IBPP1/4512-217/15/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 marca 2015 r. (data wpływu 11 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z 29 maja 2015 r. (data wpływu 5 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 11 marca 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości.

Wniosek został uzupełniony pismem z 29 maja 2015 r. (data wpływu 5 czerwca 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 18 maja 2015 r. nr IBPP1/4512-217/15/BM.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Z wnioskiem o nabycie w trybie bezprzetargowym działki nr 198 o pow. 0,0215 ha, położonej w obrębie 9 wystąpiła właścicielka działki sąsiedniej oznaczonej jako działka ewidencyjna nr 67 o powierzchni 0,0458 ha.

Wniosek realizowany jest w oparciu o art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r. poz. 518, 659, 805, 822, 906 i 1200), który stanowi, że istnieje możliwość zbycia w trybie bezprzetargowym nieruchomości lub jej części, jeżeli może poprawić warunki zagospodarowania nieruchomości przyległej, stanowiącej własność lub oddanej w użytkowanie wieczyste osobie, która zamierza tę nieruchomość lub jej część nabyć, jeżeli nie może ona być zagospodarowana jako odrębna nieruchomość.

Na działce nr 198 stanowiącej własność Gminy Miejskiej Kraków usytuowany jest drewniany budynek gospodarczy (o powierzchni zabudowy ok. 45 m²).

Gmina Miejska nabyła nieodpłatnie prawo własności ww. działki z mocy prawa w drodze komunalizacji, w związku z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191 z późn. zm.), co zostało potwierdzone decyzją Wojewody z dnia 7 grudnia 1995 r. Gmina nabywając nieruchomości w tym trybie nie dokonuje ich wyboru oraz nie nabywa ich z zamiarem odsprzedaży. Dokonując zbycia mienia realizuje swoje zadania właścicielskie.

Na przedmiotowym obszarze, tj. na działce nr 198 obowiązuje Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego, zgodnie z którym ww. działka znajduje się w terenach zieleni urządzonej ZPp.5 z przeznaczeniem podstawowym pod zieleń parkową. Zgodnie z ustaleniami szczegółowymi odnośnie przeznaczenia terenów i zasad ich zagospodarowania ww. plan miejscowy w terenach m.in. ZPp.5 - w istniejących obiektach budowlanych dopuszcza remont i przebudowę oraz możliwość wykorzystania istniejących budynków pod usługi oraz funkcję mieszkaniową.

Gmina Miejska jest zarejestrowanym w Urzędzie Skarbowym czynnym podatnikiem VAT od dnia 22 lutego 1995 r. i składa deklarację podatkową VAT-7 Względem przedmiotowej nieruchomości Gminie Miejskiej nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a także nie ponosiła ona wydatków na ulepszenie przedmiotowego budynku. A ponadto zarówno grunt jak i znajdujący się na nim budynek nie były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, tj. nie były przedmiotem najmu, dzierżawy ani innych umów o podobnym charakterze. W toku prowadzonego postępowania zmierzającego do zbycia nieruchomości na rzecz właścicielki działki nr 67 ustalono jedynie opłaty z tytułu bezumownego korzystania przez nią z nieruchomości gminnej w dniach 14 kwietnia 2007 r. do 31 grudnia 2011 r. w kwocie 1.689,67 zł, w tym podatek VAT w stawce 22% w kwocie 239,63 zł i wstawce 23% w kwocie 67,45 zł oraz w dniach 1 stycznia 2012 r. do 31 grudnia 2014 r. w kwocie 1.674,37 zł, w tym podatek VAT w stawce 23% w kwocie 313,09 zł. W oparciu o operat szacunkowy została ustalona cena ww. działki na kwotę netto 27.411,00 zł, przy czym cena gruntu została ustalona na kwotę 26.415,00 zł, a cena budynku gospodarczego na kwotę 996,00 zł.

