IBPP1/443-630/11/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2011 r. (data wpływu do tut. organu 12 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 lipca 2011 r. (data wpływu do tut. organu 15 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* opodatkowania ponoszonych przez Wnioskodawcę, w imieniu klientów i na ich rachunek, wydatków obejmujących opłaty skarbowe i opłaty sądowe - jest prawidłowe.

* dokumentowania ponoszonych przez Wnioskodawcę, w imieniu klientów i na ich rachunek, wydatków obejmujących opłaty skarbowe i opłaty sądowe - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 kwietnia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* opodatkowania ponoszonych przez Wnioskodawcę, w imieniu klientów i na ich rachunek, wydatków obejmujących opłaty skarbowe i opłaty sądowe,

* dokumentowania ponoszonych przez Wnioskodawcę, w imieniu klientów i na ich rachunek, wydatków obejmujących opłaty skarbowe i opłaty sądowe.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 lipca 2011 r. (data wpływu 15 lipca 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-630/11/MS z dnia 30 czerwca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następując stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca, w ramach zawieranych umów o obsługę prawną otrzymuje wynagrodzenie, które dokumentuje fakturami VAT. Zgodnie z zapisami w umowach o świadczenie usług prawnych łączących Wnioskodawcę z klientami, oprócz wynagrodzenia za świadczoną usługę, Wnioskodawcy przysługuje również zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz klienta takich jak opłaty skarbowe oraz opłaty sądowe, które nie są wliczone do wynagrodzenia za usługę. Wnioskodawca, zgodnie z treścią zawieranych z kontrahentami umów, oraz zgodnie z § 55 pkt 2 Kodeksu Etyki Adwokackiej uchwalonym przez Naczelną Radę Adwokacką w dniu 10 października 1998 r., nie jest zobowiązany do uiszczania przedmiotowych opłat.

W razie ich poniesienia w interesie i na rzecz klienta w związku z udzielonym zleceniem, klient jest zobowiązany do ich zwrotu Wnioskodawcy - na podstawie wystawianej przez Wnioskodawcę - wraz z fakturą VAT obejmującą wynagrodzenie za dany miesiąc - refaktury. Wnioskodawca kalkulując swoje wynagrodzenie za świadczone usługi, wlicza w nie wszystkie koszty ponoszone dla prawidłowego jej wykonania, lecz nie wlicza wartości nominalnej potencjalnych opłat sądowych i skarbowych, czy też np. kosztów dojazdu, gdyż na etapie zawierania umów z klientem nie wiadomo, jaka będzie ostateczna wartość tych opłat czy kosztów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może wystawić refakturę na zwrot kosztów opłat skarbowych i sądowych nie wliczając ich do swojego wynagrodzenia i nie opodatkowując ich wg stawki VAT należnej od swojego wynagrodzenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym wniesienie opłaty skarbowej czy sądowej przez Wnioskodawcę działającego w imieniu i na rzecz klienta, jak również zwrot Wnioskodawcy przedmiotowych wydatków bez wynagrodzenia, nie stanowi żadnej z czynności wymienionych w art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ("u.p.tu."). Opodatkowaniu podlegają bowiem jedynie czynności enumeratywnie wymienione w powyższym przepisie, czyli odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport, import towarów, wewnatrzwspólnotowe nabycie i dostawa towarów.

Zwrot poniesionych przez Wnioskodawcę na rzecz klienta opłat sądowych i skarbowych ma charakter nieodpłatny, a wydatek dokonywany jest na rzecz i w imieniu klienta. Przedmiotowe opłaty dotyczą go bezpośrednio. Do refakturowanych kosztów nie jest doliczana marża. W związku z powyższym, zwrot wydatków opłat sądowych i skarbowych nie wchodzi do podstawy opodatkowania określonej w art. 29 ust. 1 u.p.t.u. W przedmiotowym stanie faktycznym kwota zwrotu należnego Wnioskodawcy z tytułu poniesionych przez niego opłat sądowych i skarbowych nie jest kwotą należną ze sprzedaży, gdyż na mocy zawartej z klientem umowy przedmiotowe wydatki ponoszone są w imieniu i na rzecz klienta i nie są związane ze świadczeniem usług, a Wnioskodawca nie pobiera z tytułu dokonywania niniejszych opłat żadnego wynagrodzenia. W tym zakresie Wnioskodawca nie świadczy usługi, ale jedynie ponosi wydatek w imieniu i na rzecz klienta (tak samo: Interpretacja Indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygnatura: ITPP2/443-81/10/MD).

