IBPP1/4512-288/16/KJ - VAT w zakresie uznania wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 12 kwietnia 2016 r. (data wpływu 20 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z 4 lipca 2016 r. (data wpływu 8 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki - jest prawidłowe.

W dniu 20 kwietnia 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 4 lipca 2016 r. (data wpływu 8 lipca 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 15 czerwca 2016 r. znak: IBPP1/4512-288/16/KJ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą od roku 1994 i podatnikiem podatku VAT. W 1994 r. Wnioskodawca zakupił nieruchomość użytkową i w ramach działalności gospodarczej wynajmuje lokale użytkowe różnym firmom.

W 2008 r. jako osoba prywatna w wyniku sądowej sprzedaży komorniczej nabył 3 działki wraz ze znajomym, po 1/2 części. Wnioskodawca na zakup swojej części wziął kredyt bankowy na 75% wartości zakupu, który to spłaca do tej pory. Nabycie tych działek i zaciągnięcie kredytu nie dotyczyło działalności gospodarczej, dotyczyło majątku prywatnego.

Działki, które kupił Wnioskodawca wraz ze znajomym są położone we wsi Wnioskodawcy o łącznej powierzchni użytkowej 4,65 ha to:

Zakupu tego Wnioskodawca dokonał myśląc aby w przyszłości podzielić te działki na pół ze znajomym - (wspólnikiem działek), a następnie podarować je trójce swoich dzieci, które mogłyby się w przyszłości na tych działkach wybudować. Działki te w planie zagospodarowania przestrzennego to tereny zabudowy mieszkaniowej. W całym okresie posiadania Wnioskodawca oraz znajomy nie poczynili na tych działkach żadnych zmian, żadnego ulepszenia. Z tytułu posiadania tych działek, Wnioskodawca płacił do Urzędu Gminy głównie podatek rolny 373 zł i podatek leśny 33 zł i podatek od nieruchomości 110 zł. Gmina dla celów podatku od nieruchomości traktuje te grunty jako rolne. W roku 2015 Wnioskodawca oraz znajomy sprzedali Urzędowi Gminy wydzieloną działkę o pow. 0,0081 ha na przepompownię ścieków na potrzeby Gminy. Aktualnie od jakiegoś czasu jeden z sąsiadów ich działek, chce kupić tylko działkę zabudowaną budynkami i szklarnią (opisana w punkcie 2) na powiększenie swojego gospodarstwa rolnego. Wnioskodawca nadmienia, że nie szukał kupca na tą działkę, nie ogłaszał nigdzie, ani też nie zgłaszał do żadnego biura nieruchomości chęci sprzedaży tych działek. Działki te oraz budynki nie były wydzierżawiane, ani też wynajmowane. Aktualnie Wnioskodawca jest skłonny sprzedać swoją połowę działki.

W uzupełnieniu Wnioskodawca poinformował, że:

1. Działka, o której mowa jest zabudowana budynkami i szklarnią będącymi w stanie technicznym nie nadającym się do użytku żadnego. Od momentu nabycia do chwili obecnej nie była w żaden sposób użytkowana, ani do żadnej działalności gospodarczej, ani też prywatnie.

2. Wnioskodawca nie jest i nie był rolnikiem ryczałtowym oraz nie dokonywał ani nie dokonuje sprzedaży produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej, gdyż takiej działalności nie prowadził i nie prowadzi.

3. Działki nabyto w drodze sądowej licytacji komorniczej, którą przeprowadzał komornik sądowy. Tytułem prawnym nabycia było Postanowienie Sądu Rejonowego w... o nabyciu tej nieruchomości. Faktury VAT Wnioskodawca nie otrzymał. Zakup ten nie był udokumentowany fakturą VAT ani też żadną inną fakturą.#8195;

4. Wnioskodawca nie występował o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej działki mającej być przedmiotem sprzedaży.

5. Wnioskodawca nie wnosił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla całości lub części działki.

6. Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań i nie będzie podejmował zmierzających do zmiany przeznaczenia terenu, uzyskania decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej oraz żadnych innych działań Wnioskodawca nie wykonał w tym celu.

