IBPP2/443-1273/12/WN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2012 r. (data wpływu 24 grudnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 marca 2013 r. (data wpływu 7 marca 2013 r.) oraz pismem z dnia 19 marca 2013 r. (data wpływu 20 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wynagrodzenia otrzymywanego z tytułu świadczonych usług pośrednictwa - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 grudnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 1 marca 2013 r. (data wpływu 7 marca 2013 r.) oraz pismem z dnia 19 marca 2013 r. (data wpływu 20 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wynagrodzenia otrzymywanego z tytułu świadczonych usług pośrednictwa.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Działalność, którą Wnioskodawca chce rozpocząć na początku 2013 r. ma polegać na budowaniu sieci społeczności zakupowej (System R.), w której to sieci będą uczestniczyć osoby fizyczne jako uczestnicy Systemu R. oraz firmy jako partnerzy Systemu R., czyli będą trzy strony.

Partnerzy będą posiadać kartę R. oraz pełny dostęp do systemu rejestrując się na stronie internetowej, a także podpisując umowę z firmą R. w ramach programu lojalnościowego.

Partnerem może być każda osoba fizyczna lub prawna, prowadząca działalność gospodarczą, np. sklep, salon fryzjerski itp.

Uczestnik (osoba fizyczna, klient) posiadający kartę R. kupuje u partnera towar, dostaje rabat w wysokości np. 10%, ale za towar płaci całość, a partner również całość towaru nabija na kasę fiskalną, natomiast te 10% przekazuje do firmy R., z czego 1% R. pobiera za pośrednictwo finansowe, a 9% przekazywane jest na indywidualne konto uczestnika. Środki zgromadzone na tym koncie uczestnik może wykorzystać do woli, również żądać przelewu na osobisty rachunek bankowy.

Dodatkowo w piśmie uzupełniającym z dnia 1 marca 2013 r. Wnioskodawca dodał, iż dane teleadresowe i profil działalności sklepów (Partnerów) na platformie internetowej Wnioskodawcy, będą zamieszczane w celach informacyjnych, a uczestnik systemu będzie brał udział w programie lojalnościowym i otrzymywał rabaty (gromadzone na jego koncie w programie partnerskim R.), dokonując zakupów w sklepach stacjonarnych partnerów, a nie przez Internet.

W przyszłości Wnioskodawca chce poszerzyć ofertę o uczestnictwo w systemie sklepów internetowych. Wówczas jednak uczestnik będzie mógł zakupić u partnera towary, jedynie logując się na stronę Wnioskodawcy, a bezpośrednia sprzedaż wysyłkowa nastąpi pomiędzy partnerem a uczestnikiem. W takim wypadku Wnioskodawca będzie jedynie pośredniczył w gromadzeniu środków na kontach rabatowych, nie będzie miał nic wspólnego ze sprzedażą i dostarczaniem produktu od partnera do uczestnika.

Dodatkową działalnością Wnioskodawcy będzie sprzedaż internetowa własnych produktów, więc Wnioskodawca będzie wtedy partnerem sam dla siebie w swoim własnym programie.

Ponadto Wnioskodawca dodał, iż firma R. 1% z rabatu (udzielonego Uczestnikowi), otrzymuje od Partnera, czyli firmy, z którą podpisuje umowę w ramach programu lojalnościowego. Firma R. nie otrzymuje żadnych pieniędzy od Uczestnika, gdyż nie wpłaca on żadnych pieniędzy do firmy, jedynie dostaje rabat od partnerów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy niezbędne będzie wystawienie faktury VAT za pośrednictwo finansowe, jeśli tak, to na całe 10%, czy tylko na 1%, gdyż ten 1% jest faktycznym przychodem Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma potrzeby, aby firma R. wystawiała partnerowi fakturę za pośrednictwo finansowe, gdyż do zapłaty obliguje umowa zawarta pomiędzy stronami w ramach programu lojalnościowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy art. 5 i art. 8 cyt. ustawy, wskazać należy, iż każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi. Usługa, to transakcja gospodarcza, co oznacza, iż stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. By uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi zatem istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do art. 29 ust. 4 ww. ustawy, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, faktury VAT są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

