IBPP1/443-794/14/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 sierpnia 2014 r. (data wpływu 12 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło do tut. organu 7 listopada 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania oraz opodatkowania nakładów poniesionych przez Spółkę w budynku stanowiącym własność wspólnika - jest:

* nieprawidłowe, odnośnie stwierdzenia, że czynność nieodpłatnego przekazania nakładów poczynionych w budynku cukierni (zarówno na dobudowę zadaszonego tarasu jak i remont dachu) na rzecz wspólniczki, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie stanowi ona ani dostawy towarów ani świadczenia usług,

* nieprawidłowe, odnośnie stwierdzenia, że podstawę opodatkowania należy ustalić w oparciu o treść art. 29a ust. 2 ustawy, biorąc pod uwagę wartość nakładów na dzień ich przekazania wspólnikowi.

W dniu 12 sierpnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania oraz opodatkowania nakładów poniesionych przez Spółkę w budynku stanowiącym własność wspólnika.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem, które wpłynęło do tut. organu 7 listopada 2014 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 31 października 2014 r. znak: IBPP1/443-794/14/ES.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Podstawowy profil działalności spółki stanowi produkcja wyrobów cukierniczych oraz handel detaliczny artykułami spożywczymi. Od dnia 1 września 1990 r. do 10 października 2013 r. udziały w spółce posiadały dwie wspólniczki - L. i A. W dniu 11 października 2013 r. przystąpił do spółki trzeci wspólnik M. Następnie w dniu 13 października 2013 r. zmarła wspólniczka L. i od tego dnia w spółce pozostało dwóch wspólników - małżeństwo A. i M. Budynek cukierni został wybudowany przez wspólniczkę L. i jej męża w latach osiemdziesiątych XX w. na gruncie stanowiącym ich własność. Ani grunt ani budynek nie zostały wniesione aktem notarialnym do spółki cywilnej, która jednak używa go cały czas na cele działalności gospodarczej. Ani spółce ani wspólnikom nie przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z jego budową. W 1991 r., po śmierci męża L., udział w 1/4 części gruntu oraz budynku nabyła w drodze dziedziczenia jego córka A., będąca jednocześnie wspólniczką spółki. W związku z użytkowaniem budynku spółka ponosiła koszty zarówno bieżących remontów jak i nakłady związane z dobudową zadaszonego tarasu (2005 i 2006 r.) oraz remontem dachu (2008-2009 r.). Od wydatków tych jako związanych bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, spółka odliczyła podatek naliczony VAT.

Po śmierci wspólniczki L. jej córka - druga wspólniczka A. w drodze dziedziczenia stała się jedyną właścicielką gruntu oraz budynku cukierni. Nie wniosła ona tej nieruchomości aportem do spółki. Wspólnicy zamierzają w bieżącym roku zlikwidować działalność gospodarczą a pozostały majątek przed zaprzestaniem działalności przekazać nieodpłatnie wspólniczce A., która następnie planuje je wynajmować.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. W związku z zamiarem nieodpłatnego przekazania majątku spółki wspólniczce A., czy podlega opodatkowaniu podatkiem towarów i usług czynność nieodpłatnego przekazania nakładów poczynionych przez spółkę w budynku stanowiącym aktualnie (tekst jedn.: od dnia śmierci wspólniczki L. w dniu 13 października 2013 r.) w całości jej własność i to zarówno wartość nakładów na dobudowę zadaszonego tarasu jak remont dachu.

2. W razie pozytywnej odpowiedzi na pierwsze pytanie, w jaki sposób ustalić podstawę opodatkowania, czy zgodnie a art. 29a ust. 2 ustawy powinna to być wartość netto nakładów, ale określona na dzień przekazania majątku wspólniczce, czy też w razie uznania, że opisana czynność stanowi "świadczenie usług", na podstawie art. 29a ust. 5 ustawy należałoby opodatkować "koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika", co może sugerować konieczność zwrotu odliczonych wcześniej kwot podatku i opodatkowanie wartości netto nakładów według cen z dnia ich poniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy,

ad. 1) czynność nieodpłatnego przekazania nakładów poczynionych w budynku cukierni (zarówno na dobudowę zadaszonego tarasu jak i remont dachu) na rzecz wspólniczki A., nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie stanowi ona ani dostawy towarów ani świadczenia usług. Poczynione nakłady nie są towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, ponieważ nie stanowią rzeczy, ani ich części ani wszelkiego postaci energii. Przeniesienie nakładów nie stanowi również świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy. Ponoszone nakłady na budynek były dokonywane na cele działalności gospodarczej spółki, dlatego trudno uznać, że były to usługi na rzecz beneficjenta, jakim jest wspólniczka.