7. We wcześniejszym okresie Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży żadnych nieruchomości.

8. Środki uzyskane ze sprzedaży działki zostaną przeznaczone głównie na spłatę kredytów.

9. Wnioskodawca nie posiada Nieruchomości, które byłyby przeznaczone w przyszłości do sprzedaży.

Wnioskodawca informuje ponadto, że dnia 28 kwietnia 2016 r., dokonał sprzedaży aktem notarialnym działki, o której mowa w zapytaniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż 1/2 części działki wyżej opisanej podlega ustawie o podatku VAT, a jeśli tak to wg jakiej stawki.

Zdaniem Wnioskodawcy, taka sprzedaż działki nie podlega ustawie o podatku VAT ponieważ Wnioskodawca kupił część tej działki z majątku prywatnego i do majątku prywatnego. Działka ta nie służyła w okresie jego posiadania działalności gospodarczej, nie dokonywał też żadnych zmian, przekształceń i ulepszeń na tej działce. Również nie wykonywał żadnych czynności zmierzających do znalezienia "kupca". W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że sprzedaż taka nie podlega ustawie o podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że wprawdzie Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego, jednak ze względu na fakt, że z opisu sprawy (z uzupełnienia wniosku z 4 lipca 2016 r.) wynika, że sprzedaży gruntu dokonano 28 kwietnia 2016 r., tut. organ przyjął, że przedmiotem wniosku jest zaistniały stan faktyczny.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 710), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

* po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

* po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Z kolei zgodnie z art. 196 k.c. współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 k.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Art. 45 k.c. definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów, jako rzeczy oraz ich części, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest udział w prawie własności nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy udziały lub inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części - art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1 z późn. zm.).

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie udziału w prawie własności nieruchomości (działek, budynków), dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku sprzedaż nieruchomości, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu zarobków w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Odnosząc przedstawiony we wniosku opis sprawy do obowiązujących w sprawie przepisów prawa, stwierdzić należy, że nabycie udziału w nieruchomości do majątku prywatnego przez Wnioskodawcę nie może przesądzać o tym, że automatycznie w przedmiotowej sprawie sprzedaż nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Istotne znaczenie będą miały bowiem okoliczności towarzyszące wykorzystaniu zakupionej nieruchomości i przygotowaniu do sprzedaży.

Jak wskazano wyżej nie zawsze sprzedaż nieruchomości stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Sprzedaż nieruchomości nie stanowi takiej czynności przede wszystkim wówczas, gdy jest ona dokonywana przez podmioty niebędące podatnikami VAT lub przez podmioty będące, co prawda takimi podatnikami, lecz niedziałające jako podatnicy w odniesieniu do tej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania dostawy nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też dostawa nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć należy również, że nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania działki mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Z kolei z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie fakt wystąpienia pojedynczych z nich.

Analizując opis sprawy przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku w kontekście powyższych orzeczeń TSUE stwierdzić należy, że Wnioskodawca w zakresie odnoszącym się do wskazanej we wniosku działki zabudowanej dwoma budynkami gospodarczymi w stanie rozbiórki oraz starą szklarnią nie podejmował działań porównywalnych z działalnością podmiotu profesjonalnie zajmującego się obrotem nieruchomościami.

Jak wynika bowiem z opisu sprawy Wnioskodawca w 2008 r. jako osoba prywatna w wyniku sądowej sprzedaży komorniczej (licytacji komorniczej) nabył 3 działki wraz ze znajomym, po 1/2 części. Wnioskodawca na zakup swojej części wziął kredyt bankowy na 75% wartości zakupu, który to spłaca do tej pory. Nabycie tych działek i zaciągnięcie kredytu nie dotyczyło działalności gospodarczej, dotyczyło majątku prywatnego.

Zakupu tego Wnioskodawca dokonał myśląc aby w przyszłości podzielić działki na pół ze wspólnikiem działek, a następnie podarować je trójce swoich dzieci, które mogłyby się w przyszłości na tych działkach wybudować.

