IBPP1/4512-115/16/AR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 lutego 2016 r. (data wpływu 10 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem z 24 kwietnia 2016 r. (data wpływu 27 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek gruntu - jest prawidłowe.

W dniu 10 lutego 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek gruntu.

Wniosek został uzupełniony pismem z 24 kwietnia 2016 r. (data wpływu 27 kwietnia 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 8 kwietnia 2016 r. znak IBPP1/4512-115/16/AR.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 2009 r. Wnioskodawca nabył na podstawie aktu notarialnego umowy sprzedaży prawo własności niezabudowanej nieruchomości stanowiącej działkę o powierzchni 39,32 ary, położoną w K. Nabycie nastąpiło z majątku osobistego Wnioskodawcy. W chwili zawierania umowy sprzedaży przedmiotowa działka nie była objęta planem zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomość jest w dalszym ciągu niezabudowana.

Nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę z myślą o przyszłym zagospodarowaniu jej na potrzeby mieszkaniowe własne oraz najbliższej rodziny, w szczególności dzieci. W 2013 r. Wnioskodawca dokonał podziału geodezyjnego działki x na 4 działki pod domy jednorodzinne i 3 działki dróg wewnętrznych. Wnioskodawca zamierzał pomóc swoim dorastającym dzieciom wybudować domy w tym miejscu. W roku 2015 nastąpiła zmiana sytuacji oraz planów członków rodziny Wnioskodawcy i rodzina zrezygnowała z koncepcji budowy. Wnioskodawca spłaca spory kredyt we frankach szwajcarskich, obecnie jest bez pracy, a żona Wnioskodawcy jest w ciąży z trzecim dzieckiem, stąd przedmiotowa nieruchomość generuje aktualnie wyłącznie zbędne obciążenia. W związku z tym Wnioskodawca rozważa sprzedaż przedmiotowej nieruchomości i przeznaczeniu środków ze sprzedaży na bieżące potrzeby rodziny.

W okresie od roku 2009 do dnia złożenia niniejszego wniosku Wnioskodawca nie przeprowadził na przedmiotowej nieruchomości żadnych prac mających na celu uporządkowanie terenu i jego zabezpieczenie. Nie opracowano projektu budowlanego, nie występowano z wnioskiem o pozwolenie na budowę, nie uzbrojono terenu (nie doprowadzono sieci wodociągowej, kanalizacyjnej oraz energetycznej itp.). Działka była okresowo koszona. Wnioskodawca nie podjął dotychczas żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży działki.

Wnioskodawca prowadzi (i prowadził od roku 2007) indywidualną działalność gospodarczą. W zakresie działalności gospodarczej Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W zakresie przedmiotowym tej działalności wymieniona jest przede wszystkim działalność sportowa (działalność trenerów sportowych, działalność w zakresie organizowania, promowania i zarządzana imprezami sportowymi itp.). Przedmiotowa nieruchomość nie była nabyta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nigdy nie była wykorzystywana ani przeznaczona na potrzeby tej działalności i nigdy nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Nieruchomość nie jest także (i nigdy nie była) w inny sposób związana z pozarolniczą działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca kupił nieruchomość z przeznaczeniem na potrzeby mieszkaniowe własne i swojej rodziny. Nieruchomość nie generuje obecnie (ani nie generowała w przeszłości) dla Wnioskodawcy żadnych przychodów, w szczególności nieruchomość nie była ani nie jest przedmiotem umów najmu, dzierżaw, ani innych umów o podobnym charakterze.

W uzupełnieniu podano, że:

1. Podatnikiem podatku VAT Wnioskodawca jest od 4 października 2007 r. (data zarejestrowania działalności gospodarczej).

2. Przedmiotowe działki nie były wykorzystywane do działalności rolniczej.

3. Podatnik nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym i nie dokonuje, ani nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych.

4. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość z myślą o przyszłym zagospodarowaniu jej na potrzeby mieszkaniowe własne oraz najbliższej rodziny, w szczególności dzieci. W 2013 r. Wnioskodawca dokonał podziału geodezyjnego działki x na 4 działki pod domy jednorodzinne i 3 działki dróg wewnętrznych. Wnioskodawca zamierzał pomóc swoim dorastającym dzieciom wybudować domy w tym miejscu. W roku 2015 nastąpiła zmiana sytuacji oraz planów członków rodziny Wnioskodawcy i rodzina zrezygnowała z koncepcji budowy. Wnioskodawca spłaca spory kredyt we frankach szwajcarskich, obecnie jest bez pracy, a jego żona jest w ciąży z trzecim dzieckiem, stąd przedmiotowa nieruchomość generuje aktualnie wyłącznie zbędne obciążenia. W związku z tym Wnioskodawca rozważa sprzedaż przedmiotowej nieruchomości i przeznaczeniu środków ze sprzedaży na bieżące potrzeby rodziny.

5. W związku z podziałem nieruchomości Wnioskodawca nie występował do Gminy K. z inicjatywą opracowania planu miejscowego dla terenu obejmującego tę nieruchomość, nie występował także o uzyskanie decyzji o wyłączeniu z produkcji rolnej.

6. Decyzja o warunkach zabudowy została wydana w sierpniu 2012 r. (Decyzja nr.), jeszcze przed podziałem działki x na mniejsze. Warunki zabudowy obejmują budowę czterech budynków jednorodzinnych. Decyzja o warunkach zabudowy została przyznana na wniosek pana F. (kolegi, który pomógł Wnioskodawcy w sprawach administracyjnych, ze względu na to, że jest architektem i ma większą w tym zakresie wiedzę niż Wnioskodawca), a później w lipcu 2014 r. przeniesiona na rzecz Wnioskodawcy (Decyzja nr.).

7. Wydzielenie dróg wewnętrznych, w związku z podziałem geodezyjnym działki x miało zapewnić wydzielanym działkom bezkonfliktowy dostęp do drogi publicznej.

8. Z wiedzy Wnioskodawcy wynika, że obecnie nie jest opracowywany plan miejscowy dla terenu na jakim znajduje się przedmiotowa nieruchomość.

9. Obecnie Wnioskodawca nie planuje sprzedaży innych nieruchomości.

10. Od 2009 r. Wnioskodawca sprzedał dwie nieruchomości - obie w zeszłym roku.

Pierwsza nieruchomość:

Druga nieruchomość:

11. Wnioskodawca zamierza zgłosić nieruchomość agencji pośredniczącej w sprzedaży nieruchomości, osobiście nie planuje żadnych działań marketingowych.

12. Zgodnie z odpowiedzią na pytanie nr 11 Wnioskodawca zamierza skorzystać z agencji pośredniczącej w sprzedaży nieruchomości.

13. Obecnie Wnioskodawca nie stosuje żadnych form ogłoszeń o sprzedaży. Z uwagi na fakt, że nie ma wiedzy na temat rynku nieruchomości jak już wyżej wskazano zamierza skorzystać z agencji pośredniczącej w sprzedaży nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w transakcji sprzedaży przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca powinien wystąpić w charakterze podatnika VAT, w konsekwencji czy transakcja powinna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy transakcja sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, opisana w stanie faktycznym, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT z uwagi na fakt, że Wnioskodawca w ramach tej transakcji nie będzie podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku VAT. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Zatem, zgodnie z powołanymi przepisami, grunt spełnia definicje towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem podatnika te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma czy w świetle zaprezentowanego we wniosku zdarzenia przyszłego Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży działek, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykle nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskie> z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Slaby przeciwko Ministrowi Finansów (0-180/10) oraz Emilian Kuc i Halina Jeziorska-Kuc przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Zbycie nieruchomości, która została nabyta na prywatne cele Wnioskodawcy, nie może być potraktowana jako działalność gospodarcza.

