IBPP2/443-1220/12/IK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2012 r. (data wpływu 5 grudnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 lutego 2013 r. (data wpływu 14 lutego 2013 r.) oraz pismem z dnia 27 stycznia 2013 r. (data wpływu 5 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania oraz uznania kwoty podatku VAT (naliczonego przez Spółkę w ramach importu usług) za naliczony podatek VAT w całości podlegający odliczeniu - jest prawidłowe.

W dniu 5 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania oraz uznania kwoty podatku VAT (naliczonego przez Spółkę w ramach importu usług) za naliczony podatek VAT w całości podlegający odliczeniu.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 lutego 2013 r. (data wpływu 14 lutego 2013 r.) oraz pismem z dnia 27 stycznia 2013 r. (data wpływu 5 marca 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 22 lutego 2013 r. znak: IBPP2/443-1220/12/IK.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

A.Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ("Spółka") jest producentem produktów płaskich ze stali nierdzewnej. Spółka prowadzi sprzedaż szerokiego asortymentu produktów na rzecz polskich i zagranicznych klientów. Spółka realizuje jedynie dostawy podlegające podatkowi od towarów i usług. W chwili obecnej Spółka rozważa przystąpienie do transakcji sekurytyzacyjnej z E., francuską instytucją kredytową, zarejestrowaną dla celów podatku VAT we Francji ("Kupujący"). Działalność gospodarcza Kupującego obejmuje głównie sekurytyzację wierzytelności wynikających z transakcji handlowych. Jednym z elementów transakcji sekurytyzacyjnej będzie sprzedaż wierzytelności, dokonana przez Spółkę na rzecz Kupującego. Kupujący nie jest podmiotem powiązanym ze Sprzedającym.

W ramach rozważanej transakcji. Spółka będzie dokonywała na rzecz Kupującego sprzedaży, dwa razy w miesiącu, bieżących i przyszłych wierzytelności wynikających z transakcji handlowych zawieranych w ramach jej działalności gospodarczej. Sprzedaż będzie podlegała prawu francuskiemu, zgodnie z którym sprzedaż uważana jest za "właściwą sprzedaż wierzytelności" i nie będzie dotyczyła wszystkich wierzytelności Spółki, a jedynie tych, które spełniają warunki uzgodnione pomiędzy stronami. Spółka dokona sprzedaży wierzytelności zarówno względem klientów polskich jak i zagranicznych. W wyniku nabycia wierzytelności Kupujący uzyska pełną i wyłączną kontrolę nad nabytymi wierzytelnościami. Ryzyko braku spłaty wierzytelności przez dłużników zostanie przeniesione na Kupującego, który wykupi ubezpieczenie, obejmujące takie ryzyko. Sprzedający nie będzie ponosił odpowiedzialności solidarnej za spłatę wierzytelności przez dłużników.

Spółka i Kupujący zawrą, wraz z innymi podmiotami z grupy A., ogólną umowę ramową ("Umowa Ogólna"), w której zostaną określone ogólne warunki nabycia wierzytelności, oraz francuską umowę nabycia wierzytelności ("Umowa Szczegółowa"), w której zostaną określone szczegółowe warunki nabycia wierzytelności. Umowa Ogólna i Umowa Szczegółowa będą również przewidywały sprzedaż na rzecz Kupującego wierzytelności wynikających z transakcji handlowych przeprowadzonych przez inne podmioty z grupy A. (posiadające siedziby w Polsce lub za granicą), na warunkach takich samych lub podobnych do warunków mających zastosowanie do sprzedaży wierzytelności Spółki na rzecz Kupującego.

Kupujący zleci Spółce monitorowanie i windykację kwot wynikających z wierzytelności sprzedanych Kupującemu przez Spółkę. Spółka, działając w charakterze agenta, będzie przyjmować płatności wierzytelności dokonane przez dłużników. Wszystkie kwoty odnoszące się do przedmiotowych wierzytelności zostaną wpłacone na jeden lub kilka rachunków utworzonych w powyższym celu. Dla zabezpieczenia prawa Kupującego do tych kwot, na rachunkach ustanowiony zostanie zastaw na rzecz Kupującego.