W związku z faktem, iż nakłady poniesione na zrealizowanie na zbywanej nieruchomości budynku (zgodnie z oświadczeniem) wnioskodawczyni nabyła w związku z nabyciem działki sąsiedniej nr 67 od swoich poprzedników prawnych, Gmina Miejska przy przeniesieniu własności zabudowanej nieruchomości, odstępuje od pobrania ceny budynku gospodarczego.

W związku z posiadanymi indywidualnymi interpretacjami przepisów prawa podatkowego w identycznych sprawach dotyczących dostawy gruntu zabudowanego przez nabywcę cenę netto gruntu w kwocie 26.415,00 zł powiększono o należny podatek VAT w kwocie 6.075,45 zł, tj. cena brutto działki nr 198 (grunt) wynosiła 32.490,45 zł. Do umowy notarialnej sprzedaży jednak nie doszło, gdyż nabywająca złożyła zastrzeżenia co do zasadności obciążenia przedmiotowej dostawy towaru podatkiem VAT. Na poparcie tego stanowiska przedstawiła opinię swojego doradcy podatkowego, w której w poniższy sposób definiuje on stan prawny.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Przez tereny budowlane rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (art. 2 pkt 33 ustawy).

Z kolei zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. a i b ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynku, budowli lub ich części (...) pod warunkiem, że: a) w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, b) dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z art. 29a ust. 8 ustawy wynika, że w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W swoich wnioskach doradca wskazuje, iż ustawa o podatku od towarów i usług dzieli grunty niezabudowane na dwie kategorie: "tereny budowlane" oraz "pozostałe tereny". O klasyfikacji gruntów decyduje - co do zasady - plan zagospodarowania przestrzennego.

W niniejszej sprawie zdaniem doradcy nie budzi wątpliwości, że z obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego wynika, że opisana wyżej działka nr 198 nie jest przeznaczona pod zabudowę. Oznacza to według doradcy, że w przypadku gdyby Gmina zakwalifikowała sprzedawaną działkę jako niezabudowaną, to w świetle ustawy musiałaby ją następnie uznać za teren nieprzeznaczony pod zabudowę i w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy musiałaby uznać tę transakcję jako zwolnioną z podatku od towarów i usług.

Jak dalej precyzuje doradca opis przedmiotu sprzedaży wyraźnie wskazuje, że działka nr 198 jest działką zabudowaną, przy czym Gmina Miejska jako właściciel tej działki nie poniosła nakładów w celu zabudowania posadowionego na tej działce budynku. Okoliczność ta według doradcy jest jednak bez znaczenia dla podatkowej kwalifikacji sprzedawanej przez Gminę Miejską nieruchomości. Ustawa nie odróżnia budynków wzniesionych na danym gruncie przez właściciela od budynków wzniesionych przez inne podmioty. Dany grunt w świetle ustawy jest albo niezabudowany albo zabudowany. Jak pisze dalej, ustawa nie rozpoznaje gruntów zabudowanych przez nie właściciela. Nie budzi wątpliwości, że w rozumieniu ustawy grunt zabudowany przez nie właściciela nie jest gruntem niezabudowanym. Jak kontynuuje dalej, skoro - w realiach niniejszej sprawy - przedmiotem transakcji jest sprzedaż gruntu zabudowanego to sprzedający ma obowiązek ustalić, czy ta sprzedaż nie jest zwolniona z podatku od towarów i usług. Jego zdaniem na to pytanie, w świetle przytoczonego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy odpowiedź nie nastręcza żadnych trudności. Wszak Gmina Miejska sprzedaje grunt wraz z budynkiem, w stosunku do którego nie poniosła jakichkolwiek nakładów, a tym samym nigdy nie przysługiwało jej prawo do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony związany z nakładami na budynek położony na działce nr 198.

Jak pisze dalej, zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy nie jest dopuszczalne odrębne opodatkowanie gruntu od posadowionego na nim budynku. Podjęta przez Gminę próba wyodrębnienia wartości gruntu i opodatkowania tej wartości podatkiem od towarów i usług przy jednoczesnym wyłączeniu wartości budynku musi być uznana za rażące naruszenie przepisów tej ustawy.