W oparciu o powołany wyrok TSUE ukształtowała się jednolita linia orzecznictwa polskich sądów administracyjnych, którą reprezentuje m.in. wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 27 maja 2014 r. sygnatura I FSK 774/13. W wyroku tym NSA rozstrzygnął:

"Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodowa (profesjonalną) czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz dla spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki (...) sama z siebie nie jest decydująca".

Odnosząc wskazany powyżej wyrok na potrzeby niniejszego wniosku, stwierdzić należy, iż w żadnej mierze nie można uznać aby działalność Wnioskodawcy zakwalifikowana została jako gospodarcza działalność handlowa. Wnioskodawca nie podejmował względem nieruchomości żadnych działań podobnych do działalności podejmowanej przez podmioty profesjonalne. Działania polegające na koszeniu, czy administracyjny podział działek, miał służyć użyciu nieruchomości na prywatne cele mieszkaniowe Wnioskodawcy i jego rodziny. Wnioskodawca nie tylko nie nabył całej nieruchomości celem jej odsprzedaży, ale także nie podjął w stosunku do niej czynności wskazujących na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie zbywania poszczególnych działek. Nie ma przy tym znaczenia, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą i prowadzi działalność gospodarczą, skoro działalność ta nie polega na obrocie nieruchomościami, a przedmiotowa nieruchomość została nabyta z majątku osobistego i nie stanowiła środka trwałego.

W tym miejscu zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Ueizon V. Dieter Armbrecht), dotyczącego kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny"- zdaniem TSUE - to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie miało miejsce, gdyż Wnioskodawca w żaden sposób nie wykorzystywał posiadanych nieruchomości w innych celach, niż stricte prywatne.

Argumentacja Wnioskodawcy znajduje również odzwierciedlenie w aktualnych interpretacjach indywidualnych wydanych w imieniu Ministra Finansów, m.in. w:

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 26 stycznia 2015 r. sygnatura IPTPP4/443-876/14-4/OS,

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 stycznia 2015 r. sygnatura IPPP2/443-1059/14-2/KBr,

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 stycznia 2016 r. sygnatura IPPP3/443-1110/14-2/SM.

Mając na względzie zarówno opisany powyżej stan faktyczny jak i przytoczoną definicję "podatnika podatku VAT" oraz stanowiska sądów, organów w podobnych sprawach stwierdzić należy, że w zakresie planowanej transakcji nie sposób Wnioskodawcy traktować jako podatnika podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców, lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Podkreślić także należy, iż w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu zarobku w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Zatem dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Jak wskazano wyżej nie zawsze sprzedaż nieruchomości stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Sprzedaż nieruchomości nie stanowi takiej czynności przede wszystkim wówczas, gdy jest ona dokonywana przez podmioty niebędące podatnikami VAT lub przez podmioty będące co prawda takimi podatnikami, lecz niedziałające jako podatnicy w odniesieniu do tej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania dostawy nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też dostawa nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Podkreślenia wymaga, że pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć należy również, że nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

W orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej TSUE) w sprawach C-180/10 i C-181/10 Trybunał stwierdził, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo TSUE stwierdzić należy, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż działek nie będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z opisu sprawy wynika, że w 2009 r. Wnioskodawca nabył na podstawie aktu notarialnego umowy sprzedaży prawo własności niezabudowanej nieruchomości stanowiącej działkę o powierzchni 39,32 ary, położoną w K. Nabycie nastąpiło z majątku osobistego Wnioskodawcy. W chwili zawierania umowy sprzedaży przedmiotowa działka nie była objęta planem zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomość jest w dalszym ciągu niezabudowana.

