IBPP1/4512-262/16/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 stycznia 2016 r. (data wpływu 11 stycznia 2016 r.), uzupełnionym pismem z 6 kwietnia 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonywania korekty pierwotnie wystawionej przez Wnioskodawcę faktury VAT na rzecz wierzyciela za czynności egzekucyjne w sytuacji, kiedy dochodzi w późniejszym czasie do skutecznego ściągnięcia tych kosztów od dłużnika i przekazania ich wierzycielowi - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 stycznia 2016 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonywania korekty pierwotnie wystawionej przez Wnioskodawcę faktury VAT na rzecz wierzyciela za czynności egzekucyjne w sytuacji, kiedy dochodzi w późniejszym czasie do skutecznego ściągnięcia tych kosztów od dłużnika i przekazania ich wierzycielowi.

Wniosek został uzupełnionym pismem z 6 kwietnia 2016 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi Kancelarię Komorniczą w ramach której wykonuje typowe dla zawodu czynności. Czynności te zostały objęte podatkiem od towarów i usług od 1 października 2015 r. Wątpliwości Wnioskodawcy budzi ewentualny obowiązek dokonywania korekty faktur w przypadku niektórych czynności.

Do Wnioskodawcy wpływają wnioski o wszczęcie postępowania egzekucyjnego lub o inne czynności komornicze. Dla przykładu wierzyciel wpłaca opłatę za poszukiwanie majątku dłużnika wraz z podatkiem VAT albo wierzyciel wpłaca Wnioskodawcy opłatę stałą za eksmisję. Wnioskodawca wystawia wówczas fakturę VAT, w której nalicza podatek należny i odprowadza VAT w rozliczeniu za miesiąc wystawienia faktury.

Następnie Wnioskodawca ściąga te koszty od dłużnika, ponieważ dłużnik jest nimi obciążony a następnie zwraca odpowiednią kwotę wierzycielowi. Proces ściągania może być jednorazowy (w ciągu kilku dni) lub długoterminowy (w ciągu kilku miesięcy), zatem po pewnym czasie wierzyciel może otrzymać w całości lub w części zwrot poniesionych na początku opłat za czynności komornicze. Wnioskodawca spotkał się ze stanowiskiem, iż w powyższej sytuacji powinien dokonać odpowiedniej korekty faktury VAT dla wierzyciela, a następnie powinien wystawić fakturę w odpowiedniej kwocie na rzecz dłużnika, który de facto zapłacił za te koszty. W ocenie Wnioskodawcy praktyka ta nie ma umocowania prawnego, a dodatkowo byłaby praktyką dość uciążliwą dla Wnioskodawcy, natomiast odstąpienie od niej nie spowoduje na żadnym etapie zagrożenia uszczupleniem dochodów Skarbu Państwa.

Ponadto należy zaznaczyć, iż często zdarza się w praktyce, że dłużnik dokonuje zwrotu uprzednio zafakturowanych przez Wnioskodawcę kosztów komorniczych bezpośrednio na konto wierzyciela, z pominięciem kont Wnioskodawcy. Wówczas pojawiłaby się nieusuwalna przeszkoda dla uznania, iż Wnioskodawca wyświadczył w takim zakresie dłużnikowi usługę polegającą na zwolnieniu z długu, chociaż wierzyciel otrzymał zwrot uiszczonych i zafakturowanych przez Wnioskodawcę opłat.

Po objęciu czynności komorniczych ustawą o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa VAT) Wnioskodawca ma wątpliwość, czy w opisanym stanie faktycznym powstaje obowiązek dokonywania korekty pierwotnie wystawionej przez niego faktury VAT na rzecz wierzyciela za czynności egzekucyjne w sytuacji, kiedy dochodzi w późniejszym czasie do skutecznego ściągnięcia tych kosztów od dłużnika i przekazania ich wierzycielowi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym powstaje obowiązek dokonywania korekty pierwotnie wystawionej przez Wnioskodawcę faktury VAT na rzecz wierzyciela za czynności egzekucyjne w sytuacji, kiedy dochodzi w późniejszym czasie do skutecznego ściągnięcia tych kosztów od dłużnika i przekazania ich wierzycielowi.

