IBPP2/443-1175/08/WN - Zastosowanie stawki podatku VAT w przypadku sprzedaży lokali mieszkalnych wraz z udziałem we współwłasności nieruchomości wspólnej i współwłasności gruntu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko pana X, przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2008 r. (data wpływu 19 grudnia 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 stycznia 2009 r. (data wpływu 9 lutego 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT w przypadku sprzedaży lokali mieszkalnych wraz z udziałem we współwłasności nieruchomości wspólnej i współwłasności gruntu - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 grudnia 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie zastosowania stawki podatku VAT w przypadku sprzedaży lokali mieszkalnych wraz z udziałem we współwłasności nieruchomości wspólnej i współwłasności gruntu.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 stycznia 2009 r. (data wpływu 9 lutego 2009 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 20 stycznia 2009 r. znak: IBPP2/443-1175/08/WN.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 31 marca 2008 r. nabył wraz z żoną lokal niemieszkalny (użytkowy) wraz z prawem własności gruntu, na podstawie aktu notarialnego, od osoby fizycznej.

Ww. nieruchomość przekazano na poczet prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, w celu jej wyremontowania, przekształcenia na lokale mieszkalne i odsprzedaży. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT, a z ww. nabycia nie przysługiwało mu prawo odliczenia VAT.

Wydatki na remont wyniosły ponad 100% wartości ceny nabycia nieruchomości i od tych zakupów odliczał podatek VAT naliczony (kwalifikując zakupy jako służące sprzedaży opodatkowanej).

Dnia 6 listopada 2008 r. Wnioskodawca otrzymał decyzję Prezydenta Miasta zatwierdzającą projekt budowlany i pozwolenie na przebudowę wraz ze zmianą sposobu użytkowania lokali użytkowych na lokale mieszkalne i budową wewnętrzną instalacji gazowej oraz budowę miejsc postojowych wraz z zagospodarowaniem terenu działek. Zgodnie z decyzją zmieniony został sposób korzystania, budynek został przebudowany, podzielony na lokale szt. 4, a pozostała jego część, tj. klatka schodowa będzie stanowiła część wspólną.

W grudniu 2008 r. podpisano przedwstępną umowę sprzedaży jednego z mieszkań. Strony postanowiły, że zapłata za lokal mieszkalny nastąpi po podpisaniu umowy sprzedaży.

Dnia 16 stycznia 2009 r. Wnioskodawca sprzedał:

na podstawie umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego.

Zapłata częściowo nastąpiła w momencie podpisania aktu notarialnego, pozostałe części kupujący zobowiązali się zapłacić przelewem na rachunek bankowy w terminie późniejszym.

Protokół przekazania lokalu/mieszkań spisany został również w dniu 16 stycznia 2009 r. Sprzedający w ww. akcie oświadczają, że wydanie przedmiotowego lokalu Nr 1 i 4 nastąpi w dniu podpisania aktu i z tym dniem na rzecz stron kupujących przechodzą wszelkie obowiązki i prawa związane z przedmiotowymi lokalami w tym w szczególności obowiązek uiszczenia należnych opłat, podatków oraz związanych z utrzymaniem lokalu oraz ryzyko zniszczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług prawidłowe będzie zastosowanie przy sprzedaży lokali mieszkalnych wraz z udziałem we współwłasności nieruchomości wspólnej i współwłasności gruntu - stawki 7%...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 41 ust. 2 prawidłowe będzie zastosowanie stawki 7% z tytułu sprzedaży lokali mieszkalnych wraz z udziałem we współwłasności nieruchomości wspólnej i współwłasności gruntu oraz wykazanie transakcji w deklaracji VAT-7 w styczniu 2009 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Wstępnie należy zauważyć, że w ww. wniosku o interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 5 grudnia 2008 r. Wnioskodawca sformułował 4 pytania (poz. 51 wniosku), natomiast przedstawione w poz. 52 wniosku własne stanowisko w sprawie było nieadekwatne do postawionych pytań. W związku z powyższym tut. organ, pismem z dnia 20 stycznia 2009 r. znak:,.., wezwał Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h cyt. ustawy - Ordynacja podatkowa, do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez przedstawienie własnego stanowiska, które będzie jednoznacznie odnosić się do wszystkich, zadanych w poz. 51 wniosku, pytań. W odpowiedzi na ww. wezwanie Wnioskodawca w załączeniu pisma z dnia 29 stycznia 2009 r. przesłał ponownie wniosek o interpretację przepisów prawa podatkowego (ORD-IN), datowany na dzień 28 stycznia 2009 r., w którym jednak dokonał zmiany stanu faktycznego (poz. 50), zadał jedno pytanie (poz. 51) oraz przedstawił własne stanowisko (poz. 52), jednakże odnoszące się jedynie do zadanego w tym piśmie pytania. W związku z powyższym, dla celów niniejszej interpretacji, tut. organ przyjął stan faktyczny, postawione pytanie oraz własne stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w piśmie z dnia 28 stycznia 2009 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl przepisu art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Na wysokość obowiązującej stawki przy sprzedaży gruntu, na którym posadowiony jest trwale z tym gruntem związany budynek, decydujący wpływ ma charakter tego obiektu budowlanego oraz zasady jego opodatkowania, ze względu na fakt, iż wartość gruntu stanowi składnik podstawy opodatkowania budynku, budowli lub ich części. W takim przypadku należy powyższą transakcję opodatkować łącznie, gdyż sprzedaż gruntu nie ma charakteru samodzielnego, lecz jest związana z obiektem, który z tym gruntem jest trwale związany.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%. Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

