IBPP2/443-1056/09/RSz - Stawka VAT dla transakcji refakturowania opłat z tytułu usług dostarczania wody i odprowadzania ścieków.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2009 r. (data wpływu 21 grudnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT dla transakcji refakturowania opłat z tytułu usług dostarczania wody i odprowadzania ścieków (PKWiU 41.00.2, PKWIU 90.0) - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 grudnia 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku VAT dla transakcji refakturowania opłat z tytułu usług dostarczania wody i odprowadzania ścieków (PKWiU 41.00.2, PKWIU 90.0).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedsiębiorca (wynajmujący) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu powierzchni magazynowo - biurowej znajdującej się w nieruchomości budynkowej stanowiącej własność podmiotu. Firma zawiera z przedsiębiorcami (najemcy) umowy najmu, na podstawie których oddaje najemcom w najem powierzchnię magazynowo - biurową, natomiast najemcy zobowiązani są do uiszczania na rzecz przedsiębiorstwa opłaty czynszowej z tytułu najmu, jak również przyjęli na siebie zobowiązanie do ponoszenia wszelkich dodatkowych kosztów związanych z funkcjonowaniem na terenie obiektu.

Wśród tych dodatkowych kosztów znajdują się również opłaty z tytułu usług dostarczania wody i odprowadzania ścieków (PKWiU 41.00.2, PKWiU 90.0) (usługi). Pierwotnym nabywcą usług jest firma, która następnie, na podstawie zawartych z najemcami umów, obciąża ich kosztem części usług, proporcjonalnie do wskazań indywidualnych liczników (refakturowanie). Przedsiębiorca obciąża najemców kosztem usług wystawiając na ich rzecz faktury VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaka stawka podatku VAT jest właściwa dla transakcji refakturowania opłat z tytułu usług dostarczania wody i odprowadzania ścieków (PKWiU 41.00.2, PKWIU 90.0).

Stanowisko Wnioskodawczyni:

Przedsiębiorca stoi na stanowisku, iż w przedmiotowym stanie faktycznym, refakturowanie na rzecz najemców, sprzedaży usług, powinno być opodatkowana stawką VAT 7 %. Stanowisko przedsiębiorcy, w zakresie oceny prawnej stanu faktycznego dotyczącego niniejszego pytania wynika z następujących argumentów:

Po pierwsze, z uwagi na to, iż w niniejszym stanie faktycznym mamy do czynienia z podziałem kosztu nabycia usług na poszczególnych najemców i to bez naliczania marży pośrednika (którym jest w tym przypadku wynajmujący), to w istocie, poprzez wystawienie faktur na najemców będziemy mieli do czynienia z operacją potocznie określaną mianem refakturowania. Ponieważ jednak polski ustawodawca, pomimo istnienia stosownych zapisów zawartych w VI dyrektywie oraz w obowiązującej obecnie dyrektywie 2006/112/WE - podobnie jak miało to miejsce pod rządami poprzednio obowiązującej ustawy - nie uregulował prawnie problematyki tzw. refakturowania usług, zasadnym jest zwięzłe przedstawienie zagadnienia refakturowania z odwołaniem się do poglądów wyrażonych w tym zakresie przez przedstawicieli doktryny.

Jak wskazali A. Bartosiewicz, R. Kubacki, (VAT. Komentarz, lex, 2007, wyd. II.), przez refakturowanie rozumie się zasadniczo dwie podstawowe sytuacje. Po pierwsze, jest to tzw. odsprzedaż usług, kiedy to podmiot pośredniczący między świadczącym usługę a jej bezpośrednim i finalnym odbiorcą ogranicza się wyłącznie do wystawienia finalnemu odbiorcy faktury za zakupione - formalnie przez siebie - od świadczeniodawcy usługi.

Przez refakturowanie usług - obok czynności odprzedaży usług - rozumie się również poniesienie określonych kosztów na rzecz klienta, którymi jest on następnie obciążany. Nie następuje wówczas "kupno" i "odsprzedaż" usługi przez pośrednika, lecz poniesienie przez pośrednika kosztów zakupu usługi świadczonej na rzecz odbiorcy.