Zdaniem Wnioskodawcy w chwili ściągnięcia opłat z dłużnika Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonywania korekty jeżeli uprzednio poniesione i zafakturowane koszty pokrył wierzyciel.

Opłaty egzekucyjne w pierwszej kolejności są ponoszone przez wierzyciela. Jednakże zgodnie z przepisem art. 770 k.p.c. dłużnik powinien zwrócić wierzycielowi koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji. Koszt egzekucji ustala postanowieniem Wnioskodawca. W związku z ponoszeniem opłat egzekucyjnych przez wierzyciela i świadczeniem na jego rzecz usług, Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia stosownej faktury.

Następnie w trakcie prowadzonej egzekucji Wnioskodawca dokonuje wyegzekwowania roszczenia wraz z kosztami egzekucji. Wnioskodawca, który pobiera od dłużnika równowartość kwoty uiszczonej uprzednio przez wierzyciela, przekazuje tę kwotę bezpośrednio wierzycielowi i - zdaniem Wnioskodawcy - nie ma obowiązku wystawienia faktury z tego tytułu dla dłużnika, bowiem kwota ta nie stanowi jego wynagrodzenia za świadczoną usługę na rzecz dłużnika.

Działania Wnioskodawcy podejmowane na zlecenie wierzyciela nie mogą być traktowane jako usługi na rzecz dłużnika z chwilą wyegzekwowania tej kwoty.

Wątpliwości mogą się pojawić jedynie w kontekście wystawienia faktury korygującej po przekazaniu wierzycielowi kwoty opłaty egzekucyjnej pochodzącej od dłużnika.

Zgodnie z przepisem art. 106j ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT w przypadku gdy po wystawieniu faktury dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, podatnik wystawia fakturę korygującą.

W przypadku Wnioskodawcy nie zachodzi jednak dyspozycja z art. 106j ust. 1 pkt 4 ustawy VAT ponieważ przepis ten dotyczy zwrotu należności dokonanej przez podatnika świadczącego zafakturowane usługi na rzecz nabywcy towarów lub usług. Zwracając wierzycielowi ściągniętą kwotę opłat Wnioskodawca nie działa w swoim imieniu lecz zwraca opłaty będąc jedynie pośrednikiem. Zwraca tę opłatę w cudzym imieniu (dłużnika). W takim przypadku brak jest podstaw do dokonania korekty, ponieważ pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą nie następuje w całości ani w części zwrot świadczenia.

Dla Wnioskodawcy przekazanie równowartości wcześniejszych opłat wierzycielowi powinno być neutralne podatkowo. Nie ma on obowiązku dokonywania korekty wcześniejszych faktur ponieważ nie świadczy w tym przypadku usług na rzecz dłużników. W przypadku poszukiwania majątku Wnioskodawca działa bez udziału a nawet bez wiedzy dłużnika, a w przypadku opłaty za eksmisję Wnioskodawca działa wbrew woli eksmitowanego. Trudno w tych okolicznościach twierdzić, iż ściągnięcie z dłużników opłaty za czynności komornicze stanowi usługę na rzecz dłużnika.

Ściągnięcie z dłużnika należnych wierzycielowi kwot na pokrycie kosztów opłat komorniczych w opisanym stanie faktycznym i przekazanie ich (rozliczenie z innymi należnościami) powinno przybrać formę kasową bez konieczności dodatkowego fakturowania. Tym bardziej, że np. dłużnicy będący osobami fizycznymi, którzy nie prowadzą działalności gospodarczej nie są najczęściej zainteresowani otrzymaniem faktury. W praktyce zdarza się, że dłużnicy samodzielnie dokonują zwrotu wierzycielowi kosztów opłat komorniczych, z pominięciem Wnioskodawcy. Gdyby przyjąć za słuszną koncepcję według której Wnioskodawca powinien dokonać korekty, to przepisy ustawy VAT nie nakładają na wierzyciela ani dłużnika obowiązku informowania o dokonanych wpłatach. W takiej sytuacji Wnioskodawca nie miałby wiedzy, co do daty i kwoty ewentualnych korekt, jakie miałby dokonać.

