IBPP1/443-932/13/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 września 2013 r. (data wpływu 2 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z 15 grudnia 2013 r. (data wpływu 19 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 2 października 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 grudnia 2013 r. (data wpływu 19 grudnia 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 10 grudnia 2013 r. znak: IBPP1/443-932/13/BM, IBPB II/2/415-1001/13/MM.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Dnia 11 sierpnia 2005 r. Wnioskodawca kupił 2 położone obok siebie działki o nr 207/7 i 207/8 o powierzchni 6 a 99 m oraz 7 a 08 m za kwotę 300 000 zł (słownie trzysta tysięcy złotych) jako małżeńską współwłasność majątkową z żoną. Dla ww. działek nie uchwalono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Są to działki rolne, niezabudowane w trakcie postępowania administracyjnego mającego na celu uzyskanie warunków zabudowy.

Ww. działki Wnioskodawca zamierza w najbliższym czasie sprzedać za łączną kwotę 510.000 zł (pięćset dziesięć tysięcy złotych) i połowę tej kwoty darować synowi z przeznaczeniem na zakup domu.

Ani żona ani Wnioskodawca nie prowadzą działalności gospodarczej i utrzymują się z pracy (mąż) i emerytury (żona). W tym roku ani w latach poprzednich Wnioskodawca nie sprzedawał żadnych nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 15 grudnia 2013 r. Wnioskodawca wskazał, że nie był, nie jest i nie planuje być podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca nie prowadzi żadnej samodzielnej działalności gospodarczej. Utrzymuje się z dochodów z umowy o pracę.

Wnioskodawca działki kupił w celu podarowania w przyszłości tych działek synowi jako pomoc rodzica w zapewnieniu dziecku możliwości pozyskania własnego miejsca zamieszkania. Syn studiował w momencie kupna działek (2005 r.) w K. Zamierzał on po zakończeniu studiów zamieszkać w K., a na zakupionych przez Wnioskodawcę działkach o łącznej powierzchni ok. 14 arów wybudować w przyszłości dom i na stale zamieszkać w tym domu w K. Syn zrezygnował z budowy domu w K. i zamierza kupić dom w zabudowie szeregowej w innej miejscowości.

O ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji pn.: "..." wystąpili w kwietniu 2013 r. Państwo D. i T. L. oraz Państwo O. D.-F. i M. F. Wystąpili bez wiedzy i zgody Wnioskodawcy. Wnioskodawca oprotestował tego typu działania w Urzędzie Miasta, ale otrzymał odpowiedź, że zgodnie z prawem każdy może wystąpić o warunki zabudowy. Ww. zamierzali kupić te lub inne działki w celu budowy dwóch domów w sąsiedztwie. Nie złożyli Wnioskodawcy oferty kupna jego działek i obecnie nie zamierzają kupować od Wnioskodawcy działek.

Wnioskodawca nie podjął i nie zamierza podjąć działań takich jak: wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu lub decyzji o wyłączenie gruntów z produkcji rolnej ani jakichkolwiek innych działań.

Działki są w takim samym stanie jak je Wnioskodawca kupił i nie podjął żadnych czynności w celu ich uatrakcyjnienia.

Ww. działki nie podlegają ustaleniom żadnego obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Z warunków zabudowy wydanych w październiku 2013 r. ww. wnioskodawcom wynika, że w momencie sprzedaży na ww. działkach będzie można wybudować 2 budynki mieszkalne jednorodzinne.

Wnioskodawca nie podjął i nie zamierza podjąć żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży działek.

Wnioskodawca podpisał umowę pośrednictwa z licencjonowanym pośrednikiem w sprzedaży nieruchomości, który informację o ofercie sprzedaży obu działek umieścił na własnej stronie internetowej.

Od momentu kupna do chwili obecnej działki były, są i będą nieużytkiem rolnym (trawiastą łąką). Wnioskodawca nie wykorzystywał działek rolniczo. Działki nie były przedmiotem najmu/dzierżawy.

Przyczyną sprzedaży ww. działek jest rezygnacja syna z budowy domu w K. z powodu braku środków finansowych na budowę oraz konieczność wsparcia finansowego syna (za pośrednictwem darowizny) w jego planach kupna na rynku wtórnym małego domu w zabudowie szeregowej w miejscowości innej niż Kraków. W zależności od wysokości pozyskanych środków ze sprzedaży działek (obecna cena rynkowa każdej z tych działek wynosi 210 - 260 tys. zł) oraz ceny domu, który zamierza kupić syn całość lub większość z pozyskanych środków Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na darowiznę dla syna, która pozwoli mu kupić i wyremontować dom. Wnioskodawca jest właścicielem 50% procent ww. działek.

