IBPP2/443-183/10/RSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2010 r. (data wpływu 26 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca, nabywając w drodze cesji wierzytelności, świadczy względem sprzedającego wierzytelność usługę podlegającą obowiązkowi podatkowemu z tytułu VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 lutego 2010 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek Wnioskodawcy, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca, nabywając w drodze cesji wierzytelności, świadczy względem sprzedającego wierzytelność usługę podlegającą obowiązkowi podatkowemu z tytułu VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność opodatkowaną, podatkiem VAT w zakresie ściągania wierzytelności na zlecenie. W nadchodzącym roku Wnioskodawca dokona nabycia dużego pakietu wierzytelności w drodze cesji od Przedsiębiorcy, dla którego wierzytelności będące przedmiotem cesji są wierzytelnościami własnymi. Przedsiębiorca przeniesie na Wnioskodawcę ww. wierzytelności własne w drodze cesji wraz z wszelkimi przynależnymi prawami. Wnioskodawca je nabędzie i zapłaci Przedsiębiorcy umówioną, cenę w określonym terminie płatności. Między Przedsiębiorcą, a Wnioskodawcą w związku z dokonaną cesją nie wystąpi dalej idące zobowiązanie a w szczególności Wnioskodawca nie będzie świadczyć Przedsiębiorcy żadnych usług. Dlatego też w momencie zawarcia transakcji Wnioskodawca nie otrzyma od zbywcy wynagrodzenia, np. prowizji. Brak będzie w umowie cesji zastrzeżenia cesji zwrotnej. Wnioskodawca już po nabyciu wierzytelności we własnym imieniu i na własny rachunek będzie dokonywać jej windykacji. Zarówno Wnioskodawca, jak i Przedsiębiorca są podatnikami podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, nabywając w drodze cesji wierzytelności, świadczy względem sprzedającego wierzytelność usługę podlegającą obowiązkowi podatkowemu z tytułu VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, nabywając w drodze cesji wierzytelność własną zbywcy, Wnioskodawca dla zbywcy nie świadczy żadnej usługi. Zdaniem Wnioskodawcy, nie można określić opisanej transakcji jako wykonania usługi "uwolnienia" zbywcy od konieczności jej egzekwowania tak jak nie można określić transakcji zbycia towarów nierotujących dla hurtownika jako wykonanie usługi "uwolnienia" zbywcy od konieczności ponoszenia kosztów likwidacji lub magazynowania tych towarów.

Umowa cesji określa jedynie przejęcie przez nabywcę wierzytelności za ustaloną cenę należną zbywcy. Żadna inna usługa i cena za tę usługę nie jest określona umową między stronami. Podobną opinię wyraził WSA we Wrocławiu w wyroku z 3 kwietnia 2007 r. (I SA/Wr 89/07) twierdząc, że świadczenia nabywcy wierzytelności nie mogą być traktowane jako usługi, w rozumieniu ustawy o VAT. Do obowiązku nabywcy należy bowiem zapłata ceny i przejęcie wierzytelności. Zdaniem sądu, w działaniu nabywcy wierzytelności brak jest najistotniejszego elementu, tj. "odpłatności".

Przeciwnie, to on jest zobowiązany do zapłaty świadczenia drugiej strony. Transakcja zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Przedsiębiorcą dotyczyć więc będzie jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, a Wnioskodawca nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność za własne środki finansowe wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. W umowie cesji, cesjonariusz nie zobowiązuje się do działań polegających na ściąganiu długu na rzecz innego podmiotu, zatem podjęcie działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem, istniejący dług będzie ściągany "dla siebie", a nie dla innego podmiotu.

W ocenie Wnioskodawcy w przypadku nabycia wierzytelności "własnej" w drodze cesji wierzytelności po cenie niższej od nominalnej, po stronie Wnioskodawcy nie istnieje obowiązek udokumentowania tej transakcji za pomocą faktury VAT, bowiem taki obowiązek mógłby istnieć jedynie po stronie cedenta, a nie cesjonariusza. Natomiast dla cedenta sprzedaż wierzytelności własnej nie jest świadczeniem usługi, dlatego też nie powstaje u niego obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług, a tym samym obowiązek udokumentowania sprzedaży wierzytelności własnej za pomocą faktury VAT. Taką sprzedaż należy udokumentować notą obciążeniową wystawioną przez cedenta. Jeżeli taka nota nie zostanie wystawioną, to Wnioskodawca w rozliczeniach księgowych może posłużyć się jedynie podpisaną przez strony umową cesji. Jeżeli Wnioskodawca ściąga we własnym imieniu i na własną rzecz nabytą od cedenta wierzytelność, nie jest traktowany jako podatnik zgodnie z przepisem art. 15 ustawy o VAT, tym samym nie ma obowiązku wystawienia faktury VAT lub jakiegokolwiek dokumentu księgowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Kierując się § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa powyżej, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy).