Jeżeli dłużnik spłaci bezpośrednio pieniądze na konto wierzyciela, to wówczas Wnioskodawca nie mając tego świadczenia na swoim koncie nie musi korygować wcześniejszej faktury.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy nie ma on obowiązku ani podstawy do korygowania faktur VAT z tytułu opłat pobranych od wierzycieli, w razie zmiany obciążenia lub w razie spłaty poniesionych kosztów przez dłużnika na rzecz wierzyciela, który koszty poniósł - niezależnie od tego, czy spłata miała miejsce faktycznie w toku postępowania, poza nim, czy też strona która koszty poniosła faktycznie - zrezygnowała z ich odzyskania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług - zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

Powołany wyżej przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Należy mieć na uwadze, że co do zasady, w przypadku prowadzenia postępowania egzekucyjnego na świadczoną przez komornika usługę może się składać szereg czynności wykonywanych w ramach takiego postępowania, np. (w zależności od rodzaju prowadzonego postępowania) poszukiwanie majątku dłużnika, zajmowanie nieruchomości i rzeczy ruchomych, sprzedaż zajętych nieruchomości i rzeczy ruchomych, opróżnienie lokalu z rzeczy lub osób, usunięcie oporu dłużnika.

Do świadczenia usług przez komornika sądowego będzie również dochodziło w sytuacji wykonywania przez niego pewnych czynności poza postępowaniem egzekucyjnym.

W związku z powyższym komornik, wykonując czynności w ramach postępowania egzekucyjnego, może świadczyć usługi dla obydwu stron postępowania egzekucyjnego, tj. wierzyciela i dłużnika.

Usługa świadczona dla wierzyciela przybiera postać pomocy w wyegzekwowaniu należnego wierzycielowi świadczenia, zaś usługa dla dłużnika sprowadza się do zwolnienia dłużnika z posiadania długu.

Od stron postępowania (w zależności od sytuacji i rodzaju czynności - od jednej ze stron, bądź od obydwu z nich) komornik może pobierać z tytułu wykonywanych czynności wynagrodzenie.

Otrzymanie wynagrodzenia z tytułu wykonywanych czynności będzie oznaczało, iż w tym przypadku wystąpi odpłatne świadczenie usługi na rzecz podmiotu, od którego pobrano wynagrodzenie.

Zgodnie z art. 51 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 790 z późn. zm.) opłata stała wynosi 40% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego za:

Jak stanowi art. 53a ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, opłatę stałą w wysokości 2% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego komornik pobiera od wierzyciela w przypadku otrzymania zlecenia poszukiwania majątku dłużnika w trybie art. 7971 Kodeksu postępowania cywilnego. W razie nieuiszczenia opłaty w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, komornik zwraca wniosek zawierający zlecenie.

W myśl art. 53a ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, w razie odnalezienia majątku dłużnika w trybie określonym w ust. 1 komornik pobiera opłatę stałą w wysokości 5% szacunkowej wartości tego majątku, nie więcej jednak niż 100% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Opłata ta ulega zmniejszeniu o kwotę opłaty pobranej na podstawie ust. 1. Przepis art. 49 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 49 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji w celu pobrania opłat, o których mowa w ust. 2, komornik wydaje postanowienie, w którym wzywa dłużnika do uiszczenia należności z tego tytułu w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia. Postanowienie po uprawomocnieniu się podlega wykonaniu w drodze egzekucji bez zaopatrywania w klauzulę wykonalności.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (komornik) prowadzi Kancelarię Komorniczą w ramach której wykonuje typowe dla zawodu czynności, które zostały objęte podatkiem od towarów i usług od 1 października 2015 r. Do Wnioskodawcy wpływają wnioski o wszczęcie postępowania egzekucyjnego lub o inne czynności komornicze. Dla przykładu wierzyciel wpłaca opłatę za poszukiwanie majątku dłużnika wraz z podatkiem VAT albo wierzyciel wpłaca Wnioskodawcy opłatę stałą za eksmisję. Wnioskodawca wystawia wówczas fakturę VAT, w której nalicza podatek należny i odprowadza VAT w rozliczeniu za miesiąc wystawienia faktury. Następnie Wnioskodawca ściąga te koszty od dłużnika, ponieważ dłużnik jest nimi obciążony a następnie zwraca odpowiednią kwotę wierzycielowi. Ponadto często zdarza się, że dłużnik dokonuje zwrotu uprzednio zafakturowanych przez Wnioskodawcę kosztów komorniczych bezpośrednio na konto wierzyciela, z pominięciem kont Wnioskodawcy.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl pkt 4 ww. art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Zgodnie z art. 106b ust. 3 cyt. ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Biorąc powyższe pod uwagę, w przypadku świadczenia przez Wnioskodawcę (komornika) usługi na rzecz wierzyciela prowadzącego działalność gospodarczą Wnioskodawca - czynny podatnik VAT, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jest zobowiązany udokumentować świadczoną przez siebie usługę fakturą, natomiast w przypadku świadczenia usługi na rzecz wierzyciela - osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, Wnioskodawca jest zobowiązany udokumentować świadczoną przez siebie usługę fakturą VAT tylko wtedy, gdy osoba ta zażąda wystawienia takiej faktury.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wystawił fakturę na wierzyciela, dokumentując świadczone przez siebie usługi na rzecz wierzyciela.

