IBPP1/443-802/10/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w R. z dnia 15 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Rz 16/10 (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu 31 maja 2010 r.) stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. organu 6 lipca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego od otrzymanych od jednostek samorządu terytorialnego zwrotów kosztów stosowania ulg i zwolnień przewozowych - jest prawidłowe.

W dniu 6 lipca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego od otrzymanych od jednostek samorządu terytorialnego zwrotów kosztów stosowania ulg i zwolnień przewozowych.

W dniu 16 września 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla M K. S. Spółka z o.o. w D. indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-698/09/MS uznając, że otrzymywany przez Wnioskodawcę od Gminy Miasta D. oraz Gminy D. zwrot kosztów stosowania zwolnień i ulg przewozowych nie jest zapłatą za zaświadczenie usług, lecz dopłatą przyznaną przez jednostki samorządu terytorialnego w związku ze stosowaniem przez Wnioskodawcę ulg przewozowych (ustanowionych przez te jednostki), których konsekwencją jest brak realizacji przez Wnioskodawcę pełnej odpłatności za świadczone przez siebie usługi przewozu osób (w odniesieniu do preferowanych przez jednostki samorządu terytorialnego grup pasażerów).

W konsekwencji uznając, że zwrot kosztów stosowania zwolnień i ulg przewozowych jest dotacją (lub inną dopłatą o podobnym charakterze) tut. organ stwierdził, wbrew stanowisku zawartemu we wniosku zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje w terminie określonym w art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, że obowiązek podatkowy w związku z otrzymaniem przez Wnioskodawcę przedmiotowych dopłat, zgodnie z art. 19 ust. 21 ustawy o VAT, powstaje z chwilą uznania rachunku bankowego podatnika.

M. K. S. Spółka z o.o. w D. na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 16 września 2009 r. znak: IBPP1/443-698/09/MS złożyła skargę z dnia 2 grudnia 2009 r. (data wpływu do tut. organu 7 grudnia 2009 r.), w której zażądała zmiany interpretacji w związku z jej niezgodnością z prawem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w R. wyrokiem z dnia 15 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Rz 16/10 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w R. z dnia 15 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Rz 16/10 wpłynął do tut. organu w dniu 31 maja 2010 r.

Dokonując przedmiotowego rozstrzygnięcia Wojewódzki Sąd Administracyjny w R. stwierdził, że kwestią niesporną było, iż podstawą opodatkowania jest obrót i że opodatkowaniu podlega również świadczenie spełniane przez Gminę Miasto D. i Gminę D. na podstawie umów wskazanych przez Spółkę, nazywane "zwrotem kosztów stosowania zwolnień i ulg przewozowych".

W świetle obowiązującego w dacie wydania interpretacji art. 176 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 z późn. zm.) niedopuszczalne jest dotowanie spółki prawa handlowego działającej w celu osiągnięcia zysku.

Beneficjentem uchwalonych przez organy stanowiące gmin ww. ulg i zwolnień są osoby, które z nich korzystają a nie skarżąca. Spółka w oparciu o zawarte z gminami umowy otrzymuje świadczenie, którego celem jest wyrównanie uszczerbku majątkowego, jaki ponosi przez to, że dokonuje przewozów określonej kategorii pasażerów zawierając z nimi każdorazowo umowy z zastosowaniem cen uwzględniających ulgi i zwolnienia w wysokości wynikającej z ww. uchwał właściwych organów, bądź rezygnując z pobierania od tych osób wynagrodzenia za przewóz.

Gdyby świadczenie otrzymywane przez Spółkę od gmin było - jak tego wymaga art. 19 ust. 21 ustawy o VAT - "należne na podstawie odrębnych przepisów", to nie byłoby potrzeby zawierania umów cywilnoprawnych w tym przedmiocie. Słusznie zarzuca więc skarżąca, że Minister Finansów nie wskazał przepisu, na podstawie którego przyznawane miałoby być świadczenie otrzymywane przez Spółkę, bo takiego przepisu nie ma. Podstawą świadczenia spełnianego przez gminy są bowiem umowy cywilnoprawne a nie bezpośrednio przepis prawa. Sytuacja opisana w stanie faktycznym wniosku nie podpada więc pod przepis art. 19 ust. 21 ustawy o VAT, nie jest to bowiem - jak wymaga ustawa - należna na podstawie odrębnych przepisów dotacja, subwencja i inna dopłata o podobnym charakterze. Treść powyższego przepisu nie pozwala podzielić poglądu wyrażonego w zaskarżonej interpretacji chociaż w świetle art. 29 ust. 1 świadczenie to może być uznane za dopłatę o podobnym charakterze jak dotacja czy subwencja, mającą bezpośredni wpływ na cenę świadczonych usług przewozu. Sąd podziela przy tym stanowisko organu i strony, iż do stanu faktycznego opisanego we wniosku nie ma zastosowania przepis art. 19 ust. 13 pkt 2a ustawy o VAT.

