IBPP1/443-83/13/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Izba Finansowa z dnia 7 grudnia 2012 r. sygn. akt I FSK 192/12 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2009 r. (data wpływu 4 grudnia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 lutego 2010 r. (data wpływu 1 marca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 4 grudnia 2009 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 lutego 2010 r. (data wpływu 1 marca 2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr IBPP1/443-1228/09/AZb z dnia 8 lutego 2010 r.

W dniu 12 marca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-1228/09/AZb uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży działek jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 12 marca 2010 r. znak: IBPP1/443-1228/09/AZb złożył skargę z dnia 31 maja 2010 r., w której zażądał uchylenia w całości zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 16 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Op 396/11 oddalił skargę Strony Skarżącej na interpretację z dnia 12 marca 2011 r. znak: IBPP1/443-1228/09/AZb.

Od powyższego wyroku, Strona Skarżąca wniosła skargę kasacyjną z dnia 11 stycznia 2012 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, Izba Finansowa, Wydział I, wyrokiem z dnia 7 grudnia 2012 r. sygn. akt I FSK 192/12:

Orzeczenie to było ostateczne i nie podlegało zaskarżeniu.

W związku z powyższym wyrokiem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu pismem z dnia 29 stycznia 2013 r. sygn. akt I SA/Op 396/11 dokonał zwrotu akt administracyjnych (data wpływu akt administracyjnych do tut. organu - 4 lutego 2013 r.).

Wskutek powyższego, wniosek Pana P. S. z dnia 1 października 2009 r. (data wpływu 4 grudnia 2009 r.), uzupełniony pismem z dnia 20 lutego 2010 r. (data wpływu 1 marca 2010 r.), wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca działając jako osoba fizyczna - wraz z małżonką, z którą pozostaje w ustawowej wspólności majątkowej - nabył nieruchomość gruntową położoną w Ś. Nieruchomość Wnioskodawca nabył za środki należące do majątku osobistego jego i małżonki - niezwiązanego z żadną działalnością gospodarczą. Zakupionej nieruchomości Wnioskodawca nie zamierzał wykorzystywać w ramach jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Zakup traktował jako formę inwestycji gotówki z uwagi na fakt, że oferowane przez banki produkty były nisko oprocentowane. Po zakupie nieruchomości zgłosili się do Wnioskodawcy przedstawiciele kolei oświadczając wolę zakupu dwóch działek, przeznaczonych w obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego pod budowę linii kolejowych. W przypadku braku ze strony Wnioskodawcy woli sprzedaży - kolej zagroziła mu wywłaszczeniem dwóch działek. Wobec powyższego z zakupionej nieruchomości gruntowej Wnioskodawca przeznaczył dwie działki na sprzedaż dla kolei.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 20 lutego 2010 r. Wnioskodawca wskazał, że działalność gospodarczą prowadzi od 1990 r. w zakresie obrotu walutami - kantor, a obecnie od kilku lat w formie spółki jawnej. Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W dniu 31 października 2007 r. Wnioskodawca wylicytował najwyższą cenę nabycia przedmiotowej nieruchomości składającej się z trzech działek gruntowych na licytacji komorniczej, której własność przysądził Sąd Rejonowy w Ś., postanowieniem z dnia 28 stycznia 2008 r. sygn. akt XXX. W dniu nabycia przedmiotowej nieruchomości (trzech działek gruntowych) Wnioskodawca nie posiadał wiedzy co do faktu, iż dwie z nich przeznaczone są w ramach przestrzennego planu zagospodarowania pod budowę linii kolejowej, oraz kiedy kolej planuje podjąć stosowne inwestycje, w tym ich zakup. Zakupioną nieruchomość Wnioskodawca nabył jako lokatę kapitału, a z uwagi na brak planów co do jej sprzedaży lub użytkowania nie czynił żadnych działań, które wymagałyby potrzeby zapoznania się z jej miejscowym planem przestrzennego zagospodarowania. O fakcie tym Wnioskodawca powziął wiedzę na miesiąc przed podpisaniem protokołu uzgodnień z koleją, z dnia 13 listopada 2008 r. Kolej zakupiła przedmiotowe działki umową sprzedaży z dnia 21 kwietnia 2009 r. aktem notarialnym Rep. Nr XXX, jako nieruchomość gruntową niezabudowaną. Wnioskodawca zaznacza, że do dzisiaj nie zna dokładnej klasyfikacji przedmiotowych działek w miejscowym planie przestrzennego zagospodarowania. Przedmiotowych działek Wnioskodawca nie użytkował w żaden sposób, oraz nie były one przedmiotem najmu lub dzierżawy na rzecz osób trzecich, jak również nie prowadził tam żadnych przedsięwzięć inwestycyjnych w celu ich uatrakcyjnienia.