Warto jest również odwołać się do praktyki organów skarbowych. W ocenie administracji (por. postanowienie Naczelnika II Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 13 czerwca 2006 r., 1472/RPP1/443-335/06/MJ) oraz w wypowiedziach doktryny (por. D. Handor, Prawo Przedsiębiorcy 21/2003, 26 maja 2003 r., s. 9) panuje utrwalony pogląd, zgodnie z którym, refakturowanie stanowi czynność techniczną, która nie wiąże się ze zmianą charakteru samej usługi, bądź przekształceniem refakturowanej usługi w usługę podlegającą innej stawce podatkowej. Przy refakturowaniu bowiem istnieje domniemanie, że refakturujący podmiot jest świadczącym dane usługi, czyli niejako wchodzi w prawa i obowiązki podmiotu, który faktycznie świadczy te usługi. Niekoniecznie zatem podmiot ten musi posiadać uprawnienia do świadczenia określonych usług, żeby je refakturować i z tego tytułu być traktowanym dla celów podatku od towarów i usług jako świadczący te usługi (taki też pogląd został wyrażony przez ETS w rozstrzygnięciu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C - 349/96 Card Protection Plan).

Liberalne podejście do kwestii tzw. refakturowania znalazło potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego już pod rządami poprzedniej ustawy VAT. Należy zauważyć, iż w uchwale z dnia 15 października 1998 r., III ZP 8/98, Sąd Najwyższy przyjął, iż podmiot dokonujący refakturowania usługi nie musi bezwzględnie legitymować się szczególnym uprawnieniem do świadczenia usługi, która jest przedmiotem refakturowania.

Opinia wyrażona przez Sąd Najwyższy w powyższej uchwale została w konsekwencji utrwalona także w orzecznictwie sądów administracyjnych. Warto podkreślić, że T. Michalik (VAT komentarz, 2007, s. 142) wskazał na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 października 2001 r., w którego treści potwierdzenie znalazła zaproponowana przez SN szeroka koncepcja pojęcia refakturowania. Ponadto, zasadnym jest zauważyć, iż cytowany autor pozytywnie odniósł się także do stanowiska NSA, zgodnie z którym, refakturowanie tożsame jest, z punktu widzenia konsekwencji na gruncie VAT, ze świadczeniem usługi przez podatnika dokonującego refakturowania, w związku z czym stawka podatku VAT nie powinna ulegać modyfikacji.

Reasumując stwierdzić trzeba, iż z refakturowaniem mamy do czynienia, gdy zachodzą następujące przesłanki:

W tym miejscu zasadnym jest poczynić uwagę natury ogólnej. Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w treści art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, stawka podatku VAT wynosi 22 %, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, zarówno w treści ww. ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej ustawodawca przewidział, w odniesieniu do niektórych czynności, zastosowanie zwolnienia lub stawek obniżonych, tj. 0 %, 3 % i 7 %. I tak, zgodnie z zapisem art. 41 ust. 2 dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7 %.

W załączniku tym, stanowiącym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7 %, w pozycji 138 wymienione zostały usługi objęte symbolem PKWiU 41.00.2, tj. Usługi w zakresie rozprowadzania wody, natomiast w pozycji 153 usługi objęte symbolem PKWiU 90.0., tj. Usługi w zakresie gospodarki ściekami oraz wywozu i unieszkodliwiania odpadów, usługi sanitarne i pokrewne.

Powyższe należy odnieść do treści przedstawionego powyżej stanu faktycznego, a w szczególności zapisów umów, jakich stroną jest Przedsiębiorca (wynajmujący). Tak więc, jak wskazano powyżej, z treści umów wynika, iż najemcy zobowiązali się do uiszczania na rzecz podmiotu opłaty czynszowej z tytułu najmu powierzchni w obiekcie, jak również przyjęli na siebie zobowiązanie do ponoszenia wszelkich dodatkowych kosztów związanych z ich funkcjonowaniem na terenie obiektu. Wśród tych dodatkowych kosztów znajdują się również opłaty z tytułu usług dostarczania ody i odprowadzania ścieków.

W świetle powyższego bezspornym jest, iż świadczenie usług dostarczania wody i odprowadzania ścieków, jako wymienione w treści załącznika nr 3 do ustawy VAT, odpowiednio pod poz. 138 i 153 podlega opodatkowaniu w stawce VAT 7 %. Taka też stawka podatku przyjęta została przez podmiot od którego przedsiębiorca nabył usługi, w celu obciążenia następnie najemców, jako korzystających, ekonomicznym kosztem tych usług. Przedsiębiorca nie jest podmiotem, na rzecz którego niniejsze usługi zostały wykonane. Zgodnie z treścią umów podmiotami korzystającymi z niniejszych usług są najemcy, którzy zobowiązali się do pokrycia wyłożonych przez podmiot kosztów ich nabycia, stosownie do wskazań indywidualnych liczników.

