IBPP2/443-1220/11/ICz

Na podstawie 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2011 r. (data wpływu 16 listopada 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 lutego 2012 r. (data wpływu 16 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności związanych z obrotem wekslowym jest:

* prawidłowe - w części stosowania zwolnienia od podatku oraz podstawy opodatkowania,

* nieprawidłowe - w części powstania obowiązku podatkowego.

W dniu 16 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności związanych z obrotem wekslowym. W dniu 16 lutego 2012 r. wpłynęło do tut. organu, jako uzupełnienie do ww. wniosku, pismo Wnioskodawczyni z dnia 13 lutego 2012 r., będące odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 2 lutego 2012 r. znak: IBPP2/443-1220/11/ICz, IBPP2/443-42/12/ICz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawczyni między innymi zajmuje się obrotem wekslowym, w ramach którego nabywa głównie od osób fizycznych nieprowadzących działalności weksle wystawione przez te osoby. Z reguły Wnioskodawczyni kupuje od jednej osoby (wystawcy) kilka lub kilkanaście weksli za łączną cenę, która jest niższa od łącznej wartości nominalnej sprzedawanych weksli. W zawieranym porozumieniu wekslowym nie jest wyszczególniona w żaden sposób cena za poszczególne weksle. Weksle następnie są przedstawiane stopniowo wystawcy do wykupu za cenę nominalną zgodnie z porozumieniem wekslowym zawartym pomiędzy Wnioskodawczynią a wystawcą weksla. Porozumienie wekslowe może zawierać postanowienia, zgodnie z którymi przy spełnieniu określonych warunków jeden lub kilka weksli nie będzie podlegało przedstawieniu do wykupu. Często jednak zdarza się, że mimo przedstawienia weksli do wykupu, wystawcy weksli zaprzestają dokonywania jakichkolwiek płatności.

Nabyte uprzednio weksle są przedstawiane do wykupu przez Wnioskodawczynię w imieniu i na własny rachunek. Z racji posiadania weksli Wnioskodawczyni jest wyłącznym wierzycielem z weksli. Wnioskodawczyni dokonywała opisanych wyżej czynności zarówno przed końcem 2010 r. jak i po tej dacie oraz zamierza ich dokonywać również w przyszłości.

W piśmie uzupełniającym z dnia 13 lutego 2012 r. Wnioskodawczyni doprecyzowała opis zdarzenia przyszłego i wskazała, iż nie wykonuje na niczyją rzecz usług ściągania długów i nie świadczy też usług factoringowych. W opisanych przez Wnioskodawczynię czynnościach trudno zdaniem Wnioskodawczyni mówić o wynagrodzeniu. W szczególności wystawcy weksla nie płacą żadnego wynagrodzenia Wnioskodawczyni w momencie wystawienia weksla. Dłużnicy wekslowi (a jednocześnie wystawcy weksli) są zobowiązani do zapłaty na rzecz Wnioskodawczyni przyrzeczonej kwoty (kwot) pieniężnych w terminach wskazanych w porozumieniach wekslowych. W przypadku, gdy wszystkie weksle zostaną wykupione w terminie, wówczas Wnioskodawczyni osiągnie na całej operacji zysk stanowiący różnicę pomiędzy kwotą wydatkowaną na zakup wszystkich weksli a sumą kwot wręczonych Wnioskodawczyni tytułem wykupu weksli.

W zawieranym porozumieniu wekslowym zostają wskazane terminy wykupu poszczególnych weksli przez dłużników wekslowych. Pomiędzy datami wykupu kolejnych weksli z reguły jest różnica wynosząca około kilku tygodni.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Stanowisko Wnioskodawczyni:

Z dniem 1 stycznia 2011 r. uchylony został załącznik nr 4 do ustawy, natomiast dodany został art. 43 ust. 1 pkt 40, zgodnie z którym zwalnia się z podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Zdaniem Wnioskodawczyni dokonywane przez nią czynności objęte są zakresem zastosowania powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, a w konsekwencji świadczone przez niego usługi podlegają w obecnym stanie prawnym zwolnieniu z VAT.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży usług, tj. kwota wynagrodzenia za dokonywane usługi. Należy zauważyć, iż w przypadku działalności Wnioskodawczyni kwoty otrzymywane w wyniku wykupu weksli przez ich wystawców nie stanowią w całości wynagrodzenia Wnioskodawczyni, bowiem de facto stanowią do pewnego momentu niejako zwrot środków wydanych przez Wnioskodawczynię na nabycie weksli.