Należy zauważyć, że Wnioskodawca nie wykorzystywał nieruchomości mających być przedmiotem sprzedaży dla celów zarobkowych. Wnioskodawca podał, że nieruchomość została nabyta z myślą o przyszłym zagospodarowaniu jej na potrzeby mieszkaniowe własne oraz najbliższej rodziny, w szczególności dzieci. Jak wskazał Wnioskodawca przedmiotowa nieruchomość nie była nabyta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nigdy nie była wykorzystywana ani przeznaczona na potrzeby tej działalności i nigdy nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Nieruchomość nie jest także (i nigdy nie była) w inny sposób związana z pozarolniczą działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę. Nieruchomość nie generuje obecnie (ani nie generowała w przeszłości) dla Wnioskodawcy żadnych przychodów. W szczególności nieruchomość nie była ani nie jest przedmiotem umów najmu, dzierżaw, ani innych umów o podobnym charakterze. Podatnik nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym i nie dokonuje, ani nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych. Przedmiotowe działki nie były wykorzystywane do działalności rolniczej.

Ponadto, jak wynika z treści wniosku w chwili zawierania umowy sprzedaży przedmiotowa działka nie była objęta planem zagospodarowania przestrzennego. W związku z podziałem nieruchomości Wnioskodawca nie występował do Gminy K. z inicjatywą opracowania planu miejscowego dla terenu obejmującego tę nieruchomość, nie występował także o uzyskanie decyzji o wyłączeniu z produkcji rolnej. Nieruchomość jest w dalszym ciągu niezabudowana. Wnioskodawca w okresie od roku 2009 do dnia złożenia niniejszego wniosku nie przeprowadził na przedmiotowej nieruchomości żadnych prac mających na celu uporządkowanie terenu i jego zabezpieczenie. Nie opracowano projektu budowlanego, nie występowano z wnioskiem o pozwolenie na budowę, nie uzbrojono terenu (nie doprowadzono sieci wodociągowej, kanalizacyjnej oraz energetycznej itp.). Wnioskodawca wskazał, że decyzja o warunkach zabudowy została wydana w sierpniu 2012 r. (Decyzja nr.), jeszcze przed podziałem działki x na mniejsze. Warunki zabudowy obejmują budowę czterech budynków jednorodzinnych. Decyzja o warunkach zabudowy została przyznana na wniosek pana F. (kolegi, który pomógł Wnioskodawcy w sprawach administracyjnych, ze względu na to, że jest architektem i ma większą w tym zakresie wiedzę niż Wnioskodawca), a później w lipcu 2014 r. przeniesiona na rzecz Wnioskodawcy (Decyzja nr.). Jedynym wyjątkiem jest podział geodezyjny działki x na 4 działki pod domy jednorodzinne i 3 działki dróg wewnętrznych dokonany w 2013 r. Działka była okresowo koszona. Wnioskodawca zamierzał pomóc swoim dorastającym dzieciom wybudować domy w tym miejscu. W roku 2015 nastąpiła zmiana sytuacji oraz planów członków rodziny Wnioskodawcy i rodzina zrezygnowała z koncepcji budowy.

Wnioskodawca nie podjął dotychczas żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży działki. Wnioskodawca zamierza zgłosić nieruchomość agencji pośredniczącej w sprzedaży nieruchomości, osobiście nie planuje żadnych działań marketingowych.

Jak podał Wnioskodawca od 2009 r. sprzedał dwie nieruchomości - obie w zeszłym roku. Pierwsza nieruchomość zakupiona w 1999 r. w T. (gmina Z.), w planie zagospodarowania działka budowlano-rolna. Kupiona w celu budowy domu rodzinnego (zmiana planów po narodzinach dzieci - Wnioskodawca z rodziną mieszka w K., a działkę Wnioskodawca chciał zostawić dzieciom). Działka nie była w żaden sposób wykorzystywana (regularnie koszona). Sprzedana w marcu 2015 r. z powodu pogorszającej się sytuacji materialnej. Nieruchomość nie była dzielona i nie była zabudowana. Z tytułu sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca nie odprowadzał podatku VAT, nie składał deklaracji VAT-7 i nie składał zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R.

