IBPP2/443-149/11/JJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2010 r. (data wpływu 3 listopada 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 stycznia 2011 r. (data wpływu 27 stycznia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania przy nabyciu wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 3 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania przy nabyciu wierzytelności.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 stycznia 2011 r. (data wpływu 27 stycznia 2011 r.), będącym odpowiedzią na telefoniczne wezwanie tut. organu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Po zapłaceniu przez Wnioskodawcę w ustalonym umownie terminie płatności określonej w umowie ceny (która jest niższa aniżeli wartość wierzytelności) Wnioskodawca wystawił fakturę VAT wskazując na niej nabycie wierzytelności jako czynność zwolnioną od podatku VAT a faktura opiewa na kwotę różnicy pomiędzy nominalną wartością wierzytelności a kwotą ceny wierzytelności.

W piśmie z dnia 27 stycznia 2011 r. Wnioskodawca poinformował, że:

a ponadto wskazał, iż cyt. "w poz. 54 pkt 3 zmianie ulegnie treść z "w powyższych dwóch sytuacjach podstawę opodatkowania przy nabyciu" na "w sytuacji opisanej w poz. 54 pkt 1 podstawę opodatkowania przy nabyciu".

Należy w tym miejscu zauważyć, iż treść pkt 3 wskazanego wyżej opisu sprawy uwzględnia zmiany dokonane przez Wnioskodawcę w ww. piśmie a dnia 27 stycznia 2011 r.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie (oznaczone we wniosku jako nr 3):

Co stanowi podstawę opodatkowania przy nabyciu wierzytelności.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Odnośnie podstawy opodatkowania Wnioskodawca uważa, iż zgodnie z przepisami, jest nią obrót. Przy nabyciu wierzytelności za cenę niższą od jej wartości nominalnej podstawą opodatkowania jest różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną, którą nabywca zapłacił wierzycielowi pierwotnemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 31 grudnia 2010 r., gdyż zarówno we wniosku z dnia 26 października 2010 r. jak też w ww. piśmie z dnia 27 stycznia 2011 r. Wnioskodawca wskazał, że wniosek w tej części dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również między innymi przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Jednocześnie w ust. 3 ww. artykułu ustawodawca wskazuje, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5.

Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jedną z istotniejszych zasad prawa zobowiązań jest ta, w myśl której, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia - niezależnie od faktu poniesionej szkody i okoliczności, następstwem których było opóźnienie w płatności. Odsetki takie określane są mianem odsetek ustawowych.

Drugim rodzajem odsetek są odsetki umowne, które są wynikiem negocjacji zainteresowanych stron i mogą być niższe lub wyższe niż odsetki ustawowe.

Obok odsetek ustawowych i umownych funkcjonuje trzecia kategoria odsetek - odsetki naliczane na podstawie ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. Nr 139, poz. 1323 z późn. zm.).

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca na podstawie zawartej z innym podmiotem (podatnikiem podatku VAT) umowy przelewu wierzytelności nabył wierzytelność w stosunku do innego podmiotu gospodarczego. Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej nie zajmuje się profesjonalnie obrotem wierzytelnościami, pośrednictwem finansowym, ściąganiem długów czy też faktoringiem. Zawarta przez niego ww. umowa cesji stanowi czynność incydentalną. Po zapłaceniu przez Wnioskodawcę w ustalonym umownie terminie płatności określonej w umowie ceny (która jest niższa aniżeli wartość wierzytelności) Wnioskodawca wystawił fakturę VAT wskazując na niej nabycie wierzytelności jako czynność zwolnioną od podatku VAT a faktura opiewa na kwotę różnicy pomiędzy nominalną wartością wierzytelności a kwotą ceny wierzytelności. Zdaniem Wnioskodawcy, podstawę opodatkowania przy nabyciu wierzytelności, stanowić będzie różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a jej ceną nabycia pomniejszona o podatek. Z kolei na wartość nominalną wierzytelności składają się następujące wartości: kwota główna wierzytelności, odsetki od należności głównej oraz koszty sądowe.

W świetle powyższego, podstawą opodatkowania opisanej w zapytaniu czynności polegającej na nabyciu wierzytelności jest dyskonto, czyli różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością, którą Wnioskodawca (cesjonariusz) zapłaci wierzycielowi pierwotnemu (cedentowi), pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Należy zauważyć, iż w przypadku, gdy dochodzi do zawarcia umowy na przelew wierzytelności, na wartość której składają się również naliczone przez cedenta odsetki oraz koszty sądowe, powiększają one podstawę opodatkowania.

Natomiast odsetki, które egzekwuje sam Wnioskodawca (Cesjonariusz) i które na moment zawarcia umowy o przelewie wierzytelności nie stanowiły składnika ceny nabytej wierzytelności, nie zwiększają podstawy opodatkowania, gdyż nie stanowiły wynagrodzenia dla cedenta.

Zatem stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę, iż przy nabyciu wierzytelności za cenę niższą od jej wartości nominalnej podstawą opodatkowania jest różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną zakupu, należy uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie w zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 3. Ocena stanowiska Wnioskodawcy odnoszącego się do pytań oznaczonych we wniosku jako nr 1 i 2 będzie przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Zauważa się, iż analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawidłowości sporządzenia umów cywilnoprawnych. Jest to bowiem sytuacja, która ze swej strony wymaga przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i przeanalizowania dokumentacji podatnika.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, tj. stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.