W konkluzji cytowany wyżej doradca podatkowy uznał, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług sprzedaży działki nr 198 jest sprzeczne z bezwzględnie obowiązującymi przepisami ustawy.

W uzupełnieniu z 29 maja 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że drewniany budynek gospodarczy posadowiony na działce nr 198 obręb 9 jednostka ewidencyjna Nowa Huta stanowiącej własność Gminy Miejskiej Kraków jest budynkiem w rozumieniu ustawy - Prawo budowlane i Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Można go zakwalifikować zgodnie z powyższym wykazem obiektów budowlanych jako "Pozostałe budynki niemieszkalne - Budynki gospodarstw rolnych" obejmujące w swej klasie budynki magazynowe, stodoły, pomieszczenia do przechowywania sprzętu, szopy rolnicze. Symbol PKOB - 1271.

Przedmiotowy drewniany budynek gospodarczy posiada konstrukcję szkieletową z bali drewnianych posadowionych na stopach fundamentowych z kamienia, a w części południowej budynku podmurówki z kamienia, które z uwagi na upływ czasu osiadły w gruncie. Budynek jest trwale związany z gruntem, nie można go przenieść w inne miejsce bez naruszenia jego konstrukcji.

Zgodnie z oświadczeniem z dnia 26 maja 2015 r. pełnomocnika nabywającej w osobie jej matki budynek gospodarczy został wybudowany około 1935 r. Nakłady na wybudowanie tego budynku ponieśli poprzednicy prawni nabywającej. Dodatkowo jak oświadczyła ww., nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym, składającą się z działki sąsiedniej nr 67 oraz nakłady na wybudowanie budynku gospodarczego położonego na działce gminnej nr 198 umową notarialną kupna-sprzedaży nabyli rodzice nabywającej. Z kolei umową darowizny z 2007 r. ww. nieruchomość wraz z nakładami na wybudowanie budynku gospodarczego nabyła od swoich rodziców Wnioskodawczyni, tj. Pani R.

Transakcją sprzedaży zabudowanej działki nr 198 (w sensie cywilistycznym) na rzecz Pani R. objęty zostanie zarówno grunt jak i budynek gospodarczy, przy czym w związku z faktem, iż nakłady poniesione na zrealizowanie na zbywanej nieruchomości budynku gospodarczego wnioskodawczyni nabyła w związku z nabyciem działki sąsiedniej nr 67 od swoich poprzedników prawnych, Gmina Miejska przy przeniesieniu własności zabudowanej nieruchomości, odstępuje od pobrania ceny budynku gospodarczego.

Wnioskodawczyni cały czas jest w posiadaniu ekonomicznym przedmiotowego budynku i już wcześniej dysponowała tym budynkiem, korzystając jednocześnie bezumownie z działki nr 198 będącej własnością Gminy Miejskiej.

Przed sprzedażą Wnioskodawczyni nie będzie dokonywała zwrotu nakładów na wybudowanie tego budynku, który jest w jej posiadaniu, natomiast Gmina Miejska przy przeniesieniu prawa własności zabudowanej nieruchomości odstąpi od pobrania ceny budynku gospodarczego.

Zgodnie z obowiązującym na przedmiotowym terenie Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego obszaru przedmiotowa działka znajduje się w terenach zieleni urządzonej ZPp.5 z podstawowym przeznaczeniem, pod zieleń parkową. Zgodnie z ww. planem miejscowym na przedmiotowym terenie obowiązuje zakaz zabudowy, za wyjątkiem: sanitariatów, ciągów pieszych i ścieżek dydaktycznych, tras rowerowych i rolkowych, tras konnych i tras narciarstwa biegowego, placów zabaw, placów z urządzeniami rekreacyjno-rehabilitacyjnymi, niewyznaczania na Rysunku Planu mostków i kładek pieszych, obiektów małej architektury, zabezpieczeń przeciwpowodziowych i sieci i urządzeń infrastruktury technicznej. W terenach ZPp.5 ww. plan dopuszcza w istniejących obiektach budowlanych remont i przebudowę, dopuszcza również możliwość wykorzystania istniejących budynków pod usługi oraz funkcję mieszkaniową z możliwością lokalizacji dojazdów i miejsc parkingowych.