Jako że transakcja sekurytyzacyjna będzie obejmowała kilka podmiotów z grupy A., które dokonają sprzedaży wierzytelności na rzecz Kupującego, w transakcję sekurytyzacyjną zaangażowana będzie również A. SNC spółka utworzona i zarejestrowana we Francji, lub inna spółka, również należąca do grupy A., która będzie pełniła funkcję jednostki centralizującej w odniesieniu do wszystkich sprzedających ("Jednostka Centralizująca"). Jednostka Centralizująca będzie działała w imieniu każdego ze sprzedających i w tym zakresie będzie (i) przyjmowała wszelkie płatności należne od Kupującego na rzecz dowolnego sprzedającego, (ii) dokonywała płatności wszelkich kwot należnych od dowolnego sprzedającego na rzecz Kupującego, (iii) negocjowała wszelkie kwestie związane z transakcją sekurytyzacyjną z Kupującym i innymi podmiotami oraz (iv) przekazywała lub przyjmowała wszelkie raporty i inne dokumenty dotyczące sprzedaży i obsługi wierzytelności, które sprzedający muszą przekazać lub otrzymać. O ile Umowa Ogólna nie będzie zawierała odmiennych postanowień, płatność i wypłata kwot, o których mowa powyżej, będą dokonywane za pomocą jednego rachunku bieżącego.

Cena zakupu wierzytelności będzie równa należnej kwocie wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto ("Dyskonto"), stanowiące wynagrodzenie Kupującego z tytułu świadczenia złożonych usług finansowych w ramach transakcji sekurytyzacyjnej, zapewniającej odpowiednie finansowanie działalności gospodarczej Spółki. Dyskonto zostanie wyrażone procentowo i obliczone na podstawie różnych wskaźników i wzorów, uzgodnionych pomiędzy stronami. Przykładowo, jedną z podstaw obliczenia Dyskonta będą koszty poniesione przez Kupującego w związku z zarządzaniem wierzytelnościami oraz koszty ubezpieczenia, obejmującego brak spłaty i niewypłacalność dłużników. Kupujący uiści cenę kupna, określoną w taki sposób, bez względu na to, czy klient dokona spłaty kwot wynikających z wierzytelności. Kupujący zrefinansuje zakup wierzytelności od sprzedających depozytem otrzymanym od C. Bank. Wierzytelności zrefinansowane depozytem zostaną sprzedane francuskiemu funduszowi sekurytyzacyjnemu, który wyemituje papiery wartościowe, które staną się przedmiotem obrotu na giełdzie. Ani Kupujący ani Jednostka Centralizująca nie posiadają siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Wnioskodawca (Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Nabyte przedmiotowe usługi, których dotyczy złożony przez Spółkę wniosek o interpretację, wykorzystywane są przez Spółkę wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych pozytywną stawką podatku od towarów i usług, tj. nie są wykorzystywane do czynności zwolnionych z tego podatku.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie (oznaczone we wniosku jako "b"):

Czy Spółka będzie podlegała obowiązkowi rozliczania podatku VAT należnego z tytułu usług świadczonych przez Kupującego (w którym to przypadku podstawą opodatkowania byłoby Dyskonto) i jednocześnie będzie uprawniona do odliczania naliczonego podatku od tych usług, w kwocie równej należnemu podatkowi VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

W opinii Spółki, Spółka będzie miała prawo odliczenia tej kwoty podatku jako podatek naliczony. Podstawę opodatkowania powinna stanowić wartość Dyskonta, stanowiącego wynagrodzenie Kupującego.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 4 Ustawy o podatku od towarów i usług, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca. Jednakże, zgodnie z art. 29 ust. 17 Ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania w imporcie usług jest kwota, którą usługobiorca jest obowiązany zapłacić.

Zgodnie z treścią powyższych postanowień, usługi świadczone przez Kupującego na rzecz Spółki powinny zostać uznane za usługi finansowe podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, zaś Spółka będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT od tych usług zgodnie z mechanizmem samonaliczania podatku. Podstawą opodatkowania powinno być Dyskonto.

W związku z powyższym, Spółka będzie zobowiązana do wykazania kwoty podatku należnego od usług świadczonych przez Kupującego oraz, jednocześnie, będzie miała prawo do wykazania kwoty podatku naliczonego, równej kwocie podatku należnego.