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Jednocześnie w ust. 3 ww. artykułu ustawodawca wskazuje, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu tej ustawy. W przypadku cesji wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności w formie cesji wierzytelności (przelewu wierzytelności) na osobę trzecią najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi. Cesja taka, z punktu widzenia pierwszego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, iż czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

Jednakże, z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży.

Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-gospodarczych. W konsekwencji fakt zakupu wierzytelności w celu odsprzedaży lub wyegzekwowania lub dalszej odsprzedaży, należy zakwalifikować jako usługę na rzecz sprzedawcy wierzytelności własnej. Sprzedawca taki jest w opisanej sytuacji usługobiorcą, gdyż on jest odbiorcą świadczenia ze strony nabywcy wierzytelności, jakim jest uwolnienie go od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzykiem jego nieściągnięcia.

Wobec powyższego umowa przelewu wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż polega na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, która to czynność jako usługa na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu.

Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne jej wykorzystanie dla celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi, nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność opodatkowaną, podatkiem VAT w zakresie ściągania wierzytelności na zlecenie. W nadchodzącym roku Wnioskodawca dokona nabycia dużego pakietu wierzytelności w drodze cesji od Przedsiębiorcy, dla którego wierzytelności będące przedmiotem cesji są wierzytelnościami własnymi. Przedsiębiorca przeniesie na Wnioskodawcę ww. wierzytelności własne w drodze cesji wraz z wszelkimi przynależnymi prawami. Wnioskodawca je nabędzie i zapłaci Przedsiębiorcy umówioną, cenę w określonym terminie płatności. Między Przedsiębiorca, a Wnioskodawcą w związku z dokonaną cesją nie wystąpi dalej idące zobowiązanie a w szczególności Wnioskodawca nie będzie świadczyć Przedsiębiorcy żadnych usług. Dlatego też w momencie zawarcia transakcji Wnioskodawca nie otrzyma od zbywcy wynagrodzenia, np. prowizji. Brak będzie w umowie cesji zastrzeżenia cesji zwrotnej. Wnioskodawca już po nabyciu wierzytelności we własnym imieniu i na własny rachunek będzie dokonywać jej windykacji. Zarówno Wnioskodawca, jak i Przedsiębiorca są podatnikami podatku od towarów i usług.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca dokona zakupu wierzytelności we własnym imieniu i na własny rachunek w celu ich windykacji. W takim przypadku, nabywca wierzytelności (Wnioskodawca) świadczy na rzecz jej zbywcy (Przedsiębiorcy) usługę, w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, iż przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela (Przedsiębiorcy) do majątku nabywcy (Wnioskodawcy) wierzytelności jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez Przedsiębiorcę przysługującego mu prawa własności. Tym samym, sprzedaż własnej wierzytelności na rzecz innego podmiotu gospodarczego nie podlega u zbywcy (Przedsiębiorcy) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy jednak zaznaczyć, iż wyżej wymieniona czynność stanowi, co do zasady, u nabywcy (Wnioskodawcy) wierzytelności usługę wykonywaną na rzecz zbywcy wierzytelności, która podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

W zaistniałej sytuacji, usługę świadczy jedynie nabywca wierzytelności (cesjonariusz), a istota tej usługi polega na uwolnieniu zbywcy wierzytelności od ciężaru jej wyegzekwowania. Fakt, iż sprzedaż wierzytelności własnej po stronie cedenta nie jest usługą, nie oznacza, iż czynność ta nie jest elementem usługi, lecz świadczonej przez inny podmiot - nabywcę wierzytelności. Cedent jest jedynie beneficjentem tej usługi, który poprzez zbycie wierzytelności nie świadczy żadnej usługi

Zatem stanowisko, przedstawione przez Wnioskodawcę, iż nabywając w drodze cesji wierzytelność własną zbywcy, Wnioskodawca dla zbywcy nie świadczy żadnej usługi, należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 cyt. ustawy).