W myśl powyższego, w art. 106 ust. 8 ustawy o VAT, ustawodawca zawarł delegację dla Ministra Finansów do określenia zasad wystawiania i przechowywania faktur. Minister Finansów wykonując wskazaną delegację, dnia 28 marca 2011 r. wydał rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca chce rozpocząć działalność polegającą na budowaniu sieci społeczności zakupowej (System R.), w której będą uczestniczyć osoby fizyczne jako uczestnicy Systemu R. oraz firmy jako partnerzy Systemu R. Partnerzy będą posiadać kartę R. oraz pełny dostęp do systemu rejestrując się na stronie internetowej, a także podpisując umowę z firmą R. w ramach programu lojalnościowego. Uczestnik (osoba fizyczna, klient) posiadający kartę R. kupując u partnera towar, otrzyma rabat w wysokości np. 10%, ale za towar zapłaci całość. Partner wartości towaru w całości zaewidencjonuje na kasie fiskalnej, natomiast 10% wartości towaru, przekaże do firmy R., z czego 1% Wnioskodawca pobiera za pośrednictwo, a 9% przekaże na indywidualne konto uczestnika.

Wnioskodawca dodał, iż dane teleadresowe i profil działalności sklepów (Partnerów) na platformie internetowej Wnioskodawcy, będą zamieszczane w celach informacyjnych, a uczestnik systemu będzie brał udział w programie lojalnościowym i otrzymywał rabaty (gromadzone na jego koncie w programie partnerskim R.), dokonując zakupów w sklepach stacjonarnych partnerów, a nie przez Internet.

W przyszłości Wnioskodawca chce poszerzyć ofertę o uczestnictwo w systemie sklepów internetowych. Wówczas jednak uczestnik będzie mógł zakupić u partnera towary, jedynie logując się na stronę Wnioskodawcy, a bezpośrednia sprzedaż wysyłkowa nastąpi pomiędzy partnerem a uczestnikiem. W takim wypadku Wnioskodawca będzie jedynie pośredniczył w gromadzeniu środków na kontach rabatowych, nie będzie miał nic wspólnego ze sprzedażą i dostarczaniem produktu od partnera do uczestnika.

Dodatkowa działalnością Wnioskodawcy będzie sprzedaż internetowa własnych produktów, więc Wnioskodawca będzie wtedy partnerem sam dla siebie w swoim własnym programie.

Ponadto Wnioskodawca dodał, iż firma R.1% z rabatu (udzielonego Uczestnikowi), otrzymuje od Partnera, czyli firmy, z którą podpisuje umowę w ramach programu lojalnościowego. Firma R. nie otrzymuje żadnych pieniędzy od Uczestnika, gdyż nie wpłaca on żadnych pieniędzy do firmy, jedynie dostaje rabat od partnerów.

Jak wynika z powyższego Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie za usługę polegającą na udostępnieniu własnej strony internetowej, za pośrednictwem której Uczestnicy skorzystają z zakupu towarów bądź usług oferowanych przez Partnerów. Zatem usługa świadczona przez Wnioskodawcę polega na pośrednictwie kupna-sprzedaży na szczeblu Uczestnik-Partner. Na podstawie ustaleń zawartych w umowach Wnioskodawca otrzyma prowizję procentową obliczoną na podstawie wartości zakupionego przez Uczestnika towaru bądź usługi. Należy zatem przyjąć, że prowizja ta stanowi wynagrodzeniem za świadczoną usługę mającą przyczynić się do zwiększenia sprzedaży towarów lub usług danego dostawcy - Partnera. Wypłacane przez Partnerów wynagrodzenie jest wynikiem pewnych zachowań Wnioskodawcy. W tej sytuacji mamy do czynienia z odpłatnym, świadczeniem usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednocześnie należy zauważyć, iż opisane w opisie zdarzenia przyszłego czynności świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Partnerów umowy nie stanowią usług pośrednictwa finansowego.

Usługami finansowymi są jedynie usługi wymienione w art. 43 ust. 1 ustawy o VAT, które korzystają ze zwolnienia od podatku i są nimi:

* usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (pkt 38);

* usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (pkt 39);

* usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług (pkt 40);

* usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622 i Nr 131, poz. 763), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie (pkt 41).

Odnosząc zatem obowiązujący stan prawny do zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż Wnioskodawca winien wystawić fakturę VAT, dokumentującą otrzymane od Partnera, czyli firmy, z którą podpisuje umowę w ramach programu lojalnościowego, wynagrodzenie za świadczone usługi pośrednictwa, w wysokości 1% od wartości zakupionego przez Uczestnika towaru bądź usługi, z zastosowaniem właściwej stawki podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.