Dla pełnego uzasadnienia argumentów, które przemawiają, za słusznością koncepcji przedstawionej przez przedsiębiorcę koniecznym jest odwołać się do definicji pojęcia umowy najmu jaka zawarta jest w obowiązujących przepisach prawa. Z uwagi na to, że przepisy prawa podatkowego nie wprowadzają szczególnej definicji dla umowy najmu należy w tym zakresie skorzystać z uregulowań, jakie zamieszczone zostały w przepisach prawa cywilnego. Tak więc, definicja "umowy najmu", została zamieszczona w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Jak wynika z treści art. 659 § 1 k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z analizy przywołanej definicji wynika, iż przedmiotem świadczenia ze strony wynajmującego jest oddanie najemcy rzeczy do używania natomiast świadczeniem wzajemnym najemcy jest zapłata czynszu w określonej przez strony wysokości. Odnosząc powyższe do opisanego stanu faktycznego, należy podnieść, iż zgodnie z zawartymi umowami, najemcy zobowiązani są do uiszczania na rzecz przedsiębiorstwa czynszu najmu - który jest ciążącym na nich zobowiązaniem do świadczenia wzajemnego, oraz do pokrywania kosztów innych usług, w tym kosztów związanych ze świadczeniem na ich rzecz usług dostarczania wody i odprowadzania ścieków, jednakże te inne usługi nie mieszczą, się w przedmiocie umowy najmu, w związku z czym wyprowadzić należy wniosek, iż usługi nie stanowią elementu kompleksowej umowy najmu, co wiąże się w rezultacie z konsekwencją, iż powinny być one opodatkowane zgodnie ze stawką VAT właściwą, przedmiotowo dla nich, a nie przy zastosowaniu stawki VAT 22 % obowiązującej dla umowy najmu.

Należy zauważyć, iż stanowisko zaprezentowane przez przedsiębiorcę jest także zgodne z obowiązującą linią orzecznictwa sądów administracyjnych oraz praktyką organów skarbowych. Tytułem przykładu zasadnym jest przywołać w tym miejscu wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 listopada 1999 r. (I SA/Gd 1329/97), w którego treści czytamy: "dopuszczalne refakturowanie kosztów usług świadczonych przez podmioty trzecie finalnie na rzecz skarżącej (najemcy) także w sensie ekonomicznym jest różne od refundowania ponoszonych przez właściciela danin. (...) Natomiast świadczenia za energię elektryczną i cieplną związane są z korzyściami, które uzyskuje ich odbiorca. W niniejszym przypadku jedynymi faktycznymi odbiorcami energii oraz podmiotami czerpiącymi z niej korzyści byli najemcy, stąd dopuszczalne było refakturowanie należności za nią wg stawek podatku od towarów i usług stosowanych przez "dostawców" energii w fakturach wystawionych na skarżącą."

Przedstawiony przez przedsiębiorcę pogląd, jak stwierdzono powyżej, znajduje również poparcie w orzeczeniach organów skarbowych. Jako reprezentatywne powołać można w tym miejscu pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 9 czerwca 2008 r. (ITPP2/443-250B/08/RS), w treści którego organ skarbowy ustosunkował się do zapytania podatnika, jakie wynikło na tle stanu faktycznego analogicznego do tego, który był podstawą do niniejszego zapytania. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdził w treści wydanej interpretacji, iż z uwagi na to, że podatnik (jako wynajmujący) świadczy na rzecz najemców lokali m.in. następujące usługi: dostawa wody (PKWiU 41.00.20), odprowadzanie ścieków (PKWiU 90.00.11), wywóz nieczystości stałych (PKWiU 90.00.2), to usługi te - jako, że wymienione są w treści załącznika nr 3 do ustawy VAT, jako podlegające obniżonej stawce VAT 7 %, to w konsekwencji, podatnik dokonując refakturowania tych usług, winien dokonać tej czynności przy zastosowaniu tej samej stawki VAT. W podsumowaniu uzasadnienia przywołanej interpretacji organu skarbowego czytamy: "reasumując wskazuje się, że "dokonując sprzedaży usług obcych, tj. usług dostarczania wody zimnej, odprowadzania ścieków i nieczystości stałych powinna zastosować stawkę 7 %, a w przypadku dostarczenia wody ciepłej, jak i centralnego ogrzewania stawkę podstawową 22 %."

