IBPP2/443-1018/10/RSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2010 r. (data wpływu 8 grudnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 marca 2011 r. (data wpływu 3 marca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczania podatku VAT od zakupu paliwa do napędu samochodu osobowego, które to paliwo następnie jest odsprzedawane spółce, która ten samochód dzierżawi - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 3 marca 2011 r. (data wpływu 3 marca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczania podatku VAT od zakupu paliwa do napędu samochodu osobowego, które to paliwo następnie jest odsprzedawane spółce, która ten samochód dzierżawi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca dzierżawi na podstawie umowy leasingu operacyjnego samochód osobowy. Na postawie odrębnej umowy samochód ten jest dzierżawiony przez inną spółkę (X). Umowa jest zawarta na okres 36 miesięcy. Samochód nigdy nie był i nie będzie użytkowany przez Wnioskodawcę. W umowie dzierżawy zawarty jest zapis, że wydzierżawiający (firma X) jest zobowiązany do ponoszenia wszystkich kosztów eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem tego samochodu. W związku z powyższym Wnioskodawca, jeśli poniesie wydatki dotyczące wspomnianego samochodu, wystawia faktury (refaktury) za akcesoria, usługi i paliwo na rzecz spółki X, która dzierżawi ten samochód. Spółka X, która dzierżawi samochód dysponuje kartą paliwową do bezgotówkowego rozliczania się za paliwo wystawioną na Wnioskodawcę.

Wnioskodawca otrzymuje faktury zbiorcze za paliwo za wszystkie użytkowane samochody, łącznie z paliwem zużywanym przez dzierżawiony spółce X samochód osobowy, a następnie refakturuje (odsprzedaje) to paliwo spółce X. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy nie jest oddawanie w odpłatne używanie samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu ani umów o podobnym charakterze.

W ww. piśmie z dnia 3 marca 2011 r. Wnioskodawca wskazał, iż w pozycji 47 wniosku uzupełnia podstawę prawną dotyczącą pytania nr 2 - Art. 41 Ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto, odnośnie uzupełnienia opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca dodał, że:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku jako nr 1):

Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczania podatku VAT od zakupu paliwa do samochodu osobowego, które to paliwo następnie jest odsprzedawane spółce, która ten samochód dzierżawi.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do odliczania podatku VAT od zakupu paliwa do samochodu osobowego, które to paliwo następnie jest odsprzedawane spółce, która ten samochód dzierżawi i użytkuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 31 grudnia 2010 r., gdyż we wniosku z dnia 25 listopada 2010 r. Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 86 ust. 1 ww. ustawy o VAT wyraźnie wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest więc związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r., kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca dzierżawi na podstawie umowy leasingu operacyjnego samochód osobowy. Na postawie odrębnej umowy samochód ten jest dzierżawiony przez inną spółkę (X). Umowa jest zawarta na okres 36 miesięcy. Samochód nigdy nie był i nie będzie użytkowany przez Wnioskodawcę. W umowie dzierżawy zawarty jest zapis, że wydzierżawiający (firma X) jest zobowiązany do ponoszenia wszystkich kosztów eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem tego samochodu. W związku z powyższym Wnioskodawca, jeśli poniesie wydatki dotyczące wspomnianego samochodu, wystawia faktury (refaktury) za akcesoria, usługi i paliwo na rzecz spółki X, która dzierżawi ten samochód. Spółka X, która dzierżawi samochód dysponuje kartą paliwową do bezgotówkowego rozliczania się za paliwo wystawioną na Wnioskodawcę.

Wnioskodawca otrzymuje faktury zbiorcze za paliwo za wszystkie użytkowane samochody, łącznie z paliwem zużywanym przez dzierżawiony spółce X samochód osobowy, a następnie refakturuje (odsprzedaje) to paliwo spółce X. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy nie jest oddawanie w odpłatne używanie samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu ani umów o podobnym charakterze.

Wnioskodawca w piśmie uzupełniającym z dnia 3 marca 2011 r. wskazał, iż:

* paliwo, które jest odsprzedawane (refakturowane) spółce X, na podstawie faktur zbiorczych za paliwo, które otrzymuje jego firma, to paliwo tylko i wyłącznie zużywane przez samochód dzierżawiony przez spółkę X, co jest możliwe do zidentyfikowania, ponieważ faktury zbiorcze są wystawiane ze szczegółowym rozliczeniem poszczególnych kart paliwowych,

* umowa dzierżawy samochodu osobowego zawarta ze spółką X stanowi, że czynsz dzierżawny należny Wynajmującemu stanowi wartość raty leasingowej, którą lesingodawca obciąża Wnioskodawcę powiększoną o 1% marży.

Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę - określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy dzierżawy związane jest z wzajemnym świadczeniem dzierżawcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Dzierżawa jest więc umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście rozpatrywanej sprawy konieczne jest rozstrzygnięcie charakteru transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentem.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste (art. 7 ust. 1 pkt 6).

Należy zauważyć, iż w określeniu "jak właściciel" zawiera się możliwość uznania za dostawę owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. Podkreślenia wymaga, że dostawa, w rozumieniu ustawy o VAT, nie może być utożsamiana z dostawą w rozumieniu Kodeksu cywilnego. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług "dostawa" oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem. Zauważyć należy również, iż dostawa w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług nie wiąże się z przeniesieniem własności towarów. Wówczas ustawodawca użyłby w definicji "dostawy" sformułowania "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jako właściciel", co implikuje zmianę właściciela, a zatem przeniesienie prawa własności.

Należy zauważyć, iż podobną sprawą jak niniejsza zajął się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie C-185/01. W sprawie tej Podatnik, będący firmą leasingowa, oferował swoim klientom usługą zarządzania zakupami paliwa do samochodów będących przedmiotem leasingu. W ramach usługi podatnik udostępniał klientom karty kredytowe wystawione na siebie. Klienci dokonywali płatności ryczałtowych w ciągu roku. Na zakończenie roku następowało rozliczenie końcowe, na podstawie którego klienci obciążani byli rzeczywistymi kosztami paliwa. Faktury za paliwo wystawiane były przez stacje benzynowe na Auto Lease, który ujmował te koszty na fakturze za usługi leasingu wystawiane klientom.

Trybunał zauważył, "iż "dostawa towarów" nie odwołuje się do przeniesienia własności zgodnie z procedurami określonymi w stosownym prawie krajowym, lecz obejmuje wszelkie przeniesienie majątku rzeczowego przez jedną stronę, które uprawnia drugą stronę w rzeczywistości do dysponowania nim tak, jakby ta strona była właścicielem tego majątku. Cel VI Dyrektywy może być zagrożony, jeśli warunki wystąpienia dostawy towarów - będącej jedną z trzech transakcji opodatkowanych-różniłyby się w poszczególnych Państwach Członkowskich, jak to ma miejsce w przypadku warunków regulujących przeniesienie własności w prawie cywilnym. W konsekwencji, aby odpowiedzieć na przekazane pytanie, konieczne jest ustalenie, na rzecz kogo - leasingodawcy czy leasingobiorcy - spółki naftowe przenosiły, w postępowaniu głównym, to prawo do rzeczywistego dysponowania towarem jak właściciel. Nie podlega sporowi, że leasingobiorca ma prawo do dysponowania paliwem tak, jakby był on jego właścicielem. Otrzymuje on paliwo bezpośrednio na stacjach benzynowych, a Auto Lease nie ma w żadnym momencie prawa do decydowania, w jaki sposób to paliwo ma zostać zużyte i w jakim celu. Argument, iż paliwo jest dostarczane Auto Lease, biorąc pod uwagę, że leasingobiorca nabywa paliwo w imieniu i na koszt tej spółki, która ponosi z góry koszt tego towaru, nie może być przyjęty".

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy że Wnioskodawca nie dokonuje nabycia a następnie dostawy paliwa na rzecz swoich kontrahentów, gdyż paliwo to jest przekazywane bezpośrednio pomiędzy stacją paliw a podmiotem wynajmującym samochód, a tym samym Wnioskodawca ani przez moment nie dysponuje przedmiotowym paliwem jak właściciel z tego też względu nie może przekazać tego prawa (odsprzedać paliwa) na swych kontrahentów. W konsekwencji, skoro nie dochodzi do dostawy paliwa przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów ten element transakcji jako taki nie powinien być opodatkowany, tym samym wykazany na fakturze, abstrahując od tego czy samodzielnie czy jako element składowy świadczenia głównego jakim jest wynajem samochodów.

Faktury za paliwo nie powinny być zatem wystawiane na Wnioskodawcę, gdyż jak wskazano powyżej to nie on jest nabywcą paliwa.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż ma on prawo do odliczania podatku VAT od zakupu paliwa do samochodu osobowego, które to paliwo następnie jest odsprzedawane spółce X, która ten samochód dzierżawi i użytkuje, należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, iż podana przez Wnioskodawcę kwestia dotycząca wszystkich kosztów eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem tego samochodu (za akcesoria i usługi na rzecz spółki X) została potraktowana jako element przedstawionego stanu faktycznego. Wnioskodawca nie zadał pytania i stanowiska w tej kwestii.

Wyjaśnić należy, iż niniejsza interpretacja rozstrzyga jedynie w kwestii objętej pytaniem oznaczonym we wniosku jako nr 1. Odnośnie problemów, których dotyczą pytania oznaczone we wniosku jako nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, tj. stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r.

Ponadto należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.