Zdaniem Wnioskodawczyni zatem obrotem w przypadku świadczonych przez nią usług jest nadwyżka łącznie wpłaconych tytułem wykupu weksli kwot nad kwotą wydaną przez Wnioskodawcę na nabycie weksli. Wnioskodawca uważa, iż nie ma żadnych podstaw aby w kwocie zapłaconej przy wykupie pojedynczego weksla wyodrębniać quasi zwrot kapitału oraz część odpowiadającą wynagrodzeniu (obrót). Powyższe potęguje dodatkowo okoliczność, że zapłata za wszystkie weksle jest wysoce niepewna, nie można zatem z góry obliczyć w jakich proporcjach zapłata za pojedynczy weksel pokrywa kwotę wydatkowaną uprzednio przez Wnioskodawczynię, a jaką wynagrodzenie Wnioskodawczyni.

Biorąc pod uwagę argumentacją przedstawioną wyżej, w ocenie Wnioskodawczyni obowiązek podatkowy z tytułu świadczonych przez nią usług powstaje w miarę jak możliwe jest zidentyfikowanie i kwantyfikowanie obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, tj. z chwilą, gdy kwoty płacone w wyniku przedstawienia weksli do wykupu przekraczają łącznie kwotę wydatkowaną na nabycie weksli.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* prawidłowe - w części stosowania zwolnienia od podatku oraz podstawy opodatkowania,

* nieprawidłowe - w części powstania obowiązku podatkowego.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 5a ustawy o VAT - obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. - towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W przepisie art. 8 ust. 1 ustawy zdefiniowano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem "usługi" w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji jest uznawane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania usługi. Wynagrodzenie musi być należne za jej wykonanie.

Kwestią "odpłatności" zajmował się wielokrotnie w swoim orzecznictwie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. w sprawach: C-16/93, C-213/99, C-404/99) podkreślając, iż o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami. Związek, o którym mowa musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za to świadczenie.

Na podstawie art. 19 ust. 1 ww. ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19 ust. 4 cyt. ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Zgodnie z art. 19 ust. 5 przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi.

W myśl art. 19 ust. 11 ustawy o VAT, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 29 ust. 1, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r., stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119, oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1, wprowadzonego do ustawy art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), zmienionego, w zakresie zdania wstępnego, art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchyliły załącznik Nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku i przenoszą uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy.

Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku Nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych, określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Zasadniczym powodem odejścia od stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. L Nr 347, str. 1 z późn. zm.).

Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku dodanie do art. 43 ust. 1 ustawy punktu 40 oraz ust. 13, regulujących zwolnienia od podatku działalności związanej z transakcjami finansowymi.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Natomiast zgodnie z ust. 13 powołanego artykułu, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Z kolei w myśl art. 43 ust. 15 ww. ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, podatnikiem VAT czynnym, zajmującą się między innymi obrotem wekslowym, w ramach którego nabywa głównie od osób fizycznych nieprowadzących działalności weksle wystawione przez te osoby. Z reguły kupuje od jednej osoby (wystawcy) kilka lub kilkanaście weksli za łączną cenę, która jest niższa od łącznej wartości nominalnej sprzedawanych weksli. W zawieranym porozumieniu wekslowym nie jest wyszczególniona w żaden sposób cena za poszczególne weksle. Weksle następnie są przedstawiane stopniowo wystawcy do wykupu za cenę nominalną zgodnie z porozumieniem wekslowym zawartym pomiędzy Wnioskodawczynią a wystawcą weksla. Porozumienie wekslowe może zawierać postanowienia, zgodnie z którymi przy spełnieniu określonych warunków jeden lub kilka weksli nie będzie podlegało przedstawieniu do wykupu. Często jednak zdarza się, że mimo przedstawienia weksli do wykupu, wystawcy weksli zaprzestają dokonywania jakichkolwiek płatności.