W związku z tym w momencie sprzedaży wartość jego dochodu wyniesie:

* w przypadku sprzedaży obu działek 210 - 260 tys. zł

* w przypadku sprzedaży tylko jednej z tych działek 105-130 tys. zł.

Wnioskodawca nie planuje obecnie sprzedaży w przyszłości żadnych innych posiadanych przez Wnioskodawcę nieruchomości. Wnioskodawca planuje sprzedać obie ww. działki (jeśli znajdzie kupca na obie) lub tylko jedną z nich.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 15 grudnia 2013 r.):

Czy Wnioskodawcę obowiązuje podatek VAT w przypadku sprzedaży jednej lub obu działek, jeśli obowiązuje, to od jakiej wysokości dochodu uzyskanego ze sprzedaży w 2014 r. jednej lub dwóch działek.

Zdaniem Wnioskodawcy, wg wstępnych informacji uzyskanych u notariusza oraz w Urzędzie Skarbowym sprzedaż ww. wymienionych działek nie podlega podatkowi VAT.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że nie będzie zobowiązany do zapłacenia VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca, w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem "przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel" (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy - co do zasady - są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy). Takie zdefiniowanie konstytutywnego aspektu dostawy towarów - odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą - sprawia, iż przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż czy zamiana rzeczy jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda bowiem czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 tej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że dostawa nieruchomości, co do zasady, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje dostawy ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na rozstrzygnięcie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), z treści którego wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanych okoliczności faktycznych sprawy Wnioskodawca w celu dokonania planowanej dostawy działek niezabudowanych podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności faktyczne sprawy nie wskazują, że aktywność Wnioskodawcy dotycząca sprzedaży dwóch działek niezabudowanych jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Jeżeli zatem ww. dwie działki, które Wnioskodawca nabył w 2005 r., zostały nabyte do majątku osobistego Wnioskodawcy poza zakresem działalności gospodarczej, to sprzedaży takich działek nie można uznać za przejaw działalności gospodarczej.

Wnioskodawca kupił ww. działki w 2005 r. w celu podarowania ich w przyszłości studiującemu synowi. Syn zamierzał na zakupionych przez Wnioskodawcę działkach wybudować w przyszłości dom i na stale zamieszkać w tym domu.

Przyczyną sprzedaży ww. działek jest rezygnacja syna z budowy domu z powodu braku środków finansowych na budowę oraz konieczność wsparcia finansowego syna w jego planach kupna małego domu w zabudowie szeregowej w innej miejscowości.

W zależności od wysokości pozyskanych środków ze sprzedaży działek oraz ceny domu, który syn zamierza kupić całość lub większość z pozyskanych środków Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na darowiznę dla syna, która pozwoli mu kupić i wyremontować dom. Wnioskodawca nie planuje sprzedaży w przyszłości żadnych innych nieruchomości.

Należy podkreślić, że Wnioskodawca nie podjął żadnych czynności w celu uatrakcyjnienia działek (działki są w takim samym stanie jak kupił je Wnioskodawca). Od momentu kupna do chwili obecnej działki są nieużytkiem rolnym. Wnioskodawca nie wykorzystywał działek rolniczo. Działki nie były przedmiotem najmu/dzierżawy.

Wnioskodawca nie podjął i nie zamierza podjąć żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży działek. Wnioskodawca podpisał jedynie umowę pośrednictwa z licencjonowanym pośrednikiem w sprzedaży nieruchomości, który informację o ofercie sprzedaży obu działek umieścił na własnej stronie internetowej.

Wnioskodawca nie podjął i nie zamierza podjąć działań takich jak: wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu lub decyzji o wyłączenie gruntów z produkcji rolnej ani jakichkolwiek innych działań.

Wnioskodawca wskazał co prawda, że o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji pn.: "..." wystąpiły w kwietniu 2013 r. cztery obce osoby, które chciały kupić na tym terenie działki zatem nie były to działania Wnioskodawcy ponieważ wystąpienie to odbyło się bez wiedzy i zgody Wnioskodawcy.

Wobec powyższego uznać należy, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż ww. działek (jednej lub obu działek) nie będzie stanowiła działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia tych działek, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego - charakteru takiej działalności). To wskazuje, że w takim przypadku mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym niemających cech działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym nie można uznać sprzedaży jednej lub obu działek przez Wnioskodawcę za przejaw jego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W konsekwencji stwierdzić należy, że sprzedaż jednej lub obu działek nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie z tytułu tej sprzedaży Wnioskodawca nie stanie się podatnikiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że nie będzie zobowiązany do zapłacenia podatku VAT od sprzedaży działek, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Równocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.