IBPP1/443-662/09/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2009 r. (data wpływu 26 czerwca 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 września 2009 r. (data wpływu 9 września 2099 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży drewna opałowego kominkowego oraz usługi transportowej - jest prawidłowe.

W dniu 26 czerwca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży drewna opałowego kominkowego oraz usługi transportowej.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 września 2009 r. (data wpływu 9 września 2099 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 31 sierpnia 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej gospodarki leśnej (art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o lasach) niepodlegającej podatkowi dochodowemu od osób prawnych (art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o p.d.o.p.) między innymi pozyskuje i sprzedaje drewno opałowe kominkowe loco składnica (magazyn drewna kominkowego). Na życzenie klienta Nadleśnictwo świadczy usługę dowozu zakupionego drewna kominkowego do odbiorcy za dodatkową opłatą.

Usługi transportowe świadczone przez Nadleśnictwo stanowią odrębnie ewidencjonowany przychód z działalności dodatkowej, która podlega podatkowi dochodowemu od osób prawnych. Zasady obrotu i sprzedaży drewna kominkowego zostały określone w Zarządzeniu Nadleśniczego, w którym odrębnie ustalono cenę na drewno kominkowe i odrębnie na usługę transportową.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że jest on podatnikiem podatku VAT czynnym od 5 czerwca 1993 r. z tytułu wykonywania samodzielnie działalności gospodarczej (prowadzenie gospodarki leśnej) - art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia i dostawy towarów (od 26 kwietnia 2004 r.).

Symbol PKWiU towarów i usług będących przedmiotem interpretacji:

* drewno kominkowe liściaste - 02.01.14 - 00.2,

* transport drewna kominkowego - 60.24.22-00.

Wnioskodawca wskazał, że we wniosku kwestie dotyczące podatku dochodowego ujęte w opisie stanu faktycznego podano jedynie informacyjnie.

W związku z opisanym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest odrębne traktowanie przez Nadleśnictwo sprzedaży drewna opałowego kominkowego objętej 7% stawką VAT i odrębnie sprzedaży usługi transportowej objętej 22% stawką VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy na podstawie przedstawionego stanu faktycznego zaistniałego zdarzenia sprzedaż drewna kominkowego należy traktować jako dostawę towaru opodatkowaną stawką 7% VAT. Natomiast dowóz drewna do klienta jako odrębną usługę opodatkowaną 22% stawką VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy. Przy czym zarówno towary jak i usługi (za wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki) identyfikowane są na podstawie przepisów o statystyce publicznej - art. 2 pkt 6 oraz art. 8 ust. 3 ustawy.

Zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane wg zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach. W przypadku jakichkolwiek trudności w ustaleniu właściwego grupowania, może się zwrócić do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego.

Do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zaklasyfikowania określonych czynności do właściwych grupowań statystycznych obowiązany jest podatnik. Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU). W myśl przepisu § 3 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.) do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2009 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264 z późn. zm.).

Zatem, tutejszy organ podatkowy nie jest organem uprawnionym do dokonywania klasyfikacji statystycznych i weryfikacji prawidłowości zaklasyfikowania przez podatnika danego wyrobu lub usługi do właściwego grupowania.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 powołanej ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Zagadnienie to zostało uregulowane w art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z tym przepisem do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika, że w przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji tj. konkretnej dostawy towarów lub konkretnej usługi.

W myśl art. 547 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), jeżeli ani z umowy, ani z zarządzeń określających cenę nie wynika, kogo obciążają koszty wydania i odebrania rzeczy, sprzedawca ponosi koszty wydania, w szczególności koszty zmierzenia lub zważenia, opakowania, ubezpieczenia za czas przewozu i koszty przesłania rzeczy, a koszty odebrania ponosi kupujący.

Przepis ten ma zastosowanie wówczas, gdy brak jest stosownych klauzul umownych lub przepisów szczególnych. Ustala on zasadę, według której koszty przesłania ponosi sprzedawca, ale tylko wówczas, gdy miejsce przeznaczenia przesyłanego towaru jest zarazem miejscem jego wydania, a więc miejscem spełnienia świadczenia przez sprzedawcę. Wynika z tego, że całość świadczenia należnego od nabywcy obejmuje wówczas także koszty przesłania towaru.