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca dokona nabycia wierzytelności i zapłaci Przedsiębiorcy umówioną, cenę w określonym terminie płatności.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych stanowisko Wnioskodawcy, iż nie istnieje obowiązek udokumentowania tej transakcji za pomocą faktury VAT, bowiem taki obowiązek mógłby istnieć jedynie po stronie cedenta, a nie cesjonariusza, należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca jest traktowany jako podatnik, zgodnie z przepisem art. 15 ustawy o VAT, w sytuacji gdy ściąga we własnym imieniu i na własną rzecz nabytą do cedenta wierzytelność, stwierdzić należy co następuje:

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT).

Powyższa definicja ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Aczkolwiek ustawa nie wyraża tego wprost, przyjąć należy, że działalnością gospodarczą jest w zasadzie tylko ta aktywność, która wykonywana jest zawodowo, w sposób profesjonalny. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Określenie pojęcia "podatnik" ma zasadnicze znaczenie dla zakresu opodatkowania. O ile bowiem wykaz czynności podlegających opodatkowaniu określa zakres przedmiotowy opodatkowania, to określenie pojęcia "podatnik" wskazuje na podmiotowy zakres opodatkowania. W efekcie opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika.

Należy w tym miejscu zauważyć, że obie te cechy powinny zostać spełnione jednocześnie, co oznacza, że w odniesieniu do danej czynności konkretny podmiot powinien występować w charakterze podatnika. Tak więc wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu przez podmiot nie występujący w tym przypadku w charakterze podatnika - nawet jeśli tak w ogóle jest on podatnikiem z innego tytułu - pozostaje poza zakresem opodatkowania. Tak samo wykonanie czynności niepodlegającej opodatkowaniu przez podatnika jest neutralne z punktu widzenia VAT. Co prawda, przepisy ustawy nie wyrażają tego wprost, niemniej z ogólnych reguł konstrukcyjnych podatku w ogólności, w tym również podatku od towarów i usług, wynika konieczność, aby podmiot wykonujący czynność opodatkowaną występował w odniesieniu do niej jako podatnik.

Podatnik to podmiot, który prowadzi działalność gospodarczą, niekoniecznie zaś wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu, w związku z czym podlegałby obowiązkowi podatkowemu. Podatnik w podatku od towarów i usług może podlegać (i zazwyczaj podlega) obowiązkowi podatkowemu, jednakże nie jest to warunkiem koniecznym dla jego statusu.

Taka, a nie inna, konstrukcja "podatnika" jest przede wszystkim związana z faktem, że w prawie wspólnotowym status ten jest pomyślany przede wszystkim jako źródło uprawnień, a dopiero w dalszej kolejności - implikujący obowiązki. Podatnik to przede wszystkim podmiot mający prawo do odliczenia podatku, zaś w dalszej kolejności - podmiot ewentualnie obowiązany do zapłaty podatku.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, iż jeżeli Wnioskodawca ściąga we własnym imieniu i na własną rzecz nabytą od cedenta wierzytelność, nie jest traktowany jako podatnik zgodnie z przepisem art. 15 ustawy o VAT, tym samym nie ma obowiązku wystawienia faktury VAT lub jakiegokolwiek dokumentu księgowego, należało uznać za nieprawidłowe.

Należy w tym miejscu również zauważyć, iż bez wpływu na rozstrzygniecie przedmiotowej sprawy jest powołany w przedmiotowym wniosku wyrok WSA we Wrocławiu z 3 kwietnia 2007 r. o sygn. akt I SA/Wr 89/07. Zauważa się, iż wyrok ten zapadł w indywidualnej sprawie i nie stanowi on źródła powszechnie obowiązujących przepisów prawa i wiąże strony tylko w indywidualnej sprawie, w związku z którą został wydany.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy stwierdzić, iż obowiązki podatkowe zbywcy (Przedsiębiorcy), w szczególności dotyczące dokumentowania przez niego zbycia wierzytelności, nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej Wnioskowanej przez nabywcę, gdyż nie dotyczą jego sprawy indywidualnej - obowiązki podatkowe zbywcy stanowią sprawę indywidualną zbywcy - w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - nie stanowią natomiast sprawy indywidualnej nabywcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.