IBPP1/443-670/14/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 30 czerwca 2014 r. (data wpływu 1 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismem z 25 września 2014 r. (data wpływu 29 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy dodatkowa opłata roczna z tytułu niedotrzymania terminów remontu obiektu usytuowanego na nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste, ustalona w drodze decyzji administracyjnej, stanowi dostawę towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stawką podstawową VAT 22% oraz w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca z tytułu ustalonej dodatkowej opłaty rocznej wykonuje czynności określone w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

W dniu 1 lipca 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy dodatkowa opłata roczna z tytułu niedotrzymania terminów remontu obiektu usytuowanego na nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste, ustalona w drodze decyzji administracyjnej, stanowi dostawę towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stawką podstawową VAT 22% oraz w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca z tytułu ustalonej dodatkowej opłaty rocznej wykonuje czynności określone w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 25 września 2014 r. (data wpływu 29 września 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 19 września 2014 r. znak: IBPP1/443-670/14/LSz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Gmina jest właścicielem gruntów oddanych w użytkowanie wieczyste na rzecz osób fizycznych lub prawnych, w drodze umów cywilnoprawnych zawartych przed i po 1 maja 2004 r.

Prawo użytkowania wieczystego jest prawem zobowiązaniowym, którego treść stanowi m.in. sposób i terminy zabudowy nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste. Oznacza to, że użytkownik wieczysty nie może korzystać z nieruchomości w sposób dowolny. Zakres korzystania z nieruchomości przez użytkownika wieczystego wskazują przepisy ustaw, zasady współżycia społecznego i postanowienia umowy lub decyzji wydanej na podstawie art. 220 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.). Zgodnie z zapisami art. 239 ustawy z dnia 23 kwietnia 1954 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) oraz art. 62 ustawy o gospodarce nieruchomościami, Gmina ustaliła w umowach o oddanie nieruchomości gruntowych w użytkowanie wieczyste terminy ich zabudowy, remontu, w tym termin rozpoczęcia i/lub termin zakończenia. W przypadku niedotrzymania ustalonych terminów przez użytkownika wieczystego, zgodnie z art. 63 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, właściwy organ może obciążyć użytkownika wieczystego nieruchomości gruntowej dodatkową opłatą roczną. Wymienioną opłatę ustala się w drodze decyzji administracyjnej. Wysokość dodatkowej opłaty rocznej wynosi 10% wartości nieruchomości gruntowej określonej na dzień ustalenia opłaty za pierwszy rok, po bezskutecznym upływie terminu jej zagospodarowania ustalonym w umowie. Za każdy następny rok opłata podlega zwiększeniu o dalsze 10% tej wartości.

Aktem notarialnym z dnia 31 lipca 2007 r. Gmina sprzedała osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą budynek usługowo-mieszkalny oraz oddała jej w użytkowanie wieczyste działkę.

Zgodnie z § 5 aktu notarialnego "... nabywca zobowiązany został do przeprowadzenia inwestycji zgodnie z przedstawioną i wybraną przez Komisję Przetargową koncepcją przeprowadzenia remontu i użytkowania nieruchomości zgodnie z przeznaczeniem oraz rozpoczęcia i zakończenia inwestycji zgodnie z terminami podanymi w ofercie. W przypadku niedotrzymania terminów gmina zgodnie z art. 63 ust. 2 i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami ustali dodatkowe opłaty...".

Użytkownik wieczysty nie wywiązał się z terminów remontu obiektu usytuowanego na nieruchomości zatem po przeprowadzeniu postępowania w tej sprawie, decyzją z dnia 30 października 2009 r. ustalona została "...dodatkowa opłata roczna za rok 2010 za nieruchomość gruntową oddaną w użytkowanie wieczyste ww. osobie fizycznej na mocy umowy zawartej w formie aktu notarialnego...".

Opłata za użytkowanie wieczyste gruntu jak i dodatkowa opłata roczna ustalona decyzją została opodatkowana podatkiem VAT gdyż związana jest z czynnością oddania gruntu w użytkowanie wieczyste, która od dnia 1 maja 2004 r. stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 pkt 6 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - z późn. zm.).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że pytanie nr 3 odnosi się do opisanego we wniosku konkretnego stanu faktycznego. Dotyczy pobrania dodatkowej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego, które ustanowione było w lipcu 2007 r., a użytkownik wieczysty nie wywiązał się z terminu przeprowadzenia remontu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w ww. przypadku dodatkowej opłaty rocznej z tytułu niedotrzymania terminów remontu obiektu usytuowanego na nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste, ustalonej w drodze decyzji administracyjnej, podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w związku z art. 7 ust. 1 tej ustawy.

2. Czy dodatkowa opłata roczna będzie opodatkowana stawką podstawową VAT 22%.

3. Czy też ustalenie dodatkowej opłaty rocznej w drodze decyzji administracyjnej wydanej w oparciu o przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami, obciążającej użytkownika wieczystego z tytułu niedotrzymania terminu remontu nieruchomości jest czynnością, o której mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym opłata ta, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług... (pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 25 września 2014 r.)