Reasumując powyższe uwagi stwierdzić należy, iż:

Z treści wskazanych powyżej argumentów wynika w sposób bezsporny, iż przedsiębiorca słusznie dokonał przeniesienia kosztów nabycia usług na najemców, jako podmioty faktycznie z nich korzystające. Przeniesienie tych kosztów miało formę faktur VAT, a przedsiębiorca zastosował dla refakturowanych usług prawidłową stawkę podatku VAT 7 % na podstawie art. 41 ust. 2, zgodnie z załącznikiem nr 3 do ustawy (poz. 138 i 153).

Podsumowując niniejszy wniosek zasadnym jest podkreślić, iż w świetle przedstawionych okoliczności faktycznych, zaprezentowane na wstępie stanowisko przedsiębiorcy jest zgodne z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, znajduje bezpośrednie potwierdzenie w praktyce organów skarbowych oraz orzecznictwie administracyjnym, jak również oparte jest na utrwalonych poglądach doktryny prawa podatkowego, w związku z czym należy uznać, że jest ono prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5 ust. 2 ustawy o VAT, czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami, w myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Na podstawie art. 8 ust. 1 cyt. ustawy o podatku VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 3 cyt. ustawy o VAT, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż przedsiębiorca (wynajmujący) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu powierzchni magazynowo - biurowej znajdującej się w nieruchomości budynkowej stanowiącej własność podmiotu. Firma zawiera z przedsiębiorcami (najemcy) umowy najmu, na podstawie których, oddaje najemcom w najem powierzchnię magazynowo - biurową natomiast najemcy zobowiązani są do uiszczania na rzecz przedsiębiorstwa opłaty czynszowej z tytułu najmu, jak również przyjęli na siebie zobowiązanie do ponoszenia wszelkich dodatkowych kosztów związanych z funkcjonowaniem na terenie obiektu.

Wśród tych dodatkowych kosztów znajdują się również opłaty z tytułu usług dostarczania wody i odprowadzania ścieków (PKWiU 41.00.2, PKWiU 90.0) (usługi). Pierwotnym nabywcą usług jest firma, która następnie, na podstawie zawartych z najemcami umów, obciąża ich kosztem części usług, proporcjonalnie do wskazań indywidualnych liczników (refakturowanie). Przedsiębiorca obciąża najemców kosztem usług wystawiając na ich rzecz faktury VAT.

Kwestie zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ Kodeksu cywilnego. W myśl powyższego artykułu strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. W myśl art. 659 § 1 cyt. Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W konsekwencji najem powierzchni magazynowo - biurowej stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Podstawowy obowiązek dokumentowania obrotu dla potrzeb podatku od towarów i usług fakturami VAT przez podatników tego podatku został określony w art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W myśl ww. przepisu podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, ust. 4 i ust. 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy jak i w przepisach wykonawczych do ustawy, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, tj. 7 %, 3 % i 0 %, a także możliwość zastosowania zwolnienia.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7 %, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W załączniku tym, stanowiącym "Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7 %", wymieniono:

Jeżeli z umowy, wynika, że najemcy zobowiązani są do uiszczania na rzecz przedsiębiorstwa opłaty czynszowej z tytułu najmu, jak również przyjęli na siebie zobowiązanie do ponoszenia wszelkich dodatkowych kosztów związanych z funkcjonowaniem na terenie obiektu, obejmujących w szczególności opłaty z tytułu usług dostarczania wody i odprowadzania ścieków, wówczas ww. wydatki są świadczeniem należnym Wynajmującego z tytułu umowy najmu powierzchni magazynowo - biurowej.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż wydatki za media, w szczególności opłaty z tytułu usług dostarczania wody i odprowadzania ścieków, stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę usług najmu będą opodatkowane stawką właściwą dla świadczonych usług najmu, tj: w przypadku najmu powierzchni magazynowo - biurowej, będzie miała zastosowanie 22 % stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, że dla transakcji refakturowania na rzecz najemców, sprzedaży usług, obejmujących w szczególności opłaty z tytułu usług dostarczania wody i odprowadzania ścieków należy zastosować 7 % stawkę podatku od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Sądów, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Zatem trudno jest określić w jakim stopniu sprawy będące przedmiotem autonomicznych rozstrzygnięć sądów, które powołała Wnioskodawczyni, mogą odzwierciedlać sytuację przedstawioną przez nią we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

Należy tutaj także wskazać, iż interpretacje organów podatkowych wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony przez podatnika. Bez znaczenia dla sprawy są wskazane przez Wnioskodawczynię interpretacje innych organów.

Ponadto należy podkreślić, iż analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny treści umów najmu, które Wnioskodawczyni zawarła z Najemcą.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.