Wartość zakupu przedmiotowych działek wyniosła 6,01 zł/1 m^2, a sprzedaż za 20 zł/1 m².

Powyższą nieruchomość Wnioskodawca zakupił już jako podzieloną o następujących powierzchniach:

razem: 22,9531 ha.

Z zakupionej nieruchomości do sprzedaży przeznaczono wyłącznie dwie działki.

Decyzja o sprzedaży działek była wynikiem działania przedstawicieli kolei oświadczających wolę zakupu dwóch działek, przeznaczonych w obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego pod budowę linii kolejowych. W przypadku braku ze strony Wnioskodawcy woli sprzedaży - kolej zagroziła Wnioskodawcy wywłaszczeniem dwóch działek. Wobec powyższego z zakupionej nieruchomości gruntowej Wnioskodawca przeznaczył dwie działki na sprzedaż dla kolei. Środki finansowe ze sprzedaży przedmiotowych działek zostały przeznaczone na spłatę części kredytu zaciągniętego prywatnie przez Wnioskodawcę z małżonką. Dodatkowo Wnioskodawca wyjaśnia, iż małżonka nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej i nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na koniec Wnioskodawca oświadcza, iż nie posiada obecnie nieruchomości gruntowej przeznaczonej na sprzedaż, a sprzedaż przedmiotowych działek była pierwszą transakcją zbycia działek gruntowych.

Wnioskodawca ponownie podkreśla, że do sprzedaży działek doszło pod przymusem a nie z inicjatywy Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Wobec opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca ma pytanie dotyczące prawidłowości stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w swojej indywidualnej sprawie. Pytanie wobec tego brzmi: Czy umowa sprzedaży dwóch działek zrealizowana przez Wnioskodawcę pod groźbą wywłaszczenia podlegała podatkowi od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, umowa sprzedaży zrealizowana przez Wnioskodawcę pod groźbą wywłaszczenia nie będzie podlegała podatkowi od towarów i usług. Wnioskodawca podnosi, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy VAT - "Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności". Jednocześnie przepis art. 15 ust. 2 stanowi - "Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych". Z uwagi na fakt, iż czynności sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca nie wykonuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zaś zakupu działek nie dokonywał z zamiarem dalszej sprzedaży ani wykorzystywania w ramach jakiejkolwiek działalności Podatnik uważa, że umowa sprzedaży nie powinna podlegać podatkowi VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozpatrzenie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia NSA.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ww. ustawy.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 2 ust. 6 ww. ustawy towarami są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy dziesięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca nabył w ustawowej wspólności majątkowej nieruchomość gruntową położoną w Środzie Śląskiej. Wnioskodawca nabył nieruchomość za środki należące do majątku osobistego jego i małżonki - niezwiązanego z żadną działalnością gospodarczą. Przedmiotowa nieruchomość składająca się z trzech działek gruntowych została wylicytowana w dniu 31 października 2007 r. przez Wnioskodawcę na licytacji komorniczej, której własność przysądził Sąd Rejonowy Ś., postanowieniem z dnia 28 styczna 2008 r.

Powyższą nieruchomość Wnioskodawca zakupił już jako podzieloną o następujących powierzchniach:

(razem: 22,9531 ha).

Zgodnie z twierdzeniem Wnioskodawcy, nie zamierzał on wykorzystywać zakupionej nieruchomości w ramach jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Zakup traktował jako formę inwestycji gotówki z uwagi na fakt, że oferowane przez banki produkty były nisko oprocentowane.

Po zakupie nieruchomości zgłosili się do Wnioskodawcy przedstawiciele kolei oświadczając wolę zakupu dwóch działek, przeznaczonych w obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego pod budowę linii kolejowych. W przypadku braku ze strony Wnioskodawcy woli sprzedaży - kolej zagroziła mu wywłaszczeniem dwóch działek. Wobec powyższego z zakupionej nieruchomości gruntowej przeznaczył dwie działki na sprzedaż dla kolei.

Wnioskodawca nie użytkował przedmiotowych działek w żaden sposób, oraz nie były one przedmiotem najmu lub dzierżawy na rzecz osób trzecich, jak również nie prowadził tam żadnych przedsięwzięć inwestycyjnych w celu ich uatrakcyjnienia. Wartość zakupu przedmiotowych działek wyniosła 6,01 zł / 1 m^2, a sprzedaż za 20 zł / 1 m².

Środki finansowe ze sprzedaży przedmiotowych działek zostały przeznaczone na spłatę części kredytu zaciągniętego prywatnie przez Wnioskodawcę z małżonką.

Wnioskodawca oświadcza, iż nie posiada obecnie nieruchomości gruntowej przeznaczonej na sprzedaż, a sprzedaż przedmiotowych działek była pierwszą transakcją zbycia działek gruntowych.

Wnioskodawca podnosi, iż w dniu nabycia przedmiotowej nieruchomości (trzech działek gruntowych) nie posiadał wiedzy co do faktu, iż dwie z nich przeznaczone są w ramach przestrzennego planu zagospodarowania pod budowę linii kolejowej, oraz kiedy kolej planuje podjąć stosowne inwestycje, w tym ich zakup. Zakupioną nieruchomość Wnioskodawca nabył jako lokatę kapitału, a z uwagi na brak planów co do jej sprzedaży lub użytkowania nie czynił żadnych działań, które wymagałyby potrzeby zapoznania się z jej miejscowym planem przestrzennego zagospodarowania. O fakcie tym powziął wiedzę na miesiąc przed podpisaniem protokołu uzgodnień z koleją, z dnia 13 listopada 2008 r. Kolej zakupiła przedmiotowe działki umową sprzedaży z dnia 21 kwietnia 2009 r. aktem notarialnym, jako nieruchomość gruntową niezabudowaną. Wnioskodawca zaznacza, że do dzisiaj nie zna dokładnej klasyfikacji przedmiotowych działek w miejscowym planie przestrzennego zagospodarowania.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania sprzedaży dwóch działek opisanych wyżej.

W wydanym w przedmiotowej sprawie wyroku z dnia 7 grudnia 2012 r. sygn. akt I FSK 192/12 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził: "5.7. Mając na uwadze powyższe spostrzeżenia należy stwierdzić, że w zaskarżonym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu dokonał błędnej wykładni art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT uznał on bowiem, że zakup gruntów w celu lokaty kapitału jest działalnością gospodarczą i doszedł do błędnej konkluzji, że przedmiotowy grunt nie miał charakteru majątku osobistego, co uzasadnił tym, że majątek ten nie zaspokajał potrzeb bytowych nabywców lecz stanowił w przyszłości źródło uzyskiwania przychodów. Za chybiony należy uznać zabieg Sądu I instancji odwołujący się do orzecznictwa TSUE dotyczącego uznania za podatnika VAT osobę, która zadeklarowała prowadzenie działalności gospodarczej i poczyniła określone wydatki inwestycyjne co wynika z faktu, że Sąd ten pominął zaistniałe w sprawie okoliczności faktyczne."

Ponadto w wyroku tym NSA stwierdził: "5.11. Odnosząc powyższe uwagi do stanu faktycznego sprawy należy wskazać, że umowa sprzedaży dwóch działek zrealizowana przez skarżącego pod groźbą wywłaszczenia nie podlega VAT. Skarżący bowiem nie podjął żadnych aktywnych działań, które wskazywałyby na prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami.

5.12.Z tych też względów na uwzględnienie zasługuje sformułowany w skardze kasacyjnej podatnika zarzut naruszenia prawa materialnego art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

(...)

5.14.Minister Finansów wydając ponownie interpretację indywidualną zobowiązany jest do uwzględnienia w niej wykładni prawa zawartej w niniejszym wyroku."

Biorąc zatem pod uwagę wydany w przedmiotowej sprawie i wiążący tut. organ, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 grudnia 2012 r. sygn. akt I FSK 192/12, stwierdzić należy, że dostawa przez Wnioskodawcę dwóch działek na rzecz kolei, pod groźbą wywłaszczenia, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym za prawidłowe należało uznać stanowisko Wnioskodawcy, że umowa sprzedaży zrealizowana przez Wnioskodawcę pod groźbą wywłaszczenia nie będzie podlegała podatkowi od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zauważyć należy, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Pana P. S. jako Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), zatem interpretację wydać można na rzecz jednej osoby fizycznej, a nie dla małżonków. Jeżeli małżonka Wnioskodawcy jest zainteresowana uzyskaniem dla siebie interpretacji indywidualnej, powinna złożyć odrębny wniosek, przedstawić właściwy dla siebie stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), pytanie oraz własne stanowisko w sprawie, jak również wnieść odrębną opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.