Skoro więc żaden z przepisów szczególnych dotyczących momentu powstania obowiązku podatkowego nie ma zastosowania do przedstawionego stanu faktycznego, to w ocenie Sądu w takiej sytuacji należy stosować przepisy ogólne, a to art. 19 ust. 1a w dalszej konsekwencji - art. 19 ust. 4 ustawy o VAT.

Jeśli bowiem Spółka stosuje jednostkowo zwolnienia i ulgi dla pasażerów na przestrzeni całego miesiąca i na koniec wystawia fakturę na kwotę będącą iloczynem faktycznie zrealizowanych przewozów z zastosowaniem wyżej wymienionych ulg i zwolnień i różnicy między ceną normalnego biletu a kwotą uzyskaną z tytułu zrealizowanych przewozów ulgowych bądź ze zwolnieniem, to właśnie te przepisy winny mieć zastosowanie.

Sąd nie podzielił także stanowiska wyrażonego w zaskarżonej interpretacji, iż w oparciu o postanowienia art. 106 ust. 7 ustawy o VAT Spółka powinna wystawiać fakturę wewnętrzną przy otrzymaniu tych środków. W przepisie tym mowa jest bowiem o zwróconych kwotach dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze. Termin "zwróconych" odnosi się do sytuacji, kiedy środki te są zwracane przez podmiot, który je wcześniej otrzymał.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca działa na lokalnym rynku przewozowym świadcząc usługi komunikacji miejskiej w mieście D. i gminach ościennych. Wnioskodawca otrzymuje od Gminy Miasta D. oraz Gminy D. zwrot kosztów stosowania zwolnień i ulg przewozowych. Zwolnienia i ulgi są uchwalane odrębnie przez każdą Gminę. Z każdą z Gmin Wnioskodawca ma podpisaną umowę o zwrot kosztów stosowania zwolnień i ulg przewozowych, która określa, iż wysokość zwrotu jest ustalana miesięcznie na podstawie faktycznie zrealizowanych przez spółkę przewozów osób uprawnionych.

Podstawą rozliczenia jest faktura VAT wystawiana na koniec każdego miesiąca z datą płatności na kolejny miesiąc. Wartość oraz kwota podatku należnego wykazana przez spółkę na fakturze za dany miesiąc jest ewidencjonowana w rejestrze sprzedaży i rozliczana w deklaracji VAT-7 w miesiącu wystawienia faktury. Natomiast wynikająca z tej faktury kwota należności wpływa na rachunek bankowy spółki w miesiącu następnym. Jednostkowy zwrot stosowania zwolnienia lub ulgi przewozowej, stanowi różnicę pomiędzy ceną biletu pełnopłatnego a biletu, do którego ma zastosowanie zwolnienie lub ulga. Wartość zwrotu stosowania zwolnień lub ulg przewozowych za dany okres rozliczeniowy, stanowi iloczyn zrealizowanych przez Wnioskodawcę przewozów osób uprawnionych oraz wielkości przysługujących im zwolnień lub ulg. Usługi przewozowe są świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz pasażerów, a zwolnienia lub ulgi przysługują pasażerom na podstawie stosownych uchwał gmin. W związku z posiadanymi umowami z Gminą Miasto D. oraz Gminą D. o zwrot ulg, Wnioskodawca wystawia fakturę na rzecz Gminy Miasta D. oraz Gminy D. Na fakturach nabywcą jest odpowiednio Gmina Miasta D. oraz Gmina D.

Udziałowcem Wnioskodawcy jest Gmina Miasta D., posiadając 100% udziałów. Pomimo tego faktu, zwrot zwolnień i ulg dokonywany jest na podstawie zawartej z Gminą Miasta D. i Gminą D. umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo ujmuje wartość podatku należnego z tytułu zwrotu kosztów stosowania zwolnień i ulg przewozowych tj. w miesiącu wystawienia faktury.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z interpretacją zawartą w piśmie Ministra Finansów Departamentu Finansów Samorządu Terytonalnego z dnia 29 maja 2007 r. kierowane do regionalnych izb obrachunkowych w sprawie stosowania klasyfikacji budżetowej, podpisane przez Dyrektora Departamentu - Z. W. - w tezie ad. 7 "zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie lokalnego transportu zbiorowego należy do zadań własnych gminy (...). Wydatki na dopłaty z tytułu ulgowych przejazdów nie mogą być jednak w świetle obowiązujących przepisów prawnych przekazywane w formie dotacji celowej. Należy jednak zaznaczyć, iż gmina realizując zadania z zakresu lokalnego transportu zbiorowego może przeznaczyć środki finansowe na wyrównanie przewoźnikom utraconych dochodów z tytułu stosowania tych ulg, wówczas wydatek ten będzie zapłatą za określoną usługę. Wydatki te należy ujmować w § 430 - "Zakup usług pozostałych" z odpowiednią czwartą cyfrą dodaną do paragrafu." Z powyższego względu Wnioskodawca uważa, iż zwrot kosztów stosowania zwolnień i ulg przewozowych nie jest dotacją ani dopłatą dla spółki otrzymywaną od jednostki samorządu terytorialnego. Odmienne zakwalifikowanie otrzymywanych środków skutkować będzie sprzecznościami w ocenie tego samego stanu faktycznego po stronie podatnika oraz po stronie jednostek samorządu terytorialnego.