Nabyte uprzednio weksle są przedstawiane do wykupu przez Wnioskodawczynię w imieniu i na własny rachunek. Z racji posiadania weksli Wnioskodawczyni jest wyłącznym wierzycielem z weksli. Wnioskodawczyni nie wykonuje na niczyją rzecz usług ściągania długów i nie świadczy też usług factoringowych. W opisanych przez Wnioskodawczynię czynnościach trudno mówić o wynagrodzeniu. W szczególności wystawcy weksla nie płacą żadnego wynagrodzenia Wnioskodawczyni w momencie wystawienia weksla. Dłużnicy wekslowi (a jednocześnie wystawcy weksli) są zobowiązani do zapłaty na rzecz Wnioskodawczyni przyrzeczonej kwoty (kwot) pieniężnych w terminach wskazanych w porozumieniach wekslowych. W przypadku, gdy wszystkie weksle zostaną wykupione w terminie, wówczas Wnioskodawczyni osiągnie na całej operacji zysk stanowiący różnicę pomiędzy kwotą wydatkowaną na zakup wszystkich weksli a sumą kwot wręczonych Wnioskodawcy tytułem wykupu weksli. W zawieranym porozumieniu wekslowym zostają wskazane terminy wykupu poszczególnych weksli przez dłużników wekslowych. Pomiędzy datami wykupu kolejnych weksli z reguły jest różnica wynosząca około kliku tygodni. Wnioskodawczyni dokonywała opisanych wyżej czynności zarówno przed końcem 2010 r. jak i po tej dacie oraz zamierza ich dokonywać również w przyszłości.

Z opisu sprawy wynika, iż przedmiotem opodatkowania jest obrót papierami wartościowymi (tekst jedn.: wekslami).

Weksel emitowany, na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 z późn. zm.), jest papierem wartościowym, którego funkcją jest uregulowanie lub zabezpieczenie zobowiązania pieniężnego. Weksel wystawiony przez nabywcę towaru lub usługi na rzecz sprzedawcy w związku z istnieniem zobowiązania pieniężnego z tytułu dokonanej sprzedaży towaru lub usługi może być (zgodnie z prawem wekslowym) przenoszony na inne osoby w drodze indosu. Tak więc zobowiązanie wekslowe ma charakter abstrakcyjny, t.j. oderwany od podstawy prawnej wierzytelności. Przyjęcie weksla ze wskazanym terminem płatności powoduje, że jego posiadacz może przedstawić go do zapłaty dopiero z nadejściem terminu jego wymagalności. Posiadacz weksla (remitent, indosariusz) ma również możliwość uzyskania sumy wekslowej przed terminem jego wymagalności w ramach tzw. kredytu dyskontowego, udzielanego przez banki w ramach operacji wekslowych uznawanych za czynności bankowe, zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14 ustawy prawo wekslowe, indos przenosi wszystkie prawa z wekslu.

W myśl art. 15 ww. ustawy, indosant odpowiada w braku przeciwnego zastrzeżenia za przyjęcie i za zapłatę wekslu. Indosant może zabronić dalszego indosowania; w tym przypadku nie odpowiada wobec następnych indosatariuszy.

Kto weksel wystawił, przyjął, indosował lub zań poręczył, odpowiada wobec posiadacza solidarnie. Posiadacz może dochodzić roszczeń przeciw jednemu, kilku lub wszystkim dłużnikom bez potrzeby zachowania porządku, w jakim się zobowiązali. Takie samo prawo ma każdy dłużnik wekslowy, który weksel wykupił. Dochodzenie sądowe roszczeń przeciw jednemu dłużnikowi nie tamuje dochodzenia przeciw innym dłużnikom, nawet następującym po dłużniku, przeciw któremu wpierw skierowano dochodzenie sądowe (art. 47 ustawy prawo wekslowe).