Podobne stanowisko, chociaż w nieco innym stanie faktycznym, bo dotyczącym nieodpłatnego zwrotu nakładów poczynionych przez najemcę w wynajmowanej nieruchomości po rozwiązaniu umowy najmu znajdziemy w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi nr IPTPP2/443-826/13-4/JN oraz w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 22 stycznia 2010 r. (sygn. akt I SA/Lu 660/09).

ad 2) w przypadku uznania, że powyższa czynność podlega opodatkowaniu, zdaniem Wnioskodawcy, podstawę opodatkowania należy ustalić w oparciu o treść art. 29a ust. 2 ustawy, biorąc pod uwagę wartość nakładów na dzień ich przekazania wspólniczce.

Natomiast bezpodstawne jest twierdzenie, że podstawę opodatkowania stanowi wysokość nakładów w dniu poniesienia tych kosztów, gdyż oznaczałoby to faktyczny zwrot całego odliczonego podatku VAT, bez uwzględnienia aktualnej wartości rynkowej dokonanych w budynku robót. Do takich wniosków mogłoby prowadzić zastosowanie w omawianej sytuacji art. 29a ust. 5 ustawy, który stanowi, że w przypadku m.in. nieodpłatnego świadczenia usług podstawą opodatkowania jest "koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika". Jednakże taka interpretacja prowadziłaby do absurdalnego wniosku, że w każdym przypadku, nawet po upływie wielu lat od zakończenia inwestycji, należałoby zwracać cały odliczony VAT, bez względu na fakt, że poniesione nakłady, w konsekwencji długotrwałego używania budynku nie przedstawiają już wielkiej wartości. Jest to również argument na poparcie tezy, że nieodpłatne przekazanie nakładów wspólnikowi nie powinno być traktowane jako "świadczenie usług".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* nieprawidłowe, odnośnie stwierdzenia, że czynność nieodpłatnego przekazania nakładów poczynionych w budynku cukierni (zarówno na dobudowę zadaszonego tarasu jak i remont dachu) na rzecz wspólniczki, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie stanowi ona ani dostawy towarów ani świadczenia usług,

* nieprawidłowe, odnośnie stwierdzenia, że podstawę opodatkowania należy ustalić w oparciu o treść art. 29a ust. 2 ustawy, biorąc pod uwagę wartość nakładów na dzień ich przekazania wspólnikowi.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług - zgodnie z art. 8 ust. 1 - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Z treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Słownik języka polskiego definiuje czasownik "świadczyć" jako "wykonywać coś na czyjąś rzecz", "świadczenie" zaś, to - według niego - obowiązek wykonywania, przekazania czegoś.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Spod pojęcia usługi będzie natomiast wyłączone takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie natomiast do treści art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z treści § 2 cyt. przepisu wynika natomiast, iż częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

W myśl § 3 powołanej normy przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 Kodeksu cywilnego z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Jak wynika z powyższych przepisów, z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (tekst jedn.: wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie i modernizacja istniejących budynków lub budowli, posadowionych na cudzym gruncie) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. Niemniej jednak podmiot, który je poniósł ma pewne prawo do tych nakładów i może je przenieść na rzecz innego podmiotu, jak również może mieć roszczenie o zwrot wartości tych nakładów. Przy przeniesieniu prawa do nakładów nie dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel, ponieważ nieruchomość przez cały czas pozostaje własnością właściciela gruntu. Wobec powyższego należy stwierdzić, że przeniesienie prawa do nakładów inwestycyjnych poniesionych w obcym środku trwałym nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar. Z tych też względów, przeniesienie nakładu budowlanego na nabywcę należy traktować jako świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (Spółka cywilna) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na cele działalności gospodarczej Spółka używa budynek cukierni stanowiący (wraz z gruntem) własność jednego ze wspólników. Ani grunt ani budynek nie zostały wniesione aktem notarialnym ani aportem do spółki cywilnej. Ani spółce ani wspólnikom nie przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z jego budową (w latach osiemdziesiątych XX w.). W związku z użytkowaniem budynku spółka ponosiła koszty zarówno bieżących remontów jak i nakłady związane z dobudową zadaszonego tarasu (2005 i 2006 r.) oraz remontem dachu (2008-2009 r.). Od wydatków tych jako związanych bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, spółka odliczyła podatek naliczony VAT. Wspólnicy zamierzają w bieżącym roku zlikwidować działalność gospodarczą a pozostały majątek przed zaprzestaniem działalności przekazać nieodpłatnie wspólnikowi (właścicielowi budynku cukierni).

Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy czynność nieodpłatnego przekazania nakładów na rzecz wspólnika poczynionych w budynku cukierni (zarówno na dobudowę zadaszonego tarasu jak i remont dachu) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z art. 860 § 1 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121) przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów.

Zgodnie z art. 861 § 1 Kodeksu cywilnego wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług.

Jeżeli wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy, do wykonania tego zobowiązania, jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Jeżeli rzeczy mają być wniesione tylko do używania, stosuje się odpowiednio w powyższym zakresie przepisy o najmie. (art. 862 Kodeksu cywilnego).

Jak wynika z art. 863 § 1 i § 2 ww. ustawy wspólnik nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku. W czasie trwania spółki wspólnik nie może domagać się podziału wspólnego majątku wspólników.

W myśl natomiast art. 871 § 1 Kodeksu cywilnego wspólnikowi występującemu ze spółki zwraca się w naturze rzeczy, które wniósł do spółki do używania, oraz wypłaca się w pieniądzu wartość jego wkładu oznaczoną w umowie spółki, a w braku takiego oznaczenia - wartość, którą wkład ten miał w chwili wniesienia. Nie ulega zwrotowi wartość wkładu polegającego na świadczeniu usług albo na używaniu przez spółkę rzeczy należących do wspólnika.

Z powyższego wynika zatem, że wspólnicy spółki cywilnej mogą wnieść do niej rzeczy w dwojaki sposób, tj. albo wspólnik wnosi do spółki własność rzeczy i w takim przypadku stosuje się przepisy o sprzedaży i taka rzecz staje się własnością spółki i tylko ona może nią rozporządzać jak właściciel, albo wspólnik wnosi rzecz do spółki tylko do używania, i w takim przypadku rzecz pozostaje nadal własnością wspólnika i stosuje się odpowiednio przepisy o najmie. Jednocześnie w tym drugim przypadku w razie wystąpienia wspólnika ze spółki zwraca mu się rzecz oddaną spółce tylko do używania.

Należy mieć jednak na uwadze, że powyższe uregulowania mają zastosowanie wyłącznie do rzeczy będących własnością wspólnika, tym samym nie mają zastosowania do rzeczy, które od początku są własnością spółki, tj. zostały nabyte lub wytworzone przez spółkę w czasie jej trwania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt sprawy będącej przedmiotem niniejszej interpretacji należy stwierdzić, że ponieważ z wniosku wynika, że przedmiotowy grunt i budynek nigdy nie zostały wniesione do spółki i jak podaje Wnioskodawca jedna ze wspólniczek jest ich jedyną właścicielką, niniejszą interpretację wydano przyjmując za Wnioskodawcą, że nieruchomość ta nie została wybudowana przez spółkę, nigdy nie była własnością spółki gdyż nie została do niej wniesiona lecz była wyłącznie oddana spółce przez wspólnika do używania. Tym samym nastąpi zwrot nieruchomości na rzecz wspólnika w trybie art. 871 § 1 Kodeksu cywilnego.

W świetle powyższego zwrotem może być objęte tylko to co wspólnik dał spółce do używania, a wszelkie ewentualne ulepszenia dokonane przez spółkę stanowią dodatkowe przysporzenie dla wspólnika, tj. dostaje więcej niż dał. Ulepszenia te nie mogą być zatem uznane za zwrot.

Skoro nakłady te poczyniła spółka cywilna z własnych środków, to jak już wskazano w niniejszej interpretacji ma prawo do tych nakładów i nakłady te mogą być przedmiotem obrotu jako świadczenie usług.