Niezbędne jest zwrócenie uwagi na pojęcie "wydanie towaru". Strony umowy dokonując czynności sprzedaży winny wybrać taki sposób wydania i odebrania towaru, aby zapewnić jego całość i nienaruszalność. W przypadku, gdy wydaniem towaru jest magazyn, siedziba czy miejsce zamieszkania odbiorcy, wówczas podstawa opodatkowania obejmuje również koszty transportu towaru. Natomiast, w przypadku, gdy wydanie towaru następuje między innymi przez odebranie towaru z magazynu dostawcy, a odbiorca odbiera towar transportem własnym lub wynajętym, wówczas objęcie w posiadanie następuje z chwilą załadowania i pokwitowania odbioru. Z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Jeżeli wydanie towaru następuje w magazynie dostawcy, a ryzyko utraty towaru obciąża odbiorcę a nie dostawcę, to podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług nie obejmuje kosztów transportu towarów z magazynu dostawcy do magazynu, siedziby czy innego miejsca wskazanego przez odbiorcę.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach prowadzonej gospodarki leśnej niepodlegającej podatkowi dochodowemu od osób prawnych między innymi pozyskuje i sprzedaje drewno opałowe kominkowe loco składnica (magazyn drewna kominkowego). Na życzenie klienta Wnioskodawca świadczy usługę dowozu zakupionego drewna kominkowego do odbiorcy za dodatkowa opłatą.

Usługi transportowe świadczone przez Wnioskodawcę stanowią odrębnie ewidencjonowany przychód z działalności dodatkowej, która podlega podatkowi dochodowemu od osób prawnych. Zasady obrotu i sprzedaży drewna kominkowego zostały określone w Zarządzeniu Nadleśniczego, w którym odrębnie ustalono cenę na drewno kominkowe i odrębnie na usługę transportową. Dla dostawy drewna kominkowego Wnioskodawca wskazał symbol PKWiU 02.01.14-00.2, a dla transportu tego drewna symbol PKWiU 60.24.22-00.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa stwierdzić należy, że jeśli z zawartych umów (czy to pisemnych czy ustnych) między Wnioskodawcą a kontrahentami (klientami) wynika, że cena zakupu towaru nie obejmuje kosztów transportu i odrębnie ustala się cenę na drewno kominkowe i odrębnie na usługę transportową, wówczas świadczoną przez Wnioskodawcę usługę transportową uznać należy za świadczoną odrębnie od dostawy samego towaru. W konsekwencji dla każdej z czynności należy zastosować właściwe stawki VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Stosownie do zapisu art. 41 ust. 2 wskazanej ustawy dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. W myśl art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. W poz. 10 załączniku nr 3 do ustawy o VAT, jako towary opodatkowane stawką podatku w wysokości 7% wymieniono drewno opałowe zaklasyfikowane do grupowania PKWiU 02.01.14.

Wnioskodawca wskazał dla dostawy drewna opałowego kominkowego symbol PKWiU 02.01.14-00.2, pod którym, zgodnie z aktualnie obowiązującym dla celów podatku VAT rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 42, poz. 264 z późn. zm.), ujęte zostało drewno opałowe liściaste. Natomiast dla usług transportu drewna kominkowego Wnioskodawca wskazał symbol PKWiU 60.24.22-00, który obejmuje przewozy pozostałych towarów pojazdami niewyspecjalizowanymi.

W świetle powyższego, jeśli dostawa drewna została prawidłowo zaklasyfikowana do PKWiU 02.01.14-00.2, to podlega opodatkowaniu stawka VAT 7%, natomiast usługa transportowa, w przypadku gdy nie stanowi elementu składowego ceny towaru, podlega opodatkowaniu według stawki podstawowej tj. 22%, gdyż usług o symboli PKWiU 60.24.22-00 ustawodawca nie wymienił jako opodatkowanych stawkami niższymi.

Podkreślić należy, że analiza prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę we wniosku klasyfikacji towarów do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa. A zatem, Minister Finansów nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości przyporządkowania formalnego towarów i usług do grupowania klasyfikacyjnego, w związku z czym niniejszej odpowiedzi udzielono wyłącznie w oparciu o grupowania wskazane w złożonym wniosku.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednakże należy nadmienić, iż jeżeli z umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem wynikałoby, iż kwota wykazana na fakturze jest ceną za dokonaną dostawę, w skład której wchodzi usługa transportowa, co wiązałoby się z tym, że do wydania towaru dochodziłoby w magazynie, siedzibie czy miejscu zamieszkania odbiorcy, to należy powyższe rozpatrywać w kategorii świadczenia łącznego, a za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego pomniejszonego o kwotę podatku należnego pobieranego przez Wnioskodawcę od nabywcy, tj. łącznie z kosztami usług transportowych. W takiej sytuacji, w odniesieniu do usług transportowych jako składowej ceny towaru należałoby zastosować stawkę VAT właściwą dla dostawy towaru.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.