Natomiast w katalogu usług w odniesieniu do których nie stosuje się zwolnienia od podatku wymieniono między innymi usługi ściągania długów oraz factoringu. Usługi ściągania długów, polegające na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu i usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Jednocześnie faktoring obejmuje szereg innych czynności takich jak: finansowanie faktoranta, prowadzenie ksiąg handlowych, monitoring sytuacji prawno-ekonomicznej dłużnika wierzytelności nabytej przez faktora, prowadzenie egzekucji wierzytelności, świadczenie usług marketingowych. Ponadto faktoring dotyczy wierzytelności w obrocie gospodarczym, które wynikają głównie z umów dostawy towarów i umów o wykonanie umowy. Istotą faktoringu, który zawsze wiąże się z odpłatnością jest szybkość uzyskania kwoty pieniężnej, na jaką opiewa wierzytelność. Pomimo, iż faktoring zawiera w sobie elementy dyskonta, związane z wypłatą kwoty odpowiadającej równowartości scedowanej wierzytelności pomniejszonej o należną faktorowi prowizję, przy czym weksel stanowić może formę zabezpieczenia w stosunku do zbywcy wierzytelności - operacji dyskonta weksli nie należy utożsamiać ze złożoną instytucją faktoringu na gruncie podatku od towarów i usług.

Analizując okoliczności faktyczne sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, iż opisane przez Wnioskodawcę czynności skutkujące uzyskaniem wynagrodzenia w związku z nabyciem weksli wypełniają definicję usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i ze względu na ich odpłatny charakter podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Ponadto przedmiotowe usługi polegające na zakupie weksli własnych emitenta świadczone przez Wnioskodawczynię (zgodnie z wyjaśnieniem) nie są usługami ściągania długów ani usługami faktoringu, w konsekwencji świadczenie usług (w oparciu o stan prawny obowiązujący od 1 stycznia 2011 r.), o których mowa we wniosku korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wykazano powyżej, na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług udostępnianie kapitału wystawcy weksla z dyskontem stanowi odpłatne świadczenie usług.

Wnioskodawczyni wskazała, iż kupuje od jednej osoby (wystawcy) kilka lub kilkanaście weksli za łączną cenę, która jest niższa od łącznej wartości nominalnej sprzedawanych weksli. Zatem podstawą opodatkowania w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, będzie różnica między wartością nominalną weksla a kwotą wydatkowaną (ceną) na zakup weksla. Błędnym jest twierdzenie, iż wystawcy weksla nie płacą żadnego wynagrodzenia, owszem w momencie wystawienia weksla tak, ale w momencie wykupu weksla określonym w porozumieniu wekslowym (określonym terminem wykupu) Wnioskodawczyni na całej transakcji osiągnie zysk w postaci dyskonta, które stanowić będzie podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT. Nie stanowią zaś obrotu kwoty otrzymywane w wyniku wykupu weksli przez wystawców, bowiem stanowią one poniekąd zwrot kwot wydatkowanych na zakup weksla.

Stosownie natomiast do przywołanego przepisu art. 19 ustawy o VAT, Wnioskodawczyni z tytułu realizacji praw przysługujących na podstawie weksla powinna rozpoznawać obowiązek podatkowy w terminie wykupu weksli przez dłużników wekslowych, określonego w porozumieniu wekslowym przez Strony.

A zatem za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawczyni, że obowiązek podatkowy powstaje w miarę jak możliwe jest zidentyfikowanie i kwantyfikowanie obrotu tj. z chwilą, gdy kwoty płacone w wyniku przedstawienia weksli do wykupu przekraczają łącznie kwotę wydatkowaną na nabycie weksli.

Zapłata dyskonta dokonana przed upływem terminu zapłaty lub upływ terminu ich zapłaty oznaczony w wekslu bądź w zawartym porozumieniu (w zależności, które z tych zdarzeń nastąpi pierwsze) będzie rodzić obowiązek podatkowy, a jeżeli wykonanie usługi powinno być udokumentowane fakturą, to obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej wystawienia, nie później niż 7. dnia od dnia wykonania usługi, tzn. otrzymania kwoty należnego dyskonta lub upływu terminu jego zapłaty.

Zatem za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych usług.

Końcowo należy podkreślić, iż wskazane rozstrzygnięcie w zakresie podstawy opodatkowania oraz obowiązku podatkowego dotyczy również stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za:

* prawidłowe - w części dotyczącej zastosowania zwolnienia od podatku oraz podstawy opodatkowania,

* nieprawidłowe - w części powstania obowiązku podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ocena stanowiska Wnioskodawczyni dotycząca uznania czy czynności dokonywane przez Wnioskodawczynię stanowią usługi zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług w oparciu o stan prawny obowiązujący do 31 grudnia 2010 r. będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.