W chwili obecnej na teren obejmujący działkę nr 198 nie ma wydanej żadnej decyzji o ustaleniu warunków zabudowy WZ, jak również pozwolenia na budowę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dostawa działki nr 198 obr. 9 zabudowanej budynkiem gospodarczym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też jest zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

* odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,

* eksport towarów,

* import towarów,

* wewnątrzwspółnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,

* wewnątrzwspółnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a takie wszelkie postacie energii. Natomiast w art. 7 ust. 1 ustawa wyjaśnia, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż w obecnym stanie prawnym grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ustawodawca w treści ustawy przewidział jednak możliwość zwolnienia od podatku. Jednym z takich przypadków jest art. 43 ust. 1 pkt 10, w którym to zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

Definicję pierwszego zasiedlenia zawiera art. 2 pkt 14 ustawy, z której to wynika, iż przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Z powyższego przepisu wynika, iż aby doszło do pierwszego zasiedlenia, musi dojść do oddania budynków, budowli lub ich części, do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. A zatem dojdzie do pierwszego zasiedlenia w sytuacji gdy nowo wybudowany lub zmodernizowany budynek zostanie sprzedany lub oddany w dzierżawę lub najem, gdyż nastąpi wówczas wykonanie czynności podlegających opodatkowaniu. Ponadto jak wynika z powyższego uregulowania zwolnienie od podatku od towarów i usług stosuje się w odniesieniu do sprzedaży części lub całości budynków, jeżeli w momencie dostawy są już zasiedlone i okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem a ich dostawą jest dłuższy niż 2 lata.

Natomiast stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Traktując grunt jako towar ustawodawca nie definiuje odrębnie pojęcia gruntu. W związku z czym należy w tym zakresie odwołać się do definicji gruntu (a właściwie nieruchomości gruntowej) sformułowanej w art. 46 § 1 ustawy - Kodeks cywilny. Zgodnie z tym przepisem nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Natomiast stosownie do treści art. 47 § 1, 2 i 3 tej ustawy część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Gmina Miejska jest właścicielem działki nr 198, na której usytuowany jest budynek gospodarczy. W związku z faktem, iż nakłady poniesione na zrealizowanie na zbywanej nieruchomości budynku (zgodnie z oświadczeniem) wnioskodawczyni nabyła w związku z nabyciem działki sąsiedniej nr 67 od swoich poprzedników prawnych, Gmina Miejska przy przeniesieniu własności zabudowanej nieruchomości, odstępuje od pobrania części jej ceny, tj. ceny budynku gospodarczego i nieodpłatnie przenosi jego własność na rzecz nabywającej. Na przedmiotowym obszarze obowiązuje Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego, zgodnie z którym znajduje się w terenach zieleni urządzonej ZPp.5 z przeznaczeniem podstawowym pod zieleń parkową. Zgodnie z ustaleniami szczegółowymi odnośnie przeznaczenia terenów i zasad ich zagospodarowania ww. plan miejscowy w terenach m.in. ZPp.5 - w istniejących obiektach budowlanych dopuszcza remont i przebudowę oraz dopuszcza możliwość wykorzystania istniejących budynków pod usługi oraz funkcję mieszkaniową.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa, przedstawiony stan faktyczny oraz uzyskane interpretacje podatkowe Ministerstwa Finansów w analogicznych sprawach stwierdzić należy, iż jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres, niż sprzedaż w ujęciu cywilistycznym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dostawa towarów nie będzie więc obejmowała tylko sprzedaży towaru (w sensie cywilistycznym). Do uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem. Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe dokonywanej przez Gminę Miejską transakcji sprzedaży należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilistyczne lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o VAT.