Należy zauważyć, iż Gmina pośrednio przez Wnioskodawcę dopłaca do biletu dla indywidualnego pasażera. Gmina sama ustala ulgi i zwolnienia przewozowe dla pasażerów korzystających z komunikacji miejskiej. Wnioskodawca jest jedynie pośrednikiem w realizacji tych uchwał. Faktura jest wystawiana na koniec miesiąca, więc każda z usług przewozowych w stosunku do indywidualnych pasażerów została już zrealizowana. Zdaniem Wnioskodawcy do opisanej sytuacji nie ma miejsca zastosowania art. 19 ust. 13 pkt 2a jak również art. 19 ust. 21 ustawy o podatku VAT. W szczególności należy zauważyć, iż dopłatami (dotacjami) w rozumieniu art. 19 ust. 21 ustawy o podatku VAT są kwoty otrzymane należne na podstawie odrębnych przepisów. Tymczasem łącząca Wnioskodawcę umowa z Gminą Miasta D. oraz Gminą D. nie może być uznana za przepisy powszechnie obowiązujące - kreuje ona jedynie prawa i obowiązki pomiędzy stronami umowy.

W takiej sytuacji zastosowanie winien znaleźć art. 19 ust. 1 ustawy o podatku VAT, który stanowi, iż obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie niniejszej interpretacji należy zauważyć, iż interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jednocześnie zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19 ust. 4 powołanej ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

W myśl art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług transportu osób i ładunków kolejami, taborem samochodowym, statkami pełnomorskimi, środkami transportu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami, samolotami i śmigłowcami.

Natomiast zgodnie z art. 19 ust. 21 ustawy o VAT Obowiązek podatkowy z tytułu należnych na podstawie odrębnych przepisów dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze powstaje z chwilą uznania rachunku bankowego podatnika. W przypadku uznania rachunku bankowego podatnika zaliczką z tytułu dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze obowiązek podatkowy powstaje w tej części.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Ogólna zasada wynikająca z ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, iż obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru, wykonania usługi lub wystawienia faktury VAT (pod warunkiem, że została wystawiona do 7. dnia od wykonania usługi). Jednakże, od tej zasady ustawodawca określił szereg wyjątków, ustalających w sposób odmienny moment powstania obowiązku podatkowego (uzależniony, np.: od formy wydania towaru, rodzaju transakcji, otrzymania zapłaty itp.).

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca działa na lokalnym rynku przewozowym świadcząc usługi komunikacji miejskiej w mieście D. i gminach ościennych. Wnioskodawca otrzymuje od Gminy Miasta D. oraz Gminy D. zwrot kosztów stosowania zwolnień i ulg przewozowych. Zwolnienie i ulgi są uchwalane odrębnie przez każdą Gminę. Z każdą z Gmin Wnioskodawca ma podpisaną umowę o zwrot kosztów stosowania zwolnień i ulg przewozowych, która określa, iż wysokość zwrotu jest ustalana miesięcznie na podstawie faktycznie zrealizowanych przez spółkę przewozów osób uprawnionych.