Aktualnie jeden z sąsiadów działek, chce kupić tylko działkę zabudowaną budynkami i szklarnią na powiększenie swojego gospodarstwa rolnego. Wnioskodawca nadmienia, że nie szukał kupca na tą działkę, nie ogłaszał nigdzie, ani też nie zgłaszał do żadnego biura nieruchomości chęci sprzedaży tych działek.

Wnioskodawca przedmiotowej działki (w tym budynków i szklarni) nie wykorzystywał w żaden sposób ani do żadnej działalności ani też prywatnie. Wnioskodawca w całym okresie posiadania nie poczynił na tej działce żadnych zmian, żadnego ulepszenia. Działka oraz budynki nie były wydzierżawiane, ani też wynajmowane. Wnioskodawca nie występował też o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej działki mającej być przedmiotem sprzedaży ani nie wnosił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla całości lub części działki. Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań i nie będzie podejmował zmierzających do zmiany przeznaczenia terenu, uzyskania decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej oraz żadnych innych działań nie wykonał w tym celu. Wnioskodawca nie jest i nie był rolnikiem ryczałtowym oraz nie dokonywał ani nie dokonuje sprzedaży produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej, gdyż takiej działalności nie prowadził i nie prowadzi.

We wcześniejszym okresie Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży żadnych nieruchomości a środki uzyskane ze sprzedaży działki zostaną przeznaczone głównie na spłatę kredytów. Wnioskodawca nie posiada Nieruchomości, które byłyby przeznaczone w przyszłości do sprzedaży. Wnioskodawca jest przedsiębiorcą od roku 1994 i podatnikiem podatku VAT. W 1994 r. Wnioskodawca zakupił nieruchomość użytkową i w ramach działalności gospodarczej wynajmuje lokale użytkowe różnym firmom.

Z powyższego wynika, że dostawę #189; działki (udziału w działce) uznać należy za transakcję okazjonalną, jednorazową czyli taką, która nie czyniona jest z zamiarem nadania jej stałego charakteru. Tym samym w przedstawionej sprawie, nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ustawy o VAT w odniesieniu do dostawy #189; działki, bowiem przedmiotowy grunt nie jest i nie był w żaden sposób wykorzystywany w celach zarobkowych. Działka była nabyta w celu przekazania dzieciom i nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej i Wnioskodawca nie czerpał z faktu jej posiadania żadnej korzyści. Powodem podjęcia decyzji o sprzedaży #189; działki jest chęć jej nabycia przez jednego z sąsiadów tej działki na powiększenie swojego gospodarstwa rolnego. Wnioskodawca nie szukał kupca na tą działkę, nie ogłaszał jej sprzedaży, ani też nie zgłaszał jej sprzedaży do żadnego biura nieruchomości. Ponadto środki uzyskane ze sprzedaży działki zostaną przeznaczone głównie na spłatę kredytów.

Z powyższego wynika, że w sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji nie wystąpiły okoliczności wskazane przykładowo w treści ww. orzeczeń TSUE wydanych w sprawach C-180/10 i C-181/10.

Tym samym w przedmiotowej sprawie nie wystąpią przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie, że nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług.

Wprawdzie z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmowaniu lokali użytkowych różnym firmom, jednak sprzedany 28 kwietnia 2016 r. grunt nie był z tą działalnością związany, a dla celów wynajmu Wnioskodawca wykorzystuje inną nieruchomość użytkową.

W świetle powyższego w przedmiotowej sprawie nie można przypisać Wnioskodawcy aktywności porównywalnej do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, dlatego też dostawę #189; działki (udziału w działce i w budynkach), o której mowa we wniosku należy uznać za sprzedaż majątku prywatnego Wnioskodawcy, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W tej sytuacji brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży #189; nieruchomości zabudowanej. Zatem ww. czynność dostawy będzie oznaczać działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług zastosowania nie mają.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.