IBPP2/443-1023/11/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2011 r. (data wpływu 8 września 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 września 2011 r. (data wpływu 16 września 2011 r.), pismem z dnia 9 grudnia 2011 r. (data pływu 15 grudnia 2011 r.) oraz pismem z dnia 15 grudnia 2011 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia prawa do obniżenia kwoty podatku VAT od nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu w związku z wydzierżawianiem pojazdów - jest prawidłowe.

W dniu 8 września 2011 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 12 września 2011 r. (16 września 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku VAT od nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu w związku z wydzierżawianiem pojazdów.

W dniu 15 grudnia 2011 r. wpłynęło do tut. organu, jako uzupełnienie do ww. wniosku, pismo Wnioskodawcy z dnia 9 grudnia 2011 r., będące odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 1 grudnia 2011 r. znak: IBPP2/443-1023/11/ICz oraz pismem z dnia 15 grudnia 2011 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest płatnikiem VAT czynnym. W ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej na podstawie umów o współpracy odpłatnie wydzierżawia samochody osobowe w wyposażone w karty paliwowe nabyte przez podatnika. Koszt zużytego za pomocą karty przez dzierżawców paliwa jest następnie uwzględniany w wysokości opłaty z tytułu dzierżawy lub najmu. Przedmiotowe pojazdy przez okres ponad 6 miesięcy są przeznaczone wyłącznie na cele związane z najmem i dzierżawą. Opłaty z tytułu dzierżawy pojazdów stanowią przychód z działalności gospodarczej podatnika, od którego podatnik odprowadza podatek VAT.

W piśmie uzupełniającym z dnia 9 grudnia 2011 r. oraz piśmie z dnia 15 grudnia 2011 r. Wnioskodawca doprecyzował opis zdarzenia przyszłego i wyjaśnił, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku VAT od nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu w związku z wydzierżawianiem pojazdów w świetle art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Przede wszystkim istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszego zagadnienia prawnego jest dokonanie interpretacji czy zawierane przez podatnika umowy dzierżawy samochodów objęte są art. 3 ust. 2 pkt 7b ustawy o zmianie ustawy podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym.

Dokonując analizy przepisów i podciągnięcia stanu faktycznego pod obowiązujące uregulowania, należy stwierdzić, co następuje:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika w szczególności z tytułu nabycia towarów i usług. Kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związane z nabyciem samochodów oraz paliw regulują obecnie odpowiednio art. 3 oraz 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym. Zgodnie z art. 4 ust. 1 niniejszej ustawy w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy tj. od 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. obniżenia kwoty lub zwrotu podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1 przedmiotowej ustawy.

Zgodnie z niniejszym przepisem a contrario należy przyjąć, iż przysługuje prawo do dalszego obniżania podatku należnego w związku z zakupem paliw do pojazdów nie wymienionych w niniejszym przepisie, a więc w szczególności pojazdów, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy. Wśród wymienionych w niniejszym przepisie pojazdów, które nadal korzystać mogą z obniżenia podatku VAT w związku z ich zakupem w ust. 2 pkt 7b wymienione zostały pojazdy, które zostały oddane przez podatnika w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i samochody te są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy. W związku z faktem, iż jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego podatnik spełnia warunki wskazane w niniejszym przepisie tj. przedmiotem działalności podatnika jest w szczególności oddawanie w odpłatne używanie samochodów na podstawie umów dzierżawy i najmu i przedmiotowe pojazdy przez okres przekraczający 6 miesięcy przeznaczone wyłącznie na te cele, a koszty związane z nabyciem paliwa ponosi podatnik, stoi on na stanowisku, iż przysługuje mu prawo do obniżenia podatku VAT w związku z nabyciem paliwa do przedmiotowych pojazdów.

W przedmiotowym stanie faktycznym do podatnika nie znajdzie zatem zastosowania art. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym.

Taką interpretację ustawy potwierdza w szczególności interpretacja wydana dnia 31 maja 2011 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu pod sygn. ILPP1/443-325/11-4/KL.

Ponadto, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż za prawidłowością przedstawionej przez niego interpretacji ustawy przemawia także okoliczność, iż to podatnik ponosi koszty zakupu paliwa do przedmiotowych pojazdów, zakupując określone karty paliwowe następnie udostępniane dzierżawcom wraz z przedmiotem dzierżawy. Są one zatem towarem wykorzystywanym przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych - stanowią składnik świadczonej przez podatnika usługi, wobec czego na podstawie art. 86 ust. 1 przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy ich zakupie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W niniejszej sprawie aby ocenić czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliw do napędu samochodów osobowych oddanych w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu lub dzierżawy, w pierwszej kolejności należy ocenić, czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, pomiędzy Wnioskodawcą a jego klientami w kwestii przekazania kart paliwowych, dochodzi do odpłatnego świadczenia usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o podatku VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie.