Powyższa opinia znajduje potwierdzenie, między innymi, w indywidualnych interpretacjach podatkowych z dnia 10 maja 2012 r., wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach o numerach IBPP2/443-423/12/ICz oraz IBPP2/443-127/12/ICz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, w kwestiach objętych pytaniem oznaczonym we wniosku jako "b", uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, iż w interpretacji z dnia 5 marca 2013 r., znak: IBPP2/443-190/13/IK rozstrzygnięto, iż w opisanym zdarzeniu przyszłym usługi związane z nabyciem wierzytelności na podstawie Umowy świadczone na rzecz Wnioskodawcy będą podlegały opodatkowaniu na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, przez import usług, rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 3, przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, również osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, zarejestrowana jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97.

Zatem w świetle powyższych uregulowań i rozstrzygnięcia jakie zapadło w interpretacji indywidualnej z dnia 5 marca 2013 r. znak: IBPP2/443-190/13/IK, usługi związane z nabyciem wierzytelności na podstawie Umowy będą świadczone przez E. (nie posiadającą ani siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski) na rzecz Wnioskodawcy.

W związku z tym, usługi te należy uznać za usługi podlegające opodatkowaniu w Polsce. Jednocześnie to Wnioskodawca, jako nabywca przedmiotowych usług, będzie występował w charakterze podatnika, który jest obowiązany do rozliczania podatku VAT od nabywanych usług poprzez rozpoznanie tzw. importu usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W myśl z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 tej ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Stosownie do art. 43 ust. 15 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Zatem usługi dotyczące długów, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. Jednakże w odniesieniu do usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy, tj. m.in. w odniesieniu do usług ściągania długów, w tym factoringu, nie stosuje się zwolnienia od podatku.

Należy zauważyć, iż wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., Państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności.

Natomiast istota rozróżnienia usług obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz factoringu sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów.

Usługę polegającą na nabyciu wierzytelności od innych podmiotów w drodze umowy sprzedaży wierzytelności (cesji) i uwolnieniu ich od obowiązku egzekwowania tych wierzytelności potraktować należy jako usługę ściągania długów, która została wyłączona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem czynność polegająca na nabyciu wierzytelności od innych podmiotów za wynagrodzeniem, spowoduje niewątpliwie "uwolnienie" tych podmiotów od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Zatem ww. usługi, o których mowa we wniosku, stanowią czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Wobec powyższego transakcja ta nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku.

Natomiast zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż w przypadku transakcji nabywania wierzytelności, za obrót dla celów VAT należy uznać różnicę pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością zapłaconą wierzycielowi czyli dyskonto. Różnica ta stanowi bowiem wynagrodzenie za wykonanie usługi.

Zatem w świetle wyżej cyt. art. 29 ustawy, podstawą opodatkowania czynności nabycia wierzytelności, będzie kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku, czyli dyskonto tj. różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością zapłaconą za przejęcie wierzytelności, pomniejszona o wartość podatku VAT.

Przechodząc do kwestii prawa do odliczenia, wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, kwota podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lub 8 podatnikiem jest ich usługobiorca.

Mając na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego.

Z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług a prowadzoną działalnością. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przypadku nabycia usług, dla których zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, w celu rozliczenia takiej transakcji należy wystawić fakturę wewnętrzną zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy o VAT, który stanowi, że w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, mogą być wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne mogą być również wystawiane dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Nabyte przedmiotowe usługi, których dotyczy złożony wniosek o interpretację, wykorzystywane są przez Spółkę wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych pozytywną stawką podatku od towarów i usług, tj. nie są wykorzystywane do czynności zwolnionych z tego podatku.

Jak już wskazano, dla określenia prawa do odliczenia podatku naliczonego, istotny jest zamiar z jakim dokonywany jest zakup usługi, a w przedmiotowej sprawie usługa wykupu wierzytelności została nabyta przez Wnioskodawcę w celu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, z uwagi na spełnienie podstawowej pozytywnej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych, Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wewnętrznych dokumentujących nabycie usług związanych ze sprzedażą wierzytelności.

Wobec powyższego Spółka będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT od przedmiotowych usług. Podstawą opodatkowania będzie dyskonto. Spółka będzie zobowiązana do wykazania kwoty podatku należnego od usług świadczonych przez Kupującego oraz jednocześnie, będzie miała prawo do wykazania kwoty podatku naliczonego, równej kwocie podatku należnego.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Dodatkowo wskazać należy, że ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w kwestiach objętych pytaniem oznaczonym we wniosku jako "a", jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.