Zdaniem Gminy Miejskiej skoro wnioskodawczyni nabyła towar, jakim jest budynek posadowiony na działce nr 198 i uczyniła to bez udziału Gminy, to nie ma podstaw do przyjęcia, że gmina dokona dostawy przedmiotowego budynku, chociaż przeniesie jego własność - przenosząc na wnioskodawczynię własność gruntu. Z punktu widzenia prawa cywilnego, na wnioskodawczynię formalnie przejdzie prawo własności budynku gospodarczego z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, a jednocześnie, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest budynek gospodarczy, gdyż już wcześniej wnioskodawczyni dysponowała tym budynkiem jak właściciel.

Skoro istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, zasadne jest przyjęcie, że owo prawo przysługiwało wnioskodawczyni od czasu nabycia towaru, jakim jest budynek gospodarczy posadowiony na gruncie Gminy Miejskiej Kraków. Dostawa towarów powinna polegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia jej aspektów ekonomicznych.

Oceniając konsekwencje prawne przedstawionej sytuacji w kontekście zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że ekonomiczne władanie rzeczą (budynkiem gospodarczym) należało do Pani R. W.z chwilą nabycia tego budynku, chociaż nie należało do niej prawo własności.

Skoro zatem art. 7 ust. 1 ustawy o VAT mówi o czynności, w wyniku której nabywca otrzyma prawo rozporządzania rzeczą jak właściciel, to transakcja sprzedaży nieruchomości - w części obejmującej budynek gospodarczy - nie będzie stanowiła dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, chociaż Gmina Miejska przeniesie jego własność - przenosząc na wnioskodawczynię własność gruntu.

Z punktu widzenia prawa cywilnego, na nabywającą od Gminy formalnie przejdzie prawo własności budynku gospodarczego z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest budynek gospodarczy, gdyż już wcześniej nabywająca mogła dysponować budynkiem jak właściciel.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, przedmiotem sprzedaży ze strony Gminy Miejskiej będzie wyłącznie grunt składający się z działki nr 198, na którym położony jest budynek gospodarczy (już należący w sensie ekonomicznym do nabywającej).

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Artykuł 2 pkt 33 podaje definicję terenów budowlanych (obowiązującą od dnia 22 czerwca 2013 r.), tj. gruntów przeznaczonych pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zatem celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej. Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Tam też szukać należy wyjaśnienia czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę. Opodatkowaniu podatkiem podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Jeżeli chodzi zatem o sprzedaż działki nr 198, na której został już wybudowany budynek gospodarczy, to stwierdzić należy, że teren ten jako zabudowany nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków i budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Sprzedaż gruntu w takim przypadku nie ma charakteru samodzielnego, lecz jest związana z obiektem będącym przedmiotem dostawy, który z tym gruntem jest trwale związany.

Powyższy przepis zdaniem Gminy Miejskiej nie będzie miał jednak zastosowania w przedmiotowej sprawie, ponieważ nie zaistnieje jednocześnie dostawa towaru (budynku gospodarczego) w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wraz z przeniesieniem własności gruntu, na którym ten budynek jest posadowiony. Tym samym przeniesienie prawa własności budynku gospodarczego nie będzie podlegało przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. Gmina Miejska dokona dostawy wyłącznie gruntu (dz. nr 198) gdyż jest jego właścicielem, natomiast budynek gospodarczy znajdujący się na tym gruncie nie będzie przedmiotem dostawy w rozumieniu ustawy o VAT.

W konsekwencji dostawa przedmiotowej działki nr 198 nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ani też przyjmować ewentualnego zwolnienia z opodatkowania w oparciu o art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, tym samym podlegać będzie opodatkowaniu zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT 23% stawką VAT.

Biorąc zatem pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawne Gmina Miejska stoi na stanowisku, że skoro przedmiotem dostawy będzie sam grunt, to dostawa nieruchomości zabudowanej budynkiem gospodarczym nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a w związku z art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Ustawa o VAT w art. 2 pkt 22 stanowi, że ilekroć w dalszych przepisach tej ustawy jest mowa o sprzedaży, rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jedną z podstawowych czynności podlegających opodatkowaniu jest dostawa towarów, w związku z czym istotne znaczenie ma też definicja towaru. Podkreślenia wymaga, że na gruncie ustawy o VAT dla uznania danego przedmiotu za towar znaczenie mają wyłącznie przepisy ustawy o VAT, bowiem w art. 2 pkt 6 tej ustawy zdefiniowano pojęcie towar. Definicja legalna zawarta w ustawie o VAT wyłącza tym samym możliwość posłużenia się jakąkolwiek inną definicją towaru. Przez towary, w myśl ww. przepisu, rozumieć należy rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Artykuł 43 ust. 1 pkt 10 powołanej ustawy stanowi, że zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Według art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, ilekroć w jej przepisach mowa jest o pierwszym zasiedleniu - rozumie się przez to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

W tym miejscu należy zauważyć, iż w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a tej ustawy zwalnia się dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Treść art. 43 ust. 7a powyższej ustawy wskazuje, że warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu grunt, na którym są posadowione budynki, budowle lub ich części dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Sprzedaż gruntu w takim przypadku nie ma charakteru samodzielnego, lecz jest związana z obiektem, który z tym gruntem jest trwale związany.

Traktując grunt jako towar ustawodawca nie definiuje odrębnie pojęcia gruntu. W związku z czym przyjmuje się, że należy w tym zakresie odwołać się do definicji gruntu (a właściwie nieruchomości gruntowej) sformułowanej w art. 46 § 1 ustawy - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Natomiast stosownie do treści art. 47 § 1, § 2 i § 3 tej ustawy, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Zgodnie z art. 48 cyt. ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 k.c. wyrażającym klasyczną zasadę zgodnie z którą "własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową".

Z opisu sprawy wynika, że na działce nr 198, stanowiącej własność Gminy Miejskiej, usytuowany jest drewniany budynek gospodarczy, który jest budynkiem w rozumieniu ustawy - Prawo budowlane i Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Symbol PKOB - 1271. Budynek jest trwale związany z gruntem.

Zgodnie z oświadczeniem pełnomocnika nabywającej budynek gospodarczy został wybudowany około 1935 r. Nakłady na wybudowanie, tego budynku ponieśli poprzednicy prawni nabywającej.

W związku z faktem, iż nakłady poniesione na zrealizowanie na zbywanej nieruchomości budynku gospodarczego wnioskodawczyni nabyła w związku z nabyciem działki sąsiedniej nr 67 od swoich poprzedników prawnych, Gmina Miejska przy przeniesieniu własności zabudowanej nieruchomości, odstępuje od pobrania ceny budynku gospodarczego.

Wnioskodawczyni cały czas jest w posiadaniu ekonomicznym przedmiotowego budynku i już wcześniej dysponowała tym budynkiem, korzystając jednocześnie bezumownie z działki nr 198 będącej własnością Gminy Miejskiej.

Przed sprzedażą Wnioskodawczyni nie będzie dokonywała zwrotu nakładów na wybudowanie tego budynku, który jest w jej posiadaniu, natomiast Gmina Miejska przy przeniesieniu prawa własności zabudowanej nieruchomości odstąpi od pobrania ceny budynku gospodarczego.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że na gruncie ustawy o VAT przedmiotem sprzedaży będzie wyłącznie grunt (działka nr 198) bowiem drewniany budynek gospodarczy cały czas był i jest ekonomiczną własnością przyszłego nabywcy ww. działki, a Wnioskodawca nigdy nie był i nie będzie jego ekonomicznym właścicielem.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, zauważyć należy, iż jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres, niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dostawa towarów nie będzie więc obejmowała tylko sprzedaży towarów (w sensie cywilnoprawnym). Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe planowanej przez Wnioskodawcę transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o VAT.

O ile jest oczywiste, że zbycie prawa własności gruntu spowoduje przeniesienie na nowego właściciela także własność posadowionych na nim obiektów budowlanych, jako części składowej gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dojdzie do dostawy towaru, jakim są obiekty budowlane w rozumieniu ustawy o VAT.

Skoro nabywca działki nr 198 nabył drewniany budynek gospodarczy od poprzedników prawnych, to nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca dokona dostawy przedmiotowego drewnianego budynku gospodarczego, chociaż przeniesie jego własność - przenosząc na nabywcę działki własność gruntu. Z punktu widzenia prawa cywilnego, na nabywcę działki formalnie przejdzie prawo własności drewnianego budynku gospodarczego z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, a jednocześnie, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest ten drewniany budynek gospodarczy, gdyż już wcześniej nabywca działki dysponował tym budynkiem jak właściciel.

Podkreślić przy tym należy, że co do zasady ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności. Tak więc mimo, że dojdzie do przeniesienia własności przedmiotowego drewnianego budynku gospodarczego, jako części składowej nieruchomości, nie zaistnieje jednocześnie dostawa towaru, jakim jest drewniany budynek gospodarczy.

Jak wcześniej wskazano, z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym chodzi tutaj o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Podobną regulację w zakresie dostawy zawiera art. 5 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.Urz.UE.L Nr 145, s. 1 z późn. zm.) oraz w art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1 z późn. zm.). Dostawa towaru nie odnosi się do zbycia prawa własności zgodnie z procedurami przewidzianymi obowiązującym prawem krajowym, lecz obejmuje wszelkie zbycie majątku rzeczowego przez jedną stronę, która upoważnia drugą stronę do dysponowania w rzeczywistości tym majątkiem tak, jakby była jego właścicielem. Pogląd ten jest zgodny z celem Szóstej Dyrektywy, która została opracowana między innymi w celu oparcia wspólnego systemu VAT na jednolitej definicji transakcji podlegających opodatkowaniu. Celowi temu mogłaby zagrozić sytuacja, gdyby warunek zaistnienia dostawy towarów różnił się w poszczególnych Państwach Członkowskich, jak to ma miejsce w przypadku warunków rządzących przeniesieniem prawa własności w prawie cywilnym.

Niemniej jednak podczas analizy pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia rzeczą jak właściciel nie można nie uwzględnić krajowego systemu prawa regulującego obrót cywilny. Przeniesienie prawa do rozporządzenia rzeczą jak właściciel winno mieścić się w granicach regulacji krajowych, na mocy których dochodzi do przeniesienia własności rzeczy lub nabycia prawa zbliżonego do prawa własności, bowiem nie każde przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ujęciu ekonomicznym można uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, lecz jedynie takie, które z punktu widzenia prawa cywilnego przenosi na nabywcę prawo własności lub prawo umożliwiające nabywcy dysponowanie towarem prawie jak właściciel.

Pojęcie rozporządzania towarami jak właściciel w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT należy więc rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do wyzbycia się własności pozyskanych towarów (przeniesienie własności, zrzeczenie się własności, rozporządzenie na wypadek śmierci) czy ich obciążenia (ustanowienia na rzeczy prawa rzeczowego, czy też oddanie rzeczy w dzierżawę lub najem), lecz także korzystania z nabytych towarów.

Skoro istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, zasadne jest przyjęcie, że owo prawo przysługiwało nabywcy działki nr 198 od czasu nabycia umową darowizny od swoich rodziców nakładów na wybudowanie tego budynku.

Dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia jej aspektów ekonomicznych.

Oceniając konsekwencje prawne przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji, w kontekście zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że ekonomiczne władanie rzeczą (drewnianym budynkiem gospodarczym) należało do nabywcy działki nr 198 z chwilą otrzymania w formie darowizny od swoich rodziców nakładów na wybudowanie tego budynku, chociaż nie należało do niego prawo własności.

Skoro zatem art. 7 ust. 1 ustawy o VAT mówi o czynności, w wyniku której nabywca otrzyma prawo rozporządzania rzeczą jak właściciel, to niewątpliwie transakcja sprzedaży nieruchomości - w części obejmującej drewniany budynek gospodarczy - nie będzie stanowiła dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, chociaż Wnioskodawca przeniesie jego własność - przenosząc na nabywcę własność gruntu.

Z punktu widzenia prawa cywilnego, na nabywcę działki formalnie przejdzie prawo własności drewnianego budynku gospodarczego z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest drewniany budynek gospodarczy, gdyż już wcześniej nabywca działki mógł dysponować obiektem budowlanym posadowionym na gruncie Wnioskodawcy jak właściciel.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, wskazać zatem należy, że przedmiotem sprzedaży ze strony Wnioskodawcy będzie wyłącznie działka gruntu nr 198, na której położony jest drewniany budynek gospodarczy (już należący w sensie ekonomicznym do nabywcy działki).

Tak więc w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT ponieważ przedmiotem dostawy nie będą budynki, budowle lub ich części wraz z gruntem. Podobnie zastosowania nie mogą znaleźć cytowane wyżej przepisy art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy o VAT, które również odnoszą się do zbycia budynku, budowli lub ich części, a nie do zbycia gruntu.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 dodanym do ustawy o VAT od dnia 1 kwietnia 2013 r., ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych - rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Zatem celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Na mocy art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Z treści cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Z wniosku wynika, że zgodnie z obowiązującym na przedmiotowym terenie Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego przedmiotowa działka znajduje się w terenach zieleni urządzonej ZPp.5 z podstawowym przeznaczeniem, pod zieleń parkową. Zgodnie z ww. planem miejscowym na przedmiotowym terenie obowiązuje zakaz zabudowy, za wyjątkiem: sanitariatów, ciągów pieszych i ścieżek dydaktycznych, tras rowerowych i rolkowych, tras konnych i tras narciarstwa biegowego, placów zabaw, placów z urządzeniami rekreacyjno-rehabilitacyjnymi, niewyznaczania na Rysunku Planu mostków i kładek pieszych, obiektów małej architektury, zabezpieczeń przeciwpowodziowych i sieci i urządzeń infrastruktury technicznej. W terenach ZPp.5 ww. plan dopuszcza w istniejących obiektach budowlanych remont i przebudowę, dopuszcza również możliwość wykorzystania istniejących budynków pod usługi oraz funkcję mieszkaniową z możliwością lokalizacji dojazdów i miejsc parkingowych.

W chwili obecnej dla terenu obejmującego działkę nr 198 nie ma wydanej żadnej decyzji o ustaleniu warunków zabudowy WZ, jak również pozwolenia na budowę.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że Wnioskodawca dokona dostawy wyłącznie nieruchomości gruntowej (działki nr 198), objętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, na którym dopuszcza się budowę sanitariatów, ciągów pieszych i ścieżek dydaktycznych, tras rowerowych i rolkowych, tras konnych i tras narciarstwa biegowego, placów zabaw, placów z urządzeniami rekreacyjno-rehabilitacyjnymi. Ponadto plan dopuszcza w istniejących obiektach budowlanych remont i przebudowę, dopuszcza również możliwość wykorzystania istniejących budynków pod usługi oraz funkcję mieszkaniową z możliwością lokalizacji dojazdów i miejsc parkingowych.

Zatem biorąc pod uwagę ww. opis sprawy oraz wskazane przepisy należy stwierdzić, że ww. nieruchomość gruntowa (działka nr 198) jest terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że dostawa przedmiotowej nieruchomości gruntowej (działki nr 198) przeznaczonej pod zabudowę będzie podlegać opodatkowaniu zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT 23% stawką VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że dostawa przedmiotowej działki nr 198 nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, ani też przyjmować ewentualnego zwolnienia z opodatkowania w oparciu o art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, tym samym podlegać będzie opodatkowaniu zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT 23% stawką VAT, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego, bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.