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Należy zauważyć, iż w określeniu "jak właściciel" zawiera się możliwość uznania za dostawę owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. Podkreślenia wymaga, że dostawa, w rozumieniu ustawy o VAT, nie może być utożsamiana z dostawą w rozumieniu Kodeksu cywilnego. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług "dostawa" oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem. Zauważyć należy również, iż dostawa w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług nie wiąże się z przeniesieniem własności towarów. Wówczas ustawodawca użyłby w definicji "dostawy" sformułowania "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jako właściciel", co implikuje zmianę właściciela, a zatem przeniesienie prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej na podstawie umów o współpracy odpłatnie wydzierżawia samochody osobowe w wyposażone w karty paliwowe nabyte przez podatnika. Koszt zużytego za pomocą karty przez dzierżawców paliwa jest następnie uwzględniany w wysokości opłaty z tytułu dzierżawy lub najmu.

W kontekście rozpatrywanej sprawy konieczne jest rozstrzygnięcie charakteru transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentami. Podobną sprawą jak niniejsza zajął się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-185/01. W sprawie tej Podatnik, będący firmą leasingowa, oferował swoim klientom usługą zarządzania zakupami paliwa do samochodów będących przedmiotem leasingu. W ramach usługi podatnik udostępniał klientom karty kredytowe wystawione na siebie. Klienci dokonywali płatności ryczałtowych w ciągu roku. Na zakończenie roku następowało rozliczenie końcowe, na podstawie którego klienci obciążani byli rzeczywistymi kosztami paliwa. Faktury za paliwo wystawiane były przez stacje benzynowe na A., który ujmował te koszty na fakturze za usługi leasingu wystawiane klientom.

Trybunał zauważył, "iż "dostawa towarów" nie odwołuje się do przeniesienia własności zgodnie z procedurami określonymi w stosownym prawie krajowym, lecz obejmuje wszelkie przeniesienie majątku rzeczowego przez jedną stronę, które uprawnia drugą stronę w rzeczywistości do dysponowania nim tak, jakby ta strona była właścicielem tego majątku. Cel VI Dyrektywy może być zagrożony, jeśli warunki wystąpienia dostawy towarów - będącej jedną z trzech transakcji opodatkowanych - różniłyby się w poszczególnych Państwach Członkowskich, jak to ma miejsce w przypadku warunków regulujących przeniesienie własności w prawie cywilnym. W konsekwencji, aby odpowiedzieć na przekazane pytanie, konieczne jest ustalenie, na rzecz kogo - leasingodawcy czy leasingobiorcy - spółki naftowe przenosiły, w postępowaniu głównym, to prawo do rzeczywistego dysponowania towarem jak właściciel. Nie podlega sporowi, że leasingobiorca ma prawo do dysponowania paliwem tak, jakby był on jego właścicielem. Otrzymuje on paliwo bezpośrednio na stacjach benzynowych, a A. nie ma w żadnym momencie prawa do decydowania, w jaki sposób to paliwo ma zostać zużyte i w jakim celu. Argument, iż paliwo jest dostarczane A., biorąc pod uwagę, że leasingobiorca nabywa paliwo w imieniu i na koszt tej spółki, która ponosi z góry koszt tego towaru, nie może być przyjęty".

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy że Wnioskodawca nie dokonuje dostawy paliwa na rzecz swoich kontrahentów gdyż paliwo to jest przekazywane bezpośrednio pomiędzy stacją paliw a podmiotami wynajmującymi samochody, a tym samym Wnioskodawca ani przez moment nie dysponuje przedmiotowym paliwem jak właściciel z tego też względu nie może przekazać tego prawa (odsprzedać paliwa) na swych kontrahentów. W konsekwencji, skoro nie dochodzi do dostawy paliwa przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów ten element transakcji jako taki nie powinien być opodatkowany, tym samym wykazany na fakturze, abstrahując od tego czy samodzielnie czy jako element składowy świadczenia głównego jakim jest wynajem samochodów.

Niemniej w przedmiotowej sprawie dochodzi do pewnego zdarzenia gospodarczego jakim jest finansowanie przez Wnioskodawcę zakupu paliw na rzecz jego kontrahentów, a następnie zwrot kwoty za paliwo przez kontrahenta.

A zatem w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia usługą składającej się z dwóch różnorodnych świadczeń, wynajmu bądź dzierżawy samochodów oraz finansowanie zakupu paliwa do tych samochodów.

Jak wyjaśnił TSUE w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd, w sytuacji jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej.

Warto też tutaj przywołać również orzeczenie TSUE w sprawie C-41/04 gdzie Trybunał zauważył, iż "mając na uwadze dwie okoliczności, a mianowicie że, po pierwsze, z art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy wynika, iż każda czynność powinna być zwykle uznawana za odrębną i niezależną, a po drugie, że czynność złożona z jednego świadczenia w aspekcie gospodarczym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT, należy w pierwszej kolejności poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem określenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi, rozumianemu jako przeciętny konsument, kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie".

A zatem chcąc określić sposób opodatkowania usługi kompleksowej konieczne jest ustalenie charakteru tej usługi poprzez wyodrębnienie świadczenia głównego (dominującego) czy też grupy takich świadczeń nadającej tej usłudze określone cechy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 listopada 2008 r. sygn. I FSK 1512/07).

Zdaniem tut. organu świadczeniem wiodącym w tym przypadku jest wynajem bądź dzierżawa samochodów, a finansowanie zakupu paliwa ma charakter świadczenia pomocniczego.