Jak już wcześniej wskazano przez świadczenie usług - zgodnie z art. 8 ust. 1 - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Z treści powyższego przepisu wynika, że nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste wspólnika należy uznać za odpłatne świadczenie usług, a tym samym za podlegające opodatkowaniu.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

Należy jednak zauważyć, że ani przepisy ustawy, ani też rozporządzeń wykonawczych do ustawy nie przewidują zwolnienia od podatku, czy też obniżonej stawki podatku dla usług polegających na przeniesieniu nakładów przez spółkę na cele osobiste wspólnika.

W związku z powyższym przedmiotowe usługi świadczone przez Wnioskodawcę podlegają opodatkowaniu podstawową - 23% stawką podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawne, stwierdzić zatem należy, że nieodpłatne świadczenie usług polegające na przeniesieniu nakładów przez Wnioskodawcę (Spółkę cywilną) na cele osobiste wspólnika, należy uznać - zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT - za odpłatne świadczenie usług, a tym samym za podlegające opodatkowaniu 23% stawką podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, że czynność nieodpłatnego przekazania nakładów poczynionych w budynku cukierni (zarówno na dobudowę zadaszonego tarasu jak i remont dachu) na rzecz wspólniczki, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie stanowi ona ani dostawy towarów ani świadczenia usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również ustalenia podstawy opodatkowania dla czynności przeniesienia nakładów na cele osobiste wspólnika.

Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119, oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 cyt. ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy o VAT. I tak, stosownie do ww. przepisu podstawa opodatkowania obejmuje:

Z kolei w art. 29a ust. 7 ustawy o VAT zostały wymienione elementy, które należy wyłączyć z podstawy opodatkowania (zmniejszające podstawę opodatkowania). Zgodnie z treścią ww. przepisu podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

Zatem we wskazanych wyżej przepisach ustawodawca precyzyjnie określił katalog elementów wliczanych do podstawy opodatkowania oraz elementów niemających wpływu na jej wielkość.

Należy zauważyć, że art. 29a ustawy o VAT nie określa podstawy opodatkowania w oparciu o wartość rynkową dla czynności, dla których nie ustalono ceny. W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie należy zastosować zasadę ogólną ustalania podstawy opodatkowania w oparciu o wszystko, co stanowi zapłatę. Przy czym zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania nie zawiera podatku VAT.

W przypadku natomiast czynności nieodpłatnych ustawa o VAT stanowi w art. 29a ust. 2, że w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia - koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

Jednakże przepis ten nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, gdyż jak wskazano w niniejszej interpretacji przeniesienie nakładów nie jest dostawą towarów.

Z niniejszej interpretacji wynika, że nieodpłatne świadczenie usług polegające na przeniesieniu nakładów przez Wnioskodawcę (Spółkę cywilną) na cele osobiste wspólnika, należy uznać - zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT - za odpłatne świadczenie usług.

Zgodnie natomiast z art. 29a ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa, stwierdzić należy, że zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania dla czynności przeniesienia nakładów przez Wnioskodawcę (Spółkę cywilną) na cele osobiste wspólnika, jako odpłatnego świadczenia usług, w myśl art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy uznać koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Wnioskodawcy, iż w przypadku uznania, że czynność przekazania nakładów przez Spółkę na rzecz wspólnika podlega opodatkowaniu, podstawę opodatkowania należy ustalić w oparciu o treść art. 29a ust. 2 ustawy, biorąc pod uwagę wartość nakładów na dzień ich przekazania wspólnikowi, należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie w związku z tym, że czynność nieodpłatnego przeniesienia nakładów przez spółkę na rzecz wspólnika jest czynnością podlegającą opodatkowaniu wg 23% stawki podatku VAT nie będą miały zastosowania wskazane przez Wnioskodawcę w części E3 wniosku ORD-IN przepisy art. 91 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Końcowo należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie sądu administracyjnego, bowiem stanowi ono rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osądzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Organ interpretacyjny nie jest zobowiązany do analizowania stanów faktycznych spraw wskazanych przez Wnioskodawcę i polemiki z zawartymi w nich rozstrzygnięciami, choć niewątpliwie powołanie orzecznictwa miało na celu wykazanie słuszności prezentowanego poglądu.

Odnośnie natomiast powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stosownie zaś do treści art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach Wnioskodawcy, w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k do 14 m mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.