Od dnia 1 stycznia 2008 r., na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku w wysokości 7% stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Według art. 41 ust. 12a ustawy, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Według zapisu ust. 12b wskazanego artykułu, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

Z powyższego wynika, że o możliwości zastosowania 7% stawki podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 12 i 12a ustawy decyduje spełnienie przesłanek przewidzianych w tych przepisach.

Ponadto, zgodnie z treścią § 6 ust. 2, obowiązującego od dnia 1 grudnia 2008 r., rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336) stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do:

Należy w tym miejscu zauważyć, iż w stanie prawnym obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r. kwestie, o których mowa w przywołanym powyżej § 6 ust. 2 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r., regulował, obowiązujący od dnia 1 stycznia 2008 r., § 5 ust. 1a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.).

Od dnia 1 stycznia 2008 r. pod pojęciem obiektów budownictwa mieszkaniowego, w myśl art. 2 pkt 12 ustawy, rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Z powyższego wynika, że zarówno w przepisach obowiązujących do dnia 30 listopada 2008 r. jak i obowiązujących od dnia 1 grudnia 2008 r. do sprzedaży lokali mieszkalnych zastosowanie ma obniżona do 7% stawka podatku VAT, natomiast do lokali użytkowych stosuje się podstawową stawkę podatku VAT w wysokości 22%.

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego oraz lokalu użytkowego. W związku z tym należy posłużyć się definicją zawartą w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.), która stanowi, iż samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wyodrębniona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczanych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspakajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Do lokalu mogą przynależeć, zgodnie z art. 2 ust. 4 ww. ustawy, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej pomieszczeniami przynależnymi.

Treść powyższych przepisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy pomieszczeniami pomocniczymi a pomieszczeniami przynależnymi. Pomieszczenie pomocnicze służy bezpośredniemu zaspakajaniu mieszkaniowych potrzeb ludzi, podczas gdy pomieszczenie przynależne, które stanowi część składową lokalu mieszkalnego, jest przeznaczone do realizacji potrzeb innych niż mieszkaniowe osób korzystających z samodzielnego lokalu mieszkalnego.

A contrario, nie jest lokalem mieszkalnym wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb nieprzeznaczona na stały pobyt ludzi i niesłużąca zaspokajaniu ich potrzeb.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału. Według dyspozycji art. 3 ust. 1 tej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 wskazanego artykułu, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

Termin "lokal użytkowy" został zdefiniowany w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.), gdzie w § 3 pkt 14 wskazano, że lokalem użytkowym jest jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, niebędących mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że przedmiotem dokonywanej sprzedaży są lokale mieszkalne wraz z udziałem we współwłasności nieruchomości wspólnej, jaką jest klatka schodowa i współwłasności gruntu.

Cena przedmiotu umowy (lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w częściach wspólnych nieruchomości) uwzględnia również wartość prawa do wyłącznego użytkowania określonych części wspólnych, tj. klatki schodowej.

Z powyższego wynika, iż przedmiotem sprzedaży nie będzie lokal mieszkalny wraz z prawem do wyłącznego korzystania z części nieruchomości wspólnej ale lokal mieszkalny wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku do korzystania przez wszystkich właścicieli lokali mieszkalnych - korzystanie w ramach podziału quoad usum.

Takie rozwiązanie stanowi, zdaniem tut. organu, umowne przypisanie części klatki schodowej znajdującej się w tym budynku poszczególnym nabywcom lokali mieszkalnych. Jest to umowny podział tej części wspólnej budynku, który nie oznacza zniesienia współwłasności. Na skutek tego podziału część ta zostaje tymczasowo podzielona na oznaczone części fizyczne, które przypadają poszczególnym nabywcom lokali mieszkalnych do wyłącznego korzystania.

Prawo to jest ściśle związane ze sprzedawanym nabywcom lokali mieszkalnych, udziałem w tej części wspólnej nieruchomości, którą stanowi klatka schodowa.

W ocenie tut. organu udziały współwłaścicieli, jako prawa do rzeczy wspólnej mieszczą się również w zakresie pojęcia "części obiektów budowlanych". Udział wyraża bowiem zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej i jest z reguły określony odpowiednim ułamkiem. Tak więc właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału. Należy więc przyjąć, że sprzedaż udziału w nieruchomości stanowi dostawę towaru (części nieruchomości) w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnosząc powołane regulacje do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego stwierdzić należy, iż sprzedaż udziału w części wspólnej budynku wraz z prawem do korzystania z części wspólnej (klatki schodowej) znajdującej się w tym samym obiekcie budowlanym co mieszkanie, która sprzedawana jest łącznie z lokalem mieszkalnym stanowi sprzedaż części lokalu użytkowego. Tym samym jej sprzedaż nie jest objęta preferencyjną stawką podatku w wysokości 7% na podstawie przywołanych wyżej przepisów.