Należy tutaj wskazać, że stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z ust. 4 art. 29 ustawy o VAT obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, a także kwot wynikających z dokonanych korekt faktur.

W art. 29 ust. 1 ustawy wskazano, że podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniami wynikającymi z dalszych przepisów ustawy, dotyczącymi usług agentów, pośredników itp., wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, przypadków, gdy podstawa opodatkowania może być szacowana przez organ podatkowy oraz opodatkowanie niektórych podatników dokonujących obrotów dziełami sztuki, przedmiotami kolekcjonerskimi, antykami i towarami używanymi. Oznacza to, że ustawodawca nie przewidział szczególnego uregulowania podstawy opodatkowania przy usługach złożonych.

Obrotem zaś, zgodnie z ww. przepisem ustawy, jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku. W tej konstrukcji ustawodawca odnosi się przede wszystkim do przedmiotu opodatkowania ("sprzedaż" jest rozumiana, zgodnie z definicją z art. 2 pkt 22, jako odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów).

Tym samym, kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy czyli kwotę jaką winien otrzymać Wnioskodawca od swoich klientów może obejmować zarówno wartość usługi wynajmu, dzierżawy samochodów jak też wartość refundacji kosztów paliwa. Trzeba zauważyć, iż podstawa opodatkowania stanowi kwotę należną wynikającą z warunków umów i są to kwestie cywilnoprawne kształtowane przez zainteresowane strony wedle własnego uznania.

Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, iż czynności dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a danym Klientem, w ramach umowy najmu lub dzierżawy (tj. odpłatne wydzierżawianie samochodu wraz z przekazaniem karty paliwowej), stanowią odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Kwestie prawa do odliczenia podatku naliczonego regulują przepisy Działu IX ww. ustawy o podatku od towarów i usług:

W myśl art. 86 ust. 1 ww. ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

Jak wynika z art. 86 ust. 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług (choćby przed zrealizowaniem prawa do odliczenia, towary bądź usługi nie zostały jeszcze spożytkowane na cele działalności opodatkowanej).

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia - jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas - po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych - odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nabywa w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej na podstawie umów o współpracy odpłatnie wydzierżawia samochody osobowe w wyposażone w karty paliwowe nabyte przez podatnika. Koszt zużytego za pomocą karty przez dzierżawców paliwa jest następnie uwzględniany w wysokości opłaty z tytułu dzierżawy lub najmu. Przedmiotowe pojazdy przez okres ponad 6 miesięcy są przeznaczone wyłącznie na cele związane z najmem i dzierżawą. Opłaty z tytułu dzierżawy pojazdów stanowią przychód z działalności gospodarczej podatnika, od którego podatnik odprowadza podatek VAT. Wnioskodawca posiada zawartą z Polskim Koncernem Naftowym umowę, regulującą sposób nabycia kart paliwowych. Karty paliwowe będą wydawane na numer rejestracyjny samochodu i przekazywane osobom, z którymi są zawarte umowy najmu lub dzierżawy samochodów. Faktury dokumentujące nabycie paliw na podstawie kart paliwowych są wystawiane na Wnioskodawcę. Paliwo nabywane na podstawie kart paliwowych będzie służyło tylko i wyłącznie klientom, do napędu samochodów osobowych użytkowanych na podstawie umowy dzierżawy samochodu.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

W art. 3 ust. 2 pkt 7 ustawy o VAT wskazano, iż przepis ust. 1 nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

Na mocy art. 4 cyt. ustawy, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1.

W przedmiotowej sprawie paliwo nie jest wykorzystywane przez Wnioskodawcę do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r., lecz stanowi element dostawy, która jest świadczeniem pomocniczym do usługi głównej - tj. najmu, dzierżawy samochodów opodatkowanej stawką pozytywną VAT.

Analiza przepisu art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b) ustawy nowelizującej jednoznacznie wskazuje, że ograniczenie wynikające z art. 3 ust. 1 ww. ustawy odnoszące się do samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych nie dotyczy sytuacji, gdy przedmiotem działalności podatnika jest przeznaczenie pojazdów na wynajem na okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Przypomnieć w tym miejscu należy, iż przepis art. 4 ustawy nowelizującej, stanowi o braku możliwości odliczenia podatku od paliwa wykorzystywanego do samochodów i pojazdów wymienionych w art. 3 ust. 1 ww. ustawy. Zatem zakaz odliczenia podatku od paliwa, o którym mowa w art. 4 ustawy nowelizującej, nie odnosi się do paliwa wykorzystywanego do pojazdów, których przepisy art. 3 ust. 1 ww. ustawy nie dotyczą.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz przedstawionego zdarzenia należy stwierdzić, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. Wnioskodawcy w odniesieniu do samochodów, oddawanych w najem i wyłącznie do tego celu przeznaczonych przez okres ponad 6 miesięcy, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu przedmiotowych pojazdów. W opisanym we wniosku przypadku nie ma bowiem zastosowania art. 4 ustawy nowelizującej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest oddanie w odpłatne używanie samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy a samochody te są przez Wnioskodawcę przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na ten cel.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.