Ponadto, wnoszenie przez Wnioskodawcę przedmiotowych opłat stanowi czynność akcesoryjną i czysto techniczną, niewymagającą wiedzy prawniczej, która może być również dokonywana przez klientów osobiście. Tak więc, czynności wnoszenia opłat nie stanowią usługi głównej jaką jest obsługa prawna, gdyż przedmiotowe opłaty nie są wnoszone w imieniu własnym Wnioskodawcy, a tylko na rachunek klienta. Za takim stanowiskiem przemawia również treść i charakter umów cywilnoprawnych łączących Wnioskodawcę z klientami.

Mając na względzie powyższe, w przypadku, gdy zgodnie z zawieranymi przez Wnioskodawcę umowami przedmiotowe opłaty ponoszone są w imieniu i na rzecz, oraz rachunek klienta, stosowanie do treści art. 29 ust. 1 u.p.t.u., nie mogą wchodzić do podstawy opodatkowania. Wnioskodawca w przedmiotowym stanie faktycznym występuje jedynie w roli pośrednika, a otrzymany zwrot wydatków poniesionych na rzecz zleceniodawcy (klienta) nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie jest wynagrodzeniem Wnioskodawcy, czyli nie jest kwotą należną z tytułu sprzedaży (tak samo: Interpretacja Indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygnatura: IBPP1/443-22/09/MS).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje retakturowania usług. Jest ono jednak przyjęte w praktyce i orzecznictwie. Przez to pojęcie należy rozumieć przeniesienie poniesionych kosztów na podmiot, który faktycznie z danej usługi korzysta. Refakturowanie jest możliwe gdy:

Tak więc, refakturowanie, ma wymiar rozliczenia finansowego między kontrahentami, ponieważ ostatecznym beneficjentem jest nie pierwotny lecz ostateczny nabywca. Skoro pierwotne wniesienie opłaty skarbowej i sądowej nie podlega opodatkowaniu, to ich refakturowanie w wartości nominalnej też nie powinno podlegać opodatkowaniu.

Jeżeli przedmiotowe opłaty nie stanowią elementu kalkulacyjnego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy, a jego umowa z kontrahentem umożliwia przeniesienie kosztów na rzeczywistego nabywcę to można stosować refakturę, która musi odzwierciedlać taką samą stawkę podatku, jaką zawiera faktura pierwotna, oraz nie można doliczyć żadnej marży. W związku z tym, obciążenie klienta Wnioskodawcy z tytułu zwrotu poniesionej w jego imieniu opłaty skarbowej i sądowej, w wartości nominalnej tej opłaty, jest jedynie rozliczeniem finansowym, które ma na celu refundację środków pieniężnych wydatkowanych w jego imieniu i na jego rzecz (tak samo: Interpretacja Indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygnatura: IBPP2/443-1117/08/ICz).

Reasumując, w opinii podatnika w świetle artykułu. 5 ust. 1 oraz art. 29 ust. 1 u.p.t.u., oraz powołanych w stanowisku interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że zwrot refakturowanych i poniesionych (ponoszonych) przez Wnioskodawcę w imieniu i na rzecz klienta kosztów opłat sądowych i skarbowych, nie jest opodatkowany podatkiem od towarów i usług i może na niego być wystawiona refaktura.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w części dotyczącej:

* opodatkowania ponoszonych przez Wnioskodawcę, w imieniu klientów i na ich rachunek, wydatków obejmujących opłaty skarbowe i opłaty sądowe - za prawidłowe.

* dokumentowania ponoszonych przez Wnioskodawcę, w imieniu klientów i na ich rachunek, wydatków obejmujących opłaty skarbowe i opłaty sądowe - za nieprawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych.

Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Jak stanowi art. 29 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Ponadto zgodnie z art. 30 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Natomiast stosownie do art. 79 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 z późn. zm.), podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:

Podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c, i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony.

Z przytoczonej wyżej regulacji art. 79 punkt c) Dyrektywy Rady wynika, iż wyłączeniu z podstawy opodatkowania podlegają kwoty otrzymane przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy. Należy jednak zaznaczyć, iż otrzymany przez podatnika zwrot wydatków poniesionych na rzecz zleceniodawcy nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem VAT wówczas, gdy podatnik dysponuje dowodami dokumentującymi rzeczywiste kwoty poniesionych kosztów oraz ww. dowody zostały wystawione na nabywcę (usługobiorcę), w którego imieniu i na rzecz którego poniesione zostały te wydatki.

W myśl art. 106 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Natomiast zgodnie z art. 106 ust. 4 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca, w ramach zawieranych umów o obsługę prawną otrzymuje wynagrodzenie, które dokumentuje fakturami VAT. Zgodnie z zapisami w umowach o świadczenie usług prawnych łączących Wnioskodawcę z klientami, oprócz wynagrodzenia za świadczoną usługę, Wnioskodawcy przysługuje również zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz klienta takich jak opłaty skarbowe oraz opłaty sądowe, które nie są wliczone do wynagrodzenia za usługę. Wnioskodawca, zgodnie z treścią zawieranych z kontrahentami umów, oraz zgodnie z § 55 pkt 2 Kodeksu Etyki Adwokackiej uchwalonym przez Naczelną Radę Adwokacką w dniu 10 października 1998 r., nie jest zobowiązany do uiszczania przedmiotowych opłat.

Ponadto w swoim stanowisku Wnioskodawca potwierdza, że czynności wnoszenia opłat nie stanowią usługi głównej jaką jest obsługa prawna, gdyż przedmiotowe opłaty nie są wnoszone w imieniu własnym Wnioskodawcy, a tylko na rachunek klienta. Za takim stanowiskiem przemawia również treść i charakter umów cywilnoprawnych łączących Wnioskodawcę z klientami.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż w sytuacji gdy czynności opisane przez Wnioskodawcę (opłaty skarbowe i opłaty sądowe) wykonywane są przez niego w imieniu klienta, na jego rzecz oraz rachunek, oraz jeśli dowody dokumentujące rzeczywistą kwotę poniesionych kosztów zostały wystawione na klienta Wnioskodawcy, to stosownie do treści art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy opodatkowania. Wnioskodawca w przedmiotowym przypadku wystąpi w roli pośrednika i otrzymany zwrot wydatków poniesionych na rzecz zleceniodawcy nie stanowi podstawy opodatkowania VAT, gdyż nie jest on w istocie wynagrodzeniem Wnioskodawcy za świadczenie usług (nie jest kwotą należną z tytułu sprzedaży).

