez dealera, w konsekwencji czego nie można mówić tu o refakturowaniu usługi. A zatem to Wnioskodawca świadczy usługi najmu samochodów zastępczych na rzecz swoich Klientów. Bez znaczenia pozostaje tu okoliczność, iż fizycznego wydania tych samochodów do używania dokonują dealerzy.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż to Wnioskodawca wynajmuje samochody od innych podmiotów gospodarczych (dealeróww.arsztatów) i użytkuje je w swojej działalności gospodarczej, której przedmiotem jest także wynajem samochodów (w sytuacji gdy chodzi o samochód zastępczy na czas naprawy).

Wnioskodawca jest użytkownikiem tychże samochodów na podstawie umowy najmu, podmiotem wynajmującym samochody od osób trzecich.

W przypadku wykorzystywania - na podstawie umowy najmu - do działalności gospodarczej samochodów osobowych lub innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, które następnie oddawane są również w najem, Wnioskodawcy przysługiwałoby prawo do odliczenia całości podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących najem samochodów od osób trzecich, pod warunkiem, że samochody te Wnioskodawca wynajmowałby również na okresy nie krótsze niż 6 miesięcy. Nie ma to jednak miejsca w przedmiotowej sprawie, bowiem samochody zastępcze wynajmowane są jedynie na czas naprawy/serwisowania samochodów Klientów.

Odnosząc się natomiast do stanowiska Wnioskodawcy, iż nie jest on użytkownikiem samochodów, ponieważ użytkownikiem wynajętego samochodu na czas naprawy jest klient, a Wnioskodawca jest tylko jednym z ogniw tej transakcji, a nie użytkownikiem, należy posłużyć się definicją pojęcia "użytkować".

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN pod pojęciem "użytkować" należy rozumieć m.in.:

1.

"korzystać z czegoś, np. budynku, lokalu",

2.

"korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek",

3.

"używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia".

Natomiast zgodnie z art. 252 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) użytkowanie to prawo rzeczowe ograniczone, na które składają się dwa uprawnienia:

1.

prawa do używania rzeczy cudzej,

2.

prawo do pobierania jej pożytków.

Zatem, zgodnie z powyższym, Wnioskodawca jest użytkującym samochody osobowe bowiem: używa cudzej własności, czerpie z niej korzyści (najem) oraz ma obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia. A zatem w oparciu o cyt. art. 86 ust. 7 ww. ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących wynajem samochodów osobowych lub innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, jednakże suma kwot w całym okresie użytkowania tych samochodów dotycząca jednego samochodu nie może przekroczyć kwoty 6.000 zł.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl