IBPP2/443-1004/12/ICz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2012 r. (data wpływu 1 października 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 grudnia 2012 r. znak: L.dz. 256/2012 (data wpływu 8 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy biorąc pod uwagę wyrok Sądu Arbitrażowego i fakt zapłacenia przez Gminę zasądzonej tym wyrokiem kwoty dopuszczalne jest skorzystanie przez Wnioskodawcę z zawartej w art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług możliwości dokonania korekty podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, w zakresie całej kwoty podatku, o którą skorygowano faktury, tj. o kwotę 89.203,49 zł - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 października 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy biorąc pod uwagę wyrok Sądu Arbitrażowego i fakt zapłacenia przez Gminę zasądzonej tym wyrokiem kwoty dopuszczalne jest skorzystanie przez Wnioskodawcę z zawartej w art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług możliwości dokonania korekty podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, w zakresie całej kwoty podatku, o którą skorygowano faktury, tj. o kwotę 89.203,49 zł.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 31 grudnia 2012 r. znak: L.dz. 256/2012 (data wpływu 8 stycznia 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 17 grudnia 2012 r. znak: IBPP2/443-1004/12/ICz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wykonywania robót ogólnobudowlanych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zawarł w dniu 22 marca 2010 r., w trybie ustawy o zamówieniach publicznych, z Gminą K. umowę na wykonanie zadania "....". W § 11 ww. umowy wskazano, że obowiązującą formą wynagrodzenia jest wynagrodzenie umowne, w zakresie robót remontowych fontanny ustalone na kwotę 405.470,42 zł i zaznaczono, że roboty te są zwolnione z podatku VAT. Przed rozstrzygnięciem przetargu zamawiający potwierdził stanowisko co do zwolnienia robót remontowych fontanny z VAT w odpowiedzi na zapytanie do specyfikacji istotnych warunków zamówienia, złożone przez jednego z wykonawców. Wskutek przyjęcia przez zamawiającego takiej kwalifikacji podatkowej robót, wykonawcy musieli złożyć ofertę zawierającą kalkulację ceny jako kwoty nie ulegającej powiększeniu o VAT, ostatecznie zastrzeżenie o braku VAT znalazło się także w umowie. Z tych przyczyn także z tytułu realizacji zadania Wnioskodawca jako wykonawca wystawił dwie faktury, tj. Nr.. z dnia 9 sierpnia 2010 r. na kwotę 160.630,08 zł i Nr.. z dnia 7 października 2010 r. na kwotę 244.840,34 zł, w których wskazano, że wykonane usługi korzystają ze zwolnienia z podatku od towarów i usług. Ponieważ po realizacji robót i wystawieniu faktur Wnioskodawca powziął informację o tym, iż organy skarbowe rozliczające faktury jego podwykonawców kwestionują prawidłowość zakwalifikowania robót przy fontannie jako zwolnionych z VAT, Wnioskodawca zwrócił się do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi, z którego otrzymał informację wskazującą prawidłowe grupowanie statystyczne dla prac wykonywanych w ramach remontu fontanny, przesądzające o konieczności zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 22%.

W takim stanie rzeczy Wnioskodawca wystawił fakturę VAT korekta nr 17/10 z dnia 29 października 2010 r., która korygowała wzwyż wartość faktury VAT Nr.. o kwotę prawidłowo naliczonego podatku VAT, tj. o wartość 35.338,62 zł, oraz fakturę VAT korekta Nr.. z dnia 29 października 2010 r., która korygowała wzwyż wartość faktury VAT Nr.. o kwotę prawidłowo naliczonego podatku VAT, tj. o wartość 53.864,87 zł Łączna wartość podatku, o którą dokonano korekt przedmiotowych faktur to 89.203,49 zł. Gmina K. odmówiła zapłaty kwot wynikających z faktur nr 16/10 i 17/10, twierdząc, iż jej stanowisko co do podatku VAT jest prawidłowe, czego potwierdzeniem miała być interpretacja indywidualna wydana przez Izbę Skarbową. Po zapoznaniu się z treścią tej interpretacji, którą udostępniła Gmina, Wnioskodawca zwrócił uwagę Gminy, iż interpretacja ta nie potwierdza prawidłowości postępowania Gminy, a jedynie wskazuje, iż przy założeniu przyjęcia prawidłowej kwalifikacji statystycznej usługi, roboty z zakresu ochrony zabytków podlegają zwolnieniu z VAT. Zamawiający jednakże nigdy nie zwracał się do właściwych organów celem ustalenia prawidłowej klasyfikacji PKWiU robót remontowych fontanny, zaś Izba Skarbowa podkreśliła w interpretacji, iż nie jest właściwa do wiążącego dokonywania klasyfikacji statystycznych.

Z uwagi na brak zapłaty należności objętej fakturami korygującymi Wnioskodawca, stosownie do § 20 umowy zawartej w dniu 22 marca 2010 r. z Gminą K., wystąpił do Sądu Arbitrażowego przy. Izbie Gospodarczej w O. z powództwem o zasądzenie od Gminy K. m.in. kwoty 89.203,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami, wskazując, iż do błędnego zakwalifikowania podatkowego należności za realizację robót doszło z winy zamawiającego, a skutkiem tego błędu było nieuzasadnione poniesienie przez Wnioskodawcę kosztu podatku VAT.

Wyrokiem Sąd Arbitrażowy zasądził na rzecz Wnioskodawcy kwotę 44.601,75 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 grudnia 2010 r. do dnia zapłaty, tj. połowę dochodzonej kwoty. W uzasadnieniu ww. rozstrzygnięcia wskazano, że żądanie dopłaty do wynagrodzenia równowartości podatku VAT z przyczyn leżących u podstaw zawarcia umowy wzajemnej pozwala na rozpatrywanie przedmiotowej sprawy w aspekcie stosunków obligacyjnych relacji dłużnik - wierzyciel mimo formalnego wykonania zobowiązań wynikających z umowy stron, co pozwala rozpatrywać sprawę w szerokich ramach przepisu art. 471 Kodeksu cywilnego. Zdaniem sądu podstawę do przypisania Gminie K. odpowiedzialności stanowi fakt, że należyte przygotowanie materiałów przetargowych było obowiązkiem Gminy K. Równocześnie Sąd Arbitrażowy podzielił stanowisko Gminy K., iż AT. Sp. z o.o. dobrowolnie przystąpiła do przetargu i jako przedsiębiorca zaakceptowała warunki przetargu. Podniesione w sprawie okoliczności przemawiają zdaniem Sądu Arbitrażowego za tym, by odpowiedzialność za zaistniałą sytuację i wywołaną nią szkodę, jaką poniosła AT sp. z o.o. na skutek umownego zwolnienia z podatku od towarów i usług kwoty wynagrodzenia za wykonane roboty, przypisać równomiernie obu stronom sporu, które współprzyczyniły się swą postawą do zaistniałej sytuacji. Z tych względów - w zakresie, w jakim mowa o części należności głównej obejmującej kwotę stanowiącą równowartość podatku VAT, wynikającą z wystawionych przez Wykonawcę faktur korygujących w wysokości 89.203,49 zł - Sąd Arbitrażowy uznał za zasadne uwzględnienie powództwa powoda do kwoty 44.601,75 zł, co powinno umożliwić stronom uzgodnienie korekt faktur, a w ślad za tym i skorygowanie deklaracji podatkowych. Zasądzona kwota została Wnioskodawcy zapłacona.

W przedmiotowej sprawie - w odniesieniu do nieuiszczonych przez Gminę K. należności - zachodzą przesłanki opisane w art. 89a ust. 1a i ust. 2 pkt 1-6 ustawy o podatku od towarów i usług. W odniesieniu do przesłanki wskazanej w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca wskazuje, że zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego o kwotę wynikającą z faktur VAT Korygujących Nr.. i Nr.., a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności, jednak poinformował pisemnie, że faktury korygujące nie zostały przez niego przyjęte do realizacji.

W pismem uzupełniającym z dnia 31 grudnia 2012 r. Wnioskodawca poinformował, iż wnioskowana wierzytelność spełniła wszystkie warunki przewidziane przepisem art. 89a ust. 1a oraz ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. I054). Sąd Arbitrażowy przy. Izbie Gospodarczej w O. uzasadniają, wyroku powołując się na art. 471 Kodeksu Cywilnego napisał:

* Zdaniem Sądu Arbitrażowego odpowiedzialność za zaistniałą sytuację i wywołaną nią szkodę, jaką poniósł powód jako Wykonawca na wskutek umownego zwolnienia z podatku od towarów i usług (VAT) przypisać równomiernie obu stronom sporu, które - jak było już o tym mowa powyżej współprzyczyniły się do zaistniałej sytuacji. Ponadto Zespół Orzekający zauważa, iż powyższe powinno umożliwić stronom uzgodnienie korekt faktur, a w ślad za tym i skorygowanie deklaracji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy biorąc pod uwagę wyrok Sądu Arbitrażowego i fakt zapłacenia przez Gminę K. zasądzonej tym wyrokiem kwoty dopuszczalne jest skorzystanie przez Wnioskodawcę z zawartej w art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług możliwości dokonania korekty podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, w zakresie całej kwoty podatku, o którą skorygowano faktury, tj. o kwotę 89.203,49 zł.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawcy przysługuje możliwość dokonania korekty, o której mówi art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie całej kwoty 89.203,49 zł.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. W przedmiotowej sprawie zachodzą okoliczności wskazane w art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług, zatem dopuszczalne jest skorzystanie z możliwości przewidzianej w ww. przepisie w zakresie całej kwoty 89.203,49 zł.

Wydany przez Sąd Polubowny wyrok i zapłata przez Gminę K. zasądzonej ww. wyrokiem kwoty nie wpływają w żaden sposób na zakres, w jakim strona może skorzystać z uprawnienia wyrażonego w art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług. Z uzasadnienia ww. wyroku wynika bowiem, że Sąd Polubowny nie zasądził od Gminy K. kwoty 44.601,75 zł tytułem nieuiszczonej części świadczenia wynikającego z umowy zawartej w dniu 22 marca 2010 r., a nakazał zapłacić ww. sumę tytułem odszkodowania za szkodę poniesioną przez Wnioskodawcę w wyniku nieprawidłowego przygotowania przetargu organizowanego przez Gminę K. Sąd Arbitrażowy wskazał, że rozpatrzył sprawę w ramach przepisu art. 471 Kodeksu cywilnego i rozważył okoliczności pozwalające przypisać odpowiedzialność za zaistniałą szkodę równomiernie obu stronom sporu.

W związku z powyższym brak jest podstaw by uznać, że zapłata przez Gminę K. kwoty zasądzonej wyrokiem Sądu Polubownego, stanowiła zapłatę podatku VAT wskazanego w fakturach wystawionych przez Wnioskodawcę. Nie ma zatem przeszkód by dokonać korekty, o której mowa w art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie całej kwoty 89.203,49 zł.

Zostały spełnione także inne przesłanki, określone w art. 89a ustawy o VAT - należności nie zostały zapłacone przez okres dłuższy niż 180 dni, lecz od końca roku, w którym wystawiono faktury korygujące, nie upłynęły dwa lata. Wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako czynni podatnicy VAT, wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku VAT, a dłużnik w terminie 14 dni nie dokonał zapłaty należności - Gmina K. zrealizowała wprawdzie wyrok Sądu Arbitrażowego, jednakże z treści uzasadnienia tego wyroku wynika, iż zasądzona należność ma charakter odszkodowawczy, nie stanowi natomiast części należności dochodzonej przez Wnioskodawcę z tytułu wartości podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Kwestie dotyczące rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności regulują przepisy art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT.

Zgodnie art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Przy czym, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1a).

Należy zauważyć, iż możliwość skorzystania z tzw. "ulgi za złe długi" powstaje wówczas, gdy spełnione są warunki dotyczące zarówno samej wierzytelności, warunków jej powstania, jak i dłużnika i wierzyciela, określone w art. 89a ust. 2 ustawy, tj.:

Zgodnie z ust. 3 wskazanego artykułu, korekta podatku należnego może nastąpić w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął termin określony w ust. 2 pkt 6, nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym wierzyciel uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2 pkt 6. Warunkiem dokonania korekty jest uzyskanie przez wierzyciela potwierdzenia odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2 pkt 6.

W myśl ust. 4 ww. artykułu, w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Stosownie do ust. 5 ww. artykułu, podatnik obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty podatku należnego określonej w ust. 1, zawiadomić o korekcie, o której mowa w ust. 1, właściwy dla podatnika urząd skarbowy wraz z podaniem kwot korekty podatku należnego.

Zgodnie z ust. 6 ww. artykułu, podatnik w ciągu 7 dni od dnia dokonania korekty podatku należnego wymienionej w ust. 1 obowiązany jest również zawiadomić dłużnika o tej czynności. Kopia zawiadomienia jest przesyłana do właściwego dla podatnika urzędu skarbowego.

W myśl ust. 7 ww. artykułu przepisów ust. 1-6 nie stosuje się, jeżeli pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.

Powołane wyżej przepisy dopuszczają zatem możliwość dokonania przez podatnika korekty podatku należnego, który powstał w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług na terytorium kraju, w sytuacji gdy nabywca towaru bądź usługi, nie dokonał zapłaty na rzecz dostawcy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wykonywania robót ogólnobudowlanych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zawarł w dniu 22 marca 2010 r., w trybie ustawy o zamówieniach publicznych, z Gminą K. umowę na wykonanie zadania "...". W § 11 ww. umowy wskazano, że obowiązującą formą wynagrodzenia jest wynagrodzenie umowne, w zakresie robót remontowych fontanny ustalone na kwotę 405.470,42 zł i zaznaczono, że roboty te są zwolnione z podatku VAT.

Z tych przyczyn także z tytułu realizacji zadania Wnioskodawca jako wykonawca wystawił dwie faktury, tj. Nr.. z dnia 9 sierpnia 2010 r. na kwotę 160.630,08 zł i Nr.. z dnia 7 października 2010 r. na kwotę 244.840,34 zł, w których wskazano, że wykonane usługi korzystają ze zwolnienia z podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca zwrócił się do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi, z którego otrzymał informację wskazującą prawidłowe grupowanie statystyczne dla prac wykonywanych w ramach remontu fontanny, przesądzające o konieczności zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 22%.

W takim stanie rzeczy Wnioskodawca wystawił fakturę VAT korekta nr 17/10 z dnia 29 października 2010 r., która korygowała wzwyż wartość faktury VAT Nr.. o kwotę prawidłowo naliczonego podatku VAT, tj. o wartość 35.338,62 zł, oraz fakturę VAT korekta Nr.. z dnia 29 października 2010 r., która korygowała wzwyż wartość faktury VAT Nr.. o kwotę prawidłowo naliczonego podatku VAT, tj. o wartość 53.864,87 zł Łączna wartość podatku, o którą dokonano korekt przedmiotowych faktur to 89.203,49 zł. Gmina K. odmówiła zapłaty kwot wynikających z faktur nr 16/10 i 17/10. Z uwagi na brak zapłaty należności objętej fakturami korygującymi Wnioskodawca, stosownie do § 20 umowy zawartej w dniu 22 marca 2010 r. z Gminą K., wystąpił do Sądu Arbitrażowego przy Opolskiej Izbie Gospodarczej w O. z powództwem o zasądzenie od Gminy K. m.in. kwoty 89.203,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami.

Wyrokiem Sąd Arbitrażowy zasądził na rzecz Wnioskodawcy kwotę 44.601,75 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 grudnia 2010 r. do dnia zapłaty, tj. połowę dochodzonej kwoty. Podniesione w sprawie okoliczności przemawiają zdaniem Sądu Arbitrażowego za tym, by odpowiedzialność za zaistniałą sytuację i wywołaną nią szkodę, jaką poniosła AT. sp. z o.o. na skutek umownego zwolnienia z podatku od towarów i usług kwoty wynagrodzenia za wykonane roboty, przypisać równomiernie obu stronom sporu, które współprzyczyniły się swą postawą do zaistniałej sytuacji. Z tych względów - w zakresie, w jakim mowa o części należności głównej obejmującej kwotę stanowiącą równowartość podatku VAT, wynikającą z wystawionych przez Wykonawcę faktur korygujących w wysokości 89.203,49 zł - Sąd Arbitrażowy uznał za zasadne uwzględnienie powództwa powoda do kwoty 44.601,75 zł, co powinno umożliwić stronom uzgodnienie korekt faktur, a w ślad za tym i skorygowanie deklaracji podatkowych. Zasądzona kwota została Wnioskodawcy zapłacona.

Mając na uwadze wyżej wskazane okoliczności sprawy należy na wstępie odnieść się do kwestii odszkodowania. Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Zgodnie z treścią art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast art. 361 k.c. określa granice odpowiedzialności poprzez odwołanie się do wysokości strat, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.).

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Pod pojęciem skutków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania należy rozumieć wszystkie konsekwencje wynikające dla dłużnika z faktu wystąpienia zdarzenia prawnego, za które ponosi on odpowiedzialność. W sytuacji niewykonania zobowiązania przez dłużnika wierzycielowi przysługują dwa roszczenia. Pierwszym z nich jest roszczenie o spełnienie świadczenia in natura, natomiast drugim roszczenie o naprawienie szkody wynikającej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Roszczenie wierzyciela o naprawienie szkody zasadniczo nie eliminuje, ale uzupełnia roszczenie o wykonanie zobowiązania in natura. To drugie powinno być bowiem uznane ze względu na zasadę realnego wykonywania zobowiązań za podstawowe świadczenie dłużnika w sytuacji, w której doszło do niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, a wykonanie to jest jeszcze możliwe. W tych przypadkach, gdy spełnienie świadczenia nie jest już możliwe w sposób, który mógłby zaspokoić interes wierzyciela, temu ostatniemu służyć będzie roszczenie odszkodowawcze. Naprawienie szkody wynikającej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania może nastąpić bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odszkodowania. Wówczas roszczenie odszkodowawcze zastępuje roszczenie główne.

W myśl przepisu art. 361-363 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 1 i 2 k.c.).

Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 k.c.).

Z analizy przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w związku z zaistniałym sporem pomiędzy Wnioskodawcą a Gminą K., Wnioskodawca wystąpił z powództwem do Sądu Arbitrażowego przy. Izbie Gospodarczej w O. o zasądzenie od Gminy K. kwoty 89.203,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Powyższa kwota 89.203,49 zł stanowi równowartość podatku VAT wynikającą z faktury korygującej nr 17/2010 wystawionej do faktury nr 50/2010 oraz z faktury korygującej nr 16/2010 wystawionej do faktury nr 80/2010.

Z powyższych przepisów, co do zasady, wynika iż obowiązek pokrycia szkody powstaje z uwagi na dokonanie czynności zabronionej lub w wyniku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania postanowień umowy. W opinii tut. organu, zasądzona kwota, o której mowa we wniosku nie może być uznana za odszkodowanie, bowiem jak wynika z uzasadnienia wyroku Sądu Arbitrażowego, żądanie dopłaty do wynagrodzenia za wykonaną usługę, w wysokości równowartości podatku VAT nie jest spowodowane niewykonaniem postanowień umownych przez dłużnika.

W opisanym stanie faktycznym otrzymana od Gminy K. kwota pieniężna w wysokości 44.601,75 zł nie będzie posiadała cech odszkodowania za poniesioną szkodę, gdyż nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania. Kwota ta nie pełni funkcji odszkodowawczej (sankcyjnej) lecz stanowi spełnienie świadczenia "in natura" - ekwiwalent należności głównej jakim jest kwota podatku należnego.

Jak wskazał Sąd, w zakresie, w jakim mowa o części należności głównej obejmującej kwotę stanowiącą równowartość podatku VAT, wynikającą z wystawionych przez Wykonawcę faktur korygujących w wysokości 89.203,49 zł - należy uznać za zasadne uwzględnienie powództwa do kwoty 44.601,75 zł, co powinno umożliwić stronom uzgodnienie korekt faktur, a w ślad za tym i skorygowanie deklaracji podatkowych. Ponadto jak wskazał Wnioskodawca zasądzona kwota została przez Gminę K. zapłacona.

W tym miejscu należy zauważyć, iż zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jak wynika z treści przytoczonych przepisów, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura VAT jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki) i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego.

Podatnik ze względu na swój interes prawny jest zobowiązany do prawidłowego opodatkowania i udokumentowania wykonywanych czynności. Tak więc to Wnioskodawcę obciąża obowiązek i ryzyko prawidłowego opodatkowania wykonywanych usług jak również prawidłowego wystawienia faktur VAT dokumentujących wykonane usługi. Zauważyć należy, że w tej sprawie trwa spór co do ostatecznej ceny usługi (rozumianej jako kwota brutto do zapłaty). Spór ten został rozstrzygnięty na drodze cywilnoprawnej. W tych okolicznościach zmiana ceny może nastąpić wyłącznie w drodze korekt faktur pierwotnych.

W myśl przepisu art. 89a ust. 1 i ust. 1a podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Przy czym, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze. W przypadku Wnioskodawcy instytucja ta nie znajdzie zastosowania bowiem za jej pomocą nie można regulować ceny usługi należnej od kontrahenta. Korygowanie ceny usługi może natomiast nastąpić w drodze korekt faktur co pośrednio wynika z wniosku, bowiem Sąd Arbitrażowy uznał za zasadne uwzględnienie powództwa powoda do kwoty 44.601,75 zł, co powinno umożliwić stronom uzgodnienie korekt faktur, a w ślad za tym i skorygowanie deklaracji podatkowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż przysługuje mu możliwość dokonania korekty, o której mówi art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie kwoty 89.203,49 zł, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.