Wnioskodawca sprzedał również drugą nieruchomość zakupioną w 2000 r. w J. (gmina Z.), w planie zagospodarowania działka rolna. Kupiona w celu budowy domu rodzinnego (zmiana planów po narodzinach dzieci - Wnioskodawca z rodziną mieszka w K., a działkę Wnioskodawca chciał zostawić dzieciom). Działka nie była w żaden sposób wykorzystywana (regularnie koszona). Sprzedana w lutym 2015 r. z powodu pogarszającej się sytuacji materialnej. Nieruchomość nie była dzielona i nie była zabudowana. Z tytułu sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca nie odprowadzał podatku VAT, nie składał deklaracji VAT-7 i nie składał zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R.

Obecnie Wnioskodawca nie planuje sprzedaży innych nieruchomości. Wnioskodawca spłaca spory kredyt we frankach szwajcarskich, obecnie jest bez pracy, a żona Wnioskodawcy jest w ciąży z trzecim dzieckiem, stąd przedmiotowa nieruchomość generuje aktualnie wyłącznie zbędne obciążenia. W związku z tym Wnioskodawca rozważa sprzedaż przedmiotowej nieruchomości i przeznaczenie środków ze sprzedaży na bieżące potrzeby rodziny.

Z powyższego wynika, iż dostawę przedmiotowych działek uznać należy za transakcję okazjonalną, jednorazową czyli taką, która nie jest czyniona z zamiarem nadania jej stałego charakteru. Tym samym w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ustawy o VAT w odniesieniu do zamierzonej dostawy działek.

Natomiast w kwestii dokonania podziału nieruchomości należy odnieść się do powołanych wyżej orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE wydanych w sprawach C-180/10 i C-181/10. Jak już zaznaczono, treść ww. orzeczeń wskazuje, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji wystąpiły pojedyncze okoliczności wskazane przykładowo w treści orzeczeń TSUE, związane z podziałem nieruchomości i wydzieleniem drogi wewnętrznej, których jednak w ocenie tut. organu nie można uznać za ciąg zdarzeń przesądzających o uznaniu tych działań za prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że jak podał Wnioskodawca w treści wniosku nieruchomość została nabyta z myślą o przyszłym zagospodarowaniu jej na potrzeby mieszkaniowe własne oraz najbliższej rodziny, w szczególności dzieci. W 2013 r. Wnioskodawca dokonał podziału geodezyjnego działki x na 4 działki pod domy jednorodzinne i 3 działki dróg wewnętrznych. Wnioskodawca zamierzał pomóc swoim dorastającym dzieciom wybudować domy w tym miejscu. Wnioskodawca wskazał, że działania polegające na koszeniu, czy administracyjny podział działek, miały służyć użyciu nieruchomości na prywatne cele mieszkaniowe Wnioskodawcy i jego rodziny. Jednocześnie jak wskazał Wnioskodawca, wydzielenie dróg wewnętrznych, w związku z podziałem geodezyjnym działki x miało zapewnić wydzielanym działką bezkonfliktowy dostęp do drogi publicznej.

Wobec powyższego uznać należy, że planowana sprzedaż działek nie będzie stanowiła działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia ww. działek, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego - charakteru takiej działalności). To wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym niemających cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym nie można uznać sprzedaży przedmiotowych działek przez Wnioskodawcę za przejaw jego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W konsekwencji stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie Wnioskodawcy w odniesieniu do tej sprzedaży nie można uznać za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przedmiotem niniejszej interpretacji nie była kwestia uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu sprzedaży zakupionych przez Wnioskodawcę w 1999 i w 2000 r. działek w T. i w J., gdyż w tym zakresie Wnioskodawca nie zadał pytania i nie przedstawił własnego stanowiska.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt I FSK 774/13 bowiem stanowi ono rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osądzonej w konkretnym stanie faktycznym.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy

Na marginesie należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnej sprawie, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) i stanowisko Wnioskodawcy.

Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tut. organ nie jest nimi związany.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.