Reasumując wskazać należy, iż konfrontacja stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku z powołanymi wyżej przepisami prowadzi do wniosku, iż sprzedaż w części dotyczącej lokalu mieszkalnego podlega opodatkowaniu 7% stawką podatku od towarów i usług, natomiast w części dotyczącej udziału we współwłasności nieruchomości wspólnej, tj. klatki schodowej podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku.

Dla dostawy gruntu - zgodnie z cytowanym wyżej przepisem art. 29 ust. 5 - należy zastosować stawkę właściwą dla tej części budynku, z którą grunt ten jest związany, czyli w przedmiotowej sprawie: 7% dla gruntu przynależnego do lokalu mieszkalnego oraz 22% dla gruntu związanego z częścią wspólną, tj. klatką schodową.

Końcowo wskazać należy, iż obniżone stawki mają charakter wyjątkowy i winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych przez ustawodawcę w ustawie o podatku od towarów i usług lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Wyłączenie sprzedaży lokali użytkowych spod działania zapisu art. 41 ust. 1 pkt 12 lit. a) wskazuje, że intencją ustawodawcy było objęcie preferencyjną stawką wyłącznie tych obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, które spełniają funkcje mieszkaniowe.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu natomiast do, podniesionej jedynie w stanowisku własnym Wnioskodawcy, kwestii wykazania ww. transakcji w deklaracji VAT-7 za styczeń 2009 r. należy zauważyć, iż zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133. Natomiast w myśl ust. 12 tegoż artykułu, zobowiązanie podatkowe, kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1, przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że naczelnik urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej określi je w innej wysokości. Przepis ten potwierdza zasadę, że zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług powstaje z mocy prawa, a jego ustalenie następuje w drodze samoobliczenia podatkowego dokonanego przez podatnika. Sporządzenie prawidłowego rozliczenia podatkowego za dany okres wiąże się koniecznością ustalenia czy w odniesieniu do wykonanych przez podatnika w tym okresie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT powstał obowiązek podatkowy. Kwestie dotyczące powstania obowiązku podatkowego reguluje art. 19 ustawy o podatku VAT. W ust. 1 tego artykułu zawarta została ogólna zasada, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. W myśl ust. 4 tego artykułu jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Natomiast zgodnie z ust. 10 tegoż artykułu w przypadku dostawy towarów, której przedmiotem są lokale i budynki, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wydania, z zastrzeżeniem ust. 13 pkt 10 i 11.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, zapłata częściowo nastąpiła w momencie podpisania aktu notarialnego, pozostałe części kupujący zobowiązali się zapłacić przelewem na rachunek bankowy w terminie późniejszym. Protokół przekazania lokalu/mieszkań spisany został również w dniu 16 stycznia 2009 r. Sprzedający w ww. akcie oświadczają, że wydanie przedmiotowego lokalu Nr 2 i 4 nastąpi w dniu podpisania aktu i z tym dniem na rzecz stron kupujących przechodzą wszelkie obowiązki i prawa związane z przedmiotowymi lokalami, w tym w szczególności obowiązek uiszczania należnych opłat, podatków oraz związanych z utrzymaniem lokalu oraz ryzyko zniszczenia.

Mając na uwadze przywołane powyżej przepisy należy stwierdzić, iż w odniesieniu do kwot uiszczonych przez nabywców w dniu podpisania aktu notarialnego, tj. w dniu 16 stycznia 2009 r., obowiązek podatkowy powstał w styczniu 2009 r., w konsekwencji czego Wnioskodawca podatek należny odnoszący się do tych kwot winien rozliczyć w deklaracji VAT-7 za styczeń 2009 r. Natomiast w odniesieniu do kwot, które kupujący zobowiązali się zapłacić przelewem na rachunek bankowy w terminie późniejszym, to jeżeli kwoty te zostały uiszczone w styczniu 2009 r., wówczas obowiązek podatkowy w tym zakresie powstał w tymże miesiącu i w rozliczeniu za styczeń 2009 r. winno też nastąpić rozliczenie podatkowe w zakresie tych kwot. Jeżeli jednak wpłata ww. kwot nastąpiła po styczniu 2009 r. to obowiązek podatkowy powstał w dniu otrzymania przez Wnioskodawcę tych kwot, nie później jednak niż z upływem 30. dnia od dnia podpisania aktu notarialnego, a zatem w lutym 2009 r. W konsekwencji rozliczenie podatkowe w tym zakresie winno nastąpić w deklaracji VAT-7 za luty 2009 r.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy również w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Mając na uwadze przedstawione powyżej rozważania, oceniając stanowisko Wnioskodawcy całościowo, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.