W konsekwencji wydatki takie jak opłaty skarbowe i opłaty sądowe w związku z dokonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami na rzecz zleceniodawców w sprawach z zakresu postępowania sądowego i administracji publicznej uiszczane w oparciu o obowiązujące w tym zakresie przepisy, poniesione w imieniu i na rzecz zleceniodawcy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, jeżeli wartość nominalna opłat nie jest uwzględniona w cenie usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta, a wydatki z tytułu ww. opłat zostały poniesione w imieniu i na rzecz klienta (na klienta wystawione zostały dowody dokumentujące kwoty poniesionych kosztów), wówczas Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do udokumentowania kwoty uiszczonych opłat publicznoprawnych (zwróconych następnie przez klienta) dla celów tego podatku jakimikolwiek dokumentami. W takiej sytuacji Wnioskodawca może na potrzeby rozliczeń finansowych z klientami stosować inne niż faktura VAT dokumenty.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy (odnośnie opodatkowania ponoszonych przez Wnioskodawcę, w imieniu klientów i na ich rachunek, wydatków obejmujących opłaty skarbowe i opłaty sądowe), że w przypadku, gdy zgodnie z zawieranymi przez Wnioskodawcę umowami przedmiotowe opłaty ponoszone są w imieniu i na rzecz, oraz rachunek klienta, to stosownie do treści art. 29 ust. 1 ustawy o VAT nie stanowią podstawy opodatkowania, ponieważ przedmiotowe opłaty nie są wynagrodzeniem Wnioskodawcy, czyli nie są kwotą należną z tytułu sprzedaży, należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w razie poniesienia przez Wnioskodawcę w interesie i na rzecz klienta w związku z udzielonym zleceniem ww. opłat sądowych i opłat skarbowych, klient jest zobowiązany do ich zwrotu Wnioskodawcy - na podstawie wystawianej przez Wnioskodawcę - wraz z fakturą VAT obejmującą wynagrodzenie za dany miesiąc - refaktury.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy, w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przypadku gdy wydatki z tytułu ww. opłat, o których mowa we wniosku, zostały poniesione w imieniu i na rzecz zleceniodawcy w sprawie nie zachodzi przypadek odsprzedaży usług, o którym mówi powołany art. 28 Dyrektywy, tj. przypadek, kiedy to Wnioskodawca działa we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej (klienta) będąc podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi, w konsekwencji również z tego tytułu brak jest podstaw do udokumentowania kwoty uiszczonych opłat skarbowych i opłat sądowych (zwróconych następnie przez klienta) dla celów tego podatku jakimikolwiek dokumentami, w szczególności fakturami VAT. W takiej sytuacji jak zostało już stwierdzone Wnioskodawca winien na potrzeby rozliczeń finansowych z klientami (zwrotu poniesionych kosztów opłat sądowych i opłat skarbowych) stosować inne niż faktura VAT dokumenty.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że jeżeli przedmiotowe opłaty nie stanowią elementu kalkulacyjnego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy, a jego umowa z kontrahentem umożliwia przeniesienie kosztów na rzeczywistego nabywcę to można stosować refakturę, która musi odzwierciedlać taką samą stawkę podatku, jaką zawiera faktura pierwotna, należało uznać za nieprawidłowe.

Zwrócić w tym miejscu należy również uwagę, że usługa wykonana przez Wnioskodawcę (uiszczenie opłaty skarbowej, opłaty sądowej) podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Od warunków umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą i klientem zależeć będzie, czy wynagrodzenie za dokonanie takich czynności Wnioskodawca skalkuluje w cenie usługi prawnej (i będzie podlegać opodatkowaniu wraz z tą usługą), czy też będzie ono regulowane, fakturowane i opodatkowane oddzielnie od dokonanej transakcji sprzedaży usługi prawnej.

Jeżeli jednak z treści lub charakteru umowy cywilnoprawnej łączącej Wnioskodawcę z klientem wynika, iż wykonywane czynności, o których mowa we wniosku są częścią usługi głównej, w tej sytuacji podlegają one opodatkowaniu jak usługi wykonywane w ramach prowadzonej działalności. W konsekwencji Wnioskodawca stosując się do postanowień art. 106 ust. 1-4 ustawy o podatku od towarów i usług, zobowiązany będzie przedmiotowe czynności udokumentować fakturą VAT.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż umowy cywilnoprawne zawierane przez Wnioskodawcę, winny być oceniane na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego. Analiza taka - zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa nie mieści się jednak w zakresie uprawnień Ministra Finansów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (w szczególności w przypadku, gdy na mocy postanowień umownych wartość nominalna przedmiotowych opłat zostałaby skalkulowana w cenie usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz klienta), lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto wskazać należy, że interpretacje przepisów prawa podatkowego stosownie do art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa wydawane są na pisemny wniosek zainteresowanego w jego indywidualnej sprawie. W związku z powyższym podatnik nie może skutecznie powoływać się na interpretacje indywidualne wydane dla innych osób które znajdują się w podobnym stanie prawnym.

Końcowo zaznacza się, że w zakresie:

* opodatkowania ponoszonych przez Wnioskodawcę w związku ze świadczonymi usługami prawnymi, kosztów dojazdów.

* dokumentowania ponoszonych przez Wnioskodawcę w związku ze świadczonymi usługami prawnymi, kosztów dojazdów,

wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.