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 25 września 2014 r.), opłata za użytkowanie wieczyste gruntu jak i dodatkowa opłata roczna ustalona przedmiotową decyzją jest opodatkowana podatkiem VAT gdyż związana jest z czynnością oddania gruntu w użytkowanie wieczyste, która od dnia 1 maja 2004 r. stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (Art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz Art. 7 ust. 1 pkt 6 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - z późn. zm.). W niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze dodatkowa opłata roczna została opodatkowana 22% podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Należy zauważyć, iż dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela.

W świetle art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Ten przepis, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 k.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez "podatników" w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 s. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Jak wynika z powyższego wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo - przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Mając powyższe na uwadze należy zaznaczyć, że oddając grunt w wieczyste użytkowanie oraz zbywając budynek Gmina wykonuje zatem czynność, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy i występuje w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Zgodnie art. 29 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Należy stwierdzić, że definicja obrotu wynikająca z przepisów ustawy o VAT jest zbieżna ze stosownymi regulacjami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Otóż z podstawowej zasady określonej przepisem art. 73 ww. Dyrektywy wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

* podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT;

* koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Do celów akapitu pierwszego lit. b, państwa członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Ponadto art. 79 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, stanowi, że podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Gmina jest właścicielem gruntów oddanych w użytkowanie wieczyste na rzecz osób fizycznych lub prawnych, w drodze umów cywilnoprawnych zawartych przed i po 1 maja 2004 r.

Gmina aktem notarialnym z dnia 31 lipca 2007 r. sprzedała osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą budynek usługowo-mieszkalny oraz oddała jej w użytkowanie wieczyste działkę. Zgodnie z § 5 aktu notarialnego "... nabywca zobowiązany został do przeprowadzenia inwestycji zgodnie z przedstawioną i wybraną przez Komisję Przetargową koncepcją przeprowadzenia remontu i użytkowania nieruchomości zgodnie z przeznaczeniem oraz rozpoczęcia i zakończenia inwestycji zgodnie z terminami podanymi w ofercie. W przypadku niedotrzymania terminów gmina zgodnie z art. 63 ust. 2 i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami ustali dodatkowe opłaty...".

Użytkownik wieczysty nie wywiązał się z terminów remontu obiektu usytuowanego na nieruchomości zatem po przeprowadzeniu postępowania w tej sprawie, decyzją z dnia 30 października 2009 r. ustalona została "...dodatkowa opłata roczna za rok 2010 za nieruchomość gruntową oddaną w użytkowanie wieczyste ww. osobie fizycznej na mocy umowy zawartej w formie aktu notarialnego...".

Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego oraz ustalenie opłat z tytułu ustanowienia tego prawa odbywa się na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 27 ustawy o gospodarce nieruchomościami, sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste i przeniesienie tego prawa w drodze umowy wymaga wpisu w księdze wieczystej.

Z art. 71 ust. 1 ww. ustawy wynika, że za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.

Stosownie do art. 72 ust. 1 ww. ustawy, opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ustala się według stawki procentowej od ceny nieruchomości gruntowej określonej zgodnie z art. 67.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami, użytkowanie wieczyste wygasa z upływem okresu ustalonego w umowie albo przez rozwiązanie umowy przed upływem tego okresu.

Stosownie do art. 33 ust. 3 ww. ustawy, właściwy organ może żądać rozwiązania umowy użytkowania wieczystego przed upływem ustalonego okresu stosownie do art. 240 Kodeksu cywilnego, jeżeli użytkownik wieczysty korzysta z tej nieruchomości w sposób sprzeczny z ustalonym w umowie, a w szczególności, jeżeli nie zabudował jej w ustalonym terminie.

W myśl art. 62 ust. 1 cytowanej ustawy, w umowie o oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste ustala się sposób i termin jej zagospodarowania, w tym termin zabudowy, zgodnie z celem, na który nieruchomość gruntowa została oddana w użytkowanie wieczyste.

Jeżeli sposób zagospodarowania nieruchomości gruntowej polega na jej zabudowie, ustala się termin rozpoczęcia lub termin zakończenia zabudowy (art. 62 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 62 ust. 4 ww. ustawy, termin, o którym mowa w ust. 1, może być przedłużony na wniosek użytkownika wieczystego, jeżeli nie mógł być dotrzymany z przyczyn niezależnych od użytkownika.

Zgodnie z art. 63 ust. 1 ww. ustawy, w razie niedotrzymania terminów zagospodarowania nieruchomości gruntowej, o których mowa w art. 62, właściwy organ może wyznaczyć termin dodatkowy.

W myśl art. 63 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku niedotrzymania terminów, o których mowa w ust. 1 oraz w art. 62, mogą być ustalone dodatkowe opłaty roczne obciążające użytkownika wieczystego, niezależnie od opłat z tytułu użytkowania wieczystego, ustalonych stosownie do przepisów rozdziału 8 działu II.

Z wniosku wynika, że Gmina aktem notarialnym z dnia 31 lipca 2007 r. sprzedała osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą budynek usługowo-mieszkalny oraz oddała jej w użytkowanie wieczyste działkę.