Podstawą rozliczenia jest faktura VAT wystawiana na koniec każdego miesiąca z datą płatności na kolejny miesiąc. Wartość oraz kwota podatku należnego wykazana przez Wnioskodawcę na fakturze za dany miesiąc jest ewidencjonowana w rejestrze sprzedaży i rozliczana w deklaracji VAT-7 w miesiącu wystawienia faktury. Natomiast wynikająca z tej faktury kwota należności wpływa na rachunek bankowy spółki w miesiącu następnym. Jednostkowy zwrot stosowania zwolnienia lub ulgi przewozowej, stanowi różnicę pomiędzy ceną biletu pełnopłatnego a biletu, do którego ma zastosowanie zwolnienie lub ulga. Wartość zwrotu stosowania zwolnień lub ulg przewozowych za dany okres rozliczeniowy, stanowi iloczyn zrealizowanych przez Wnioskodawcę przewozów osób uprawnionych oraz wielkości przysługujących im zwolnień lub ulg. Usługi przewozowe są świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz pasażerów, a zwolnienia lub ulgi przysługują pasażerom na podstawie stosownych uchwał gmin. W związku z posiadanymi umowami z Gminą Miasto D. oraz Gminą D. o zwrot ulg, Wnioskodawca wystawia fakturę na rzecz Gminy Miasta D. oraz Gminy D. Na fakturach nabywcą jest odpowiednio Gmina Miasta D. oraz Gmina D.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w R. w wyroku z dnia 15 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Rz 16/10 stwierdził, że beneficjentem uchwalonych przez organy stanowiące gmin ww. ulg i zwolnień są osoby, które z nich korzystają a nie skarżąca. Spółka z oparciu o zawarte z gminami umowy otrzymuje świadczenie, którego celem jest wyrównanie uszczerbku majątkowego, jaki ponosi przez to, że dokonuje przewozów określonej kategorii pasażerów zawierając z nimi każdorazowo umowy z zastosowaniem cen uwzględniających ulgi i zwolnienia w wysokości wynikającej z ww. uchwał właściwych organów, bądź rezygnując z pobierania od tych osób wynagrodzenia za przewóz.

Gdyby świadczenie otrzymywane przez Spółkę od gmin było - jak tego wymaga art. 19 ust. 21 ustawy o VAT - "należne na podstawie odrębnych przepisów", to nie byłoby potrzeby zawierania umów cywilnoprawnych w tym przedmiocie. Słusznie zarzuca więc skarżąca, że Minister Finansów nie wskazał przepisu, na podstawie którego przyznawane miałoby być świadczenie otrzymywane przez Spółkę, bo takiego przepisu nie ma. Podstawą świadczenia spełnianego przez gminy są bowiem umowy cywilnoprawne a nie bezpośrednio przepis prawa. Sytuacja opisana w stanie faktycznym wniosku nie podpada więc pod przepis art. 19 ust. 21 ustawy o VAT, nie jest to bowiem - jak wymaga ustawa - należna na podstawie odrębnych przepisów dotacja, subwencja i inna dopłata o podobnym charakterze. Treść powyższego przepisu nie pozwala podzielić poglądu wyrażonego w zaskarżonej interpretacji chociaż w świetle art. 29 ust. 1 świadczenie to może być uznane za dopłatę o podobnym charakterze jak dotacja czy subwencja, mającą bezpośredni wpływ na cenę świadczonych usług przewozu. Sąd podziela przy tym stanowisko organu i strony, iż do stanu faktycznego opisanego we wniosku nie ma zastosowania przepis art. 19 ust. 13 pkt 2a ustawy o VAT.

Skoro więc żaden z przepisów szczególnych dotyczących momentu powstania obowiązku podatkowego nie ma zastosowania do przedstawionego stanu faktycznego, to w ocenie Sądu w takiej sytuacji należy stosować przepisy ogólne, a to art. 19 ust. 1a w dalszej konsekwencji - art. 19 ust. 4 ustawy o VAT.

Jeśli bowiem Spółka stosuje jednostkowo zwolnienia i ulgi dla pasażerów na przestrzeni całego miesiąca i na koniec wystawia fakturę na kwotę będącą iloczynem faktycznie zrealizowanych przewozów z zastosowaniem wyżej wymienionych ulg i zwolnień i różnicy między ceną normalnego biletu a kwotą uzyskaną z tytułu zrealizowanych przewozów ulgowych bądź ze zwolnieniem, to właśnie te przepisy winny mieć zastosowanie.

Zatem mając na uwadze powyższe uznać należy, że otrzymywane przez Wnioskodawcę od Gminy Miasta D. oraz Gminy D. zwroty kosztów stosowania zwolnień i ulg przewozowych są obrotem, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, z tytułu zrealizowanych przez Wnioskodawcę w danym miesiącu przewozów osób uprawnionych.

Przy czym w związku z tym, iż jak wynika z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Wnioskodawca z każdą z gmin ma podpisaną umowę o zwrot kosztów stosowania zwolnień i ulg przewozowych, które określają, iż wysokość zwrotu jest ustalana miesięcznie na podstawie faktycznie zrealizowanych przez Wnioskodawcę przewozów osób uprawnionych, obowiązek podatkowy powstanie według zasad ogólnych, tj. w oparciu o normę uprzednio cytowanego przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, z jednoczesnym uwzględnieniem postanowień art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku, gdy zrealizowane w danym miesiącu, w oparciu zawarte z Gminami umowy, przewozy osób uprawnionych, potwierdzone zostaną wystawionymi przez Wnioskodawcę fakturami VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.