Wnioskodawca ma wątpliwość, czy powstaje obowiązek dokonywania korekty pierwotnie wystawionej przez Wnioskodawcę faktury na rzecz wierzyciela za czynności egzekucyjne w sytuacji, kiedy dochodzi w późniejszym czasie do skutecznego ściągnięcia tych kosztów od dłużnika i przekazania ich wierzycielowi.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

Podkreślić należy, iż celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, pełni ona bowiem szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze.

Jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Zatem faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu.

Ponieważ Wnioskodawca jako komornik wykonując czynności w ramach postępowania egzekucyjnego, może świadczyć usługi dla obydwu stron postępowania egzekucyjnego, tj. wierzyciela i dłużnika, natomiast otrzymanie wynagrodzenia z tytułu wykonywanych czynności będzie oznaczało, iż w tym przypadku wystąpi odpłatne świadczenie usługi na rzecz podmiotu, od którego pobrano wynagrodzenie, zatem w rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca otrzymując pierwotnie wynagrodzenie od wierzyciela, świadczył usługę na rzecz wierzyciela. W sytuacji jednak, gdy jak wskazał Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego, następnie ściąga te koszty od dłużnika, ponieważ dłużnik jest nimi obciążany i Wnioskodawca zwraca odpowiednią kwotę wierzycielowi, stwierdzić należy, że w efekcie Wnioskodawca wyświadczył usługę na rzecz dłużnika, za którą należne jest od niego wynagrodzenie.

W związku z powyższym, jeżeli dochodzi w późniejszym okresie do skutecznego ściągnięcia kosztów egzekucyjnych od dłużnika i przekazania ich wierzycielowi, konieczne jest wystawienie faktury korygującej. Ostatecznie bowiem usługa jest świadczona na rzecz dłużnika, a nie wierzyciela, zatem powstaje konieczność skorygowania faktury wystawionej na rzecz wierzyciela, dokumentującej pobrane od niego koszty egzekucyjne.

Jednocześnie należy dodać, że kwestia bezpośredniego przekazania przez dłużnika na konto wierzyciela tj. z pominięciem konta Wnioskodawcy, kosztów które wcześniej zostały zafakturowane na wierzyciela, jest jedynie kwestią techniczną, która nie może mieć wpływu na określenie usługobiorcy.

W ocenie tut. Organu Wnioskodawca prowadząc dane postępowanie, a także chcąc je zakończyć musi być w posiadaniu kompletu dokumentów, z których będzie wynikało jakie kwoty, kto, komu i kiedy zapłacił. Tak więc nawet jeśli kwota zwrotu kosztów komorniczych zostanie wpłacona bezpośrednio przez dłużnika na konto wierzyciela, to spowoduje to zmianę usługobiorcy z wierzyciela na dłużnika i konieczność wystawienia przez Wnioskodawcę faktury na dłużnika i faktury korygującej dla wierzyciela. Wnioskodawca nie będzie natomiast zobowiązany do wystawienia faktury korygującej jeśli strona, która te koszty poniosła zrezygnowała z ich odzyskania i faktycznie nie otrzyma ich zwrotu.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, że w chwili ściągnięcia opłat z dłużnika Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonywania korekty jeżeli uprzednio poniesione i zafakturowane koszty pokrył wierzyciel, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.