Z powyższego wynika, że czynność oddania w wieczyste użytkowanie nieruchomości gruntowej nastąpiła po dniu 1 maja 2004 r. (po tej dacie dokonano wpisu prawa użytkowania wieczystego w księdze wieczystej na podstawie zawartej w formie aktu notarialnego umowy o ustanowieniu tego prawa) zatem wszelkie opłaty związane z oddaniem nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste, w tym również opłaty roczne ustalane w związku z niedotrzymaniem terminu remontu nieruchomości, podlegają opodatkowaniu.

Należy bowiem zaznaczyć, że strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest prawo do użytkowania wieczystego gruntu, wówczas z dokonywanej dostawy nie można wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku gdy strony umowy zgodziły się na przeniesienie innych kosztów np.: kosztów dodatkowej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego. Obrotem sprzedającego jest uzgodniona kwota, którą w tym przypadku stanowi oprócz należności za prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, również opłaty roczne ustalane w związku z niedotrzymaniem terminu remontu nieruchomości. Zatem dostawa zasadnicza (prawo do użytkowania wieczystego gruntu) jak i ww. przenoszone koszty stanowią jedną dostawę.

Należy wyjaśnić, że ustalenie opłaty rocznej z tytułu niedotrzymania terminu remontu nieruchomości gruntowej przez użytkownika wieczystego, mimo, że następuje w drodze decyzji administracyjnej, nierozerwalnie związane jest z zawartą umową o oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Według przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, umowa ta musi określać sposób i termin zagospodarowania nieruchomości, zgodnie z celem, na który nieruchomość gruntowa została oddana w użytkowanie wieczyste. W razie niedotrzymania tego terminu art. 63 ustawy o gospodarce nieruchomościami, upoważnia do ustalenia dodatkowych opłat rocznych obciążających użytkownika wieczystego niezależnie od zwykłej opłaty rocznej. Z przepisów wynika, że nie mają one charakteru sankcji, ani kary umownej, lecz dodatkowych opłat zwiększających kwotę należną od użytkownika.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że skoro ustanowienie użytkowania wieczystego jest na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług dostawą towarów, zatem wszelkie opłaty związane z ustanowieniem użytkowania wieczystego, w tym również opłaty z tytułu niedotrzymania terminu remontu obiektu usytuowanego na nieruchomości podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako kwoty należne z tytułu dostawy towarów, w przypadku nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste po dniu 1 maja 2004 r.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym "Opłata za użytkowanie wieczyste gruntu jak i dodatkowa opłata roczna ustalona przedmiotową decyzją jest opodatkowana podatkiem VAT gdyż związana jest z czynnością oddania gruntu w użytkowanie wieczyste, która od dnia 1 maja 2004 r. stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (Art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz Art. 7 ust. 1 pkt 6 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - z późn. zm.)", należało uznać za prawidłowe.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Dla gruntów oddanych w użytkowanie wieczyste przed dniem 1 stycznia 2011 r., tj. przed wejściem w życie znowelizowanych przepisów, a po dniu 1 maja 2004 r. tj. po wejściu w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, stawka podatku od opłat rocznych wynosi 22%.

Zatem dla działki oddanej w użytkowanie wieczyste w 2007 r. w czasie gdy obowiązywał VAT 22%, opłata powinna być wyliczona z uwzględnieniem 22% stawki podatku. Zatem również dodatkowa opłata z tytułu niewywiązania się z terminu przeprowadzenia remontu ustalona decyzją z 30 października 2009 r. podlegała opodatkowaniu 22% stawką podatku VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym "...dodatkowa opłata roczna została opodatkowana 22% podatkiem VAT", należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie w przedmiotowej sprawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie znajdzie zastosowania w stosunku do Wnioskodawcy, gdyż jak wskazano wyżej Gmina w przedmiotowej sprawie nie realizuje ani zadań własnych, ani zleconych, w tym przypadku pobrała opłatę za użytkowanie wieczyste gruntu i dodatkową opłatę roczną ustaloną w związku z niedotrzymaniem terminu remontu nieruchomości a związaną z czynnością oddania gruntu w użytkowanie wieczyste, która od dnia 1 maja 2004 r. stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wykonuje zatem czynność, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy i występuje w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Wskazać zatem należy, że ani organ władzy publicznej ani urząd obsługujący ten organ oddając odpłatnie grunt w użytkowanie wieczyste i pobierając dodatkową opłatę roczną ustaloną w związku z niedotrzymaniem terminu remontu nieruchomości nie może skorzystać z wyłączenia z opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy. Zarówno organy władzy publicznej, jak i urzędy obsługujące te organy nie są uznawane za podatników w zakresie czynności, które mieszczą się w ramach zadań, dla realizacji których zostały one powołane, dodatkowo pod warunkiem, że czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w Gmina w przedmiotowej sprawie występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a powyższe czynności w świetle ustawy stanowią odpłatną dostawę towarów, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że "W niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług", należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.